Το πρώτο σένιο του Πανηγυριού της Παναγούλας Μπανάτου 2015

Όπως κάθε χρόνο, οκτώ ημέρες ακριβώς πριν από το ετήσιο Πανηγύρι της Παναγούλας Μπανάτου, ήτοι του επί θύραις Δεκαπενταύγουστου, χτυπήθηκε απόψε το παραδοσιακό πρώτο σένιο (δηλαδή: η πρώτη ειδοποίηση) για την εορτή του τόπου μας, κατά την οποία λιτανεύεται η χάρη Της ανά την Ενορία μας δόξη και τιμή! Καμπανίσματα και πυροτεχνήματα, στο πλάτωμα της μεγαλοπρεπούς εκκλησίας μας, προϊδέασαν όλους για το Πανηγύρι. Με το καλό, λοιπόν! 

Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ (ποίημα)

Τὸ Ἅγιον Ὄρος ὅλο ἀπὸ μέρες συγυρίζεται,

Μαννούλα μου, ἀπ’ ἄκρο σ’ ἄκρο,

γιὰ νὰ γιορτάσει τὴ ζωαρχική Σου Κοίμηση.

Ἀπ’ τῶν Ἰβήρων τὸ τρανομονάστηρο

ὥς τὴν Ἁγία Ἄννα καὶ τὴν Κερασιά,

τὸ φοβερὸ Καρούλι, τὴν Καψάλα καὶ τὰ Κατουνάκια,

ἴσαμε τὶς Καρυὲς μὲ τὸ Σεράϊ καὶ

τὸ Ἄξιόν Ἐστιν εἰς τὸ Πρωτᾶτο,

μέχρι τὸν Ἅη Βασίλειο, τὴ Νέα Σκήτη καὶ τὴ Θηβαΐδα,

ποὺ τὴνε λὲν καὶ Γουρνοσκήτη,

Καθολικά, Κυριακά, φτωχὰ ναΰδρια σὲ Καλύβια,

ὅλα σπουδαίως εὐπρεπίζονται,

Μαννούλα μου, γιὰ Σένα.

Χοροί, δρακόνια, πολυέλαιοι,

διβάμβουλα, λουσέρνες, μανουάλια,

κατζία, ἀσημένια θυμιατά,

ὅλα γιαλίζονται ἐπιμελῶς,

γιὰ νὰ ἀστράφτουν ὅταν θὰ ἀστράψει

ὁλοφώτεινη, θεολαμπής,

ἀναχωροῦσα ἡ ψυχή Σου.

Ἄμφια γιορτινὰ ἀερίζονται καὶ σιδερώνονται,

μανδύες λύνονται ἀρχιερατικοὶ

καὶ ἡγουμενικοί,

δένονται πατερίτσες,

θρόνοι καὶ ταπεινὰ στασίδια ξεσκονίζονται,

ποδέες ἀναρτῶνται,

τάπητες στρώνονται ἐπεύχιοι,

ὀμβρέλες χρυσοκέντητες, περίτεχνες,

ἀνοίγονται γιὰ νὰ στεγάσουνε,

Μαννούλα μου,

τὸ ὑπερβάλλον κάλλος τῆς μορφῆς Σου,

ποὺ θαμπώνει τὸν ἥλιο.

Τ’ ἀρχονταρίκια πλημμυρίζουν.

Πλοῖα, πλοιάρια κάθε λογῆς,

ὀχηματαγωγά, ταχύπλοα, μικρά, μεγάλα,

ἀδιακόπως ξεφουρνίζουνε μὲ δρομολόγια

πυκνὰ καὶ ἀλλεπάλληλα

ἀτέλειωτες οὺρὲς προσκυνητῶν,

οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ περιηγητῶν καὶ περιέργων.

Ἄλλα στὴ Δάφνη κι ἄλλα στοὺς ἀρσανάδες

τῆς βορεινῆς ἀνήσυχης πλευρᾶς,

ὅπου καὶ ἡ κατ’ ἐξοχὴν πανηγυρίζουσα

τριτόθρονη Μονὴ τῶν πάλαι Ἰβήρων.

Ἡ θάλασσα φιλοτιμεῖται νὰ προσφέρει

ἄφθονους ροφούς,

ξιφίες, συναγρίδες καὶ σφυρίδες

γιὰ τὴν ἑόρτια τράπεζα τῶν Μεγάλων

καὶ Βασιλικῶν Μονῶν,

μπακαλιαράκια, γόπες, παλαμίδες

γιὰ τὸ λιτὸ ἀσκητικὸ τραπέζι

τῶν τοῦ Χριστοῦ σωματικῶς πενήτων.

