Μὲ τρεμάμενο χέρι γράφω αὐτὰ τὰ ἐλάχιστα καὶ ἐν πολλοῖς ἄτεχνα λόγια, γιὰ μιὰ εὐλογημένη τῶν χρόνων μας Μορφή, ποὺ συνέδραμε τὸν συνάδελφο κλῆρο, τὴν κάθε ὀδυνωμένη ψυχή, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν παραδειγματική πολιτεία του, τὶς ἀνόθευτες γνώσεις του καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὸ ἐξαίρετο ἦθος, ποὺ ἦταν καὶ θὰ παραμείνει παραδειγματικό.
Ναί, τὸν εἶχα Δάσκαλο, ἀλλὰ καὶ συναθλητὴ σὲ κάποιον προσωπικὸ καὶ ἐπίπονο ἀγώνα οἰκογενειακῆς φύσεως, ὅπου κάποιες θύρες ἔκλειναν, ἄλλες μισάνοιγαν, ἄλλες ἀδιαφοροῦσαν, τότε, τὸ 1996, ὅταν πάλιν καὶ πολλάκις μὲ εὕρισκε πρωϊνὸ-πρωϊνὸ στὸ Γραφεῖο του, στὴ Σύνοδο. Καὶ
θυμᾶμαι ὅτι ποτὲ δὲν μὲ ἄφησε νὰ φύγω δίχως κάτι νὰ πράξει...
Ἀλλὰ καὶ ὡς Δάσκαλος στὴν Ἀνωτέρα ὑπῆρξε ἔντιμος, ταπεινός, καταδεχτικὸς καὶ φυσικὰ μὲ πλούσιες γνώσεις κι ἐμπειρίες ποὺ μπς τίς μετέδιδε μὲ μιὰν ἁπλότητα παραδειγματική. Τὸν θυμᾶμαι παραδοσιακὸ πάντα, νὰ μᾶς μιλᾶ, μὲ κείνη τὴ λίγο ξενόφερτη
προφορά του, γιὰ τὸν Ἅγιο Χαράλαμπο, τὴν ἐνορία του, ποὺ λάτρευε. Καὶ τὰ ἔλεγε ὅλ᾿ αὐτὰ γιὰ νὰ κεντρίσει καὶ τὸ δικό μας ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἐνορία ποὺ θὰ
διακονούσαμε, ὅταν θὰ γινόμασταν κληρικοί.
Μὲ συγκίνηση τὸν θυμᾶμαι καὶ παρακαλῶ τὸν Κύριό μας νὰ τοῦ χαρίσει τὴ θέση ποὺ τοῦ πρέπει στὴ Βασιλέια Του.
Γιατὶ πολὺ ἀγάπησε καὶ μὲ ζωντανὴ πίστη διακόνησε τὴν Ἐκκλησία. Παπα-Στέφανε, εὔχου καὶ γιὰ μᾶς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου