Σήμερα, 13 Σεπτεμβρίου 2015, Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, στον εορτάζοντα την Σύναξη των Χίων Αγίων Μητροπολιτικό Ναό της ευάνδρου και αγιοτόκου Νήσου. Προέστη ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, συλειτουργούντων των Αρχιερέων Σάμου και Ικαρίας κ. Ευσεβίου, Πισιδίας κ. Σωτηρίου, Βελγίου κ. Αθηναγόρου, Αδριανουπόλεως κ. Αμφιλοχίου, Κηφισίας κ. Κυρίλλου, Χίου κ. Μάρκου και Επιδαύρου κ. Καλλινίκου.
Φωτογραφίες: Δημήτριος Πανάγος και Kostas Zannaras
Π Ρ Ο Σ Φ Ω Ν Η Σ Ι Σ
ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ κ. ΜΑΡΚΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ
Ἐπί τῇ ἐπισκέψει εἰς τήν Χίον
τῆς Α. Θ. Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ
Εἰ γάρ Ἰησοῦς ἀπέθανε καί ἀνέστη οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν.
Παναγιώτατε,
Σήμερον ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ τόν ὅλον συγκροτοῦσα θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, ἡμᾶς συνήγαγε πρό τοῦ Ἁγίου καί Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, ὅπου ἀγγέλων παρισταμένων, στολάς περιβεβλημένων λαμπράς, τό Θυσιαστήριον κυκλούντων καί κάτω νευόντων θύεται ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ τυθείς ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας.
Σήμερον τά ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει ὅτι ἡ ἐν τῇ ναυπρυτάνει νήσῳ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἀρχιπελάγους συνεκλεκτή, ἡ Ἐκκλησία τῆς δολιχηρέτμου Χίου, τῶν ἡρωϊκῶν Ψαρῶν καὶ τῶν ναυσικλυτῶν Οἰνουσσῶν ἐν μέσῳ ἔχει τόν Παναγιώτατον θεοφίλητον καί λαοφίλητον οἰακιστήν τῆς εὐδρόμου ὁλκάδος τῆς πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας τοῦ Πρωτοκλήτου Ἁγίου ἐνδόξου πανευφήμου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ὅντινα ἐκάλεσεν Κύριος πρῶτον εἰς τὴν διακονίαν, τὸν φρυκτωρόν τῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως δογμάτων, ἅτινα διετύπωσαν αἱ Ἁγίαι Ἑπτά Οἰκουμενικαί Σύνοδοι αἱ ὁποῖαι ἔλαβον χώραν ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας Αὑτοῦ, καὶ τόν ποιμένα τοῦ λογικοῦ ποιμνίου τῶν θεουμένων προβάτων.
Σήμερον μετά τοῦ ὁμωνύμου τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου πανευφήμου Ἀποστόλου Βαρθολομαίου, γευόμεθα τοῦ ἑνός Ἄρτου, ὅστις ἐστι Σῶμα Χριστοῦ καί τοῦ ἑνός Ποτηρίου, τοῦ περιέχοντος τό καινόν τῆς ἀμπέλου γέννημα, ὅ ἐστιν Αἷμα Χριστοῦ τό ἐκχυθέν, ἐκ τῆς ἀκηράτου Αὐτοῦ πλευρᾶς καί πληροῦν ἡμᾶς εἰς πάντας ἁρμούς, εἰς νεφρούς, εἰς καρδίαν.
Ἡ κοινή αὕτη παρουσία καί προσευχή καί μετοχή ἡμῶν εἰς τήν θεοτίμητον ταύτην Εὐχαριστιακήν Σύναξιν δεικνύει τήν ἐξ ὕψους ἐπίσκεψιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν.
Ἡ Εὐχαριστία, Παναγιώτατε, ὡς θυσία εἶναι ἡ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ συνεχιζομένη καί ἐφαρμοζομένη, καθ' ὅσον ὁ Σωτήρ ὡς θύτης ἅμα καί θῦμα προσφέρει τό Σῶμα καί τό Αἷμα Αὐτοῦ ὑπό τά εἴδη τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου. Διά τήν θυσίαν ταύτην ἡ τοῦ Κυρίου Τράπεζα εἶναι τό Θυσιαστήριον, ὡς εἴρηται παρά τοῦ μυστολέκτου Ἀποστόλου Παύλου "ἔχομεν Θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες" (Ἑβρ. 13,10).
