Καθ' όλο το Δεκαπενταύγουστο απευθύνουμε ως γνωστόν ξανά και ξανά ψάλματα και ύμνους παρακλητικούς προς τη Μεγάλη μας Μάνα.
Στο νησί μας τη Ζάκυνθο (και στην ενορία μας εννοείται, αυτήν του Μπανάτου) έχουμε την όμορφη πατροπαράδοτη συνήθεια, να επισκέπτεται κατ' αυτές τις ημέρες ο ιερέας σταδιακά όλα τα σπιτικά της ενοριακής του ευθύνης, όπου ψάλλεται μια πεντάλεπτη συνήθως περίληψη της Μικρής Παράκλησης προς την Παναγία, μνημονεύοντας υπέρ υγείας τα ονόματα των νοικοκυραίων του σπιτιού, αλλά και των κοντινών συγγενών, των αρρώστων, των ξενιτεμένων.
Είναι πράγματι συγκινητική η σκηνή -ιδιαίτερα των παλαιότερων στην ηλικία ενοριτών μας- να υποδέχεται η οικογένεια τον πνευματικό της πατέρα στην εστία της και, μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου με αναμμένο κερί, καντήλι και θυμίαμα, να συμψάλουν όλοι το "Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς..." Αλλά εξίσου σημαντικό είναι για τον ιερέα, το ότι βλέπει από κοντά τους ενορίτες του, ρωτά και πληροφορείται για τα πάσης φύσεως προβλήματά τους, χαίρεται με τις χαρές, λυπάται με τα παθήματά τους, ακούει τις εξομολογήσεις τους.
π. Π. Κ.