Μνημονεύοντας Ρωμανό Μελωδό και Οδυσσέα Ελύτη στο Κέντρο Λόγου “Αληθώς”

Πραγματοποιήθηκε το Σαββατόβραδο της 20ής Φεβρουαρίου 2016, στον περικαλλή Ναό της Παναγούλας του Μπανάτου μια ακόμα επιτυχημένη δράση του “Αληθώς”, του Μορφωτικού Κέντρου της Ενορίας -πολιτιστικής έκφρασης της Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου-, με την συμμετοχή πολύ κόσμου. Η βραδιά ήταν ένα αφιέρωμα στον ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, με αφορμή την επέτειο των 20 χρόνων από τον θάνατό του, το πρώτο πανελληνίως για φέτος.

Την εκδήλωση προλόγισε ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας και στη συνέχεια ο θεολόγος και μουσικός κ. Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος ανέπτυξε το θέμα: “Η πρόσληψη του Ρωμανού του Μελωδού, του Πίνδαρου της Εκκλησιαστικής Ποίησης, από τον Οδυσσέα Ελύτη”.

Ο έμπειρος ομιλητής αναφέρθηκε αρχικώς στην σχέση του Ελύτη με την Ζάκυνθο και στη συνέχεια αναφέρθηκε στην σχέση του Ελύτη με τον Ρωμανό τον Μελωδό. Τόνισε μεταξύ άλλων: Ο Ρωμανός για τον Ελύτη διασώζει μέσα στον χριστιανικό κόσμο την πρισματική ποιητική έκφραση των αρχαίων. Ο Ελύτης στο δοκίμιό του για τον Ρωμανό σημειώνει με έμφαση: “παραμένει μοναδικός· ο πλησιέστερος και προς τους αρχαίους και προς τους σύγχρονους ποιητές μας· ένας κρίκος ανοξείδωτος ανάμεσα σε δύο μεγάλες περιόδους ενός και του ίδιου πολιτισμού. Αυτός επέτυχε να διατηρήσει και ν’ ανανεώσει τους εκφραστικούς πυρήνες που πρέπουν στο ήθος του ελληνικού λόγου.”

Στο δεύτερο μέρος της βραδιάς, η 30μελής πολυφωνική ανδρική Χορωδία “Το όνειρο του παιδιού”, υπό την διεύθυνση του Χοράρχη της και Πρωτοψάλτη Μπανάτου κ. Δημήτρη Κάνδηλα, απέδωσε κοντάκια του Ρωμανού του Μελωδού, που βρίσκονται σε λειτουργική χρήση, κατά το ιδιάζον ύφος ψαλτικής των Ζακυνθίων.

Στο τρίτο μέρος της βραδιάς, ο μουσικός και συνθέτης Διονύσης Μπουκουβάλας στο πιάνο και η Αναστασία Γιακουμέλου στο τραγούδι, ερμήνευσαν τέσσερα τραγούδια από το “Άξιον εστί” του Οδυσσέα Ελύτη, στη μνημειώδη μελοποίηση του Μίκη Θεοδωράκη.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν οι Σεβ. Μητροπολίτες Ζακύνθου κ. Διονύσιος Δ΄ και Δωδώνης κ. Χρυσόστομος, ο Καθηγούμενος της Μονής των Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Λιβέρης, πολλοί Κληρικοί της Μητροπόλεως Ζακύνθου, η κα Εισαγγελέας Ζακύνθου, οι ποιητές Διονύσης Σέρρας και Διονύσης Φλεμοτόμος, ο συνθέτης Δημήτρης Κυριακόπουλος, ο συγγραφέας και ερευνητής Γιάννης Δεμέτης, ο νεαρός συγγραφέας Διονύσης-Ντένης Μαλαπέτσας, η εικαστικός Θάλεια Ξενάκη, οι ιατροί Πέτρος Στραβοπόδης και Αθηνά Βούλτσου, όπως και πάμπολλοι άλλοι άνθρωποι των επιστημών και του καθημερινού μόχθου.