Εἰς τό Θυσιαστήριον τοῦτο πάρεστιν αὐτός ὁ Χριστός. Ὅθεν διά τῆς πραγματικῆς καί οὐσιώδους παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ἔχομεν ἐν αὐτοῖς "αὐτό τό Σῶμα τοῦ Κυρίου τεθεωμένον", "οὐχί ἄρτον λιτόν, ἀλλ' ἡνωμένον θεότητι", χωρίς αἱ δύο ἐν τῷ Χριστῷ φύσεις νά συγχέωνται εἰς μίαν, ἀλλά καθ' ὅν χρόνον παραμένουσι "μία μέν τοῦ σώματος, τῆς δέ ἡνωμένης αὐτῷ θεότητος ἑτέρα· ὥστε τό συναμφότερον οὐ μία φύσις, ἀλλά δύο". Ἔχομεν λοιπόν παρόντα τόν Χριστόν, ὅπως ἤδη ζῇ δεδοξασμένος ἐν τῷ οὐρανῷ καί"ὅσοι μετέχομεν τοῦ Σώματος, ὅσοι τοῦ Αἵματος ἀπογευόμεθα τούτου", "ἐκείνου τοῦ ἄνω καθημένου, τοῦ προσκυνουμένου παρά τῶν ἀγγέλων, τοῦ τῆς ἀκηράτου δυνάμεως ἐγγύς, τούτου ἀπογευόμεθα" (Δαμασκηνοῦ Μνημ. ἔργ. Δ´ 13 Μ. 94, 1148-1149 καί Χρυσοστ. ὁμιλ. εἰς τήν πρός Ἐφεσ. 3 παρ. 3 Monf. 11, 24).
Ἐξ αὐτῆς τῆς κοινωνίας ὁ πιστός ἑνοῦται μετά τοῦ Χριστοῦ καί ἐπιτυγχάνει τήν ἐξ αὐτοῦ καί ἐν αὐτῷ ἐκπηγάζουσαν καί διατηρουμένην νέαν ζωήν τῆς χάριτος. Αὐτός ὁ Κύριος ἐβεβαίωσε περί τῆς σαρκός αὐτοῦ ὅτι "ἀληθῶς ἐστι βρῶσις" καί περί τοῦ αἵματος αὐτοῦ, ὅτι "ἀληθῶς ἐστι πόσις". Καί "ὥσπερ ὁ ἄρτος σώματι κατάλληλος" εἰς τό συντηρεῖν καί ἐνισχύειν τήν ἀνθρωπίνην ζωήν, "οὕτω καί ὁ Λόγος τῇ ψυχῇ ἁρμόδιος". Καί ὁ "ἄρτος ὁ οὐράνιος καί τό ποτήριον σωτηρίου ψυχήν καί σῶμα ἁγιάζοντα εἰς πᾶσαν ἡμῶν τήν σύστασιν ἀναδίδονται εἰς ὠφέλειαν σώματος καί ψυχῆς". Ὡς δέ ἄνευ ἄρτου καί ὕδατος καί τῆς ἄλλης τοῦ σώματος τροφῆς ἀδύνατος ἀποβαίνει ἡ διατήρησις τῆς σωματικῆς ζωῆς, οὕτω καί "ὁ μή τρώγων" τόν οὐράνιον ἄρτον καί "μή πίνων τό αἷμα τοῦ Κυρίου οὐκ ἔχει ζωήν ἐν ἑαυτῷ" καί ἄνευ τῆς σαρκός τοῦ Κυρίου "ζῆν οὐκ ἔνι" (Κυρίλ. Ἱεροσ. Μυστ. Κατηχ. Δ´ παρ. 5 καί Ε´ παρ. 12, Μ´ 33 1100 καί Χρυσοστ. εἰς τόν Ἰωάν. ὁμιλ. 47 παρ. 2 Μ´ 59, 265).
