Ένα νέο ποίημα της Άννας Τσουκαλά-Κουφού, με την ευκαιρία της μνήμης του Αγίου Διονυσίου
Σ' αψιμυθιές και γιούλια
Θεμέλιο βρήκα
Ισοθάνατον πνοή
Και ριζιμιά ακλόνητη,
μα οι κλώθουσες
ορίζουν ούτως:
μετοικιστής στ' αλλότρια μέρη
περισπούδαστα και μη
να μένω,
ρητά ν' ανακυκλώνω∙
της μνήμης την αιώρα
μα πάντα αλάβαστρον
πολύτιμο στο νου μου να κρατώ
το Ζαnte,
κόμπος στα μεσοπέλαγα
και αξιόχρεω και αξόδευτη ελπίδα
διατηρώ: τον νόστον που αργεί.
Μήπως και δεν ευχήθηκα
Τον νόστον στο πεφτάστρι;
Μήπως ορθοποδούν οι μέριμνες
του βίου;
Μήπως η πλάνη των καιρών
μου γιγαντώνει το αύριο;
Στην άθροιση κάθε αιτιατού
που προδικάζει η μέρα,
σ' αυτήν την πάνδημη γιορτή του
Πολιούχου μας
θέλω κοντά σας νάμαι!!!
Το Απολυτίκιο του Αγίου Διονυσίου ψάλλει ο Πρωτοψάλτης και Καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής π. Νικόδημος Καβαρνός.