e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Προσκυνώντας τον άγιο Νεομάρτυρα Νικόλαο τον εκ Μετσόβου

 Μέτσοβο, σήμερα το μεσημέρι 
Φωτορεπορτάζ και επιμέλεια παρουσίασης: π. Παναγιώτης Καποδίστριας


Σήμερα το μεσημέρι, με χιονόνερο και 5 βαθμούς Κελσίου (αν και μέσα Μαΐου), το Νυχθημερόν βρέθηκε στο Μέτσοβο, όπου οι συντελεστές του προσκύνησαν στον περικαλλή ναό της Αγίας Παρασκευής, στο κέντρο της κωμόπολης. Εκεί γινόντουσαν ετοιμασίες για την καθιερωμένη αποψινή λιτάνευση προς τιμήν τού οικείου αγίου του Μετσόβου, Νικολάου του Νεομάρτυρος, καθότι αύριο (17η Μαΐου) είναι η μνήμη Του.






Ο ναός, ενδεδυμένος την χαρούμενη κατάνυξη της Ανάστασης, με το ιλαρό φως και τις δάφνες στο δάπεδο (οι οποίες -σημειωτέον- δεν απομακρύνονται μέχρι την Ανάληψη), ανέπνεε υπό το πρίσμα της αποψινής και αυριανής πανήγυρης.

Στο Μέτσοβο, υπάρχει προς τιμήν του Νεομάρτυρος Νικολάου γραφικό παρεκκλήσι, που χτίστηκε το 1800, είναι δε προσκολλημένο στο ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Νικολάου επισκόπου Μύρων της Λυκίας. Στην δυτική εσωτερική πλευρά του Ναού, υπάρχει μια θαυμαστή απλοϊκή υδατογραφία, που έγινε το 1800 μ.Χ. από τον λαϊκό ζωγράφο Διονύσιο Μαρέσο. Επίσης στο Μέτσοβο, ακριβώς στο χώρο όπου βρισκόταν το σπίτι του Αγίου, έχει χτιστεί μικρό προσκύνημα.

[Οι δημοσιευόμενες εδώ φώτογραφίες είναι σημερινές και προέρχονται από το ναό της Αγίας Παρασκευής.]

Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΕΚ ΜΕΤΣΟΒΟΥ 

Ίν’ εκφύγης πυρ της γεέννης παμμάκαρ,
Tο πυρ υπέστης Nικόλαε ευθύφρον.

Ο Νεομάρτυς Νικόλαος Μπασδάνης ή Βλαχονικόλας ή Εξηντατρίχης, όπως αλλιώς ονομάζεται, γεννήθηκε στο Μέτσοβο της Ηπείρου από φτωχούς, αλλά πολύ πιστούς γονείς. Έζησε σε μια περίοδο δύσκολη και ταραγμένη, αφού μετά την αποτυχία των επαναστατικών κινημάτων του Μητροπολίτου Τρίκκης Διονυσίου του Φιλοσόφου, οι διώξεις και οι πιέσεις των Μουσουλμάνων κατά των χριστιανών, είχαν φτάσει στο αποκορύφωμά τους.

Σε νεαρή ηλικία πήγε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, όπου εργαζόταν σε τούρκικο αρτοποιείο. Ύστερα από λίγο χρονικό διάστημα, οι Τούρκοι, χρησιμοποιώντας τρομοκρατικές μεθόδους, τον ανάγκασαν να εξισλαμιστεί. Όταν όμως ο Νικόλαος συνειδητοποίησε το μεγάλο χριστιανικό και εθνικό του ολίσθημα, επέστρεψε στο Μέτσοβο, όπου ζούσε χριστιανικά.

