e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Πολύπλευρο ταλέντο

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά από τη Μελβούρνη

Οι ρίζες του  χάνονται κάπου στα βάθη της Μικράς Ασίας. Κανένας δε φαίνεται να θυμάται πότε ήλθε στη Ζάκυνθο και μάλιστα στο Μπανάτο. Προσωπικά, τον θυμάμαι εκεί, αφότου θυμάμαι τον εαυτό μου. Όλες οι εφικτές προσπάθειες μου να διαπιστώσω πότε ήλθε, άκαρπες. Όχι μόνο άνθρωποι της δικής μου γενιάς, αλλά ακόμα και συγγενικά μου άτομα που έφτασαν ή πέρασαν τα 90, δεν μπόρεσαν να μου πουν. Απ’ όλους άκουσα ακριβώς το ίδιο: Δεν είμαι σίγουρος/η, αλλά... εκεί ήταν πάντα!
Θα μπορούσε να είναι ο Δημητρός!...
Ζούσε με τη Μάνα του, πάντα «γριά» τη θυμάμαι... λες κι έτσι γεννήθηκε, ή έτσι την έβλεπαν τα παιδικά μου μάτια. Οι δυο τους μόνοι, δεν χωρούσαν άλλοι ανάμεσά τους. Φιλήσυχοι, φιλικοί, αγαπητοί και οι δύο. Θάλεγες πως το χωριό ολόκληρο τους αγκάλιασε και υιοθέτησε από τη μακρινή εκείνη μέρα που έφτασαν εκεί. Παρά τις τεράστιες διαφορές σε ήθη, έθιμα, στα βιώματα, στη νοοτροπία η Μέλπω και ο Δημητρός, ναι γι’ αυτόν πρόκειται,  ήλθαν κι έδεσαν με τους χωριανούς κι έγιναν Μπανατιώτες! Ούτε το επίθετό τους γνώριζε κανένας, ήταν πασίγνωστος ως «Ο Δημητρός», δε χρειαζόταν άλλες συστάσεις. Έτσι έγινε γνωστός κι έτσι τον γνώριζαν όλοι, όχι μόνο στο Μπανάτο, αλλά και στα γύρω και μακρινά χωριά και στη χώρα!
Τον θυμάμαι πάντα καλοντυμένο με το μοναδικό ίσως κουστούμι του, σκούρο, μάλλον μπλε βαθύ, περιποιημένο και προ παντός ευγενικό και καλομίλητο! Μιλούσε γρήγορα, σχεδόν νευρικά, «νευρόσπαστο» τον αποκαλούσαν κάποιοι, αλλά δε θύμωνε ποτέ. Λεπτός, μάλλον μέτριος σε ανάστημα και αεικίνητος! Αεικίνητος αλλά και ευκίνητος! Πώς να μην ήταν άλλωστε, αφού το ένα από τα τρία μεγάλα ταλέντα που είχε, ήταν ο χορός!
Ο ίδιος σπάνια ή μάλλον ποτέ δε χόρευε, ήταν, όμως, τέλειος Χοροδιδάσκαλος. Σ’ αυτόν, ανεπίσημα, μαθητεύσαμε λίγο-πολύ όλοι! Ποτέ δεν πήρε λεφτά από χωριανούς, άλλο αν τον φίλευαν με ό,τι έβγαζε το χωράφι, μια και ο Δημητρός με τη Μέλπω δεν είχαν κτηματική περιουσία  ώστε να σπείρουν και να φυτέψουν.
Το προσεισμικό τους σπίτι, ομολογώ δεν το θυμάμαι, αυτό που χτίσανε, όμως, μετά το σεισμό, σίγουρα το βλέπω ακόμα μπροστά μου! Μικρό, ασβεστωμένο και με πράσινα, αν δεν με απατά η μνήμη, παντζούρια. Είχε μια μικρή βεράντα μπροστά όπου η Μέλπω την είχε πάντα γεμάτη με γλάστρες, που λίγο πολύ άνθιζαν όλο το χρόνο, γαριφαλιές, γραντούκες, μπουγαρινιές, με κείνο το θεσπέσιο λεπτό άρωμα, γεράνια, μία μεγάλη τζαντζαμινιά (κοινώς: γιασεμί) φυτεμένη στη γωνία να αναρριχάται και να φτάνει στα κεραμίδια και μια λουΐζα στην άλλη γωνία!
