e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Γλέντι τρικούβερτο!

Γράφει από τη Μελβούρνη η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ-ΤΣΟΥΚΑΛΑ
Pablo Picasso, Μαντολίνο και Κιθάρα, 1924.
Αύγουστος ήταν και τότε, σαν τώρα. Ήταν το 1980, 32 χρόνια πριν... Αλήθεια, πότε πέρασαν; Είχαν περάσει 13 χρόνια από την ημέρα που, παραμονή Χριστουγέννων απόγευμα, σαλπάρισε το υπερωκεάνιο «Πατρίς» από το λιμάνι του Πειραιά για Αυστραλία, φορτωμένο μέχρι τα μπούνια με ανθρώπινο εμπόρευμα! Εμπόρευμα, που προφανώς περίσσευε στην πατρίδα κι έπρεπε να απαλλαγεί από αυτό. Τι πιο εύκολο, παρά να κάνει εξαγωγή!... Κάτι που, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα αφότου σταμάτησε η ομαδική εξαγωγή!
Μόνο όποιος έχει αποχωριστεί λόγω συνθηκών ό,τι αγαπημένο και ιερό και ζει σε ξένο τόπο μπορεί να νιώσει τα συναισθήματα της επιστροφής, ιδιαίτερα μετά  από τόσα χρόνια!
Κοιτάζεις γύρω και όλα σού φαίνονται άγνωστα... μα τόσο γνώριμα, τόσο δικά σου. Προσπαθείς να προσανατολιστείς και δεν το πιστεύεις πως βρίσκεσαι στον τόπο σου. Ξαφνικά νιώθεις ανάλαφρος σαν πεταλούδα... Δεν υπάρχει εκείνο το βάρος πια στην ψυχή κι ας το κουβαλάς από την ημέρα που έφυγες και νιώθεις να πνίγεσαι, πως δεν  μπορείς να ανασάνεις. Βάρος ασήκωτο, μολονότι δε σου λείπει τίποτα στη... γη της επαγγελίας όπου ζεις, και μένεις ν’ αναρωτιέσαι, αν όντως υπήρξε ποτέ αυτό το βάρος ή αν ήταν γέννημα της νοσταλγίας σου!
Βλέπεις αγαπημένα άτομα, αρχής γενομένης από τη Μάνα τη πολυαγαπημένη, τον Πατέρα, τ’ αδέλφια, περιτριγυρίζεσαι από συγγενείς, φίλους, γνωστούς, χωριανούς και τα μάτια  αστέγνωτα... Αστέγνωτα από πικρία που τους στερήθηκες, που τους στέρησες τη δική σου παρουσία, αστέγνωτα γιατί γνωρίζεις πως σε λίγο πρέπει πάλι να πάρεις το δρόμο του φευγιού, χωρίς να γνωρίζεις αν φεύγοντας λες, εις το επανιδείν ή αντίο... Αστέγνωτα για τις τόσες αλλαγές, για τις ρυτίδες που χάραξαν το πρόσωπο της Μάνας και του Πατέρα... Αστέγνωτα για όλ’ αυτά που μεσολάβησαν, παιδιά που μεγάλωσαν, καινούρια μέλη που μπήκαν στην οικογένεια και τους συναντάς για πρώτη φορά, γι’ αυτούς που λείπουν κι εσύ δεν ήσουν εκεί να τα ζήσεις, να τα μοιραστείς, να χαρείς με τις χαρές των αγαπημένων, να συμπαρασταθείς στις δύσκολες στιγμές, να κλάψεις για την απώλεια ανθρώπων της καρδιάς σου...
