«Δός μοι πιεῖν»
Ὁ ἀνωτέρω Εὐαγγελικός στίχος τῆς περικοπῆς τῆς Σααρείτιδος, τόν ὁποῖον διασώζει ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης, Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, μέ τήν περιγραφήν αὐτῆς εἰς τό Εὐαγγέλιόν του, ἀποτελεῖ σπουδαιότατον κεφάλαιον τοῦ ὑπερόχου διαλόγου μεταξύ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς γυναικός τῆς Σαμαρείας.
Ἡ φράσις αὐτή εἶναι χρησιμoτάτη καί πολυτιμoτάτη, ὅπως γνωρίζωμεν, καί ἀπό φυσικῆς καί μυσταγωγικῆς πλευρᾶς, ἀποτελεῖ δέ τό κύριον θέμα τῆς ἐφετεινῆς “Ἑβδομάδος Προσευχῆς διά τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν”.
Γνωρίζoμεν καλῶς ὅτι ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, εἰς τούς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, εὑρέθη εἰς ἔρημον τόπον, χωρίς νερόν. Ἐνθυμούμεθα ὅτι ὁ Θεός ἀπέστειλε τόν Μωϋσήν καί τόν Ἀαρών εἰς βοήθειάν του: «Kαὶ ἐπάρας Μωυσῆς τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπάταξε τὴν πέτραν τῇ ράβδῳ δίς, καὶ ἐξῆλθεν ὕδωρ πολύ, καὶ ἔπιεν ἡ συναγωγὴ καὶ τὰ κτήνη αὐτῶν».
Τό νερόν, θεοτίμητε λαέ τοῦ Θεοῦ, εἶναι γνωστόν ὅτι εἶναι ἀπό τάς πρώτας ἀπαιτήσεις τῆς ἀνθρωπίνης καί πάσης ἄλλης ζωῆς: ταξείδια, ἤλιος δυνατός, κόπος, κούρασις, κ.λ.π. θέλουν νερόν φυσικόν.
Ἡ ἀπροσδόκητη καί κεχαριτωμένη συνάντησις μεταξύ τοῦ Ἰησοῦ χριστοῦ καί τῆς Σαμαρείτιδος, μέ τήν ἔξοχον καί σωτήριον αὐτῶν στιχομυθίαν, πλησίον τοῦ φρέατος Ἰακώβ, ἡ ὁποία, βεβαίως, εἶναι μία περίλαμπρη ὑπόδειξις καί παράδειγμα ἐλπιδοφόρον διά τήν σταθερότητα καί τήν χρησιμοποίησιν τοῦ διαλόγου, θά δημιουργήσῃ νέας καί οὐσιαστικάς ἐξελίξεις καί θά δώσῃ ἐλπίδα καί δύναμιν, θά μετανοήσῃ ἡ γυνή, θά λάβῃ τόν φωτισμόν καί τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ.
Ἡ κτυπημένη ἀπό τήν ἀμαρτίαν νεαρά κόρη τῆς Σαμαρείας θέλει ἀνθρώπινα τήν λύτρωσίν της ἀπό τόν καθημερινόν κόπον: «δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχoμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν» (Ἰωάν. 4, 15).
Ἔχομεν, λοιπόν, ἕνα φρέαρ μέ ὕδωρ, τό ὁποῖον ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐπιθυμεῖ: εἶναι κουρασμένος, ταξιδεύει καί θέλει νά πίῃ. Ἔχομεν, ὅμως, καί ἕνα ἄλλο ὕδωρ, τό ὁποῖον προσφέρει ὁ Χριστός καί ἐξ αὐτοῦ ἀνατέλλει ἡ αἰὠνιος ζωή.
Πράγματι , ὁ Ξένος Συνομιλιτής της προσφέρει εἰς αὐτήν νέον ὕδωρ, ὕδωρ εἰς ζωήν αἰώνιον. Τήν διαβεβαιώνει ὅτι: «Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου, διψήσει πάλιν· ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα· ἀλλά τό ὕδωρ, ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. 4, 13-14).