Πολυαρχιερατικὴ θὰ εἶν’ ἡ λειτουργία

στὴν Ἰβήρων, ἄξια τῆς πολύχαρης Πορταϊτίσσης.

Λόγος περίτεχνος κι ὀλίγον κουλτουριάρικος

ἀναμένεται καὶ πάλι ν΄ ἀκουσθῇ

ἀπὸ χείλη προηγουμενικά,

μὲ τὴν ἐλπίδα πὼς δὲ θὰ χρειασθῇ

νὰ ἀνατρέξουνε καὶ φέτος οἱ ἀκροατὲς

στὸν περιάκουστο Πατερικὸ ἐκεῖνο

λόγο «Περὶ ἀκαταλήπτου».

Ὁ γερο-Τρύφων ὁ Νεοσκητιώτης λιβανᾶς,

ὁ νοσοκόμος κι ἄξιος ὁμότεχνος τ’Ἁγίου Εὐφροσύνου,

σπεύδει χωλαίνοντι δεινῶς, ἀλλὰ κι ἀγαλλομένῳ λίαν

γιὰ τὴ Θεομητορικὴ μεγάλη ἑορτὴ ποδί,

ν’ἀνέβῃ στὴν πανηγυρίζουσα Μονὴ

καὶ ν’ ἀναλάβῃ γι’ ἄλλη μιὰ φορὰ

ὑπεύθυνα τὴν ἔψηση τῶν ὀψαρίων,

ν’ ἀναπαυθοῦν πατέρες καὶ προσκυνητὲς

μετὰ ἀπὸ τὴ μακρά, τὴν ὁλονύκτια,

τὴν ψυχοτρόφο ἀγρυπνία.

Στὸ Βατοπαίδι θὰ κατέβει ἀπὸ τὸ σύνθρονο

ἡ Βηματάρισσα,

θὰ τὴν ἐγκαθιδρύσουν στὸ σολέα,

θὰ τὴν στολίσουν μὲ ποδέα χρυσαστεροκέντητη

κι ὀμβρέλλα ἀκτινοπλούμιστη τοῦ «Μακρυνοῦ»,

καὶ θὰ ἀκούσει ἐκεῖ,

πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ,

τὸν ὕμνο τὸν ἐξόδιο ἀπὸ τὴν ἀγγελόφωνη

τῶν Βατοπαιδινῶν πατέρων χορῳδία.

Στὴ Γρηγορίου οἱ πατέρες θὰ ἰδοῦν

τὸν μακαρίτη Γέροντα Γεώργιο

μέσ’ στὶς πτυχὲς τοῦ φελονίου τ’ Ἅη Νικόλα

νὰ κυκλώνει ταπεινὰ μετὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ Πατέρων

τὸν ἅγιον τῆς Θεοτόκου κράββατον,

νὰ ψάλλει ἔνθους μὲ τὴν καλογερικὴ φωνούλα του

ὕμνο ἐξόδιο Θεολογίας ἀκραιφνοῦς καὶ ὀρθοδόξου,

ἐνῷ τὰ φωτεινά του μάτια

θὰ χύνουν δάκρυα ὁλόγλυκα

ἐπὶ τῆ θέᾳ τῆς θείας τῆς Θεοτόκου Μεταστάσεως.

Στὴ Διονυσίου ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τοῦ Λουκᾶ,

ἡ Παναγία ἡ περίπυστος τοῦ Ἀκαθίστου,

θὰ μεταβῇ ἀπὸ τὸ παρεκκλήσι στὸ Καθολικό,

ν’ ἀκούσει ἐκεῖ ἀπ’ τ΄ ἁγιασμένα στόματα

τῶν ἐξαϋλωμένων τῆς Νέας Πέτρας καλογήρων,

«Δέχου παρ’ ἡμῶν ὠδὴν τὴν ἐξόδιον,

Μῆτερ τοῦ ζῶντος Θεοῦ»,

σεμνοπρεπῶς κανοναρχοῦντος

καὶ ἰθύνοντος τῇ τρισαγίᾳ δεξιᾷ

αὐτοπροσώπως τοῦ Προδρόμου Ἰωάννου.