Όλα έγιναν εν απουσία σου, όπως εν απουσία τους μεσολάβησαν τόσα στη δική σου ζωή, χαρές και λύπες που τα βίωσες μόνος, χωρίς το στοργικό χέρι και το γλυκό λόγο της μάνας, όταν περίσσευε η πίκρα και η αγωνία, χωρίς την ορμήνια και προστασία του πατέρα όταν και το πιο σοβαρό πρόβλημα έπρεπε μόνος να το αντιμετωπίσεις, χωρίς στήριγμα... Και τις χαρές σου με ξένους τις μοιράστηκες, με ξένους που έγιναν δικοί, όπως δικός έγινες κι εσύ για κείνους, για να έχεις την ψευδαίσθηση πως έχεις οικογένεια και τελικά, οικογένεια έγιναν για σένα, οικογένεια έγινες γι  αυτούς!
Μα, τώρα χαράς ευαγγέλια! Τώρα, έστω και για λίγο, ξαναγίνεσαι παιδί κι αφήνεις τις έγνοιες για τον πατέρα και τη μάνα! Ας γνοιαστούν αυτοί για όλα, όπως και γνοιάστηκαν!
 Ήταν λίγες μέρες μετά την άφιξη κι εμείς όλοι είμαστε στο Μπανάτο - στο Μπανάτο πριν γίνει κοσμοπολίτικο και τουριστικό, πριν χτιστούν τα σπίτια τα ψηλά με τα πολλά μπαλκόνια! Τότε τα σπίτια χαμηλά με τις πόρτες ορθάνοιχτες, όλη η γειτονιά μια παρέα...
Μια τέτοια μεγάλη παρέα μαζευτήκαμε στου θείου του Τιμόθεου το φιλόξενο σπίτι. Από νωρίς μαγείρευε η αγαπημένη, η μοναδική  θεία Μαρούλα,  γιατί μολονότι αγαπώ πολύ όλες μου τις θείες, εκείνη κάπου την ξεχωρίζω. Και τι δεν έφτιαξε! Τα τραπέζια που στρώθηκαν το σούρουπο έπιαναν τη βεράντα απ’ άκρη σ’ άκρη στρωμένα με λευκά ρέσινα τραπεζομάντιλα  και φορτωμένα με όλα τα αγαθά! Η ιδιαίτερη σχέση μου με τη θεία, την έκανε να μην κρατήσει το μυστικό και να μου ψιθυρίσει κάποια στιγμή πως με περιμένει μεγάλη έκπληξη, χωρίς όμως να ομολογήσει τι!
Ένιωθα τόση ευτυχία που, ναι μεν μ’ έτρωγε η περιέργεια, αλλά ταυτόχρονα ήμουν τόσο απασχολημένη να μιλάω με όλους  που κάπου ξεχάστηκα, μέχρι που είδα να καταφθάνει φορτωμένος με τα... σύνεργα της δουλειάς του, ο ένας, ο μοναδικός, ο αγαπητός,  ο πολυτάλαντος  Δημητρός! Τρελάθηκα από τη χαρά μου και κόντεψα να τον ρίξω κάτω  όλο με τα κλαμπατσίμπανα, όπως έτρεξα και τον αγκάλιασα! Οι λίγο ώριμοι τον θυμάστε οπωσδήποτε, για τους πολύ νέους δε γνωρίζω, μάλλον όχι.
Κάποια άλλη στιγμή θα σας μιλήσω αποκλειστικά για το Δημητρό! Τώρα, όμως, θα περιοριστώ στο μεγάλο γλέντι που έγινε εκείνο το βράδυ τέλη Αυγούστου του 1980 στο Μπανάτο!!! Οι φωνές, τα γέλια, τα τραγούδια μας, ξεσήκωσαν όχι μόνο τη γειτονιά αλλά και πέρα ακόμα!
Μαζεύτηκαν πολλοί χωριανοί, φίλοι, γειτόνοι κι όλο μεγάλωνε η παρέα! Τα καλωσορίσματα, τα τραταρίσματα έδιναν κι έπαιρναν, η χαρά και η συγκίνηση ξεπερνούν κάθε περιγραφή. Κανένας δεν έφυγε κι όλο μεγάλωνε η παρέα, όπως τότε τον παλιό καιρό, που δε χρειαζόταν πρόσκληση για να πας στου γείτονα στου χωριανού το σπίτι, αν άκουγες χαρές και γέλια ή ακόμα κι αν συνέβαινε κάτι θλιβερό. Όλοι ακάλεστοι κι όλοι παρόντες να χαρούν με τη χαρά να συμπαρασταθούν στη θλίψη!