Η φτώχεια όμως, και οι δύσκολες συνθήκες διαβιώσεως, που επικρατούν αυτή την περίοδο στο Μέτσοβο, αναγκάζουν τον Νικόλαο να ξαναπάει στα Τρίκαλα, για να πουλήσει δαδί. Εκεί, έγινε αντιληπτός από κάποιον Τούρκο κουρέα, που γειτόνευε με τον αρτοποιό, στον οποίο εργαζόταν ο Άγιος. Ο Τούρκος κουρέας συλλαμβάνει τον Νικόλαο, τον σέρνει βίαια στον δρόμο, και τον βρίζει δημόσια, γιατί πρόδωσε το Ισλάμ, και έγινε πάλι χριστιανός. Ο Νικόλαος, επειδή φοβήθηκε τις συνέπειες, έδωσε στον Τούρκο κουρέα το φόρτωμα του δαδιού και δεσμεύτηκε μαζί του να του φέρνει κάθε χρόνο από ένα φόρτωμα δαδί. Μετά την συμφωνία αυτή, ο Τούρκος άφησε ελεύθερα τον Νικόλαο.

Επιστρέφοντας στο Μέτσοβο ο Νικόλαος έκανε αυστηρή αυτοκριτική, και συνειδητοποίησε ότι οι συνεχείς αυτές πνευματικές πτώσεις, και οι ένοχοι συμβιβασμοί, δεν αποτελούν γνωρίσματα των γνησίων μαθητών του Ιησού. Τότε, πήρε την μεγάλη απόφαση να μην ξανασυμβιβαστεί σε θέματα πίστεως, και αν χρειαστεί, να θυσιάσει και αυτήν ακόμη την ζωή του στον βωμό της αγάπης του Χριστού. Αυτές οι μεταπτώσεις, όσο απλές και αν φαίνονται, είναι ωστόσο αρκετά δραματικές, και παρουσιάζουν τον ψυχογραφικό πίνακα ενός ανθρώπου, που πορεύεται από την ομιχλώδη ατμόσφαιρα προς το φως. Στην περίπτωση του Νικολάου, παρακολουθούμε την διαλεκτική πορεία μιας ψυχής, που ανακαλύπτει κλιμακωτά τον εαυτό της. Γι' αυτό και συγκινεί ιδιαίτερα τις αδύνατες, ασθενικές ψυχές μας. Είναι μια μορφή, που ζητάει τον Ευριπίδη της Ορθοδοξίας.

Με αυτοπεποίθηση ο Νικόλαος πηγαίνει στον πνευματικό του για να εξομολογηθεί τα κρίματά του και να φανερώσει σ' αυτόν τους μελλοντικούς του στόχους. Ο έμπειρος όμως πνευματικός, έχοντας υπόψη του την συναισθηματική αστάθεια του Νικολάου, τον συμβουλεύει να αφήσει προς το παρόν τους υψηλούς αυτούς στόχους, επειδή φοβόταν μην υποπέσει σε δεύτερη άρνηση της πίστεως. Ο Νικόλαος όμως μένει σταθερός στην μεγάλη του απόφαση. Ο πνευματικός, βλέποντας το σταθερό και αμετακίνητο φρόνημα του Νικολάου, τον ευλόγησε και τον άφησε να πορευτεί στο μαρτύριο.

Με την ευχή του πνευματικού του, ο Νικόλαος μεταβαίνει για άλλη μια φορά στα Τρίκαλα με την απόφαση να δώσει αυτή την φορά, την καλήν μαρτυρίαν Ιησού Χριστού. Εκεί τον αντιλαμβάνεται ο Τούρκος κουρέας, ο οποίος εκνευρισμένος τον ρωτάει για το δαδί, που του είχε υποσχεθεί. Στην αρνητική απάντηση του Νικολάου, ο κουρέας τον καταγγέλλει στους Τούρκους της γειτονιάς, οι οποίοι με βίαιο τρόπο τον φέρνουν στο τούρκικο κριτήριο με βασική κατηγορία την αλλαξοπιστία. Στις ερωτήσεις και απειλές των Τούρκων δικαστών, ο Νικόλαος απαντάει: «Χριστιανὸς ἐγεννήθην καὶ Χριστιανὸς εἶμαι καὶ Χριστιανὸς θέλω νὰ ἀποθάνω». Μη μπορώντας να τον μεταπείσουν με την πειθώ, χρησιμοποιούν την βία, η οποία μεταφράζεται σε άγριους ξυλοδαρμούς, σκόπιμη στέρηση της τροφής και του νερού, σαδιστικές και απάνθρωπες ενέργειες. Τέλος, τον ρίχνουν σε σκοτεινή φυλακή, όπου για πολλές μέρες τον ταλαιπωρούν με πείνα, δίψα και διάφορα βασανιστήρια. Αλλά ο Νικόλαος τα υποφέρει όλα με θαυμαστή πίστη και υπομονή.

