ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ: 12/19/14

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

6 videos από το Αρχιερατικό Συλλείτουργο των "Μπασιμάτων" του Αγίου Διονυσίου Δεκεμβρίου 2014

Πρωί Παρασκευής, 19ης Δεκεμβρίου 2014

Ο Εσπερινός του Αγίου Ιγνατίου στον Οργανισμό Δημόσια Αντίληψης Ζακύνθου (Ο.Δ.Α.Ζ.)

Εσπέρας 19ης Δεκεμβρίου 2014

Το Σκήνωμα του Αγίου Διονυσίου διαλαλεί την παρουσία του Θεού στην Ιστορία, τη νίκη του Χριστού επί του θανάτου και την δόξα της Ανάστασης

Ομιλία του Αρχιμανδρίτου Δανιήλ Μπιάζη, Ιεροκήρυκα Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου, στα «Μπασίματα» του Αγίου Διονυσίου, 19.12.2014

Πνευματική τράπεζα παραθέτει η Εκκλησία μας, αυτό το εορταστικό τριήμερο, Σεβασμιώτατοι άγιοι Αρχιερείς. Και, προσκεκλημένοι Της όλοι εμείς τιμητικά, προσήλθαμε ευχαρίστως ως λατρεύουσα Σύναξη πιστών, για να ευφρανθούμε πνευματικά και να πανηγυρίσουμε αγιοπρεπώς. Διότι, το όργανο του Αγίου Πνεύματος, ο μεγάλος Αφέντης του Νησιού μας, ο Ιεράρχης Διονύσιος, γεμάτος από τη Χάρη του Ιησού Χριστού, άγει την σεπτή Του μνήμη.

Περικυκλώνουμε σήμερα, ημέρα που κατακλείεται το εορταστικό τριήμερο, τον καταστόλιστο και περικαλλή ετούτο Ναό Του και με ευλάβεια πολλή αναπέμπουμε, «ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς», κατά την αποστολική γραφή, τους αίνους μας στον Έναν Τρισάγιο Θεό, «ἄδοντες και ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν τῷ Κυρίῳ»[i]. Ταυτόχρονα όμως, υπακούοντες στην εσωτερική μας παρόρμηση, συνανυμνούμε και τον εορταζόμενο κλεινό και θεοτίμητο Ιεράρχη, ο οποίος κατέστη φορέας αρετών και ποιητής θαυμάτων πολλαπλών. Ένας επουράνιος άνθρωπος και επίγειος άγγελος, που λάμπει σαν τον ήλιο και φωτίζει την οικουμένη με το φως του Ευαγγελίου.

Και ποιος μπορεί να επιχειρήσει να ατενίσει το δυσανάβατο ύψος της αγιότητάς Του; Δύσκολο, αναμφίβολα, το εγχείρημα. Αλλά με την δική Του ευλογία, θα υπεισέλθουμε όσο μπορούμε στο πνευματικό βάθος του Ιεράρχου, για να σπουδάσουμε τον πνευματικό εργάτη της Εκκλησίας μας και να αντλήσουμε διδάγματα αιώνιας ζωής για την σωτηρία μας.

Ολόκληρος ο βίος και η πολιτεία τού εορταζομένου Αγίου μας, είναι γεμάτος από θαυμαστά γεγονότα αγιότητας και αρετής. Συνειδητοποίησε από νεαράς ηλικίας, ότι «τοῦτο ἐστί το θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμός ἡμῶν»[ii], και ότι «πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα». Γι’ αυτό, λαμβάνει αμέσως την απόφαση να άρει τον ζυγό του Χριστού, οδηγώντας τα βήματά του στην ξακουστή Μονή των Στροφάδων και εκεί να ανέλθει στα ύψη της ηθικής τελείωσης.

Δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς σήμερα, εποχή της υπερκατανάλωσης και της λογικοκρατίας, του κορεσμού και της ακρασίας, την δυσκολία της απόφασης για απόσυρση από τα του κόσμου τερπνά. Διότι, ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κοινωνικό ον και ως εκ τούτου θεωρεί αναγκαία την παραμονή του στον κόσμο. Και ο κόσμος πάλι, με τα διάφορα θέλγητρά του, τον προσελκύει. Και αν ο άνθρωπος δεν προσέξει, φθάνει στο θλιβερό σημείο να τον απορροφήσει και να τον υποδουλώσει, στην κυριολεξία.

Ο χριστιανισμός δεν είναι, όπως πολύ υποστηρίζουν, άρνηση αλλά χαρά και ευχαρίστηση, αγιασμός και τελειότητα. Ζητεί την απάρνηση του κόσμου όχι διότι τον μισεί ή τον αποστρέφεται, αλλά διότι πραγματικά τον αγαπά. Ζητεί την κακοπάθεια όχι για άλλο λόγο παρά για να δαμάσουμε την σάρκα, να εξοστρακίσουμε τις μικρότητες και τις αδυναμίες, να αρνηθούμε τον κόσμο του υλισμού και της αμαρτίας, να παύσουμε να ζούμε με συμβιβασμούς.

Όμως, ο Δραγανίγος Σιγούρος, αν και νεαρός στην ηλικία, παραμερίζοντας την εξαίρετη καταγωγή Του και τα πλούτη Του, υπήκουσε στον ενδόμυχο πόθο της ψυχής του, προτιμώντας το «ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται κἀγώ τῷ κόσμῳ»[iii]. Και από την στιγμή που λίγα χρόνια αργότερα έκλινε τον αυχένα προ του φρικτού Θυσιαστηρίου των Στροφάδων, λαμβάνοντας την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, με την οποία κατέστη άγιος κατά κυριολεξία, ήταν έκτοτε «πλήρης Πνεύματος Αγίου»[iv]. Είχε και την κατά κόσμον σοφία, αλλά και «Πνεύμα Κυρίου»[v] ήταν πάνω σε Αυτόν, και το Οποίο του υπεδείκνυε τα εκάστοτε προσήκοντα, καθιστώντας Τον, στην συνέχεια, ποιμένα των λογικών προβάτων του Αρχιποίμενος Χριστού, άριστο της Εκκλησίας Ιεράρχη, ανεπίληπτο, «νηφάλιο, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, ἐπιεικῆ, ἄμαχον, ἀφιλάργυρον»[vi], έτσι ακριβώς όπως ο Απόστολος Παύλος θέλει τον πνευματικό ποιμένα της Εκκλησίας. Και «ἐν πνεύματι πραότητος»[vii] ποίμαινε το εμπιστευμένο ποίμνιο του Θεού, τόσο στην νήσο της Αίγινας όσο και στην πατρίδα του, την Ζάκυνθο. Δίδασκε τον λαό μεταφέροντας το φως της χριστιανικής διδασκαλίας. Η αγιότητά του κατέστη περίβλεπτη ακόμα και εν ζωή, γι’ αυτό όλοι υποκλίνονταν στην ταπεινοφροσύνη και στην απλότητά Του. Όλοι σέβονταν βαθύτατα και αγαπούσαν από καρδίας τον άκακο και ακέραιο Ποιμένα τους.

Δοκιμάστηκε σφοδρά κι ο Άγιος Διονύσιος στην ζωή Του. Το πικρό ποτήρι του πόνου χτύπησε κι Εκείνου την καρδιά, όταν κτύπησε εκείνο το βράδυ το ξέπορτο της Αναφωνήτρας και πρόβαλε μπροστά Του η αιματοβαμμένη μορφή του φονιά του αδελφού Του. Αλλά γνώριζε ότι «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς την Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»[viii] και ότι «ὁ Θεός… ὡς χρυσόν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτοῦς»[ix] τους οπαδούς Του.