Δίδασκε, επαγγελματικά, ευρωπαϊκούς χορούς, όπως ταγκό, βαλς, φοξαγκλέ και ήταν μοναδικός στις καντρίλιες!!!  Μέγα γεγονός, αν σε χορό τις Καντρίλιες τις «φώναζε» ο Δημητρός! Ήταν τελειομανής όμως. Ουαί κι αλίμονο, αν τύχαινε να μας δει να μη χορεύουμε σωστά, έτσι όπως μας έμαθε! Σηκωνόταν απότομα, παραμέριζε τον καβαλιέρο κι έδειχνε τόσο στη ντάμα όσο και σ΄ αυτόν, πώς έπρεπε να κρατά σωστά και να καθοδηγεί  τη ντάμα, ώστε...να μην τη χάσει σε καμιά στροφή! Ήταν περιζήτητος παντού ως χοροδιδάσκαλος!
Ο χορός, όμως, δεν ήταν το μόνο του ταλέντο. Έπαιζε καταπληκτικό μαντολίνο! Σε μάγευε, όταν με τόσο μεράκι και σπάνια τέχνη έπιανε το μαντολίνο στα χέρια του! Τρελαινόμαστε να τον ακούμε! Δίδασκε κιόλας και αυτή του τη τέχνη και δεν του έλειπαν ποτέ οι μαθητές. Κείνα τα χρόνια το μαντολίνο ήταν από τα πιο δημοφιλή μουσικά όργανα, πολύ φοβάμαι ότι σήμερα ελάχιστοι και καθόλου παίζουν μαντολίνο κι είναι κρίμα γιατί είναι όντως μελωδικό όργανο. Άλλαξαν όμως οι εποχές και τα γούστα...στην εποχή των σκυλάδικων που μεσουρανούν στη νυχτερινή ζωή και του Heavy Metal δεν έχει πια θέση το ταπεινό αυτό όργανο... Μόνο κάποιοι πιστοί στην παράδοση και στην ποιότητα επιμένουν και καλά κάνουν!!!
Δεν νοείτο τότε χορός και γλέντι χωρίς το μεγάλο Μαέστρο, τον Δημητρό, να μαγεύει με το μαντολίνο του! Κι εκείνος, ευγενικός και πρόθυμος, ποτέ δεν έλεγε όχι!
Είχε κι άλλο ταλέντο όμως ο Δημητρός. Ήταν υποδηματοποιός! Ο Δημητρός, δεν έφτιαχνε παπούτσια, κομψοτεχνήματα έφτιαχνε, ιδίως γυναικεία παπούτσια! Ήταν τόσο κομψά, καλόγουστα και περιποιημένα, που νόμιζες δεν φτιάχτηκαν από χέρι! Μεγάλη τύχη, τότε, να σου φτιάξει παπούτσια ο Δημητρός! Ήταν πραγματικός καλλιτέχνης! Πολλές φορές, όταν πήγαινα στο χωριό, επειδή το σπίτι του ήταν κοντά στο σπίτι της νόνας μου της Αντριάνας κι επειδή είχαμε μεγάλη φιλία σαν οικογένειες, πήγαινα κι αφού υποσχόμουν να μην τον ενοχλήσω καθόλου σε μιαν άκρη, τον χάζευα όταν δούλευε με  τόση μαεστρία και τέχνη τα παπούτσια που έφτιαχνε! Ευδόκησα να φορέσω κάμποσες φορές παπούτσια από τα χέρια του. Δεν ήταν μόνο πολύ κομψά και όμορφα, αλλά προ παντός ήταν άνετα στο πόδι!
Αλλά, αυτός ήταν ο Δημητρός! Ένας μοναδικός άνθρωπος με πολλά ταλέντα!
