Ο ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ - ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 2014
Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Ἐντιμότατε κύριε Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες τῆς Μητρός Ἐκκλησίας,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Εἰσελθόντες ἤδη εἰς τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος Κυρίου, ἐν πρώτοις εὐχαριστοῦμεν θερμῶς διά τάς ὑποβληθείσας ἡμῖν εὐχάς καί ἑορτίους προσρήσεις ὑπό τῶν προλαλησάντων Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Νικαίας κυρίου Κωνσταντίνου καί Ἐντιμολογιωτάτου ὀφφικιαλίου τῆς Μητρός Ἐκκλησίας κυρίου Ἰωάννου Δεμιρτζόγλου. Ἐν συνεχείᾳ, αἰσθανόμεθα τήν ἀνάγκην νά ἀπευθύνωμεν ὑμῖν πᾶσιν οὐχί μόνον τάς συνήθεις εὐχάς δι᾿ ὑγείαν καί εὐημερίαν καί ἐκπλήρωσιν πάντων τῶν πρός σωτηρίαν αἰτημάτων ἀλλά κυρίως τόν λόγον καί τήν μαρτυρίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκφρασθέντα καί τελειωθέντα καί κατά τό παριππεῦσαν ἔτος ὑπό τῆς Μητρός Ἐκκλησίας διά τῆς ἡμῶν Μετριότητος, καί συγχρόνως νά ἀναλυθῶμεν εἰς μελλοντικάς προσδοκίας διά τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί διά τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, γνωστάς μόνον τῷ Κυρίῳ «ὡς μήπω πεπραγμένας», τῷ καί τελειοῦντι ἤ ματαιοῦντι διά τῶν παρουσιαζομένων ὑπ᾿ Αὐτοῦ ὁδῶν ἤ προσκομμάτων τούς ἡμετέρους ἀνθρωπίνους σχεδιασμούς καί προγραμματισμούς.
Ἄλλωστε, διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί διά τούς πιστούς της, ἐν τῇ πραγματικότητι δέν ὑπάρχει χρόνος ἀλλά αἰωνιότης. Παρά ταῦτα ὁ χρόνος εἶναι ἕν δῶρον τοῦ Θεοῦ• εἶναι ἀκτῖνες αἱ ὁποῖαι ἐκχέονται παρά τοῦ Θεοῦ καί διασκορπίζονται εἰς τούς ἀνθρώπους. Εἶναι ἐργαλεῖον τό ὁποῖον παραδίδει ὁ Θεός εἰς τάς ἀνθρωπίνας χεῖρας, διά νά ἐκδηλῶμεν τά συναισθήματα ἡμῶν ἀλλά καί διά νά καλλιεργῶμεν καί νά οἰκοδομῶμεν τόν τρόπον τῆς ζωῆς καί τήν πνευματικότητά μας. Ἐν τελικῇ ἀναλύσει, ὁ ρέων ἄστατος χρόνος καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον τόν διαχειριζόμεθα θά κρίνῃ καί τό μέλλον, καί τήν πορείαν καί τῶν προσώπων τά ὁποῖα βιοῦν τόν χρόνον καί τῶν θεσμῶν, οἱ ὁποῖοι διακονοῦνται ἐν χρόνῳ ὑπό προσώπων, ὑπό ἐχόντων τό αὐτεξούσιον ἀνθρώπων. Ἐκ τῆς χρήσεως, λοιπόν, τοῦ χρόνου καί μόνον, ἀλλά καί ἐκ τῶν ἔργων, κρίνεται ἄν οἱ βιοῦντες τόν χρόνον ἄνθρωποι καθίστανται αἰώνιοι καί καταλείπουν ἴχνη εἰς τούς διακονουμένους θεσμούς. Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καί ἡμεῖς προσωπικῶς οὐδέποτε λησμονοῦμεν ὅτι: «ἐάν τε ζῶμεν, τῷ Κυρίῳ ζῶμεν• ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῷ Κυρίῳ ἀποθνήσκομεν... εἰς τοῦτο γάρ Χριστός καί ἀπέθανε καί ἀνέστη καί ἔζησεν ἵνα καί νεκρῶν καί ζώντων κυριεύσῃ» (Ρωμ. ιδ΄, 8-10).
