Αναμνήσεις και νοσταλγίες του Αύριο και το νερό νεράκι...

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Αναμνήσεις και νοσταλγίες, αλλιώτικες από τις μέχρι τώρα. Αναμνήσεις και νοσταλγίες, όχι του Χθες, αλλά του Αύριο. Θύμησες μελλοντικές, γι' αυτό που είχαμε και, από κακή μας φύλαξη, το χάσαμε.

Ανάμνηση η πλούσια ύπαρξή του για τις γενιές του αύριο...

Πρόβλημα που ταλανίζει τον πλανήτη μας στις περισσότερες γωνιές του, για το νερό μιλάω, δηλαδή, για την έλλειψή του.

Στο μεγάλο νησί που ζω, τα καιρικά φαινόμενα είναι, συνήθως στα περισσότερα μέρη της Αυστραλίας, ακραία: Ή θα έχουμε καταιγίδες και πλημμύρες ή ξηρασία αβάσταχτη.

Αν στα καπρίτσια της φύσης προσθέσουμε και την ανικανότητα των, ως επί το πλείστον, κοντόφθαλμων που μας κυβερνάνε, τότε ολοκληρώνεται η εικόνα.

Βέβαια, εμείς που τους δίνουμε τη δυνατότητα να μας κυβερνήσουν πρέπει να είμαστε όχι απλά κοντόφθαλμοι αλλά... ούτε καν μονόφθαλμοι.

Δεν μιλάω μόνο για εδώ που ζω, αλλά γενικά, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης εκλέγουμε όχι τους ικανότερους για να τους εμπιστευθούμε τις τύχες τις δικές μας και αυτές των παιδιών μας.

Για να μην ξεστρατίσει η σκέψη όμως, ας επανέλθω.

Η Μελβούρνη, στην οποία ζω, είναι πρωτεύουσα της πολιτείας της Βικτόρια. Έχει έκταση 3.400.000 τετραγωνικά μέτρα. Όπως γίνεται με όλες τις μεγαλουπόλεις, γύρω στα 1880 ήταν μια, ας πούμε, επαρχιακή πόλη με πληθυσμό 280.000 κατοίκους. 100 χρόνια αργότερα, το 1981, αριθμούσε 2.806.000 κατοίκους.

Σήμερα, εν έτει 2009, ζωή νάχουμε, ζούμε εδώ 3.806.000 άνθρωποι, σύμφωνα με τις στατιστικές υπηρεσίες.

Δεν προσπαθώ να σας κάνω μάθημα γεωγραφίας, έχω λόγους για να σας δίνω αυτά τα στοιχεία. Λόγους πολύ απλούς.

Συγκεκριμένα, οι ίδιες δεξαμενές ή υδαταποθήκες, όπως θέλετε, που φτιάχτηκαν όταν ο πληθυσμός της Μελβούρνης δεν ήταν ούτε καν το ένα τρίτο του σημερινού, και επαρκούσαν, τότε, για τις ανάγκες των κατοίκων, υπάρχουν και σήμερα και νομίζω δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια... ουδείς εκ των φωτισμένων πολιτικών μας δεν προνόησε και δεν γνοιάστηκε για το πολύ απλό, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται περισσότερο νερό.

Προσθέσετε σε αυτό το γεγονός, ότι υπάρχει μεγάλη ανομβρία για περισσότερα από 5 χρόνια και προσπαθήστε να φανταστείτε την εικόνα! Πέρυσι τέτοιο καιρό, η πληρότητα των υδραγωγείων ήταν μόλις 39% κι εφέτος το ίδιο διάστημα με το ζόρι φτάνει το 31%.

Πριν δυο χρόνια περίπου, γίναμε... πρωτοσέλιδο διεθνώς με τις βαρυσήμαντες δηλώσεις του τότε πρωθυπουργού μας του Γιάννη του Χάουαρντ, ότι θ' ανακυκλώνει το νερό από τους υπονόμους και θα μας το σερβίρει στο τραπέζι μας, να το πίνουμε στην υγειά του και να του ευχόμαστε μακρό-πρωθυπουργία!!!!! Μάλλον δεν θα πήγε καλά κάτω και θα μας έκατσε στο στομάχι η απόφασή του, γιατί στις τελευταίες εκλογές τον στείλαμε να πάρει σύνταξη.

Ως εδώ όλα ωραία και καλά θα πείτε. Ο καινούριος μας, μάλλον φοβήθηκε και προσπαθεί να βάλει μπροστά μεγάλα έργα κι αντί να μας σερβίρει τα... κάτουρα μας με το συμπάθιο, σκέφτεται να εφαρμόσει την αφαλάτωση. Παρέλειψα να σας πω ότι, λόγω έλλειψης νερού, τα τελευταία χρόνια μάς έχουν επιβάλλει αυστηρούς περιορισμούς στη χρήση του, σε σημείο, όπου γείτονας κάρφωνε γείτονα αν τον έβλεπε να ποτίζει τη γλάστρα με το βασιλικό, ειδικοί επιθεωρητές περνούσαν και κοιτούσαν το ρολόι του νερού και σε όποιο σπιτικό είχαν καταναλώσει ένα λίτρο πάνω από το επιτρεπόμενο του έκλειναν το γενικό διακόπτη αρχικά για 24 ώρες και για περισσότερο αν το επαναλάμβανε, ακόμα, μεσολάβησαν πολλές σκηνές βίας από, εντάξει δεν έχουμε κουκουλοφόρους εδώ, ακόμα, αλλά από άτομα που αν περνούσαν κι έβλεπαν πράσινο κήπο έμπαιναν μέσα και τάκαναν γυαλιά-καρφιά.

