Συνάντηση του νέου Μητροπολίτου Σηλυβρίας με τον Δήμαρχο Σηλυβρίας ενόψει της Λειτουργίας προς τιμήν του Αγίου Νεκταρίου (9.11.2014)

 Πέμπτη, 4 Σεπτεμβρίου 2014 
Πηγή φωτορεπορτάζ από τουρκικά ΜΜΕ

Η ανωτερότητα του Ευαγγελίου έναντι του ατελούς και ξεπερασμένου Μωσαϊκού Νόμου

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής 7ης Σεπτεμβρίου 2014

(Γαλ. στ΄, 11-18)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Στεργιώτης

Ο Θεός δίνει στους ανθρώπους πολλά χαρίσματα και τάλαντα. Το κάθε ένα από αυτά μπορεί να γίνει ωφέλιμο ή ζημιογόνο, ανάλογα με την καλή ή κακή χρήση που του κάνουμε εμείς. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό είναι και η καύχηση.

          Ο άνθρωπος έχει την έμφυτη τάση να καυχάται. Αυτό ξεκινάει ήδη από την νηπιακή ηλικία και φθάνει μέχρι το βαθύ γήρας και το φυσικό τέλος του ανθρώπου. Ο Απόστολος Παύλος διακρίνει δύο είδη καυχήσεως. Την υγιή καύχηση, που οδηγεί στην σωτηρία και την κακή και αρρωστημένη καύχηση, που οδηγεί στην αλαζονεία, στην σκληρότητα και στην απώλεια της ψυχής.

          Για να στηλιτεύσει την κακή καύχηση, ο ιερός Παύλος αναφέρεται στους ψευδαδέλφους και ψευδοδιδασκάλους, που ελυμαίνοντο την Εκκλησία του Χριστού. Αυτοί προπαγάνδιζαν την προτεραιότητα και ανωτερότητα του Μωσαϊκού Νόμου έναντι των χριστιανικών αληθειών. Μάλιστα είχαν το θράσος να ισχυρίζονται ότι ως διδάσκαλοι είναι ανώτεροι από τον Παύλο και μόνοι αυτοί κατέχουν την αλήθεια.

          Ο Παύλος τονίζει την ανωτερότητα του Ευαγγελίου έναντι του ατελούς και ξεπερασμένου πλέον Μωσαϊκού Νόμου. Αναγνωρίζει βέβαια στον Μωσαϊκό Νόμο τον θετικό ρόλο που έπαιξε στην καθοδήγηση των προχριστιανικών κοινωνιών. Όμως ο ρόλος του πλέον τελείωσε. Τον αντικατέστησε η Αλήθεια του Ευαγγελίου, κάτι απείρως ανώτερο και τελειότερο.

          Όμως ο Απόστολος γνωρίζει καλά ότι τους ψευδοδιδασκάλους αυτούς δεν τους ενδιέφερε κατ’ ουσίαν ο Μωσαϊκός Νόμος. Απλώς τον χρησιμοποιούσαν ως «προπέτασμα καπνού», ως αφορμή για να αυτοπροβληθούν και να καυχηθούν οι ίδιοι. Ήθελαν να ιδρύσουν φατρίες και κόμματα και να τεμαχίσουν την Eκκλησία του Χριστού. Επιθυμούσαν να αναδειχτούν οι ίδιοι ως ανακαινιστές και πρωτοπόροι, ενσπείροντας νεκρές θεωρίες και κενούς τόπους. Οι ίδιοι μάλιστα παραβαίνουν υποκριτικά αυτά που διδάσκουν και τα καταπατούν αναίσχυντα στην προσωπική ζωή τους.

          Και σήμερα –δυστυχώς– υπάρχουν τέτοιου είδους άνθρωποι. Κίβδηλοι, κενοί, αλαζόνες, άνθρωποι οι οποίοι χρησιμοποιούν για ίδιον συμφέρον την Εκκλησία, στην οποία –όχι λίγες φορές– διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο, παρασύροντας και άλλους σε σφαλερό δρόμο. Όλοι όσοι είναι αληθινοί πιστοί οφείλουν να τους αποφεύγουν και να προφυλάσσονται από αυτούς. Διότι ο αληθινός πιστός πρέπει να διακατέχεται από την υγιή και σωτήρια καύχηση. Την ίδια θεάρεστη καύχηση είχε ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος εκαυχάτο για τον Σταυρό του Κυρίου. Δεν τον ενδιέφερε το δικό του έργο και οι εφήμεροι ανθρώπινοι έπαινοι. Θεωρούσε μεγάλη τιμή να ανήκει στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, ως ελάχιστο και ταπεινό μέλος. Ήταν υπερήφανος και ευτυχής που νίκησε τον σκοτεινό κόσμο της αμαρτίας και κατέκτησε τον ουράνιο. Τέτοια καύχηση καλούμαστε όλοι μας να έχουμε, διότι έτσι κι εμείς οι ίδιοι είμαστε μακάριοι και τους άλλους οικοδομούμε. Και πάνω απ’ όλα, έτσι κερδίζουμε την αιώνια Βασιλεία. Γένοιτο!