Ἔχοντες, λοιπόν, ὑπ᾿ ὄψει, τό Παυλικόν «οὐδείς γάρ ἡμῶν ἑαυτῷ ζῇ καί οὐδείς ἑαυτῷ ἀποθνήσκει» (ὅ.π. ιδ΄ 7-8), καλούμεθα ὡς Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ὅπως τόν ἀρξάμενον ἐνιαυτόν καταστήσωμεν ἀκτῖνα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ μέσα εἰς τόν κόσμον, ἔτος ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί πρός τόν ἄνθρωπον, ἔτος εὐεργεσίας καί φιλανθρωπίας πρός ὅλους. Καί εἰδικῶς διά τούς Ὀρθοδόξους πιστούς εἶναι ἀπαραίτητον ἡ Ἐκκλησία νά δύναται νά βλέπῃ πρός τόν οὐρανόν πρωτίστως καί εἶτα πρός τόν κόσμον, οὕτως ὥστε νά δίδῃ κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπον φῶς καί ἐλπίδα εἰς κάθε ψυχήν, ἡ ὁποία προσέρχεται πρός ἡμᾶς τούς κληρικούς. Ἰδού τό χρέος καί ἡ εὐθύνη τῆς Ἐκκλησίας καί ἡμῶν τῶν κληρικῶν: νά πλησιάσωμεν διά νά σώσωμεν τόν ἄνθρωπον, τόν ἐγγύς καί τόν μακράν καί νά τόν ὁδηγήσωμεν εἰς ἐκκλησιασμόν καί ὄχι εἰς κοσμικισμόν (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς).
Ἐπισκοποῦντες δέ τά γεγονότα τοῦ μόλις λήξαντος ἔτους, δοξάζομεν τόν Θεόν δι᾿ ὅσα ἐχαρίσατο εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί εἰς ἡμᾶς καί δι᾿ ὅλας τάς εὐλογίας τάς ὁποίας ἐπιδαψιλεύει ἡμῖν εἰς τήν ἀδιάκοπον νυχθήμερον προσπάθειαν διά τήν ἐκπλήρωσιν τῆς ἀποστολῆς αὐτοῦ, ἥτις συγκεφαλαιοῦται εἰς τήν διά τῆς ἀγάπης σωτηρίαν «τῶν μικρῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων».
Ἐπιτραπήτω ἡμῖν σήμερον νά σημειώσωμεν ἐπιγραμματικῶς ἔνια ἐκ τῶν πολλῶν γεγονότων τῆς ἱστορικῆς πορείας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας κατά τό παρελθόν ἔτος, τά ὁποῖα ἀπό κοινοῦ, ἀδελφοί, ἐβιώσαμεν, καί φρονοῦμεν ὅτι καταξιώνουν καί τόν διελθόντα χρόνον ἀλλά καί τά διαδραματίσαντα ρόλον κατ᾿ αὐτόν πρόσωπα:
Πρωτίστως, κατά τόν μῆνα Μάρτιον τοῦ 2014, ἐπραγματοποιήθη ἐπιτυχῶς, πεποίθαμεν, ἡ Σύναξις τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἐδρομολογήθη ἡ ἀπό μακροῦ ἀναμενομένη σύγκλησις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, χάρις εἰς τάς πρωτοβουλίας τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ἐν τῇ ὀφειλετικῇ μερίμνῃ ἡμῶν διά τήν διαφύλαξιν καί διασφάλισιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται ὄχι μέ προγραμματισμούς μόνον ἀλλ᾿ «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ».
Ἡ μετάβασις ἡμῶν ἐν μέσῃ Καθαρᾷ Ἑβδομάδι εἰς Οὑγγαρίαν καί ἡ ὑπογραφή συμφωνίας μεταξύ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Κυβερνήσεως τῆς Χώρας ταύτης, διά τῆς ὁποίας περιγράφεται σαφῶς ὁ ρόλος τῆς ἐκεῖ ἡμετέρας Πατριαρχικῆς Ἐξαρχίας ἔναντι τοῦ Κράτους καί τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων παρουσιῶν, ὑπῆρξεν ὄχι μόνον ἁπλοῦς σταθμός διά τήν ὀρθόδοξον παρουσίαν καί διά τήν ἐνίσχυσιν αὐτῆς εἰς τήν χώραν ταύτην, ἀλλά γεγονός μέ εὐρυτέρας προεκτάσεις καί ἐπιπτώσεις καί ἐν τοῖς καθ᾿ ἡμᾶς ἐνταῦθα, ἐκκλησιαστικοῖς πράγμασιν. Ἡ γενομένη τιμητική ὑποδοχή τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ὑπό τῶν ἀρχῶν τῆς χώρας καί ἡ εὐγενής αὕτη πρωτοβουλία των διά τήν ἀναγνώρισιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς θεσμοῦ διεθνοῦς δικαίου καταταδεικνύει τήν θετικήν στάσιν τοῦ Κράτους τῆς Οὑγγαρίας ἔναντι τοῦ ἱστορικῶς ἀνεγνωρισμένου θετικοῦ ρόλου τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί εἰς τήν περιοχήν ταύτην τῆς Εὐρώπης.