Για δεύτερη φορά, τον παρουσιάζουν στο άνομο κριτήριο, όπου και πάλι ο Νικόλαος, εκήρυξε μεγαλοφώνως τον Χριστόν, πως είναι Θεός αληθινός και Αυτόν πιστεύει και δεν τον αρνείται πώποτε.

Οι Τούρκοι δικαστές, βλέποντας την αμετάκλητη γνώμη του Νικολάου, παίρνουν την απόφαση να τον ρίξουν στην φωτιά. Με εντολή τους ανάβεται μεγάλη πυρκαΐα στην κεντρική αγορα των Τρικάλων, πάνω στην οποία με μανία και πάθος ρίχνουν τον Νικόλαο. Ο Άγιος, με θαυμαστή γαλήνη και ηρεμία αντιμετώπισε το μαρτύριο, δοξολογώντας μάλιστα τον Χριστό, γιατί αξιώθηκε να ατιμαστεί και να θανατωθεί για χάρη Του. Έτσι την 17η Μαΐου 1617 μ.Χ. ο Νεομάρτυς Νικόλαος παρέδωσε την αγιασμένη του ψυχή, στον Αρχηγό της ζωής και του θανάτου.

Το βράδυ της μαρτυρικής αυτής ημέρας, κάποιος πιστός κεραμοποιός, από ευλάβεια κινούμενος, αφού έδωσε αρκετά χρήματα στους Τούρκους φύλακες, που αγρυπνούσαν στον τόπο του μαρτυρίου, αγόρασε την κάρα του Νεομάρτυρος, που είχε μερικές βλάβες στο σημείο των κροτάφων από την φωτιά. Επειδή όμως φοβόταν τους Τούρκους, έκρυψε την κάρα σε τοίχο του σπιτιού του, χωρίς κανένας να γνωρίζει αυτή του την ενέργεια.

Μετά τον θάνατο του κεραμοποιού, το σπίτι αγοράστηκε από κάποιον που ονομαζόταν Μέλανδρος. Αυτός, δεν γνώριζε απολύτως τίποτε για τον μεγάλο θησαυρό που κρυβόταν στον τοίχο του σπιτιού του. Τις βραδυνές ώρες της 17ης Μαΐου 1618 μ.Χ. είδε να λάμπει φως στο σημείο εκείνο του τοίχου και κατά την διάρκεια του ύπνου, δέχτηκε την πληροφορία ότι στο σημείο αυτό, βρίσκεται κρυμμένη η Κάρα του Νεομάρτυρος Νικολάου. Το πρωΐ, άνοιξε το μέρος εκείνο του τοίχου και βρήκε την Αγία Κάρα. Όμως, επειδή έκρινε τον έαυτό του ανάξιο να κρατάει έναν τόσο μεγάλο θησαυρό, την δώρησε στην Ιερά Μονή Βαρλαάμ των Μετεώρων, όπου είχε αδελφό μοναχό, για μνημόσυνο αιώνιο δικό του και των γονέων του.

Εκεί φυλάγεται μέχρι σήμερα με εξαίρετη ευλάβεια σε οκτάπλευρο ασημένιο κουτί, η κάρα του Αγίου, και γεμίζει τον τόπο με ξεχωριστή ευωδία διαρκείας, που την αισθάνεται έντονα ο κάθε προσκυνητής. Η αργυρά θήκη της Αγίας Κάρας έχει την εξής επιγραφή:

ΚΑΤΕΣΚΕΥΑΣΘΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΟΥΤΙΟΝ ΤΗΣ ΣΕΒΑΣΜΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΤΟΥ ΕΚ ΜΕΤΣΟΒΟΥ, ΔΙΑ ΕΞΟΔΩΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΑΥΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΔΕΣΚΑΤΑΣ ΕΙΣ ΨΥΧΙΚΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ, ΔΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣΙΩΤΑΤΟΥ (ΕΝ) ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΙΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΕΥΟΝΤΟΣ ΠΑΠΑ-ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΠΑ-ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΩΝ ΕΚ ΤΗΣ ΣΕΒΑΣΜΙΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΒΑΡΛΑΑΜ ΕΝ ΜΕΤΕΩΡΟΙΣ. ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ... ΕΚ ΚΩΜΗΣ ΚΑΛΑΡΡΥ(ΤΩΝ) 1819 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΠΡΩΤΗ.

Εκτός από την Αγία Κάρα, σώζονται τεμάχια των χεριών του Αγίου στην Ιερά Μονή Ελεούσης Ιωαννίνων, και στον Ναό του Αγίου Νικολάου Σκαμνελίου Ιωαννίνων, καθώς και δόντι του Αγίου στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Μετσόβου.

"Understanding Persons: Ancient, Medieval and Modern Perspectives from the Christian East", ένα πολυσήμαντο θεολογικό Συνέδριο στη Θεσσαλονίκη (14-16.5.2014)

Αποστολή στη Θεσσαλονίκη και φωτορεπορτάζ για το Νυχθημερόν: π. Παναγιώτης Καποδίστριας










Στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης και δη στο Εκπαιδευτικό και Πολιτιστικό Ίδρυμα "Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς" πραγματοποιήθηκε από τις 12 έως 16 Μαΐου 2014 ένα αξιομνημόνευτο θεολογικό Συνέδριο (στο πλαίσιο μάλιστα της διετούς μεταδιδακτορικής έρευνας "Μια κριτική αξιολόγηση των πατερικών προτύπων για τις σύγχρονες θεολογίες του Προσώπου" του μεταδιδάκτορα της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ Dr Alexis Torrance), με το ιδιαίτατα ενδιαφέρον θέμα: "Understanding Persons: Ancient, Medieval and Modern Perspectives from the Christian East"

Συμμετείχαν σπουδαίες προσωπικότητες της θεολογικής διανόησης από όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware, που μάλιστα έκανε την εισαγωγική ομιλία, καταχειροκροτούμενος από το κοινό, δεδομένου ότι η θεώρηση των πραγμάτων εκ μέρους του είναι πάντοτε βαθιά ριζωμένη στην πατερική παράδοση και εξαιρετική διδακτική για τους επιγενόμενους λειτουργούς τής θεολογικής σκέψης. Σημειωτέον ότι αυτή η εναρκτήρια σύναξη του Συνεδρίου πραγματοποιήθηκε στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, το απόγευμα της 14ης Μαΐου 2014. 

Ανάμεσα στο πολυαπαιτητικό κοινό, που παρακολούθησε ορισμένες από τις εργασίες του Συνεδρίου διακρίναμε την Εύη Βουλγαράκη, διδάσκουσα στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών, η οποία δηλώνει τα εξής συνοπτικά: "Άκουσα τις εξαίρετες εισηγήσεις των: Αικατερίνης Τσαλαμπούνη, Χρήστου Καρακόλη, Mary Cunningham, Νικολάου Πρεβελάκη και Νικολάου Μαρινίδη, τη δημοσίευση των οποίων και προσμένω με προσδοκία. Όλες ήταν στον τομέα τους βαθύτατα επιστημονικές, ευκρινείς και λιτές, ενώ όλες στηρίζονταν σε πρωτογενή έρευνα και κόμιζαν καινούργια στοιχεία. Όλες ήταν για μένα από ποικίλες οπτικές πολύ ενδιαφέρουσες και στην ποικιλία τους πραγματικά εξαίρετα δείγματα επιστημονικής γραφής. Ήταν μια μέρα η χθεσινή, όπου μπορούσε κανείς να χαρεί ειλικρινά το δυναμικό που υπάρχει στο χώρο της θεολογίας, και που, παρά τις πολλές δυσκολίες μας και αντιξοότητες σε ποικίλα επίπεδα, θεσμικά και ανθρώπινα, μας επιτρέπει να ελπίζουμε για τη θεολογία και το στοχασμό σε αυτή τη χώρα με τη δημιουργικότητα και την ποιότητά του. Το επισημαίνω, όχι από καμιά άλλη ιδιοτέλεια, αλλά επειδή γνωρίζετε την αντίθεσή μου στη μιντιακή κατασκευή διανοουμένων που συχνά επικυριαρχούν στο δημόσιο λόγο και επισκιάζουν τους πραγματικούς εργάτες του στοχασμού και της επιστήμης".