Αναπόφευκτα κάποια στιγμή, επειδή ήταν γνωστό το χιούμορ του παπάκη, του ζητούσαν να μας πει ανέκδοτα, κι εκείνος που δεν έλεγε ποτέ όχι, μας ικανοποίησε με το πάρα πάνω!!! Τόσο, που τα μάτια έτρεχαν ασταμάτητα αλλά από τα γέλια αυτή τη φορά! Τόσο ήταν  το κέφι κι η χαρά του παπάκη μου, που αφού εξάντλησε το... ρεπερτόριο των ανεκδότων μπήκε κι  εκείνος στο τραγούδι... Τραγουδήσαμε οι δυο μας, όπως τότε, εκείνος κι εγώ, πιάσαμε παμπάλαια τραγούδια της δικής του νιότης...όπως: Η πρώτη αγάπη δε λησμονιέται,  Γιατί τρελά να σ΄ αγαπήσω, κι άλλα...
Το κέφι αστείρευτο...ο Δημητρός  κούρδιζε και ξεκούρδιζε τα όργανα!!! Όμως, οποία η απογοήτευσή μου, όταν αντί για το Μαντολίνο, στο οποίο ήταν μοναδικός, είδα ηλεκτρονικά όργανα... Μετά σκέφτηκα πως έπρεπε να εκσυγχρονισθεί και να συμβαδίζει με τους καιρούς, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, αν ήθελε να επιβιώσει. Πάνε οι καιροί που το μαντολίνο κι η κιθάρα, αλλά και το ακορντεόν έφταναν και περίσσευαν για οποιαδήποτε εκδήλωση και κάλυπταν όλα τα γούστα. Μ’ αυτά χορεύαμε νύχτες ολόκληρες σε γάμους, αποκριάτικους χορούς, γιορτές, πανηγύρια κι αλλού. Με ωραία μελωδική μουσική που δεν σε ξεκούφαινε, που μπορούσες να την απολαμβάνεις είτε χόρευες είτε όχι αλλά ταυτόχρονα άκουγες και τον διπλανό σου με τον οποίο μιλούσες, αλλά,
Ο κόσμος άλλαξε / αλλάξαν οι καιροί...
Είχαν περάσει μεσάνυχτα και το γλέντι συνεχιζόταν με χορούς και τραγούδια, μέχρι γιαργυτό χορέψαμε κάτω στην αυλή, πού να χωρέσει η βεράντα. Μιλούσαμε, μιλούσαμε και τι δεν είπαμε, τι και ποιους και πόσα δε θυμηθήκαμε... Θα πρέπει να κόντευε να ξημερώσει όταν πια κουρασμένοι, αλλά ευτυχείς όλοι αποφασίσαμε να το διαλύσουμε και να πάμε για ύπνο, αφού συμφωνήσαμε πως το πρωί θα πηγαίναμε να βοηθήσουμε τη θεία τη Μαρούλα να μαζέψει και να συγυρίσει, ώστε να πάει κι αυτή να ξεκουραστεί τώρα. Τ’ ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι μάς συντρόφεψε μέχρι να φτάσουμε στο καντούνι τση Γουρούνας, που τότε ήταν το πατρικό  σπίτι.
Αξέχαστη βραδιά, αξέχαστες θύμησες που έγιναν πολυτιμότερες, αφού έμελλε να είναι και το στερνό γλέντι με τον παπάκη, η στερνή φορά που βρεθήκαμε τόσοι αγαπημένοι μαζί και περάσαμε έτσι απλά μιαν υπέροχη βραδιά! Τότε, όμως, δεν το γνωρίζαμε, δε γνωρίζαμε πως ο παπάκης δεν ήταν πια του κόσμου τούτου... Ήταν γεμάτος τόση ζωντάνια, ήταν τόσο δραστήριος... Ποιος να φανταστεί πως λίγο μετά θα μας έφευγε έτσι ξαφνικά κι απότομα... Εκείνη η αλησμόνητη βραδιά, όμως, εκείνο το γλέντι το τρικούβερτο, έμεινε και θα μείνει σαν μια από τις πιο όμορφες αναμνήσεις και νοσταλγίες!
Με την αγάπη μου πάντα σε όλους,
δ.μ.τ.