Ἡ ἁπλούστατη καί ταπεινή αὐτή συνάντησις, ἡ ὁποία, μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου, θά ἔχῃ τέλος οὐράνιον καί ἔνδοξον, μᾶς καλεῖ εἰς μελέτην καί ἐμβάθυνσιν τοῦ περιεχομένου τῆς σωτηρίου αὐτῆς φράσεως, ἡ ὁποία εἶναι ὑψίστης σημασίας οὐχί μόνον ἀπό φυσικῆς, ἀλλά καί ἀπό ποιμαντικῆς καί θεολογικῆς πλευρᾶς. Εἶναι γεγονός ἀναντίρρητον ὅτι ἡ συνάντησις αὕτη εἶναι δι’ ἡμᾶς μία ξεχωριστή βοήθεια – δύναμις – ζωή -, ἡ ὁποία δύναται νά παίξῃ ἐποικοδομητικόν ρόλον, καί εἰς τήν πορείαν τῶν πιστῶν, καί εἰς τήν ζωήν κάθε ἀνθρώπου ἀγαθῆς θελήσεως καί διαθέσεως καλῆς, πρός τήν «Θεϊκήν Διαθήκην»: «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν», προς ἕνα ἀληθινόν διάλογον, ὁ ὁποῖος θά ὁδηγήσῃ τόν πιστόν, ἤ τόν εὐσυνείδητον, νά καταλάβῃ τό μεταφυσικόν περιεχόμενον τῆς θεἱκῆς αὐτῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία ἑνώνει τόν πιστόν μέ τόν Κύριον τῆς δόξης καί χαρίζει εἰς αὐτόν τήν αἰώνιον ζωήν.
Ἡ περίφημος αὐτή φράσις, ἡ ὁποία εἰς τήν οὐσίαν διακηρύττει ὅτι, τά πρόσωπα, αἱ Κοινότητες, αἱ culture, αἱ θρησκεῖαι καί τά ἔθνη, πρῶτον, ἀναγνωρίζουν ὅτι ἔχουν ἀνάγκην ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, καί δεύτερον ὅτι πρέπει νά δεχώμεθα, νά λαμβάνωμεν ἀπό τόν ἄλλον κάθε τί τό ὁποῖον εἶναι πολύτιμον καί χρήσιμον, γενικά διά τό πνευματικόν καλόν καί τό κοινωνικόν συμφέρον τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ πιστός καί ἐνάρετος ἄνθρωπος σκέπτεται καί φροντίζει ὅσον δύναται διά τάς ἀνάγκας τοῦ πλησίον του, προσεύχεται δι’ αὐτόν καί τρέχει διά νά ἀναζητήσῃ τήν καταλλαγήν καί ἀδελφοσύνην, διά τήν εἰρήνην καί τήν ἑνότητά του μέ τόν ἄλλον. Ἀγωνίζεται διά τήν ἀλλαγήν τῆς παλαιᾶς συμπεριφορᾶς του καί δή ἡ ὅλη του σκέψις καί προσευχή του εἶναι νά ἀγκαλιάσῃ τόν Χριστόν καί νά ἀκολουθήσῃ τήν ὁδόν του, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τό «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν», διά νά πιστεύσῃ ὁ κόσμος. Ὁπωσδήποτε, πρόκειται περί μίας «Διαθήκης», ἡ ὁποία ἀνήκει ἐξ ὁλοκλήρου εἰς αὐτόν. Θά φθάσωμεν εἰς αὐτήν, ἤ μάλλον θά ἐκπληρώσωμεν αὐτήν, ἐάν ἡ συμπόρευσίς μας ἀκολουθήσῃ τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ Πηγή τῆς ἀληθινῆς ζωῆς καί τά νάματα τῆς Πηγῆς του εἶναι «λαμπρά ὡς Κρύσταλλος», ὅπως τά χαρακτηρίζῃ ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου (22,1), τά ὁποῖα σκορπίζουν τό φῶς καί τήν ἀλήθειαν, θεμελιώνουν τήν ἀγάπην καί τήν δικαοσύνην, χαρίζουν τήν εἰρήνην καί τήν λύτρωσιν.
Δέν παύει ἡ φωνή τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ νά βροντοφωνῇ πρός ὅλους, μέ στοργήν καί συγκατάβασιν: «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω» (Ἰωάν. 7,37). Καί ἡ συνέχεια: «... ἐγώ δώσῳ αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος, ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. 4,14).