Ὁ παπᾶ-Γιάννης στὴν Ἁγία Ἄννα

μὲ τὴν ταπεινή, τὴν ἐθελόπτωχη τὴ συνοδεία του,

θὰ ἀγρυπνήσει καὶ θὰ ἑορτάσει ἀσκητικῶς

τὸ πανηγύρι τῆς Καλύβης του,

μὲ ἐρημητικὴ κατάνυξη καὶ καρδιακὴ

τῶν πανηγυριστῶν φιλοξενία.

Οἱ Καρουλιῶτες ἀναχωρητές,

οἱ Κατουνακιῶτες, οἱ Βιγλιῶτες κι ἄλλοι,

μὲ τὰ σκαμμένα πρόσωπα καὶ τὰ βασανισμένα χέρια,

ἔχοντας τὸν τρίχινο ἐρημητικὸ τορβᾶ τους στὸν ὦμο,

θὰ κατευθυνθοῦνε σιωπηλοί,

νοερὰ τὴν μονολόγιστη εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ

ἀπὸ καρδίας ἀδιακόπως ἐπαναλαμβάνοντες,

στὴν πολυσέβαστη Μεγίστη Λαύρα,

ἐκεῖ μὲ τὸν Κοινοβιάρχη Κτήτορα Ἅγιο Ἀθανάσιο

καὶ μὲ τὸν Νικηφόρο τὸ Φωκᾶ,

τὸν ἐλευθερωτὴ περικλεῆ τοῦ Γένους Βασιλέα,

νὰ προσκυνήσουν τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ

στὴν τίμια καταστολὴ καὶ ἀναχώρησή Της.

Οἱ ἄγγελοι ἑτοιμάζονται νὰ σείσουν τὰ καμπαναριὰ

κρούοντες τάλαντα ξύλινα καὶ κόπανους,

καμπάνες ἠχηρὲς καὶ χρυσοκρυσταλόφωνες,

σήμαντρα σιδηρᾶ καὶ καμπανέλια,

σ’ εὔηχες ἁρμονίες νίκης κατὰ τοῦ θανάτου,

Θεομητορικῆς ἡδύτητος καὶ εὐφροσύνης ἁρμονίες.

Κι ὁ γερο-Ἄθως, λουσμένος στὴ χάρη καὶ στὸ φῶς,

ἄρχισε κιόλας νὰ ὑποκλίνεται προσκυνητῶς,

μ’ ὅλη του τὴν εὐλάβεια καὶ τὸ δέος

στὴν Κυρία του,

τὴν Θεοτόκο καὶ Μητέρα τοῦ Φωτός.

Ἅγιον Ὄρος, Ἱ. Μ. Γρηγορίου, 25-8-14 

[Σημείωση ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ: Ευχαριστούμε εκ βαθέων τον Σεβ. Ποιητή Μητροπολίτη Προικοννήσου κ. Ιωσήφ, ότι για μιαν ακόμη φορά εμπιστεύτηκε το πολυπεριοδικό μας για να τιμήσει ποιητικότροπα την παμμακάριστη και στοργικότατη Μητέρα του Θεού και της ανθρωπότητας. Εκτιμάμε τα μάλιστα την αποκλειστικότητα που μας παρέχει και του ευχόμαστε να γεύεται όλα τα ουράνια και υπερουράνια αγαθά, ώστε να μας ευλογεί και να μας αγιάζει ταις πρεσβείαις Εκείνης!] 

Σαράντα μέρες απουσίας του π. Παναγιώτη Σπουργίτη (+1.7.2015)

Γράφει ο π. Νικόδημος Κεφαλληνός 

Πέρασαν κιόλας σαράντα μέρες από την αναχώρηση για την Άνω Ιερουσαλήμ της ψυχής του πολυαγαπημένου μας π. Παναγιώτη Σπουργίτη. Με αφορμή την συμπλήρωση των σαράντα ημερών νοιώθω την ανάγκη να εκφράσω και να εξωτερικεύσω κάποιες σκέψεις και συναισθήματα που κατακλύζουν την ψυχή μου.

Όσο περνούν οι μέρες γίνεται εντονότερο το αίσθημα της απώλειας του μακαριστού π. Παναγιώτη. Καθώς διέρχομαι από τον Μητροπολιτικό Ναό μας ή από τον Ναό του Αγίου Νικολάου του Μόλου, νομίζω ότι θα ξεπροβάλει η μορφή του. Στ' αυτιά μου αντηχούν ακόμα οι προσφωνήσεις του όταν συναντιόμασταν, «καλώς το, το Νικοδημάκι» ή «Ιωσήφ κηδεύει συν τω Νικοδήμω». Η προσωπική γνωριμία μας μετρά δεκαπέντε χρόνια και πλέον. Ως λαϊκό με περιέβαλε πάντα με αγάπη και σεβασμό και θυμάμαι να με καλεί να συμμετέχω και εγώ στην τέλεση των ζακυνθινών εθίμων, των «αντετιών» μας, τα οποία με θρησκευτική ευλάβεια τηρούσε. Ήταν το δικό μας «αντέτι» να τον βοηθήσω κάθε χρόνο, στη μακρά νύχτα της Μ. Παρασκευής και το ξημέρωμα του Μ. Σαββάτου, με τη κορύφωση των εθίμων του Πάσχα, την «Γκλόρια». 