Πέθανε τη δεκαετία του ‘90 σε βαθιά γηρατειά. Η στερνή του κατοικία, εκεί στο Μπανάτο, εκεί που έφτασε, ίσως, παιδάκι, στο χωριό που υιοθέτησε και τον υιοθέτησε και που έζησε μαζί με τη μάνα του τη Μέλπω ολόκληρη τη ζωή του!
Θα ήθελα να κλείσω αυτό το αφιέρωμα  στο Δημητρό, αναφερόμενη σε ένα φαιδρό, ας πούμε, επεισόδιο, στο οποίο δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, αλλά μου το μετέφερε δικό μου άτομο, που γνώριζε από πρώτο χέρι. Η Μέλπω, σαν όλες τις χωριανές εκείνης της εποχής, είχε κότες όχι μόνο για τ’ αυγά, αλλά «έστρωνε» και κλώσες, όπως όλοι στο χωριό, για να εξασφαλίζει κοτόπουλα για δική τους κατανάλωση, αλλά και για να τα ανταλλάσσουν με το Γυρολόγο και να παίρνουν τα απαραίτητα για το νοικοκυριό τους, ψιλικά και άλλα είδη. Φυσικά είχε και κόκορα. Εκείνος ο συγκεκριμένος κόκορας ήταν προφανώς πολύ... φιλότιμος στο έργο του και, αφού διαλαλούσε πως ξημέρωσε, δεν περιοριζόταν εκεί, αλλά λες κι είχε άχτι όλο το χωριό, μπας και ξεγελάστηκε κανείς και δεν ξύπνησε, ξεσήκωνε τον κόσμο από τα ξεφωνητά για ώρες ολόκληρες, τόσο που κάποτε τον κυνηγούσαν ακόμα κι οι γείτονες με πέτρες και ξύλα, αλλά εκείνος απτόητος συνέχιζε το χαβά του πάρα πέρα, λες κι εμπνεόταν περισσότερο από το κυνηγητό. Ο Δημητρός, που πολλές φορές έπεφτε για ύπνο πολύ αργά, ιδιαίτερα όταν ήταν σε χορό παίζοντας μαντολίνο, δεν μπορούσε να χορτάσει ύπνο ποτέ. Η δόλια η Μέλπω κυνηγούσε τον κόκορα για να… βγάλει το σκασμό, αλλά εκείνος πέρα βρέχει, έπαιρνε μεγαλύτερη φόρα και τσίριζε λες και τον έσφαζαν. Απηυδισμένος ένα πρωί ο φουκαράς ο Δημητρός από τις φωνασκίες του κόκορα, που έλειπε η Μέλπω για να τον κυνηγήσει, σηκώνεται αγριεμένος από το κρεβάτι, βγαίνει, τον καλοπιάνει ρίχνοντάς του ψωμί, ξεθαρρεύει εκείνος και πάει κοντά, τον βουτάει ο Δημητρός και παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του, τον τσακώνει και τον χώνει μέσα στο κάτω ντουλάπι του μπουφέ!!! Κλειδώνει και την πόρτα απέξω, παίρνει το κλειδί και το ρίχνει ανενόχλητος πια στον ύπνο!!!
Κάποτε γυρίζει η Μέλπω, ακούει αδικαιολόγητη φασαρία μέσα στο μπουφέ, πάει να ανοίξει, δεν μπορεί, γιατί λείπει το κλειδί και τα υπόλοιπα τ’ αφήνω στη φαντασία σας!!! Μάλλον αυγολέμονο θα έγινε ο φωνακλάς ο κόκορας, γιατί ήταν χειμώνας, όταν έγινε το συγκεκριμένο επεισόδιο και ο Δημητρός βρήκε επιτέλους την ησυχία του!
Με την αγάπη μου σε όλους,
δ.μ.τ.

