Σαράντα μέρες απουσίας του π. Παναγιώτη Σπουργίτη (+1.7.2015)

Γράφει ο π. Νικόδημος Κεφαλληνός 

Πέρασαν κιόλας σαράντα μέρες από την αναχώρηση για την Άνω Ιερουσαλήμ της ψυχής του πολυαγαπημένου μας π. Παναγιώτη Σπουργίτη. Με αφορμή την συμπλήρωση των σαράντα ημερών νοιώθω την ανάγκη να εκφράσω και να εξωτερικεύσω κάποιες σκέψεις και συναισθήματα που κατακλύζουν την ψυχή μου.

Όσο περνούν οι μέρες γίνεται εντονότερο το αίσθημα της απώλειας του μακαριστού π. Παναγιώτη. Καθώς διέρχομαι από τον Μητροπολιτικό Ναό μας ή από τον Ναό του Αγίου Νικολάου του Μόλου, νομίζω ότι θα ξεπροβάλει η μορφή του. Στ' αυτιά μου αντηχούν ακόμα οι προσφωνήσεις του όταν συναντιόμασταν, «καλώς το, το Νικοδημάκι» ή «Ιωσήφ κηδεύει συν τω Νικοδήμω». Η προσωπική γνωριμία μας μετρά δεκαπέντε χρόνια και πλέον. Ως λαϊκό με περιέβαλε πάντα με αγάπη και σεβασμό και θυμάμαι να με καλεί να συμμετέχω και εγώ στην τέλεση των ζακυνθινών εθίμων, των «αντετιών» μας, τα οποία με θρησκευτική ευλάβεια τηρούσε. Ήταν το δικό μας «αντέτι» να τον βοηθήσω κάθε χρόνο, στη μακρά νύχτα της Μ. Παρασκευής και το ξημέρωμα του Μ. Σαββάτου, με τη κορύφωση των εθίμων του Πάσχα, την «Γκλόρια». 

Ο Θεός με αξίωσε να χειροτονηθώ διάκονος στην διάρκεια της πανηγυρικής θείας Λειτουργίας επί τη μνήμη του Αγίου Νικολάου, το όνομα του οποίου έφερα μέχρι τότε, στον Μητροπολιτικό Ναό του νησιού μας. Την επομένη, εορτή του Αγίου Αμβροσίου, έλαβα μέρος στην πρώτη μου Θεία Λειτουργία, διακονώντας στο πλάι τού αειμνήστου π. Παναγιώτη. Πραγματικά εμπειρία ζωής αυτή η ιδιαίτερη μέρα για μένα. Ακόμη και σήμερα διαφυλάττω και ενθυμούμαι τις πολύτιμες συμβουλές του. Μάλιστα από τότε προσπαθούσε, χωρίς επιτυχία, διότι δεν με βοηθάει η φωνή μου, να μου μάθει να ψάλω κατά το ζακυνθινό ιδίωμα, που υπηρέτησε και διατήρησε με πάθος. Τη φωνή του π. Παναγιώτη την γνώρισα και την αποτύπωσα στο μυαλό μου από πολύ μικρός, όταν ακόμη ζούσα στην Αθήνα. Τότε, προσπαθώντας να ικανοποιήσω το αίσθημα της νοσταλγίας, λόγω του γεγονότος ότι βρισκόμουν μακριά από το αγαπημένο νησί, σε κάθε ευκαιρία παρακολουθούσα τις θρησκευτικές τελετές ακούγοντας το ραδιοφωνικό σταθμό της Ζακύνθου στα μεσαία κύματα. Ακόμη και σήμερα φτάνει στα αυτιά μου η φωνή του π. Παναγιώτη να ψάλει, κατά το ζακυνθινό μέλος το «Ήκουσαν οι ποιμένες...», της δευτέρας στάσης των Χαιρετισμών προς τη Θεοτόκο. 

Στη διάρκεια των δυόμισι ετών που υπηρέτησα ως διάκονος, μου δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να συλλειτουργήσουμε, αφού εξυπηρετούσα εκ περιτροπής τον Μητροπολιτικό Ναό. Η εμπειρία και οι συμβουλές αυτής της περιόδου πολυτιμότατες. Όταν χειροτονήθηκα πρεσβύτερος και συναντηθήκαμε για να μου ευχηθεί μου είπε τούτο «Νικόδημε, να υπηρετείς με ευλάβεια το Θυσιαστήριο. Από αυτό ξεκινούν και σε αυτό καταλήγουν όλα». Η συμβουλή του δεν ήταν μια τυπική συμβουλή, αλλά βιωματική, αφού κέντρο της επίγειας ζωής του υπήρξε έως τη τελευταία στιγμή το θυσιαστήριο. Οι Πατέρες λένε ότι η ασθένεια λειτουργεί στον άνθρωπο όπως το καμίνι και η φλόγα στα μέταλλα, όπου αναδεικνύεται η καθαρότητα τους. Για τον μακαριστό η πεντάχρονη ταλαιπωρία της υγείας του ήταν η ευκαιρία να αναδειχθεί ακόμη περισσότερο η τεράστια και έμφυτη αγάπη του, για την διακονία του Θυσιαστηρίου και την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. 

Αυτές ήταν μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές που έζησα κοντά του. Η θλίψη και η στεναχώρια είναι μεγάλη όχι για την απώλεια, αφού η ζωή μας και η ώρα της αναχώρησής μας αποτελούν ζήτημα του θελήματος του Θεού, αλλά για τον λόγο ότι υπήρξε πρόωρη και αιφνίδια. Πιστεύω ότι μπορούσε πολλά να προσφέρει ακόμα στο νησί μας, στον Μητροπολιτικό Ναό, στους ενορίτες του, στην οικογένεια του, αλλά και σε όλους εμάς που βρισκόμασταν κοντά του. Τον πόνο τον απαλύνει η βεβαιότητα ότι βρίσκεται κοντά στον Κύριό μας, την Παναγία μας, τον Άγιό μας και όλους τους Αγίους που με τόσο πάθος αγάπησε και διακόνησε.

Αιωνία σου η μνήμη, πολυσέβαστε Γέροντα, π. Παναγιώτη! Να έχουμε την ευχή σου!