Στέκουν
ξύλινοι
σκονισμένοι
απ’ το χρόνο
και τις
ευθύνες
ενίοτε
πάγχρυσοι
απ’
τον πολύ φωτισμό
που
υφίστανται
ξέρουν
πολλά
γι’
αυτό με τόση κοιτούν
αυστηρότητα
τα
νοιώθουν όλα
μα σώμα
δε διαθέτουν
για
να εκφρασθούν
κι αν
στο βάθος δεις
του τίποτά
τους: Δάκρυ
πεπειραμένο
σμήγματα
φωτός
τις ροές
της αγάπης
που τους
γέννησε.
[Ποίηση
και φωτογραφίες: π. Παναγιώτης
Καποδίστριας, 3 Απριλίου 2014, εντός του ναού της Φανερωμένης Μπανάτου εν
Ζακύνθω]