Στην βραδιά δέσποζε ένα πορτρέτο του Οδυσσέα Ελύτη, δια χειρός του Ζακυνθίου εικαστικού Διονύση Πάλμα, συνοδευόμενο από έναν ξυλόγλυπτο Άγγελο – σπάραγμα από τον προσεισμικό διάκοσμο του Ναού της Παναγούλας. Είναι σα να έλεγε ο Ποιητής προς τον Άγγελό του:

Άγγελε συ που κάπου εδώ γύρω πετάς

Πολυπαθής και αόρατος, πιάσε μου το χέρι

Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες οι άνθρωποι

Κι είναι ανάγκη να μείνω απ’ τους απέξω.

[Ετεροθαλή, σ. 349].

[Φωτογραφίες: Παναγιώτης Στραβοπόδης]

Ο Παναγιώτης Ανδριόπουλος εξηγεί τα του αποψινού αφιερώματος για τα 20 χρόνια μετά Ελύτην [video]

Αρκεί να αλλάξουμε ζωή και να μετανοήσουμε ειλικρινά

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής ΤΕΛΩΝΟΥ και ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

21^ης Φεβρουαρίου 2016

(Λουκ. ιη΄ 10-14)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Άθλιος και αποκρουστικός παρουσιάζεται στα μάτια μας ο Φαρισαίος της παραβολής. Θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από όλους τους άλλους, μεγαλοποιώντας τα τυχόν πλεονεκτήματά του και υποβαθμίζοντας ή και μηδενίζοντας τα ελαττώματά του. Επιπλέον διαπράττει ιεροσυλία και ασέβεια, διότι προσήλθε στο ναό, όχι για να πει ψέματα και να καυχηθεί. Στάθηκε μπροστά στον Θεό μεγαλομανής και άκαμπτος. Επιδεικνύει με σατανική πώρωση τον εαυτό τους στους άλλους. Επιθυμεί λιβανωτούς και επαίνους, που μόνο στον Θεό πρέπει να αποδίδονται. Κατακρίνει τους άλλους ανερυθρίαστα, κατηγορώντας τους ως άρπαγες, άδικους και μοιχούς: Δείχνουν με το δάχτυλο περιφρονητικά τον –κατά γενική ομολογία- αμαρτωλό Τελώνη. Δεν αναλογίστηκε όμως: με τι δικαίωμα γίνεται αυτός κριτής των άλλων συνανθρώπων του; Πώς μπορεί και σφετερίζεται ένα προνόμιο που μόνον ο Θεός μπορεί να το έχει;

Και όταν τελειώνει τις κατηγορίες, αρχίζει τις καυχήσεις για την τήρηση των εξωτερικών τύπων του Μωσαϊκού Νόμου. Ολόκληρη την ζωή του αντιλαμβάνεται την θρησκεία ως κάτι το επιπόλαιο, το επιδερμικό. Δεν αφοσιώθηκε ποτέ στον συνάνθρωπό του. Δεν έδειξε αγάπη και καλοσύνη, ούτε υπήρξε ταπεινός, ανεξίκακος, σεβαστικός, πράος. Δεν εφήρμοσε την πίστη του κάνοντας καλά έργα, μήτε τον απασχόλησε η ανάγκη και ο πόνος του πλησίον. Μόνο τον εαυτό του αγαπά. Όλα τα κάνει πια για το «θεαθήναι», περιφρονεί τον Θεό και τους συνανθρώπους του.

Πόσο διαφορετικό παράδειγμα όμως αποτελεί ο πραγματικά ευσεβής, ταπεινός και πιστός Τελώνης! Έχει πλήρη συναίσθηση της αθλιότητος και αμαρτωλότητάς του, κάθε αδικίας που έχει διαπράξει και μετανοεί για όλα αυτά με θρήνο και συντριβή. Θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο, όχι μόνο να μπει, αλλά να πλησιάσει έστω τον Ναό. Δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του ψηλά να σηκώσει. Δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε καν για τις ύβρεις που εκτόξευε ο Φαρισαίος εναντίον του. Ικέτευε για το θείο έλεος με αγωνία.

Ας μιμηθούμε όλοι το παράδειγμα αυτού του ανθρώπου, όσο μεγάλα κι αν ήταν τα αμαρτήματά μας. Ας μην απογοητευόμαστε. Αρκεί να αλλάξουμε ζωή και να μετανοήσουμε ειλικρινά! Έτσι θα κατακτήσουμε την Ουράνια Βασιλεία, την οποία αποστερήθηκε ο φαύλος και ασεβής Φαρισαίος. Γένοιτο!