Σαν να το ήξερα ότι σήμερα δεν θα υπάρχουν πια... Ήταν αρχές Σεπτεμβρίου του 1981, τότε που, οπλισμένος με μια (πολύ καλή για την εποχή) φωτογραφική μηχανή, τριγύριζα στο Τζάντε μας και αποτύπωνα ενδιαφέρουσες στιγμές κτισμάτων με προσωπικότητα. Και παρέμεναν στο προσωπικό μου αρχείο χρόνια μετά.
Ύστερα επέδραμε στο νησί μας η "πρόοδος" και η τάση για ξεθεμέλιωμα όλων εκείνων των στοιχείων, που θα μπορούσαν να μάς θυμίζουν τα παλιά. Αχ, αυτή η μανία του λαού μας γι' άκριτους και αβασάνιστους νεοτερισμούς... Ο κόσμος τριγύρω μας κτίζει, κτίζει και κτίζεται ήδη μέσα στ' απρόσωπα κτίριά του. Τα σπίτια του, εν πολλοίς άψυχα, υψώνονται περικακέστατα τριγύρω, συμπνίγοντάς μας.
Πάντως, από πλευράς μου διέσωσα, ό,τι μπόρεσα!... Τα παρουσιαζόμενα εδώ κτίρια-παλιότερες λαϊκές γωνιές του Μπανάτου, δεν υπάρχουν πια. Τα γκρέμισαν ή τα παράτησαν... Στη θέση τους βασιλεύει τώρα είτε το τσιμέντο της αυτοεπιβεβαίωσης είτε το χόρτο της αυτοεγκατάλειψης.
Ως μικρή κίνηση αντί-δρασης στην επίφοβη δράση των υπερφίαλων συντοπιτών έναντι του περιβάλλοντος χώρου μας, το Φθινόπωρο του 2002, μαζί με λαϊκά ποιήματα και τραγούδια της Ζακύνθου, πρωτοδημοσιεύτηκαν εκείνες οι πολύτιμες (για μένα) φωτογραφίες στο φιλόξενο και φιλόκαλο Περιοδικό του Δ. Σέρρα ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΑ ΦΥΛΛΑ 22 (2002) 563-581, στην εργασία υπό τον τίτλο "Τραγούδια του Τζάντε".
Σαν να το ήξερα, ότι σήμερα δεν θα υπάρχουν πια... Διέσωσα ό,τι μπόρεσα... Μακάρι να μπορούσα περισσότερα...
π. Παν. Καποδίστριας