Ἀνάλογοι ἦσαν καί αἱ ἐντυπώσεις τάς ὁποίας ἐκομίσαμεν ἐκ τῶν συναντήσεων ἡμῶν μετά τῶν ἀρχῶν τῆς Γερμανίας καί τῆς Αὐστρίας, εἰς τό πλαίσιον τῶν ἐκεῖσε Πατριαρχικῶν καί ἀποστολικῶν ἐπισκέψεων ἡμῶν, ἐπί τῇ συμπληρώσει ἡμίσεος αἰῶνος ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῶν ἐν ταῖς χώραις ταύταις Ἱερῶν Μητροπόλεών μας, ἀποδειξασῶν τήν ἐκτίμησιν τήν ὁποίαν τρέφουν διά τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί τήν παράδοσιν, τήν ὁποίαν τοῦτο ἐκπροσωπεῖ, παράδοσιν τήν ὁποίαν καί οἱ λαοί αὐτῶν ἐπί Βυζαντίου εἶχον προσλάβει, διά τῆς παρουσίας τῆς ἐκ Κωνσταντινουπόλεως Ἁγίας Βασιλίσσης Θεοφανοῦς, καί διά τοῦτο αἰσθάνονται, τρόπον τινά, ὅτι εἰς τό πρόσωπον τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἀναγνωρίζουν, τιμοῦν καί ἐνισχύουν τήν παράδοσιν ταύτην.
Μετ᾿ αἰσθημάτων συγκινήσεως ἐνθυμούμεθα τάς στιγμάς τάς ὁποίας ἐβιώσαμεν πλησίον τοῦ πολυαρίθμου ποιμνίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας καί δόξαν ἀναπέμπομεν εἰς τόν ἐν Τριάδι Θεόν δι᾿ ὅσα θαυμαστά καί ἐξαίσια ἐκεῖ χάριτι Αὐτοῦ ἐπετελέσθησαν, διό καί ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ ταύτῃ ἀποστέλλομεν θερμόν ἑόρτιον καί συγχαρητήριον χαιρετισμόν εἰς τόν ἀδελφόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Γερμανίας κύριον Αὐγουστῖνον.
Ἐκ παραλλήλου, αἱ τρεῖς αὗται ἐπισκέψεις κατέδειξαν καί τάς θετικάς ἐπιπτώσεις, τάς ὁποίας ἔχει διά τάς ἐκεῖσε Ἱεράς Μητροπόλεις καί Ἐξαρχίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἡ συνεργασία μετά τῶν ἑτεροδόξων• σημειοῦμεν ἰδιαιτέρως τάς παραχωρήσεις Ναῶν καί ἐκτάσεων διά τάς λατρευτικάς ἀνάγκας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὄχι μόνον. Καί εἰς μέν τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Γερμανίας τό ἔργον εἶναι ἐπιμεμαρτυρημένον καί ἄξιον θαυμασμοῦ -μεγάλου-, διά δέ τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Αὐστρίας ὀφείλομεν καί πάλιν νά ἐξάρωμεν τάς προσπαθείας τοῦ Ἱερωτάτου ἀδελφοῦ κυρίου Ἀρσενίου, ὅστις δυναμικῶς ἐργάζεται διά τήν ὀργάνωσιν τῆς κατ᾿ αὐτόν Ἐπαρχίας, ἔχων ὡς παράδειγμα τά ὅσα εἶδε καί ἐβίωσε κατά τήν διακονίαν αὐτοῦ εἰς τάς Ἱεράς Μητροπόλεις Γερμανίας καί Γαλλίας.
Τήν καλήν αὐτήν συνεργασίαν μετά τῶν ἑτεροδόξων καί δή τῶν ΡΚαθολικῶν ἐνίσχυσε καί ἡ ἀδελφική συνάντησις μετά τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐξ ἀφορμῆς τῆς συμπληρώσεως πεντηκονταετίας ἀπό τῆς προηγουμένης συναντήσεως εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Πατριάρχου Ἀθηναγόρου μετά τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ Στ΄, τήν ὁποίαν ἠκολούθησε, κατόπιν ἐπί τούτῳ εἰδικῆς τιμητικῆς προσκλήσεως τῆς αὐτοῦ Ἁγιότητος πρός ἡμᾶς, ἡ μετάβασις ἡμῶν εἰς Ρώμην πρός ἐνίσχυσιν τῶν προσπαθειῶν ὑπέρ τῆς εἰρηνεύσεως τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ὁμοῦ μέ τόν προκαθήμενον τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καί τούς Προέδρους τοῦ Ἰσραήλ καί τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς.