Εἶναι, ἑπομένως, φυσικόν, ὡς πᾶς τις δύναται νά κατανοήσῃ, "ὁ τρώγων τήν ἁγίαν σάρκα τοῦ Χριστοῦ",νά ἐνισχύεται καί νά προκόπτῃ εἰς τήν νέαν ζωήν τῆς χάριτος, ἀφ' οὗ "ἔχει ἡ σάρξ ἐν αὐτῇ τόν Λόγον κατά φύσιν ὄντα ζωήν" καί "ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός διά τῆς ἰδίας σαρκός ἐναποκρύπτει τήν ζωήν ταύτην ἐν ἡμῖν ἀφανίζων φθοράν" (Κυρίλ. εἰς τόν Ἰωάν. βιβλ. VI, M 73, 581). Διά τῆς Εὐχαριστίας οἱ πιστοί "τήν ζωήν τρώγουσι, τήν ζωήν πίνουσι", ὡς λέγει ὁ Ἱερός Αὐγουστῖνος. "Τρῶγε τήν ζωήν, πίνε τήν ζωήν· θά ἔχῃς τήν ζωήν καί ἀκεραία ἐστι ἡ ζωή", ἡ ἐκ τοῦ μυστηρίου μεταδιδομένη. (Sermo CXXXI, 1, M.L. 38, 729). Ἐντεῦθεν καί ὁ Μέγας Βασίλειος ἀποφαίνεται ὅτι "καί τό κοινωνεῖν καθ' ἑκάστην ἡμέραν καί μεταλαμβάνειν τοῦ Ἁγίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καλόν καί ἐπωφελές. Τίς γάρ ἀμφιβάλλει, ὅτι τό μετέχειν συνεχῶς τῆς ζωῆς, οὐδέν ἄλλο ἐστίν ἤ ζῆν πολλαχῶς". (Μ. Βασιλ. Ἐπιστ. 93, πρός Καισαρίαν πατρικίαν, Μ´ 32, 484).
Οἱ κοινωνοῦντες τοῦ τεθεωμένου σώματος τοῦ Κυρίου θά γευθῶσι τοῦ κοινοῦ ποτηρίου τοῦ θανάτου, ἡ ὑπερφυσική ὅμως ζωή, ἡ ἐντεῦθεν εἰς αὐτούς μεταδοθεῖσα ὑπό τοῦ Κυρίου, θά συνεχισθῇ (Π.Ν. Τρεμπέλα, Δογματική, τ. Γ´ 215). Καί ὅπως ὁ Κύριος ἀνέστη καί πάλιν ἔνδοξος, οὕτω καί αὐτοί δέν θά ἀναζήσωσι ἁπλῶς, ἀλλά θά ἀναλάβωσιν ἀθάνατον σῶμα μεταβεβλημένον καί ἀφωμοιωμένον πρός τό ἐκ τοῦ τάφου ἀναστάν καί ἐνδόξως εἰς τούς οὐρανούς ἀναληφθέν σῶμα τοῦ Κυρίου. Ἡ ἀνάστασις τῶν σωμάτων ἔσται βεβαίως κοινή. Ἀλλ' ἡ ἔνδοξος καί μακαρία ἀθανασία οὐ μόνον τῆς ψυχῆς ἀλλά καί τοῦ σώματος ἔσται κλῆρος μόνον ἐκείνων, ἐν τοῖς ὁποίοις " ὁ Κύριος διά τῆς ἰδίας σαρκός", τῆς ὑπ' αὐτῶν ἀξίως μετεχομένης, "ἐναποκρύπτει τήν ζωήν καί ὥσπερ τι σπέρμα ἀθανασίας ἐντίθησι", "καθάπερ εἴ τις σπινθῆρα λαβών ἀχύροις ἐγκαταχώννυσι πολλοῖς, ἵνα σωζόμενον ἔχῃ τό τοῦ πυρός σπέρμα" (Κυρίλ. 'Αλεξ. εἰς τόν Ἰωάν. βιβλ. VI,Μ 73,581).
Τήν μακαριότητα τῆς κοινωνίας ταύτης τῆς διά τῆς Ἀναστάσεως καινῆς ζωῆς, ἥντινα ἀπολαμβάνομεν εἰς ἑκάστην Εὐχαριστιακήν Σύναξιν, γεύεται ἡ πάντοτε διωκομένη ἕνεκεν τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ καί φοινιχθεῖσα διά τήν πίστιν Αὐτοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία αὕτη πολλάκις ἐσταυρώθη φέρουσα ἐπί τό πρόσωπον Αὐτῆς τόν ἐξ ἀκανθῶν στέφανον τοῦ μαρτυρίου καί "οὐκ εἶχεν εἶδος, οὐδέκάλλος". Τό μέγεθος τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ ἐγεύθησαν πλέον παντός ἄλλου οἱ ἔνδοξοι καὶ καλλίνικοι μάρτυρες, οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καὶ στεφανωθέντες, οἵτινες μετά γενναίου φρονήματος ἔμειναν στερρῶς εἰς τήν πίστιν, ἐν οἷς καὶ ὁ χορός τῶν ἐν Χίῳ διαλαμψάντων Ἁγίων, ὧν τὴν σύναξιν ἐπιτελοῦμεν σήμερον προεξαρχούσης τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος μεθ' Ἧς κοινωνοῦμεν ἅπαντες καί σήμερον εἰς τό ποτήριον τῆς ζωῆς "τόν ποτιμώτατον οἶνον τοῦ Θεοῦ, ὅς ἐξίστησι ἀπό τῶν ἀνθρώπων καί ἐνθουσιᾶν ποιεῖ καί μεθύειν μέθην οὐκ ἀλόγιστον ἀλλά θείαν" (Ὠριγ. Εἰς τό κατά Ἰωάν., Α, ΧΧΧ, ΒΕΠ, 11, 274).
