Συντετριμμένοι και παρακλητικοί μπροστά στη Μάνα Παναγιά, αυτές τις ημέρες του Δεκαπενταύγουστου, ενώ -αλίμονό μας- ο εσώτερος καύσωνας των παθών και ο περιβάλλων κίνδυνος ισχύουν κι ενισχύονται ολοένα, ταλανίζοντας την ύπαρξή μας...
Την Μητέρα του Θεανθρώπου αναγνωρίζουμε όλοι ως μόνη δυνάμενη να συνεισφέρει στην αίσια έκβαση των εμπερίστατων πραγμάτων μας! Αυτήν θεωρούμε ως τη μόνη πλέον παρηγορία, τη μόνη καταφυγή, το μόνο πνευματικό αποκούμπι μας. Απευθυνόμαστε στη Χάρη Της παιδικά, όπως σε γονέα, αυθόρμητα και αγαπητικά, έστω κι αν έχουμε προξενήσει ένα σωρό ζημιές στο σπίτι... Εκείνη ξέρει να μας αγκαλιάζει στοργικότατα και να συγκαλύπτει τις όποιες μειονεξίες μας. Αρκεί να έχουμε τη διάθεση της Δι-εξόδου! Τι λέτε;
π. Π. Κ.
[Φωτογραφίες: Ιωάννης Πορφύριος Καποδίστριας / 1 Αυγούστου 2013]