Ἐν τῷ σημείῳ τούτῳ ἐπιθυμοῦμεν νά ἐπισημάνωμεν τήν κεντρικήν σημασίαν, τήν ὁποίαν ἔσχε διά τόν θεσμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἡ ἐπίσημος ἐπίσκεψις πρός αὐτό, κατά τήν παρελθοῦσαν Θρονικήν μας Ἑορτήν, τοῦ Ἁγιωτάτου Πάπα Ρώμης καί αἱ ὀργανωθεῖσαι ἐν τῷ Ἱερῷ ἡμῶν Κέντρῳ ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ ἐκδηλώσεις.
Σύντρεις αἱ κατά τό λῆξαν ἔτος συναντήσεις αὗται τῆς ἡμετέρας Μετριότητος μετά τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος στόχον καί σκοπόν ἔσχον τήν Χρυσοστομικήν ρῆσιν: «τοῦτο μάλιστά ἐστι χάρις, τό μή διαιρεῖσθαι, ἀλλ᾿ ἐφ᾿ ἑνί κεῖσθαι θεμελίῳ» (Εἰς Α΄Κορινθίους, P.G. 61,72), καθότι «εἰς τήν ἑνότητα ἐκάλεσε τῆς πίστεως, φησίν. Τοὐτέστιν, ἕως ἄν δειχθῶμεν πάντες μίαν πίστιν ἔχοντες. Τοῦτο γάρ ἐστιν ἑνότης πίστεως, ὅταν πάντες ἕν ὦμεν, ὅταν πάντες ὁμοίως τόν σύνδεσμον ἐπιγινώσκωμεν. Μέχρι τότε ἐργάζεσθαι χρή (ἡ ὑπογράμμισις ἡμετέρα)... Ὅταν δέ πάντες ὁμοίως πιστεύωμεν, τότε ἑνότης ἐστίν» (πρβλ. Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Εἰς Ἐφεσίους ΙΑ΄, P.G. 62,83).
Ἰδιαιτέραν πνευματικήν χαράν καί συγκίνησιν, πρός τούτοις, προσέφερον αἱ ἐπισκέψεις ἡμῶν τόσον εἰς τήν γενέτειραν ἡμῶν νῆσον Ἴμβρον, ὅσον καί εἰς τάς τέσσαρας Ἱ. Μητροπόλεις τῆς Θράκης, κληρουχίας καί ταύτης τιμίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, κατά τήν ὁποίαν ἐπίσκεψίν μας διεπιστώσαμεν ἰδίοις ὄμμασι τήν ἀγάπην καί τόν σεβασμόν μέ τά ὁποῖα ὁ πιστός λαός αὐτῆς περιβάλλει τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, πρός τήν ὁποίαν ἔχει πάντοτε ἐστραμμένα τά ὄμματα ὡς πρός τήν πηγήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί πνευματικῆς ζωῆς αὐτοῦ, τῆς ὁποίας τό διαυγές πνευματικόν καί ζῶν ὕδωρ ἐξέρχεται ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων καί ρέει ποταμηδόν καί σήμερον.
Ὁμοίως, λίαν καρποφόροι ἦσαν καί αἱ Πατριαρχικαί ἡμῶν ἐπισκέψεις εἰς τήν ἱστορικήν νῆσον Κέρκυραν προσφάτως, ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ μεγάλου καί θαυματουργοῦ πολιούχου αὐτῆς Ἁγίου Σπυρίδωνος, κατά Ἰούνιον δέ εἰς Ὕδραν καί εἰς Ἀθήνας, διά τό ἐκεῖ ὀργανωθέν Οἰκολογικόν Συμπόσιον.
