e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Η ξεχασμένη βαλίτσα

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά από τη Μελβούρνη

Αλήθεια, έχετε παρατηρήσει τι και πόσα συσσωρεύουμε μέσα στο σπίτι μας, έπιπλα, ρουχισμό, μικρο/μεγάλες συσκευές και ό,τι άλλο βάλει νους ανθρώπου; Το άσχημο είναι ότι ούτε κι εμείς οι ίδιοι ξέρουμε τι έχουμε, το διαπιστώνουμε, μόνο, όταν ή μετακομίζουμε ή για κάποιο λόγο, χρειαστούμε κάτι, που δεν χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση, ώστε να το έχουμε πρόχειρο, ψάχνουμε, ανακατεύουμε και κάποτε βρίσκουμε αυτό που θέλουμε. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας ερχόμαστε αντιμέτωποι με αντικείμενα ή ρούχα, που ούτε καν θυμόμαστε πως υπήρχαν! Στεκόμαστε για λίγο απορημένοι και κοιτάζουμε αυτό τον... θησαυρό και άλλοτε απορούμε, τι στην ευχή τα φυλάμε όλα αυτά, άλλοτε πάλι μάς πιάνει η νοσταλγία, γιατί όλα κάτι μας θυμίζουν, όλα ξαναζωντανεύουν κάποια όμορφη περασμένη στιγμή της ζωής μας, και τότε, ανάλογα με την ψυχική μας διάθεση, ή που θα ταξιδέψουμε πίσω στο μακρινό χθες, ξαναζώντας πρόσωπα και γεγονότα ή -αν δεν υπάρχει χρόνος- υποσχόμαστε στον εαυτό μας ότι, με την πρώτη ευκαιρία αύριο κιόλας, θα κάνουμε εκκαθάριση ώστε να απαλλαγούμε από τα περιττά για να μπορούμε να χαιρόμαστε, ενίοτε, αυτά που, ίσως, σημάδεψαν και τη ζωή μας. Λογικά, ό,τι δεν χρησιμοποιήσαμε για τρία-τ'εσσερα χρόνια, σημαίνει πως δεν το χρειαζόμαστε πια, οπότε αδίκως πιάνει τον τόπο.

Όπως αποφορτίζουμε τον χώρο που μας περιβάλλει, καλό είναι να προσπαθούμε να κάνουμε εκκαθάριση και στο... μυαλό, όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό. Αναλογιστήκατε ποτέ πόσα και πόσα κουβαλάμε στον εγκέφαλο και στην ψυχή, που μας βαραίνουν, μας φορτίζουν και πολλές φορές μας γεμίζουν άγχος και θλίψη; Μήπως από καιρό σε καιρό πρέπει να κάνουμε, λοιπόν, το ίδιο και με τον εσωτερικό και πνευματικό μας κόσμο αποφορτίζοντας τον από τα περιττά, πολλές φορές, φορτία που κουβαλάει;

Εντάξει, αυτό το αφήνω στη κρίση τη δική σας. Στην ουσία, αλλού θέλω να ταξιδέψουμε μαζί σήμερα... Ελάτε μαζί μου σ' ένα ταξίδι νοσταλγίας.

Σε μια τέτοια στιγμή που έψαχνα για κάτι, φιλοτιμήθηκα ν' απαλλαγώ από κάμποσα μη απαραίτητα πια, για μένα, που ίσως να ήταν χρησιμότατα σε κάποιον άλλον. Αφού γέμισα κάμποσες μεγάλες σακούλες με πολλά και διάφορα, για να τα πάω στα ειδικά κέντρα συγκέντρωσης, ώστε να μοιραστούν σε λιγότερο τυχερούς, σταμάτησα να πάρω ανάσα, όταν το μάτι πήρε μαζί με πολλά άλλα που είχαν μείνει ακόμα, και μια μικρή παλιά βαλίτσα...

Δεν θέλει πολύ για να πάρει δρόμο το μυαλό, να σε ξεστρατίσει και να σε ταξιδέψει εκεί που, ίσως, και να μην ήθελες, γιατί ξέρεις πως πονάει. Αργά πια. Η βαλίτσα στέκονταν μπροστά μου κοιτάζοντάς με επιτιμητικά. Φαντασία μου; Μπορεί. Αφού τίναξα την πολλή σκόνη και τη σκούπισα, κάθισα κάτω και με κόπο και συγκίνηση την άνοιξα χωρίς αμέσως να θυμηθώ τι είχα φυλάξει εκεί... Τα μάτια βούρκωσαν. Δεκάδες εκατοντάδες φάκελα ξεχύθηκαν από μέσα, άσπρα και μπλε, παλιά αεροπορικά, που μόνο αεροπορικά δεν έρχονταν τότε, με σφραγίδες και γραμματόσημα ελληνικά. Κάποια κιτρινισμένα, άλλα ανέπαφα, λες και σήμερα τα έβαλα εκεί. Χρειάστηκε πολλή δύναμη και κουράγιο για να τ' ανοίξω. Τα περισσότερα από τον αγαπημένο γραφικό χαρακτήρα της μάνας, του πατέρα, των αδελφών... Εύκολα τα ξεχώριζα από ποιον ήταν. Άλλα χρειάστηκε να γυρίσω να δω τον αποστολέα. Πόσες θύμησες, πόσες μαρτυρίες ολόκληρης ζωής, πόσος πόνος ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια του χωρισμού, πόσες προσπάθειες εκατέρωθεν ώστε να είναι αισιόδοξα, πάντα με καλά κι ευχάριστα νέα... Πολυαγαπημένο μου παιδί... Αγαπημένη μου Σούλα..., (Σούλα με έλεγαν δικοί και φίλοι), Σε φιλώ με πολλή αγάπη ο αδελφός σου, η αδελφή σου, η θεία σου η Μαρούλα, η Διονυσία, η Γιουστίνα... η ξαδέλφη σου... η φίλη σου...