Ο Θεός με αξίωσε να χειροτονηθώ διάκονος στην διάρκεια της πανηγυρικής θείας Λειτουργίας επί τη μνήμη του Αγίου Νικολάου, το όνομα του οποίου έφερα μέχρι τότε, στον Μητροπολιτικό Ναό του νησιού μας. Την επομένη, εορτή του Αγίου Αμβροσίου, έλαβα μέρος στην πρώτη μου Θεία Λειτουργία, διακονώντας στο πλάι τού αειμνήστου π. Παναγιώτη. Πραγματικά εμπειρία ζωής αυτή η ιδιαίτερη μέρα για μένα. Ακόμη και σήμερα διαφυλάττω και ενθυμούμαι τις πολύτιμες συμβουλές του. Μάλιστα από τότε προσπαθούσε, χωρίς επιτυχία, διότι δεν με βοηθάει η φωνή μου, να μου μάθει να ψάλω κατά το ζακυνθινό ιδίωμα, που υπηρέτησε και διατήρησε με πάθος. Τη φωνή του π. Παναγιώτη την γνώρισα και την αποτύπωσα στο μυαλό μου από πολύ μικρός, όταν ακόμη ζούσα στην Αθήνα. Τότε, προσπαθώντας να ικανοποιήσω το αίσθημα της νοσταλγίας, λόγω του γεγονότος ότι βρισκόμουν μακριά από το αγαπημένο νησί, σε κάθε ευκαιρία παρακολουθούσα τις θρησκευτικές τελετές ακούγοντας το ραδιοφωνικό σταθμό της Ζακύνθου στα μεσαία κύματα. Ακόμη και σήμερα φτάνει στα αυτιά μου η φωνή του π. Παναγιώτη να ψάλει, κατά το ζακυνθινό μέλος το «Ήκουσαν οι ποιμένες...», της δευτέρας στάσης των Χαιρετισμών προς τη Θεοτόκο. 

Στη διάρκεια των δυόμισι ετών που υπηρέτησα ως διάκονος, μου δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να συλλειτουργήσουμε, αφού εξυπηρετούσα εκ περιτροπής τον Μητροπολιτικό Ναό. Η εμπειρία και οι συμβουλές αυτής της περιόδου πολυτιμότατες. Όταν χειροτονήθηκα πρεσβύτερος και συναντηθήκαμε για να μου ευχηθεί μου είπε τούτο «Νικόδημε, να υπηρετείς με ευλάβεια το Θυσιαστήριο. Από αυτό ξεκινούν και σε αυτό καταλήγουν όλα». Η συμβουλή του δεν ήταν μια τυπική συμβουλή, αλλά βιωματική, αφού κέντρο της επίγειας ζωής του υπήρξε έως τη τελευταία στιγμή το θυσιαστήριο. Οι Πατέρες λένε ότι η ασθένεια λειτουργεί στον άνθρωπο όπως το καμίνι και η φλόγα στα μέταλλα, όπου αναδεικνύεται η καθαρότητα τους. Για τον μακαριστό η πεντάχρονη ταλαιπωρία της υγείας του ήταν η ευκαιρία να αναδειχθεί ακόμη περισσότερο η τεράστια και έμφυτη αγάπη του, για την διακονία του Θυσιαστηρίου και την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. 

Αυτές ήταν μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές που έζησα κοντά του. Η θλίψη και η στεναχώρια είναι μεγάλη όχι για την απώλεια, αφού η ζωή μας και η ώρα της αναχώρησής μας αποτελούν ζήτημα του θελήματος του Θεού, αλλά για τον λόγο ότι υπήρξε πρόωρη και αιφνίδια. Πιστεύω ότι μπορούσε πολλά να προσφέρει ακόμα στο νησί μας, στον Μητροπολιτικό Ναό, στους ενορίτες του, στην οικογένεια του, αλλά και σε όλους εμάς που βρισκόμασταν κοντά του. Τον πόνο τον απαλύνει η βεβαιότητα ότι βρίσκεται κοντά στον Κύριό μας, την Παναγία μας, τον Άγιό μας και όλους τους Αγίους που με τόσο πάθος αγάπησε και διακόνησε.