Λόγω αυτών των αυστηρών περιορισμών, κατορθώσαμε, παρά την ανομβρία, να έχουμε πληρότητα 31% εφέτος, αλλιώς... μάς έκλαιγαν οι ρέγκες... ακατέργαστα θα πήγαιναν κάτω τα αποβαλλόμενα υγρά...

Ο πρωθυπουργός μας, μάς προετοιμάζει για το βαρύ χαράτσι που θα υποστούμε αν θέλουμε νερό, γιατί η αφαλάτωση στοιχίζει τόσα δισεκατομμύρια δολάρια κι εμείς, κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία, σφίγγουμε κι άλλο το ζωνάρι και μοιρολατρούμε, ε, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα βάλουμε ούτε με το Θεό ούτε με τη φύση, τα έργα στοιχίζουν, εμείς πρέπει να πληρώσουμε. Βέβαια, το ότι εμείς αναγκάσαμε τη φύση να μας εκδικείται είναι... ολίγον τι ψιλά γράμματα για πολλούς εξ ημών...

Κάναμε λοιπόν το σταυρό μας σαν καλά ανθρωπάκια και νομοταγείς πολίτες και περιμέναμε την έναρξη των έργων μαζί με το χοντρό χαράτσι, λέγοντας, όσο πλυθήκαμε πλυθήκαμε από δω και στο εξής Χριστού-Λαμπρή ντουζ, άντε και καμιά μεγάλη γιορτή, όσο για τα ρούχα μας, άμα βρομίσουν από τη μια μεριά, θα τα γυρίσουμε από την άλλη, τουαλέτα δεν χρειάζεται να τραβάμε το καζανάκι κάθε φορά, ας φροντίζουμε να πηγαίνουμε όλοι την ίδια ώρα ώστε να τραβιέται μια φορά μόνο κι άλλες τέτοιες μικροθυσίες, όπου σε τελευταία ανάλυση δεν είναι και για να τα βάψουμε μαύρα. Με λίγη καλή θέληση, όλα γίνονται, αρκεί να έχουμε υγεία !!

Αμ δε, για περιμένετε να ακούσετε και τα καλύτερα, τα πιο ζουμερά.

Επειδή την κρατική Υπηρεσία Υδάτων την ξεπουλήσαμε, όπως και τις περισσότερες Κρατικές υπηρεσίες σε ιδιώτες προ πολλού, ε, πώς να το κάνουμε, είμαστε μάγκες!!! Τι, με τέτοια θα ασχολείται τώρα κοτζάμ κράτος, ας πονοκεφαλιάζει άλλος, οι καημενούλες οι εταιρείες κοντεύουν να πέσουν έξω... είναι να τις κλαις, μειώθηκαν αισθητά τα κέρδη τους, οι άνθρωποι πεινάνε, δεν έχουν να θρέψουν τη φαμελιά τους, γιατί, λέει, λόγω των περιορισμών δεν καταναλώνουμε πλέον αρκετό νερό ώστε να γεμίζουν τα ταμεία τους και με βαριά καρδιά και πόνο ψυχής, μας ανακοίνωσαν, έτσι για Πρωτοχρονιάτικο μποναμά, ότι λίαν συντόμως δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να μας διπλασιάζουν την τιμή του νερού!!!! Προσθέσετε σε αυτό και το χαράτσι για την αφαλάτωση και μετά πέστε μου, δεν ήταν καλύτερη η πρόταση του Γιαννάκη να πίνουμε τα κάτουρα μας;;;; εκείνος τουλάχιστον θα τα περνούσε από χημείο πρώτα, ενώ τώρα θα αναγκαστούμε να τα πίνουμε...ζεστά-ζεστά...

Αχ και να είχαμε κάμποσες πηγάδες σαν την παλιά Πηγάδα του Μπανάτου... όπου γέμιζε από καθάρια, βρόχινα νερά...

Αχ και να είχαμε μία, δύο, δεκαδύο τρόμπες σαν αυτή του Μπανάτου που οι νεότεροι περιφρόνησαν και που το νερό της δεν ήταν... ανακυκλωμένο και δεν είχε περάσει από... καθαρτήριο, σαν αυτά που μας απειλούν/υπόσχονται αυτοί που εμείς επιλέξαμε για να κυβερνήσουν τις τύχες μας...

Αυτά για σήμερα,
Με την αγάπη μου πάντα,
δ.μ.τ.