Πολλά τα γράμματα, πολλή η αγάπη, η φροντίδα, το γνοιάσιμο, η στήριξη σε μένα, που βρισκόμουν μόνη εδώ με το σύζυγο και τα παιδιά, μακριά τους, μακριά απ' όλους τους αγαπημένους, μακριά από το αγαπημένο νησί... Και τα γράμματα πηγαινοέρχονταν κάθε βδομάδα, έτσι είχαμε συμφωνήσει με τη μάνα. Κάθε Τετάρτη και Σάββατο γράφαμε η μια στην άλλη, η μάνα ήταν και η μόνη που ήταν τόσο τακτική. Μα δεν έχω παράπονο, τυχερή στάθηκα με τόσους αγαπημένους πίσω στο νησί, να με σκέφτονται και να μπαίνουν στον κόπο να μου γράφουν... Εκείνα τα χρόνια, τα υπερατλαντικά τηλεφωνήματα στοίχιζαν μια περιουσία, άσε που δεν υπήρχαν πολλά σπίτια με τηλέφωνο, μόνο μέσω Κέντρου κατόπιν πρόσκλησης για συνδιάλεξη από την προηγούμενη μέρα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε κι αυτό μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης. Άπειρες φορές κόρες και γιοι έμαθαν για τον θάνατο του γονιού τους μέσω γράμματος, που πολλές φορές έκανε τρεις και τέσσερις εβδομάδες να έλθει.

Στο ταξίδι μου αυτό, μέσω της βαλίτσας, στάθηκα με ιδιαίτερη συγκίνηση σε γράμματα από πολύ αγαπημένες θείες, που τότε ζούσαν μόνιμα στο Μπανάτο. Με κάποιο, εγωιστικό ας πούμε τρόπο, το έπαιρνα ως δεδομένο ότι θα λάβω γράμμα από γονείς κι αδέλφια, μα χαιρόμουν πολύ όταν λάβαινα γράμμα από τις πολύ αγαπημένες μου θείες από το Μπανάτο: Τη Μαρούλα, την Διονυσία, τη Γιουστίνα. Και να σκεφτείτε, από τις τρεις καμιά δεν ήταν θεία εξ αίματος, όλες είχαν παντρευτεί αδέλφια των γονιών μου, μα η αγάπη που μας ένωνε και μας ενώνει ακόμα ήταν ανώτερη από κάθε δεσμό αίματος! Με τις δύο, τη Μαρούλα που μένει μόνιμα στην Αθήνα και τη Γιουστίνα που ζει στο Μπανάτο τον περισσότερο καιρό, κρατάμε ακόμα πολύ στενή επικοινωνία. Δυστυχώς, λόγω συνθηκών υγείας της Διονυσίας, δεν μπορώ πια να επικοινωνώ άμεσα, αλλά μέσω ξαδέλφων. Τις προάλλες η πολύ αγαπημένη μου θεία Μαρούλα μού έστειλε ένα πολύ τρυφερό γράμμα, γεμάτο αγάπη και νοσταλγία για τα χρόνια που έφυγαν... Το κρατώ σα Φυλακτό σε συρτάρι του γραφείου μου.

Η θεία η Μαρούλα, αλλά και οι άλλες θείες μου, και η μαμά μου, δεν μου έστειλαν ποτέ γράμμα, που να μην έχει μέσα κι ένα φυλλαράκι από τα λουλούδια της αυλής, μια γαζία, ένα μπουγαρίνι, λίγο βασιλικό μπανατιώτικο!... Πολύ πικράθηκα κι εγώ και η θεία Μαρούλα, όταν την πληροφόρησα πως το γλυκό και τρυφερό της γράμμα πρόσφατα, δυστυχώς ήλθε ανοιχτό αφού στον έλεγχο διαπίστωσαν πως υπήρχε μέσα κάτι φυτικό, αυστηρώς απαγορευμένο από τους εδώ νόμους, και όχι μόνο το αφαίρεσαν, αλλά μου εσώκλεισαν αυστηρή προειδοποίηση ότι, αν επαναληφθεί κάτι τέτοιο, θα τιμωρηθώ πολύ αυστηρά με μεγάλο πρόστιμο.