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ναι π. Παναγιώτη, άνετα θα μπορούσε να ήταν ο Δημητρός στη φωτογραφία...αν έλειπε το μουστάκι!
κατά τα άλλα, ίδιο ανάστημα ίδιο...σουλούπι!!!
δ.μ.τ.

Ιωάννα Σκουλογένη (μέσω facebook) είπε...

ΑΛΗΘΕΙΑ!!!!! ΤΟΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΔΗΜΗΤΡΟ ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ.............ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΥΧΑΙΑ ΠΡΟΧΘΕΣ ,ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ , ΤΟΝ ΑΝΑΦΕΡΑΜΕ......ΩΡΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ...........ΤΑΞΙΔΕΨΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ..........

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που τον θυμάσαι!!! Ήταν όντως ωραίος τύπος, μολονότι κάπως ιδιόρυθμος! Ο πατέρας σου, σίγουρα τον θυμάται πολύ καλύτερα! Να του δώσεις χαιρετίσματα κι ας μη με γνωρίζει!
δ.μ.τ.

Διονύσης Μαρίνος (μέσω facebook) είπε...

Νοσταλγικό κείμενο , αλλά το μαντολίνο εξακολουθεί να μαγεύει ακόμα και σήμερα πολλά παιδιά όπου το μαθαίνουν .Αλλωστε ένας από τους διασημότερους παγκοσμίως ...αν όχι ο καλύτερος μαέστρος του μαντολίνου είναι ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΔΡ. ΜΑΡΙΝΟΣ ,πρώτος μου εξάδελφος που διαπρέπει στην Αμερική !!!!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου Διονυσία όμορφο το διήγημά σου συγχαρητήρια. Απ ότι άκουγα από τους δικούς μου η αείμνηστη Μέλπω και ο γιός της ήταν πρόσφυγες του 1922 από την Μ. Ασία και είχαν εγατασταθεί στην Ζάκυνθο.Φιλικά

Μαρία Σ είπε...

Αν κατάλαβα καλά ηταν Μικρασιάτες?
Είχαμε και εμείς στο χωριό μου μια μάννα και ένα γυιό που τους έλεγαν Σεραφή και Σεραφίνα.
Και ο Σεραφής έφτιαχνε παπούτσια αλλά δεν μιλούσαν Ελληνικά.
Ζούσαν από τη βοήθεια των χωριανών.
Πολύ ωραίες οι αναμνήσεις σου νάχεις υγεία να μας γράψεις και άλλες.

Ανώνυμος είπε...

Με ιδιαίτερη χαρά διαβάζω ότι, τουλάχιστον, στη Ζάκυνθο το υπέροχο μαντολίνο εξακολουθεί να μαγεύει τα νέα παιδιά και δεν παραμερίστηκε από τα καινούρια κύματα!!! Και...φυσικά θα ήταν Ζακυνθινός(!) ο καλύτερος μαέστρος του μαντολίνου!!!Να τον χαιρόμαστε και να είμαστε περήφανοι γι αυτόν!
Καλή ημέρα να έχεις Διονύση.
δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ/ή ανώνυμε,
Ναι, το ότι ήταν πρόσφυγες από τη Μ. Ασία η Μέλπω κι ο Δημητρός κι εγκαταστάθηκαν στη Ζάκυνθο, γνωστό, όπως άλλωστε το αναφέρω. Εκείνο που δεν είναι γνωστό, είναι πότε ήλθαν στη Ζάκυνθο!Προσπαθώ να...κάνω αναγνώριση ταυτότητας σου, αλλά...μάταια!
Δεν πειράζει, καλά να είσαι, σου στέλνω τις καλύτερες ευχές μου! δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Ναι, Μαρία, Μικρασιάτες ήταν. Προφανώς θα μιλούσαν Ελληνικά ήδη όταν έφτασαν στην Ελλάδα, γιατί ήταν άπταιστα τα Ελληνικά τους! Δεν ήταν σαν τον Σεραφή και τη Σεραφίνα! Αλήθεια, από ποιο χωριό είσαι;
Καλά να είσαι και να έχεις πάντα υγεία!
δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Πάντα κάτι μου θυμίζουν τα γραφτά σου Δινυσία μου! Μέναμε στον Χορτιάτη ,κοντά στην Θεσσαλονίκη αρχές του 1951 ,και κάτω απο το μπαλκόνι του σπιτιού μας είχε τον πάγκο του ένας κουτσός τσαγκάρης ! Ευδιάθετος ανοιχτόκαρδος και πολύ καλός παπουτσής!Μικρό κοριτσάκι τότε ,θυμάμαι καθόμουν σε ένα σκαμνάκι και με τις ώρες τον χάζευα πως έφτιαχνε τα παπούσια,Αν μου έδινε εκείνο το κοφτερό λεπίδι και τα ξύλινα καρφάκια θα συνέχιζα εγώ το σόλια σμα ευχαρίστως! ακόμη τον θυμάμαι ,νομίζω βλέπω τα χέρια του πως έκοβε το δέρμα ,με τι τέχνη!Καιπόσο βαθιά στην μνήμη μου είταν θαμμένη εκείνη η εικόνα του! σήμερα μου την ανέστησες!

