e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Το έλεος του Ουρανού στην ανελέητη Γη μας

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Παράδοξα δρώμενα ξετυλίγονται μέσα στα στιγμιότυπα από τη ζωή και δράση του Χριστού, που χαρακτηρίζουν και νοηματοδοτούν την περιρρέουσα λειτουργική ατμόσφαιρα της Β΄ Κυριακής των Νηστειών. Κάποιοι χεροδύναμοι Ιουδαίοι τολμούν το εξής τρελό: Εξαιτίας της πολυκοσμίας γύρω και μέσα στην οικία όπου βρίσκεται ο Ιησούς και, μη βρίσκοντας άλλη πρόσβαση, τρυπούν τη στέγη για να κατεβάσουν από εκεί με σκοινιά, μπροστά σ’ Εκείνον, το φορείο μ’ έναν παράλυτο συγγενή τους. Έτσι βρίσκουν τρόπο να παρακάμψουν τον συνωστισμό του πλήθους και να πλησιάσουν τον παράξενο εκείνον Δάσκαλο, ο οποίος, περιοδεύοντας σε πόλεις και χωριά, δείχνει με πρωτάκουστα κηρύγματα και πράξεις θαρραλέες και θαυμαστές ότι ο Ίδιος είναι η Αλήθεια και η Ζωή. Τελικά, μέσα από την διήγηση του κατά Μάρκον Ευαγγελίου (2, 1-12), φαίνεται πανηγυρικά ότι ο Ναζωραίος εκείνος πρώην ξυλουργός, στην πραγματικότητα δεν ήταν άλλος από τον πολυαναμενόμενο Μεσσία, τον Ποιητή και Πλάστη και Προνοητή του Κόσμου, τον πριν και μετά από την απειρότητα του χρόνου και της λογικής μας Εξουσιαστή του Σύμπαντος.

Είχαν αυτή την εξαιρετική ευλογία οι άνθρωποι της τοτινής Παλαιστίνης: Να συζητούν, να διαλέγονται, να κινούνται πλάι στον ίδιο τον ενανθρωπήσαντα Θεό, να ευεργετούνται, να καθαρίζονται ψυχή τε και σώματι από την έκφραση της Αγάπης Του, αλλά και στην πρώτη ευκαιρία να Τον εποφθαλμιούν, να Τον συκοφαντούν, να στήνουν πλεκτάνες και μηχανορραφίες εναντίον Του, να Τον πομπεύουν δημόσια και τελικά να Τον κρεμούν πάνω στο (επαίσχυντο μέχρι τότε) ξύλο του Σταυρού σαν τον χειρότερο εγκληματία.

Η εκούσια όμως αυτή αυτοπροσφορά του Θεανθρώπου ποτέ δεν έλειψε, εφόσον και ο Ίδιος ουδέποτε καταβλήθηκε από την φθορά και τον τάφο. Γι’ Αυτόν ποτέ δεν υπήρξε (μήτε θα υπάρξει) λήξη. Με τρόπο υπερλογικό και μυστηριακό, εντελώς έξω και πάνω από τις ανθρώπινες πεπερασμένες δυνατότητες και φόρμες, ο Χριστός συνεχίζει να κινείται ανάμεσά μας σαν στοργικός πατέρας και αδελφός, αθέατος από τους στερούμενους κατάλληλη όραση του νου και της ψυχής, έτοιμος πάντως στην κάθε στιγμή ν’ αφουγκρασθεί τον πόνο των ανθρώπων και των δικών μας παραλυτικών χρόνων. Πάμπολλα μάς έχουν πονέσει, μάς έχουν πικράνει και σήμερα. Πολλά μας προδίδουν κάθε μέρα και ο καθένας μας, αναζητώντας χαραμάδα δι-εξόδου και ξεπέφτοντας συχνά πυκνά σε υποκατάστατα λύσεων, αυτοεξορίζεται στην αδυσώπητη έρημο του Εγώ του.