Το χτύπημα του τηλεφώνου με γύρισε πίσω στην πραγματικότητα... Με μεγάλη δυσκολία κατάφερα ν' απομακρυνθώ από την ξεχασμένη βαλίτσα. Την πήρα με μεγάλη προσοχή και την μετέφερα σ' ένα ντουλάπι του γραφείου μου. Συχνά κάνουμε παρέα εκεί οι δυο μας, μαζί με όλους τους αγαπημένους, πολλοί από τους οποίους -δυστυχώς- δεν βρίσκονται πια εδώ...

Καλοί μου φίλοι, σας ευχαριστώ για την όμορφη συντροφιά, που μου κρατήσατε σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι.
Με την αγάπη μου πάντα,
δ.μ.τ.

6 σχόλια:

wwwAnnatsoukalakoufou.gr είπε...

Αγαπημένη μου Διονυσία σου εύχομαι καλή Άνοιξη ,τώρα ο καιρός για σας θάναι καλύτερος, ελπίζω. Χάρηκα ένα ακόμα διήγημά σου.Θέλω να πιστεύω , ότι η ξενιτειά είχε και την καλή της πλευρά.Σε ανάδειξε σε μία πολλή καλή λογοτέχνιδα.Σου προσέφερε υλικό.Ίσως εάν έμενες στην Ελλάδα να μην ήταν τα πράγματα έτσι;;Συμφωνείς; Με πολλή πολλή αγάπη Άννα ΤσουκαλάΚουφού.

Ανώνυμος είπε...

Agapimeni mou Dionusia, to diigima sou teleionei me:
"σας ευχαριστώ για την όμορφη συντροφιά, που μου κρατήσατε σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι." Ego omos euxaristo esena pou panda me ta grafta sou xupnas polles apo tis dikes mou anamniseis kai oxi mono. Dioti oloi mas exoume kati krimeno stou mualou mas ti valitsa pou par'oles tis prospatheies mas einai duskola na mporoume na tis adiasoume. ti stigmi pou sxedon oloi mas H zoe vrisketai mesa s'auti ti valitsa pos na vreis ti dunami na tin adiaseis? Aplos metakinite apo ti mia ntoulapa stin alli kathos H zoe sunexizete.....polla filia, panda me agape Magda

daniel είπε...

Καλό Φθινόπωρο σε σένα αγαπημένη μου Άννα, ξέρω μπαίνετε στο χειμώνα, όμως, κάθε εποχή έχει τη δική της χάρη και τις δικές της ομορφιές! Φαντάζεσαι ανιαρό που θα ήταν να είχαμε πάντα, έστω και Άνοιξη;
Άννα μου, δεν ξέρω αν είμαι λογοτέχνιδα και μάλιστα, πολύ καλή, όπως έχεις την ευγένεια και καλωσύνη να με αποκαλείς,, απλά γράφω γι αυτά που με έχουν πληγώσει και που όπως συνήθως γίνεται, μας ενδυναμώνουν αν αντέξουμε και δεν ενδώσουμε στον πόνο και την αυτολύπηση! Σε φιλώ με πολλή αγάπη.

daniel είπε...

Μάγδα μου καλή κι αγαπημένη φίλη,
τα ταξίδια, γίνονται πάντα πιο ευχάριστα με συντροφιά! Σίγουρα μπόλικες βαλίτσες κουβαλάμε όλοι μας...μπαγάζια που καμιά φορά μας φορτίζουν άδικα...Όπως πολύ σωστά, λές όμως, δεν είναι εύκολο να τα ξεφορτωθούμε, ίσως, γιατί κατά βάθος μάς είανι πολύτιμα όσο κι αν μας φορτίζουν! Πολλά-πολλά φιλιά.

wwwAnnatsoukalakoufou.gr είπε...

Συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο. Το ξανασκέπτομαι, το της ξενιτειάς κεφάλαιο, Διονυσία μου και λέω ότιόταν στον πυρήνα του κυττάρου σου υπάρχει ο σπινθήρας της λογοτεχνίας , όπου και να βρεθείς θα γράψεις λογοτέχνημα.Μόνο τα κείμενα θάταν διαφορετικά . Άρα εμείς οινησιώτες και δη οι ζακυνθινοί είμαστε γεννημένοι να γράφουμε!! Με την ειλικρινή αγάπη μου. Άννα Τ.Κ.

daniel είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο σ΄ αυτό καλή μου Άννα. Ο τότε πρόεδρος του Πανεπιστημίου RMIT, το οποίο ήταν κι εκδότης του βιβλίου μου, "Ο Κραταιός Νόστος", είπε χαρακτηριστικά, ότι στη Ζάκυνθο...περπατάει η λογοτεχνία στους δρόμους! οπότε, κάποια φλεβίτσα πρέπει να κληρονομίσαμε κι εμείς που την παιδεύουμε...
Αν ήμουν εκεί κι έκανα την κουτουράδα να επιχειρήσω να γράψω, οπωσδήποτε διαφορετικά θα ήταν τα θέματα μου, πιστεύω, όμως, ότι πάλι επίκεντρο θα ήταν ο άνθρωπος.
Σε φιλώ με αγάπη.