Ὅθεν, ἄς προσέλθωμεν ὅλοι μέ πίστιν καί καθαρότητα, μέ ἀγάπην καί ταπείνωσιν, μέ σεβασμόν καί ἐμπιστοσύνην διά τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ καθήκοντός μας, τό ὁποῖον περιμένει τήν τελείωσίν του, ἡ ὁποία συνίσταται εἰς τήν σταύρωσιν τῶν παθῶν μας: τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τοῦ φανατισμοῦ, τοῦ μίσους, τῆς μισσαλοδοξίας, τῆς συκοφαντίας, τῆς κακίας καί τῶν περί αὐτήν. Ἡ ἐξάλειψις αὐτῶν καί ἡ δύναμις τῆς προσευχῆς, ἡ ὁποία δίδει καρπούς, ἡ ἀγάπη, ἡ ταπείνωσις, ὁ σεβασμός, ἡ μετάνοια, ἡ πίστις, ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀφοσίωσις εἰς τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀλήθεια καί φῶς. Οὕτω, λοιπόν, βαδίζων ὁ ἄνθρωπος τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου, καί ζῶν μέσα εἰς μίαν πλουσίαν πνευματικήν ἀτμόσφαιραν καί εἰς ἕνα περιβάλλον ποιμαντικῆς μέριμνας, μέ μίαν προετοιμασίαν πνευματικήν καί ἀρκούντως κοινωνικήν, μέ τοιαύτας μακαρίας συνθήκας, τάς ὁποίας διαβλέπομεν εἰς τόν ὑπέροχον διάλογον, μεταξύ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς μετανοηθείσης πιστῆς θυγατρός τῆς Σαμαρείας, τῆς μετέπειτα Ἁγίας καί Ἰσαποστόλου καί Μεγαλομάρτυρος Φωτεινῆς, ὁ διάλογος, ἤ οἱ διάλογοι θά ἔχουν καλόν τέλος: θά λύσουν τό φοβερόν πρόβλημα τῆς ἀμαρτίας τῆς διαιρέσεως, ὁπότε θά βασιλεύσῃ ἡ «Θεϊκή Διαθήκη»: «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν», διά νά πιστεύσῃ ὁ κόσμος.
Εἶναι ἔργον θεάρεστον, ἔστω καί δι’ ὁλίγας ἡμέρας, κατά τήν διάρκειαν ἑκάστου ἔτους, νά διαθέτῃ ὁ πιστός καιρόν ἐλεύθερον διά νά προσεύχεται, νά ἀγωνίζεται, νά σκέπτεται καί νά πρωτοστατῇ εἰς τήν ἐπιστροφήν τῆς πρώτης – τῆς θεϊκῆς - ἀγάπης εἰς τήν καρδίαν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Εἶναι εὐλογία Θεοῦ νά προσεύχεται ὁ ἄνθρωπος διά τό θεῖον ἀγαθόν τῆς ἑνότητος, τό ὁποῖον παρέχει τήν εἰρήνην, δημιουργεῖ γέφυρας φιλίας καί συμβιώσεως ἀγαθῆς, πλουτίζει τόν ἐν πτωχείᾳ ζῶντα ἄνθρωπον, φωτίζεται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, καθόσον ἡ ἑνότης εἶναι δῶρον Αὐτοῦ.
Ἐν κατακλεῖδι λέγομεν ὅτι ἡ ζωή καί ἡ χαρά, ἡ ἀλήθεια καί τό φῶς, ἡ γαλήνη καί ἡ λύτρωσις, ἡ μακαριότης καί ἡ ἀνάστασις εἶναι ὁ στέφανος μόνον ἐκείνων οἱ Ὁποῖοι εἰς τάς ἐμπνεύσεις των ἔχουν τόν Χριστόν, βαδίζουν τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου, καί πίνουν τό ὕδωρ αὐτοῦ, διά νά μήν διψοῦν, τό ὁποῖον ἐδοκίμασε καί ἐγεύθη ἡ γυνή τῆς Σαμαρείας, ἠ μετέπειτα Ἁγία καί Ἰσαπόστολος καί Μεγαλομάρτυς Φωτεινῆ, λαμπρότατον ὑπόδειγμα διαλόγου, εἰρήνης, ἐλπίδος, ἀφοσιώσεως, ἀγάπης καί ἑνότητος, προστάτιδος τοῦ διαλόγου, δι’ οὗ σώζεται, ἐννοῦται μετά τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, καί, εἰσελθοῦσα εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, ἔχει ζωήν αἰώνιον.