Τα γεγονότα της ζωής Του είναι οδοδείκτες στην πορεία μας προς την τελειότητα. Πορεία, που το μονοπάτι της δεν είναι πάντοτε στρωμένο με ροδοπέταλα και ανθούς, αλλά κατακλυσμένο από ζιζάνια και πέτρες, που δυσκολεύουν το διάβα μας προς τον Ουρανό. Όμως, ας μην αποκάμουμε κι ας μην απελπιζόμαστε, γιατί έχουμε Πατέρα και συμπαραστάτη, φύλακα και οδηγό, που μας κρατά το χέρι και μας ωθεί στις ανηφόρες της ζωής. Τον Άγιο Διονύσιο!

Κι εμείς εδώ, στην πατρίδα μας την Ζάκυνθο, όλοι μας λίγο ή πολύ, έχουμε γίνει αποδέκτες της σωστικής Του πρεσβείας στις δύσκολες στιγμές και έχουμε απολαύσει των δωρεών Του. Επιτέλεσε και επιτελεί άπειρα θαύματα σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που εκζητούν την βοήθειά Του. Γίνεται χαριτόβρυτη πηγή ελέους σε όλους εμάς, τους συμπατριώτες του, που τιμητικά τον λατρεύουμε και αγιοπρεπώς Τον τιμούμε.

Η παρουσία του Σεπτού Σκηνώματός Του ανάμεσά μας, διαλαλεί παντού και πρέπει να μας υπενθυμίζει την διαρκή παρουσία του Θεού στην Ιστορία, την νίκη του Ιησού Χριστού επί του θανάτου και την δόξα της Ανάστασης, στα πέρατα της οικουμένης.

Αγαπητοί συνεορταστές,

«τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς», αναφωνούμε μαζί με τον Παύλο. Διότι, ο μεγάλος Πατέρας και Προστάτης μας, η σαρξ εκ της σαρκός μας, ο Άγιος Διονύσιος, κατέστη στάθμη, πυξίδα και κανών ασκήσεως, εγκρατείας, ταπεινοφροσύνης και συγχωρητικότητας. Είναι το αποκούμπι μας στις περιστάσεις της ζωής μας. Είναι η παραμυθία και η ανακούφιση κάθε ψυχής που προσπίπτει στα αγιασμένα πόδια Του και τα κατασπάζεται προσευχητικά. Όλοι μας μετέχουμε «τῆς ἁγιότητος αυτοῦ»[x] και γινόμαστε αποδέκτες της πατρικής συμπαθείας Του.

Ας ακούσουμε την φωνή Του, που απευθύνεται σε εμάς, αξιώνοντας να γευθεί και η δική μας καρδιά του πόθου και της αγάπης του Χριστού, γενόμενοι πνευματικοί άνθρωποι. Μας προσκαλεί να ακολουθήσουμε τα βήματά Του, βήματα ταπεινοφροσύνης και αγάπης, για να αναδειχθούμε γνήσια μέλη της Εκκλησίας, εργαζόμενοι την αρετή και εγκολπωμένοι με την συγχωρητικότητα και την ανεκτικότητα προς τους πλησίον μας, να διέλθουμε το υπόλοιπο της ζωής μας «ἐν εἰρήνη καί μετανοία». Μας προσκαλεί, να μην ζητάμε την δόξα του κόσμου, αλλά την μέλλουσα δόξα. Ας μιμηθούμε την ζωή Του, ας ακολουθήσουμε τα ίχνη Του, καθώς κι Αυτός μιμήθηκε του Χριστού και ας δοξολογήσουμε το όνομα του Αγίου Θεού για τον ακοίμητο πρέσβη που μας δώρισε. Χρόνια Σας πολλά!

[i] Εφ. ε΄, 18-19.

[ii] Α΄ Θεσ. δ΄, 3.

[iii] Γαλ. στ΄ 14.

[iv] Πραξ. ζ΄, 55.

[v] Λουκ. δ΄, 18.

[vi] Α΄ Τιμ. γ΄, 2-3.

[vii] Α΄ Κορ. δ΄, 21.

[viii] Πραξ. ιδ΄ 22.

[ix] Σοφ. Σολ. γ΄, 6-7.

[x] Εβρ. ιβ΄, 10.