Χριστός Βοσκρέσε! Βαΐστινο Βοσκρέσε! / Христос Воскресе! Воистину Воскресе! στην Παναγία Φεοντορόβσκαγια

Ανταπόκριση από την Αγία Πετρούπολη: Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Νανακούδης


Σε όποια γλώσσα και να πει κανείς τον αναστάσιμο χαιρετισμό, το ουσιώδες είναι ένα: Ο Χριστός Ανέστη και χάρισε στον άνθρωπο την αθανασία. Σε αντίθεση με εμάς τους Έλληνες, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουμε ξεχάσει να απαντούμε στον αναστάσιμο χαιρετισμό, είτε από ντροπή, είτε μη μας χαρακτηρίσουν "θεούσους", είτε από άγνοια, οι Ρώσοι αδελφοί μας απαντούν και μάλιστα με ενθουσιασμό. Βαΐστινο Βοσκρέσε, λοιπόν! Αληθώς Ανέστη! Βέβαια ο καιρός εδώ μόνο άνοιξη και Πασχαλινή περίοδο δεν θυμίζει. Κρύο και βροχή, στις καρδιές μας όμως βασιλεύει η γαλήνη και η χαρά της Αναστάσεως.


Στις 8 Μαΐου (25 Απριλίου Π.Η.) η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας εόρτασε την μνήμη του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου. Εμείς είχαμε την ευκαιρία αυτή τη μέρα να συμμετάσχουμε στην επ' ονόματι του ιδρυτού της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας (σύμφωνα με την παράδοση) Θεία Λειτουργία, στον Ιερό Ναό της Παναγίας Φεοντορόβσκαγια (Παναγίας του Φεοντόρ, Θεοδώρου - στην Ρωσική γλώσσα δεν υπάρχει το γράμμα Θήτα, γι' αυτό τους ακούτε, όταν μαθαίνουν ελληνικά να λένε ΑληΦώς Ανέστη ή Φάλασσα ή Φάνατος...). 

Λίγα λόγια τώρα για τον υπέροχο αυτό ναό. Βρίσκεται σε κεντρικότατο σημείο της Αγίας Πετρούπολης πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία Μαγιακόφσκαγια και την λεωφόρο Νιέβσκι. Χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα με αποκλειστική χορηγία του τότε τσάρου, του τραγικού τελευταίου του οίκου των Ρωμανώφ, Νικολάου. Αφιερώθηκε στην θαυματουργή εικόνα της Φεοντορόβσκαγια, η σύναξη της οποίας τιμάται στις 14/27 Μαρτίου. Ο ναός χτίστηκε για τις θρησκευτικές ανάγκες των εργατών των κοντινών εργοστασίων. Με την επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1917, ήταν από τους πρώτους που έκλεισαν. Προ της επαναστάσεως στην Αγία Πετρούπολη λειτουργούσαν περίπου 300 ναοί. Το 1989 με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης λειτουργούσαν λιγότεροι από 10! Περισσότεροι από 200 γκρεμίστηκαν και περίπου 60- 70 μετατράπηκαν σε λέσχες, εργοστάσια, γραφεία, αποθήκες κλπ... Εξαίρεση αποτελούν οι μεγάλοι Καθεδρικοί ναοί Καζάνσκαγια, Ισαάκοφσκυ και Χυμένου Αίματος (θα κάνουμε άλλο αφιέρωμα...), οι οποίοι μετατράπηκαν σε μουσεία Αθεϊσμού. Ο ναός, για τον οποίο μιλάμε, περίπου το 1925 έγινε εργαστάσιο τυποποίησης γάλακτος και σαν τέτοιο παρέμεινε μέχρι το 2000! Μία υπόμνηση: Οι ναοί στην Ρωσία δεν διακρίνονται τόσο για το εμβαδόν τους, όσο για το ύψος τους. Καθ' ότι δεν έχουν καθόλου καθίσματα ή στασίδια χωρούν πολύ περισσότερο κόσμο. Γι' αυτό δόθηκε έμφαση στο ύψος. Κατά την μετατροπή τους σε εργοστάσια, αφού κατέστρεφαν όλα το εσωτερικό, έχτιζαν ορόφους. Όσοι ναοί επιστράφηκαν στην λατρεία και επειδή το κόστος για την επισκευή είναι πολύ μεγάλο, συνήθως -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- λειτουργούν στον πρώτο όροφο και περιμένουν εκείνον που θα χορηγήσει το γκρέμισμα των ακαλαίσθητων ορόφων και την ανακαίνιση τους.