12 σχόλια:

Μαρία Σ είπε...

Διονυσία
Ωραίες αναμνήσεις,που γίνονται ωραιότερες γιατί σε αυτές συμμετέχουν αγαπημένα πρόσωπα που σήμερα λείπουν.
Η μάνα μου έλεγε ότι τα παιδικά νεανικά της χρόνια ήταν καλύτερα,και εγώ της ανταπαντούσα ότι τότε μαγείρευε με ξύλα,δεν είχε ηλεκτρικό και τρεχούμενο νερό ,αλλά αυτή επέμενε πως ήταν καλύτερα.
Τι να πώ ,εγώ πιστευω ότι όλες οι εποχές έχουν τα δικά τους καλά και κακά με τη μόνη διαφορά πως οι παλιές είχαν τα νιάτα μας.

Ανώνυμος είπε...

Σούλα, ως συνήθως συναρπαστική στις διηγήσεις σου. Διαβάζοντάς σε, ο αναγνώστης νομίζει ότι ήταν παρών στα γεγονότα που περιγράφεις. Να είσαι καλά και να συνεχίσεις να μας μαγεύεις!!!

Ανδρέας Στ.

Διονύσης Βίτσος (μέσω facebook) είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο. Που στοχεύει και στην καρδιά και στο νου. Και που διασώζει στοιχεία ζακυνθινού πολιτισμού. Και μάλιστα υπό μια ιδιαίτερη οπτική γωνία, εκείνη του μετανάστη.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένη μου Διονυσία,
Μου έκανες εντυπώσει m'αυτό που γράφεις, ότι "δεν λείπει τίποτα (?) εδώ που ζούμε στη...γη τις επαγγελίας.Υλικά αγαθά? Μπορεί!!! Εγώ πάντως σ'αυτή τη γη τις επαγγελίας πιστεύω ότι στερήθηκα πολλά....... Ευτυχώς που μερικοί από εμάς, διατηρούμε στη σκέψη μας πολλές όμορφες στιγμές (όπως αυτές που αναφέρεις) και αναπολώντας το παρελθόν, μας κάνει να ξεχνάμε τις πίκρες που μας δίνει το παρόν.
Ας παρηγοριόμαστε λοιπόν. Ευχαριστώ για το ωραιότατο και αναμνηστικό διήγημα. Είσαι υπέροχη!!

Μάγδα, με αγάπη

annatsoukalakoufou είπε...

Aγαπημένη μου Διονυσία συγχαρητήρια για το κείμενό σου. Η νοσταλγία βασική κινητήριος δύναμις . Εύχομαι πάντα δημιουργίες. Με υγεία να γιορτάσετε την εορτή της Παναγίας μας. Με αγάπη.

Ανώνυμος είπε...

Μνήμες όμορφες με έφερες στο νού μου Διονυσία μου!Ηρθαν στα μάτια στιγμές απο γλεντάκια εκείνου του καιρού.!Ζούσαμε στην ίδια χώρα τα ίδια χρόνια ,οι ζωές μας ήταν παράλληλες! Ήταν ίδιος ο τρόπος της διασκέδασης εκείνη την εποχή.Με τέτοια γλεντάκια περνούσαμε και εμείς τις σχόλες μας!δεν ήταν συχνά ,είχαμε καισχολιό ,τότε πηγαίναμε και το Σάββατο.Μαζευώμασταν ,και με απλά σπιτικά κεράσματα τραγουδούσαμε και ξεφαντώναμε ! στον ίδιο χώρο μικροί ,μεγάλοι.Είχαμε στην παρέα ακορντεονίστα ,μετά πήραμε πικ-άπ ! ύστερα ήρθε και το μαγνητόφωον! και τι χορός!Χαλούσε το παρκέ της μάνας μου με τα τακούνια ,το γιατροπόρευε την επομένη με χύμα λούστρο που έπαιρνε! το έκανε ξανά καινούργιο!Ευτυχισμένα χρόνια ,όμορφα ,άδολα! Μου τα έφερες εικόνες ζωντανές μπροστά μου Διονυσία! να είσαι καλά πάντα ! και όλο τέτοια να μας γράφεις!