Αξίζει να μεταφερθεί εδώ ένα ολιγόστιχο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη από το πρώιμο ποιητικό έργο του «Προσανατολισμοί», εκφραστικό της αφόρητης αυτής κατάστασης του σύγχρονου ταλανισμού μας, ενός ταλανισμού που εγκυμονεί πάντως μιαν Αποκάλυψη: Τη διασωστική παρουσία του Θεού στη ζωή μας, εάν βεβαίως την επιθυμήσουμε και την αναζητήσουμε. Λέει ο ποιητής:

«Συμβιβάστηκε με την πικρία ο κόσμος
Διάττοντα ψεύδη αφήσανε τα χείλια
Η νύχτα ελαφρωμένη
Από το θόρυβο και τη φροντίδα
Μέσα μας μετασχηματίζεται
Κι η καινούργια σιωπή της λάμπει αποκάλυψη.
Βρίσκομε το κεφάλι μας στα χέρια του Θεού».

Αυτός ο βαθύτατα θεολογικός τελευταίος στίχος («Βρίσκομε το κεφάλι μας στα χέρια του Θεού»), που εισάγει σαφέστατα την κάθαρση στην τραγωδία της ψυχής, υπογραμμίζει την πανταχού παρουσία, την παντοδυναμία, την απόλυτη κυριότητα,αλλά και την θωπευτική στοργή του Θεού πάνω στη ζωή και την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Δεν μένει, παρά να παραδεχθεί έμπρακτα ο άνθρωπος ότι όλοι μας είμαστε ευεργετικά δέσμιοι της Αγάπης Του και ανά πάσα στιγμή καταδιωκόμενου από το έλεός Του. Ο ιερός Ψαλμωδός το λέει, άλλωστε, με κάθε σαφήνεια: «Το έλεός σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου».

Αξίζει ν’ αναλογισθούμε το κεντρικό αυτό σημείο του «σχεδίου της θείας οικονομίας», το απροσμέτρητο δηλαδή μυστήριο της θεϊκής Αγάπης προς τον Άνθρωπο, τον πολύ συχνά παραλυτικό. Σκοπός του Θεού είναι να μεταβάλει τη λήγουσα ζωή μας σε βίο ένθεο με προοπτικές αιωνιότητας, να περισώσει και αναπάυσει την περιπλανόμενη «εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω» ύπαρξή μας. Και «ζούμε εν τω Θεώ», γράφει ο όσιος Νικόλαος Καβάσιλας ο Χαμαετός («Περί της εν Χριστώ ζωής», Λόγος Α΄, PG 150), «μεταθέτοντας τη ζωή μας από τον ορατό τούτο κόσμο στον αόρατο, όχι τον τόπο αλλάζοντας, αλλά τον τρόπο και το περιεχόμενο της ζωής. Γιατί δεν κινηθήκαμε ούτε ανεβήκαμε εμείς προς τον Θεό, αλλ’ Αυτός κατέβηκε και ήρθε σ’ εμάς. Δε ζητήσαμε, αλλά ζητηθήκαμε. Δεν αναζήτησε το πρόβατο τον ποιμένα και η δραχμή τον οικοδεσπότη, αλλ’ Αυτός έσκυψε στη γη και βρήκε την εικόνα Του και, φθάνοντας στους τόπους όπου πλανιόταν το πρόβατο, το πήρε επάνω Του και σταμάτησε την περιπλάνησή του. Δε μάς μετέφερε απ’ εδώ, αλλά, ενώ παραμένουμε στη γη, μας έκανε ουράνιους κι έβαλε μέσα μας την ουράνια ζωή, όχι ανεβάζοντάς μας στον ουρανό, αλλά τον ουρανό χαμηλώντας και κατεβάζοντάς τον σ’ εμάς. Πραγματικά όπως λέει ο προφήτης, έκλινεν ουρανούς και κατέβη».

Συμβαίνει, δηλαδή, πραγματικός καταιγισμός Ελέους και Ζωής από την πλευρά τ’ Ουρανού, τις περισσότερες φορές δίχως θετική ανταπόκριση από πλευράς του ανθρώπου. Αυτός όμως ο θείος έρωτας, ως αγαπητική - θυσιαστική σχέση που είναι, δεν πτοείται από την άρνηση. Δίδεται αδιάκοπα και αδιάπτωτα και δωρεάν. Μεταγγίζεται στις πιο απόκρημνες φλέβες της αναιμικής ανθρωπότητας. Στην δική μας εντέλει ελεύθερη βούληση (η οποία συχνά αποδεικνύεται κόλαση, λόγω κακής χρήσης) εναπόκειται η ενεργοποίηση και η καρποφορία των θείων ευεργετημάτων.