Αιωνία σου η μνήμη, πολυσέβαστε Γέροντα, π. Παναγιώτη! Να έχουμε την ευχή σου!

Το θαύμα της πίστεως συμβαίνει σε όλους μας

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής Ι΄ Ματθαίου 9^ης Αυγούστου 2015

(Ματθ. ιζ’ 14-23)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Ανίσχυρος παντελώς είναι ο άνθρωπος απέναντι στην προσβολή των πονηρών πνευμάτων. Για τις σωματικές και ψυχικές ασθένειες ίσως κάτι να μπορεί να κάνει με φάρμακα και γιατρούς. Για τις δυνάμεις του σκότους και του διαβόλου όμως, δυστυχώς, δεν ωφελούν αυτά. Ο πατέρας του δαιμονισμένου παιδιού της παραβολής, με σπαραγμό ψυχής, έβλεπε το μαρτύριο του παιδιού του χωρίς να μπορεί να κάμει τίποτα για να το βοηθήσει. Τελευταίο και ύστατο καταφύγιο ο Σωτήρας Ιησούς, για τον οποίον τόσα και τόσα έχουν ακουσθεί.

Προσφεύγει, λοιπόν, σ’ αυτόν και γονατιστός τον ικετεύει να βοηθήσει το παιδί του. Πολλές φορές κι εμείς μόνο στην στεναχώρια και στη θλίψη μας γονατίζουμε μπροστά στον Θεό. Στις ευτυχισμένες στιγμές μας τον ξεχνάμε και αδιαφορούμε. Έστω και τότε όμως ο Θεός, ως φιλεύσπλαχνος Πατέρας, μας ακούει και θεωρεί θετικό και αυτό το λίγο που μπορούμε να κάνουμε.

Το ίδιο έκανε και για τον δυστυχή πατέρα, ο οποίος φρόντιζε βέβαια για τις καθημερινές ανάγκες του παιδιού του, όπως όλοι οι γονείς όλων των αιώνων, όμως φαίνεται ότι δεν μεριμνούσε για τις ψυχικές ανάγκες του. Δυστυχώς, το ίδιο συμβαίνει και με τους σημερινούς γονείς, που δεν φροντίζουν οι περισσότεροι για την πνευματική υγεία και την εν Χριστώ μόρφωση και ηθική διάπλαση των παιδιών τους. Αυτό όμως, πολλές φορές, έχει ολέθριες συνέπειες για το ίδιο το παιδί.

Τα χριστιανικώς αδιαπαιδαγώγητα παιδιά κυριεύονται από τον δαίμονα των αμαρτωλών παθών και τις αδυναμίες. Έτσι, σωματικά και ψυχικά υποδουλώνονται στον πονηρό, χάνουν τον θείο προορισμό τους και ενίοτε καταλήγουν σε κατάσταση χειρότερη από εκείνην του νέου τής σημερινής ευαγγελικής περικοπής.

Ο Χριστός θεράπευσε τον νέο αυτόν και παράλληλα κατακεραύνωσε τους διεστραμμένους και άπιστους Γραμματείς και Φαρισαίους. Διότι απίστησαν και η μοχθηρή ψυχή τους τούς εμπόδισε να αποδεχτούν τον Ιησού και την σωτηρία που Αυτός έφερε. Ούτε οι πολλαπλές ευεργεσίες του Θεού σ’ αυτούς τους πτόησαν. Γι’ αυτήν τους, λοιπόν, την στάση θα αναλάβει πλέον ρόλο και λόγο η θεία Δικαιοσύνη.

Όμως, ο πατέρας του νέου δεν ήταν τελείως χαλασμένος και χαμένος. Είχε κάποια αδύναμη πίστη χαλαρή και αδιαφώτιστη. Δεν την καλλιεργούσε ποτέ, ούτε την ζέσταινε. Και ο Ιησούς αυτό θέλησε να το διορθώσει κι έκανε τον άνθρωπο αυτόν να συναισθανθεί την αμαρτωλότητά του και να πιστεύσει. Το ίδιο θαύμα της πίστεως θα συμβεί σε όλους μας, αρκεί να το θελήσουμε και τότε η σωτηρία μας θα είναι σίγουρη. Γένοιτο!