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ κύριε Βίτσο. Ναι, δυστυχώς στοιχεία πολιτισμού από τα οποία, με λύπη μου το λέω, πολλά μάλλον τείνουν να εκλείψουν...αν δεν έχουν ήδη εκλείψει λόγω συνθηκών και καταστάσεων...Να είσαστε καλά!

Ανώνυμος είπε...

Μαρία μου αγαπημένη, σε διαβεβαιώ ότι η μάνα σου είχε απόλυτο δίκιο...ήξερε τι έλεγε!!!Σε αυτό πρόσθεσε και την ηλικία, όταν είσαι νέος δεν πτοείσαι από την έλλειψη "μοντέρνων", βλέπε ηλεκτρισμός και άλλα, που διευκολύνουν τη ζωή! Άλλωστε, μην ξεχνάς ότι η λειοψηφία τότε με ξύλα μαγείρευε κι ούτε τρεχούμενο νερό είχε! Πολλά φιλιά. δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Ανδρέα, όταν έχεις ζήσει από πρώτο χέρι ένα γεγονός, έχεις και την δυνατότητα να το περιγράψεις έτσι όπως έγινε! Νομίζω ότι κάπου υπερβάλεις με το...σας μαγεύω, πάντως θερμές ευχαριστίες τόσο για το σχόλιο, όσο και για το ότι...ανελλιπώς(!) με διαβάζεις χρόνια! Τιμή μου και χαρά μου! Καλά να είσαι και να...διαβάζεις! δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένη μου Μάγδα, γη της επαγγελίας, όπως πολύ σωστά γράφεις, από υλικής άποψης, μολονότι κι αυτά..κώποις κτώνται! Όσο για τα πολλά που σου, δεν είναι "σου" αγάπη μου...είναι "μας", όλων μας...με τον καημό και τη νοσταλγία περάσαμε τη ζωή μας...Σε φιλώ με αγάπη, δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Άννα μου, σε ευχαριστώ και σε συγχαίρω κι από εδώ, για τη δική σου κατάθεση για τη Μεγάλη Καταστροφή του αγαπημένου μας νησιού 59 χρόνια πριν! Η Παναγιά βοήθεια και προστασία σε όλους! Με πολλή αγάπη, δ.μ.τ.
Μόλις διαπίστωσα, πως το σχόλιο που έγραψα στο κείμενο σου για τη θλιβερή επέτειο, το έβαλα μεν ως "ανώνυμος" για να μπει εύκολα, ξέχασα δε να το υπογράψω...

Ανώνυμος είπε...

Ειρήνη μου, κοινά βιώματα όλα αυτά γαιτί οιε ποχές μας ήταν εποχές των...ισχνών αγελάδων! Δεν είχαμε απαιτήσεις, δεν είχαμε προσδοκίες, μας αρκούσε κείνο το λίγο που είχαμε, μόνοι μας οργανώναμε την ψυχαγωγία μας, χωρίς πολλά-πολλά που δεν ήταν καν απαραίτητα! Υπήρχε απλότητα, καλοσύνη και...κέφι μπόλικο! Θυμάμαι, με δυο πορτοκάλια και δυο μήλα κομμένα στα 4 κι ένα μπουκάλι σπιτίσιο ή φτηνό από την ταβέρνα κρασί, γλεντούσαμε όλη νύχτα!!! Να είσαι καλά αγαπημένη μου Ειρήνη!!! δ.μ.τ.