Ο ναός της Φεοντορόβσκαγια είχε την τύχη αφ' ενός μεν να έχει χορηγό το ίδιο το κράτος- σε μια προσπάθεια να αναδειχτεί το τσαρικό παρελθόν- αφ' ετέρου να έχει προϊστάμενο τον ρέκτη πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Αλέξανδρο, καθηγητή Πανεπιστημίου και να αποτελεί πλέον υπόδειγμα σύγχρονου ναού. Ουσιαστικά είναι δύο ναοί, ο ισόγειος και ο υπέργειος. Ο ισόγειος είναι διαμορφωμένος σαν παλαιοχριστιανικός και έχει αγιογραφηθεί από τον πασίγνωστο στην Ρωσία ιερομόναχο Ζήνωνα, σύμφωνα με πρωτοβυζαντινά πρότυπα, κυρίως από την Μονή Σινά και την εγκαυστική τέχνη. Εκεί τελείται η δεύτερη Θεία Λειτουργία κάθε Κυριακή και τις καθημερινές. Στη Λειτουργία ψάλλει χορός βυζαντινός, υπό την χοραρχία τού γνώστη τής Βυζαντινής Μουσικής κ. Σεραφείμ, ο οποίος μαθήτευσε στην Σερβία και στον Άγιον Όρος (στη συνοδεία των Θωμάδων). Επίσης χρησιμοποιούνται άμφια αποκλειστικά άσπρα, με το φελώνιο μακρύ από την μπροστινή πλευρά, όπως ήταν τα πρώτα χριστιανικά χρόνια.


Ο υπέργειος ναός είναι μία τυπική Ρώσικη Εκκλησία, πλην οτιδήποτε την κοσμεί είναι τοποθετημένο με πολύ καλαισθησία. Να αναφέρουμε επίσης ότι ο ναός έχει ανελκυστήρα και ράμπες για τα άτομα με κινητικά προβλήματα, όπως και όλους τους απαραίτητους βοηθητικούς χώρους (βεστιάριο, γραφεία, αποθήκες, κουζίνα, τουαλέτες κ.ο.κ.). Είναι πραγματικά ένα πρότυπο σύγχρονου ναού. Αυτό που τον κάνει όμως ακόμα καλύτερο είναι η ευγένεια και η φιλοξενία των ανθρώπων του. Θέλουν να ακούν την λειτουργία στα Ελληνικά και ας μην την καταλαβαίνουν. Και όταν τους ρωτάμε γιατί, η απάντηση αφοπλιστική: Μα, πάτερ μου, είναι η γλώσσα του Ευαγγελίου (ακουσάτωσαν οι τα greeklish γράφοντες!!!).

Από την ανοιξιάτικη (;) Αγία Πετρούπολη, Σας απευθύνω και πάλι των αναστάσιμο χαιρετισμό και Σας παρακαλώ να με συγχωρέσετε για την πολυγραφία μου...