Παναγιώτατε,
Ἡ πηδαλιούχησις ὑφ’ Ὑμῶν τῆς ὁλκάδος τῆς ἐν Βασιλευούσῃ τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῆς Ἐκκλησίας τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων, τῆς Ἐκκλησίας τῶν ὀλίγων καὶ ἀναριθμήτων, ἐξικνεῖται ἀπὸ τὴν διαποίμανσιν τοῦ ποιμνίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἀνά τὴν ὑφήλιον, τὴν λειτουργίαν καὶ κατοχύρωσιν τοῦ Συνοδικοῦ συστήματος τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἀνάπτυξιν καὶ σύσφιξιν τῶν πανορθοδόξων σχέσεων, τὴν διαφύλαξιν τῆς κανονικῆς τάξεως καὶ παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὴν διεξαγωγὴν πολυμερῶν Θεολογικῶν Διαλόγων, εἰς τοὺς ὁποίους καταθέτετε τὴν μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας καὶ Πίστεως, ἕως καὶ τὸ ζωηρὸν ἐνδιαφέρον διὰ τὰ τρέχοντα κοινωνικὰ καὶ περιβαλλοντολογικὰ προβλήματα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν ἐνίσχυσιν τοῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ ποικίλους τρόπους, ὥστε νὰ συνεχίσῃ ἀπρόσκοπτα νὰ φέρῃ εἰς πέρας τὴν ὑψηλὴν ἀποστολήν του.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παρέλθῃ ἀπαρατήρητον τὸ γεγονὸς, διότι εἶναι προφανὴς ἡ σημασία του, αὐτοῦ τῆς συνεχοῦς συντηρήσεως τῶν Ἱερῶν Ναῶν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ ἀλλαχοῦ, μὲ στὸχον τὴν διάσωσιν καὶ τὴν συνέχισιν τῆς λειτουργίας των.
Ὡς ἐξάλλου, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀφεθῇ ἔξω ἀπὸ τὴν ποιμαντικήν Ὑμῶν μέριμναν ὁ Μοναχισμός, εἴτε τοῦ Ἁγίου Ὅρους εἴτε τῶν ἄλλων Ἱερῶν Μονῶν τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, διότι εἶναι πανθομολογουμένη ἡ συμβολὴ του εἰς τὸ σωτήριον ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι αὐτονόητον ὅτι ἡ δραστηριότης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἀντανακλᾶ τὸ ἐνδιαφέρον του καὶ τὴν ἀγωνίαν του διὰ τὸ ποίμνιόν του, διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τὴν ζωὴν καὶ τὴν μαρτυρίαν της εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον, διὰ τὰς ποικίλας κρίσεις τὰς ὁποίας διέρχεται ὁ κόσμος αὐτὴν τὴν ἱστορικὴν περίοδον, διὰ τὴν δημιουργίαν, διὰ τοὺς νέους, διὰ τὴν προαγωγὴν τῶν θεολογικῶν γραμμάτων.