Ἰδιαιτέρως ὑπογραμμίζομεν τήν ἐπίσκεψιν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος καί τήν ὁμοῦ μετ᾿ ἄλλων ἀδελφῶν Προκαθημένων τέλεσιν τῶν ἐγκαινίων τοῦ μεγαλοπρεποῦς Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἐν Τιράνοις. Ὑπογραμμίζομεν τό γεγονός διά νά σημειώσωμεν ἐμφαντικῶς ὅτι τήν Ἁγιωτάτην Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἀλβανίας -ὅπως καί τήν Αὐτόνομον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἐσθονίας- ἀνέστησε κυριολεκτικῶς καί ἄνευ τινός ὑπερβολῆς ἐκ τῆς τέφρας αὐτῶν ὁ Ἁγιώτατος Ἀποστολικός καί Πατριαρχικός Οἰκουμενικός Θρόνος, διά τῆς ἐπιλογῆς καί ἀποστολῆς ἐκεῖσε τῶν πλέον καταλλήλων Ἱεραρχῶν, συγκεκριμένως δέ τῶν ἀδελφῶν Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Τιράνων καί πάσης Ἀλβανίας κυρίου Ἀναστασίου καί Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ταλλίνης καί πάσης Ἐσθονίας κυρίου Στεφάνου.
Δέν ἐπαύσαμεν καθ᾿ ὅλον τό παριππεῦσαν ἔτος -καί ἀσφαλῶς δέν θά παύσωμεν-, νά διαδηλῶμεν εἰς πᾶσαν κατεύθυνσιν τήν θλῖψιν ἡμῶν διά τάς συνεχιζομένας ἀδίκους διώξεις τῶν χριστιανῶν, ἰδιαιτέρως εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν, ἀλλά καί εἰς ἄλλας περιοχάς τοῦ πλανήτου, αἱ ὁποῖαι ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τήν δραματικήν συρρίκνωσιν αὐτῶν εἰς τούς τόπους ἔνθα ἱδρύθη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου καί ἐβάδισαν οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι καί οἱ ἀσκηταί τῆς Χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως. Τό μήνυμα τοῦτο, ἄλλωστε, ἀπηυθύναμεν καί διά τῆς ἐπί τοῖς Χριστουγέννοις Πατριαρχικῆς Ἀποδείξεως ἡμῶν, καλέσαντες τούς πάντας εἰς κατάπαυσιν τῆς βίας καί τῆς τρομοκρατίας καί εἰς διάλογον εἰρήνης. Ἐλπίζομεν καί εὐχόμεθα κατά τό νέον ἔτος νά ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης καί εἰς τάς περιοχάς ταύτας, νά παύσουν οἱ πόλεμοι καί οἱ διωγμοί, νά ἐπιστρέψουν οἱ πρόσφυγες εἰς τάς πατρίδας των καί αἱ διαφοραί νά λυθοῦν μέ διάλογον καί εἰρηνικά μέσα. Πάντως, διαπιστοῦμεν καί σήμερον, ὅτι τό δένδρον τῆς πίστεως συνεχίζει νά ποτίζεται διά τοῦ αἵματος τῶν πιστῶν χριστιανῶν, ἀναδεικνύονται δέ καθ᾿ ἡμέραν νέοι μάρτυρες τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου.
Καί διά τό ἀνατέλλον ἔτος προγραμματίζομεν πολλά μέ κεντρικόν στόχον τήν προετοιμασίαν διά τήν σύγκλησιν κατά τό προσεχές ἔτος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ Ναῷ τῆς τοῦ Θεοῦ Εἰρήνης, ἐν τῷ ὁποίῳ συνῆλθε καί ἡ Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ὑπό τήν προεδρείαν τοῦ Κωνσταντινουπόλεως Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.
Σκεπτόμεθα καί ἑτέρας πολλάς ἐκκλησιαστικάς καί πνευματικάς ἐξορμήσεις πρός τήν οἰκουμένην. Ἐπιθυμοῦμεν καί δι᾿ αὐτῶν τήν δόξαν καί μόνον τῆς Ἐκκλησίας καί δι᾿ αὐτήν ἐργαζόμεθα καί κοπιῶμεν μετά τῶν τιμίων συνεργατῶν ἡμῶν «μή διδόντες τοῖς κροτάφοις ἡμῶν ἀνάπαυσιν καί τοῖς βλεφάροις ἡμῶν νυσταγμόν». Ὁ δέ δεσπόζων τῆς Οἰκουμένης Κύριος πεποίθαμεν ὅτι θέλει ἐνεργήσει καί κατά τήν ἡμετέραν καλήν ταύτην πρόθεσιν, κυρίως ὅμως κατά τό πολύ ῎Ελεος καί τήν Χάριν Αὐτοῦ ἐπί τήν Κωνσταντινουπολίτιδα Ἐκκλησίαν. Ὅθεν, Αὐτῷ καί μόνῳ ἡ Δόξα καί τό Κράτος καί ἡ Τιμή καί ἡ Προσκύνησις καί ἡ Εὐχαριστία σήμερον καί πάντοτε καί εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.
