Θλίψης παρηγοριά

Γράφει από Μελβούρνη η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Είμαι σίγουρη πως όσοι από εσάς παρακολουθείτε τις αναρτήσεις στις σελίδες του π. Παναγιώτη, Ζακύνθιοι και μη, θα διαβάσατε για το πρόσφατο γεγονός όπου καλή και σεβάσμια συγχωριανή μας, Μπανατιώτισσα, τερμάτισε τη ζωή της.

Φωτό: ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Προσωπικά, με αγωνία έμαθα αρχικά για την εξαφάνισή της, αφού πολύ σπάνια οι εξαφανίσεις έχουν αίσιο τέλος και με πολλή θλίψη και πόνο καρδιάς έμαθα τα θλιβερά μαντάτα λίγες μέρες μετά. Από τηλεφωνικές συζητήσεις με αγαπημένη μου θεία, διαπίστωσα ότι με τον σύζυγο της είχαμε και κάποια συγγένεια. Ομολογώ ότι μετά από 51 χρόνια απουσίας από το αγαπημένο νησί, ακόμα κι αν γνώριζα τον μακρινό ξάδελφο, λίγο δύσκολο να τον θυμηθώ τώρα.

Όμως, με αφορμή αυτό το γεγονός, θα μοιραστώ μαζί σας, όπως πάντα, κάποιες θύμησες και σκέψεις μου επάνω στο λεπτό και ευαίσθητο θέμα της αυτοκτονίας, που πολλές φορές είναι θέμα... απαγορευμένο. Διευκρινίζω ότι δεν συνηγορώ υπέρ της αυτοκτονίας, αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι καταδικάζω όσους καταφεύγουν σε αυτή τη λύση(;).

Σαν σκεπτόμενο άτομο, όπως θέλω να πιστεύω πως είμαι, δεν έχω το δικαίωμα να κρίνω και πολύ περισσότερο να καταδικάσω αυτή την πράξη. Δεν δέχομαι ότι ελαφρά τη καρδία ξυπνάει κάποιος το πρωί και μεταξύ καφέ και... τσιγάρου (αν έχει το κακό ελάττωμα να καπνίζει), λέει στον εαυτό του, βρε δε πάω να... ρίξω μια αυτοκτονία σήμερα έτσι για πλάκα; Δεν προσπαθώ να διακωμωδήσω το θέμα, απλά να υπερτονίσω το εναντίον. Ποιος ξέρει στα άδυτα της ψυχής τού αυτόχειρα τι σκέψεις και συναισθήματα στριφογυρνούν και τον παιδεύουν.

Ποιος είναι σε θέση να γνωρίζει τις απόκρυφες σκέψεις του, τους αληθινούς λόγους και τα κριτήρια που τον κάνουν να πιστεύει πως όλοι οι δρόμοι έκλεισαν, πως δεν υπάρχει ούτε μια μικρή φευγαλέα ριπή φωτός πουθενά, πως στο δαίδαλο που βρίσκεται από δική του ή άλλων αιτία δεν θα βρεθεί μία Αριάδνη να του πετάξει το Μίτο...

Πολλές φορές διαβάζουμε ή ακούμε πως ο αυτόχειρας είχε «ψυχολογικά προβλήματα». Μα, τι σημαίνει αυτό; Απλούστατα πως για το ίδιο το άτομο, αυτά τα «προβλήματα» είναι αληθινά, τεράστια και αξεπέραστα, ανεξάρτητα αν εμείς οι απέξω οι ψυχικά… υγιείς (!) τα βλέπουμε από μηδαμινά έως ανύπαρκτα και αποκυήματα της αρρωστημένης του φαντασίας και δεν διστάζουμε, πολλές φορές, ακόμα και να ειρωνευτούμε ή να γελάσουμε εις βάρος του. Πόσοι από εμάς σκύψαμε με πραγματικό ενδιαφέρον πάνω του, σε μια προσπάθεια να διαπιστώσουμε τι βασανίζει αυτό το άτομο και τι, αν μπορούμε, να κάνουμε για να το βοηθήσουμε;

Οι περισσότεροι από εμάς, όμως, έχουμε έτοιμη και πρόχειρη την καταδίκη στο πυρ το εξώτερο..., τρελός είναι..., χαμένος κόπος... κι άλλα τέτοια. Λες και όλα αυτά δεν είναι αρκετά… Μέχρι πρόσφατα, είχαμε και την καταδίκη της εκκλησίας για τους αυτόχειρες που δεν επέτρεπε την νεκρώσιμη ακολουθία και ταφή τους ,όπως σε αυτούς που πέθαιναν από άλλους λόγους. Σαν παιδί, θυμάμαι κάποιες φορές τον μακαρίτη τον παπάκη μου με πόνο ψυχής να μην μπορεί να κηδέψει κανονικά αυτόχειρα...

Με μεγάλη και πολύ ευχάριστη έκπληξη διαπίστωσα ότι η καλή μας συγχωριανή έτυχε όλων των τιμών των χριστιανών όπως της άξιζε! Συγχαίρω την Εκκλησία γι’ αυτή της την απόφαση, καθώς πληροφορούμαι ότι -με Συνοδική Εγκύκλιο της Ελλαδικής Εκκλησίας, που εκδόθηκε πριν μερικά χρόνια- αποτελεί πλέον την επίσημη θέση της.

Ας μην γινόμαστε κριτές εμείς, υπάρχει Άλλος, Δίκαιος Κριτής πολύ πιο πάνω από εμάς, ας Τον αφήσουμε να κρίνει εκείνος τα έργα και τις πράξεις εκάστου. Ας μην παραβλέπουμε και τις επιπτώσεις που έχει η αυτοκτονία στην οικογένεια, αρκετά προβλήματα απρόβλεπτα κι απρογραμμάτιστα προκύπτουν, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσει η οικογένεια και καταστάσεις που πρέπει να αποδεχτεί. Ας μην την βαραίνει και το στίγμα πως ο άνθρωπος τους δεν κηδεύτηκε χριστιανικά και απώλεσε την ψυχή του. Ας αφήσουμε σ’ Εκείνον, τον Θεό της αγάπης και της συγνώμης (όσοι Τον πιστεύουμε), ν' αποφασίσει ποιοι από εμάς θα απολέσουμε την ψυχή μας και για ποιους λόγους.

Αυτά, αγαπητοί φίλοι και φίλες, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας σήμερα κι ο τίτλος, δεν είναι τυχαίος. Όντως, θλίψης παρηγοριά το γεγονός πως ο άνθρωπός τους φεύγει για το στερνό ταξίδι όπως ταιριάζει σε Χριστιανό, με την προσδοκία Ανάστασης Νεκρών.

Με την αγάπη μου πάντα,

δ.μ.τ.