Θὰ ἐλέγαμε ὅτι, αἱ δραστηριότηται, αἱ πρωτοβουλίαι, καὶ ἡ γενικωτέρα παρουσία Σας εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικήν, κοινωνικὴν καὶ πολιτικὴν σκηνὴν συνετέλεσαν εἰς τὴν ἀντίληψιν τῆς ἀπ’ αἰώνων αἴγλης τοῦΟἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς ἐξυψώσεως ἀνά τὴν Οἰκουμένην τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ ἀποτέλεσμα, ἡ θέσις καὶ ἡ φωνή Αὐτῆς νὰ ἀποκτοῦν βαρύτητα καὶ νὰ γίνωνται σεβασταί.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ καθαρῶς ἐκκλησιαστικὰ καὶ θεσμικὰ κανονικὰ θέματα, δὲν παραλείπετε νὰ ἐκδηλώσητε ἔντονον καὶ ζωηρὸν ἐνδιαφέρον διὰ περιβαλλοντολογικά, κοινωνικά, πολιτικὰ καὶ ἀνθρωπιστικὰ ζητήματα. Τὸ πλέον σύγχρονο θέμα, μὲ ποικίλας διαστάσεις, θεολογικάς, πολιτικάς, κοινωνικάς καὶ περιβαλλοντολογικάς, εἶναι ἡ προσπάθεια εἰς τὴν ὁποίαν ἔχετε ἀναδυθῆ διὰ τὴν δημιουργίαν περιβαλλοντολογικῆς συνειδήσεως διὰ τὸ φυσικὸν περιβάλλον καὶ τὴν λῆψιν συγκεκριμένων μέτρων, μὲ στόχον τὴν διάσωσίν του ἀπὸ ἀνθρωπίνας παρεμβάσεις καὶ τὴν διατήρησίν του ὡς ἀγαθοῦ δοσμένου ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἡ ὅλη προσπάθεια καὶ τὸ ἐνδιαφέρον Σας ἔχει παγκοσμίαν ἀπήχησιν.
Τὰ ἀνωτέρω εἶναι ἁπλῶς ἐνδεικτικά τῆς προσφορᾶς Σας κατὰ τὴν Πατριαρχικήν Σας διακονία. Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα τὰ ὁποῖα δὲν ἀνεφέρθησαν, καθιερώνουν τὴν Ὑμετέραν προσωπικότητα ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην.
Τό λαμπρόν τοῦτο ἔργον δέν στερεῖται δυσκολιῶν. "Διά δακρύων καί θλίψεων πολλῶν" καλεῖσθε ἵνα λατρεύσητε τόν Θεόν καί διακονήσητε τόν ἄνθρωπον. Εἰς τὸν κόσμον συνηντήσατε κεκαυμένας καί χέρσους τάς ψυχάς, καχυπόπτους τάς συνειδήσεις. Ὁ Ὑμέτερος λόγος μεστός τῆς ἀληθείας, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης ὅστις κατετέθη μετ' εἰλικρινοῦς διαθέσεως, ἦλθεν ὡς αὖρα Ἁγιοπνευματική δροσίζουσα τόν ἄνυδρον κόσμον τῆς οἰκουμένης. Εἰς αὐτό συνήργησεν καί ἡ ὑμετέρα στάσις ἔναντι πάντων ἀδιακρίτως τῶν ἀνθρώπων. Πρός αὐτούς ἀπευθύνθητε ἄμοιρος μισαλλοδοξίας, ἔμπλεως χριστιανικῆς φιλανθρωπίας καί σεβασμοῦ: "Ἐπείνασα καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με". Τό λέντιον τῆς Ὑμετέρας διακονίας συνέδραμε πλείστας περιπτώσεις. Φῶς ταῖς τρίβοις καί λύχνος τοῖς ποσίν Ὑμῶν ὑπῆρξεν ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ὅτι «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».
Παναγιώτατε,
Ἔχοντες δι' ἐλπίδος ὅτι τό θεοκίνητον καί θεοφιλέστατον τοῦτο Ἐκκλησιαστικόν ἔργον θέλει δώσει πλουσίους τούς καρπούς αὐτοῦ πρός δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί στήριξιν τοῦ ἐμπεπιστευμένου Ὑμῖν λογικοῦ ποιμνίου, διαβεβαιοῦμεν Ὑμᾶς ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Χίου θέλει ἵσταται κυρηναϊκῶς εἰς τόν ἀνάντην αὐτόν Ὑμέτερον δόλιχον ἀναμένουσα ὅπως συνευφρανθῇ Ὑμῖν ὁρῶσα τήν παρά τοῦ Θεοῦ πεμφθεῖσαν δόξαν τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, τῆς κεκοσμημένης διά τῆς ἱερᾶς μορφῆς τῶν Ἁγίων προκατόχων Ὑμῶν καί ἐπί τήν λυχνίαν τῆς οἰκουμένης τεθείσης καί φωτιζούσης "ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς" καί διακηρυττούσης "ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός".