Ανώνυμος είπε...

Ειρήνη μου, από το ύφος υποθέτω ότι εσύ πρέπει να είσαι, ανήκουμε στην ίδια γενιά και μολονότι μεγάλη απόσταση μεταξύ Θεσσαλονίκης και Ζακύνθου, μοιάζαμε τότε οι άνθρωποι...ή μάλλον, η ζωή λίγο-πολύ, επομένως και τα βιώματα, ήταν κάπως κοινά! Με ευχαριστεί να διαβάσω ότι οι δικές μου θύμησες ξυπνούν μέσα σου μέρες περασμένς, δύσκολες μεν, όμορφες δε αν όχι για άλλο λόγο, γιατί είχαμε τα νιάτα!!! Να είσαι καλά και αν συνεχίζεις τις όμορφες δημιουργίες σου!

annatsoukalakoufou είπε...

Αγαπητή μου Διονυσία το 5ο σχόλιο είναι το δικό μου. Άννα Τσουκαλά Κουφού.

Ανώνυμος είπε...

Άννα μου, πήγε ο νους μου σε σένα, αλλά...επέλεξα να μην το διακινδυνεύσω!! Με μπέρδεψε εκείνο το "φιλικά", κάπως τυπικό μου φάνηκε, οπότε λέω...ας περιμένω!
Σε ευχαριστώ που πάντα με θυμάσαι και με...επισκέπτεσαι!!!Με αγάπη, δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένη μου Διονυσία, διαβάζω τα διηγήματά σου πάντα με ενδιαφέρον και ευχαρίστηση. Ότι και αν είναι το θέμα σου, δραματικά γεγονότα, η διασκεδαστικά περιστατικά όπως ο κόκορας του Δημήτρη, πάντα είναι απολαυστικά και δεν παύουν να φέρνουν στη σκέψη μου ένα σορό αναμνήσεις. Ευχαριστώ για όλες τις ευχάριστες στιγμές που μου χαρίζεις!!
μάγδα με αγάπη

Ανώνυμος είπε...

Μάγδα μου, με συγκινεί η αφωσίωση σου στα γραπτά μου! Χαίρομαι που καταφέρνω να σε αγγίζω και ξυπνώ μέσα σου θύμησες, ίσως, σκουριασμένες...Να είσαι πάντα καλά και...καλή δύναμη και κουράγιο για τις επόμενες δύο εβδομάδες!!!Μεγάλη ευχαρίστηση μεν να έχουμε κοντά μας τα αγγονάκια μας...πολλή δουλειά δε!!! Σε φιλώ με αγάπη. δ.μ.τ.