Τήν Κυριακήν, 20ήν Φεβρουαρίου / 5ην Μαρτίου 2017, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἤτοι τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων εἰς τάς Ἐκκλησίας τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας μετά τόν εἰς βάρος αὐτῶν ἀπηνῆ διωγμόν ἐπί αἰῶνα καί πλέον ὑπό τῶν εἰκονοκλαστῶν, τῶν ἀρνουμένων αὐτάς ἐξ ἐπιδράσεως ἐξ ἄλλων θρησκευμάτων.
Ἡ Ἐκκλησία υἱοθέτησε τάς ἁγίας Εἰκόνας ὡς ἐπιβεβαίωσιν τῆς ἐπί Γῆς ὁρατῆς ἐνσάρκου παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐδογμάτισαν κυρίως διά τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὅτι ἄρνησις τῶν ἁγίων Εἰκόνων σημαίνει ἄρνησιν τῆς ἐπί γῆς ἐνσάρκου παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἡ νίκη τῶν ἁγίων εἰκόνων, θεωρουμένη ὡς νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου συμφώνως πρός τήν τυπικήν καί προσκυνηματικήν αὐτοῦ τάξιν.
Α´ Ἀφ᾽ ἑσπέρας
Προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἀνεγνώσθη ἡ Θ´ Ὥρα εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί τῶν κωδώνων κρουομένων, ἔλαβε χώραν ἡ κάθοδος πρός τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.
Ἐνταῦθα ἐγένετο ὑποδοχή εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί προσκύνησις ὡς ἐν συνεχείᾳ καί εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου, τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων «Τήν Ἄχραντον εἰκόνα Σου προσκυνοῦμεν, Ἀγαθέ».
Μετά τήν εἰς τό Καθολικόν εἴσοδον ἔλαβε χώραν ἡ προσκύνησις εἰς τόν Γολγοθᾶν ὑπό τῶν Συνοδικῶν καί τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν σημάντρων κρουομένων ἔλαβε χώραν τό ὑπό τῶν διακόνων θυμίαμα ἀνά τά Πανάγια Προσκυνήματα.
Μετά τήν λῆξιν τοῦ θυμιάματος ἤρξατο ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ μετ᾽ Ἀνοιξανταρίων, τῆς Μεγάλης Εἰσόδου καί Ἀρτοκλασίας, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου δεξιά καί τοῦ Λαμπαδαρίου κ. Γεωργίου Ἀλβανοῦ ἀριστερά καί προσευχομένου εὐλαβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν, μοναζουσῶν, καί λαϊκῶν, ἐντοπίων καί προσκυνητῶν.
Τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀπολυθέντος, ἠκολούθησεν ἡ ἄνοδος εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.
Β´ Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς.
Τήν 7.00 π.μ. τῆς Κυριακῆς ἔλαβε χώραν ἡ ἀπό τοῦ Πατριαρχείου Κάθοδος εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.
Ἅμα τῇ εἰσόδῳ, ὁ Προεξάρχων τῆς πανηγύρεως Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεκύνησεν εἰς τήν Ἀποκαθήλωσιν καί τόν Πανάγιον Τάφον καί ἅμα τῇ εἰσόδῳ εἰς τό Καθολικόν, ψαλλομένου τοῦ «Ἄνωθεν οἱ προφῆται», «ἔλαβον καιρόν» οἱ Ἱερεῖς παρά τοῦ Μακαριωτάτου, μεθ᾽ ὅ «ἔλαβε καιρόν» καί ὁ Μακαριώτατος καί μετά τόν ἐν τῷ Ἱερῷ Βήματι Ἀρχιερατικόν ἀσπασμόν ἐξῆλθον ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς καί ἤρξατο ἡ θεία Λειτουργία εἰς τό Καθολικόν, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Λύδδης κ. Δημητρίου Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, Καττάρων κ. Μακαρίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἱερομονάχων ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος καί τῶν Ἱεροδιακόνων Μάρκου Ἀναστασίου καί Ἀγαπίου, ψάλλοντος καί πάλιν τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου δεξιά καί τοῦ Λαμπαδαρίου Γεωργίου Ἀλβανοῦ ἀριστερά, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου καί προσευχομένου εὐλαβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν, μοναζουσῶν καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας καί ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν.
Τῆς θείας Λειτουργίας ἀπολυθείσης, ἤρξατο ἡ λιτάνευσις τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου καί ἀνά τά προσκυνήματα καί ἅμα τῷ τέλει αὐτῆς ἡ ἔναντι τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου ἀνάγνωσις τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, δι᾽ οὗ «ἀνεθεματίσθησαν» οἱ ἀρνηταί τῶν Ἁγίων Εἰκόνων καί πάντες οἱ αἱρετικοί καί ἐξεφωνήθη τό «αἰωνία ἡ μνήμη» τῶν ὑπερασπιστῶν αὐτῶν ἁγίων Πατριαρχῶν Φωτίου, Ἰγνατίου, Ταρασίου καί τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων αὐτοκρατόρων Μιχαήλ καί Θεοδώρας καί πάντων τῶν εὐλαβουμένων καί σεβομένων καί προσκυνούντων αὐτάς.
Τούτων τελεσθέντων, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα ἔνθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:
«Φύσει ἀπερίγραπτος, τῇ θεϊκῇ σου ὑπάρχων, ἐπ’ ἐσχάτων Δέσποτα, σαρκωθείς ἠξίωσας περιγράφεσθαι· τῆς σαρκός προσλήψει γάρ, καί τά ἰδιώματα, ἀνελάβου ταύτης ἅπαντα·διό τό εἶδός σου, τό τῆς ἐμφερείας, ἐγγράφοντες, σχετικῶς ἀσπαζόμεθα, πρός τήν σήν ἀγάπην ὑψούμενοι, καί τῶν ἰαμάτων, τήν χάριν ἀπαντλοῦμεν ἐξ αὐτοῦ, τῶν Ἀποστόλων ἑπόμενοι, θείαις παραδόσεσιν, ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος, σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ μᾶς ἠξίωσε νά ἑορτάσωμεν τά νικητήρια τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλονότι τήν προσκύνησιν καί τήν ἀναστήλωσιν τῶν ἁγίων καί σεπτῶν εἰκόνων γενομένων ὑπό τῶν ἀειμνήστων αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ καί τῆς μητρός αὐτοῦ Θεοδώρας ἐπί τῆς Πατριαρχίας τοῦ Ἁγίου καί Ὁμολογητοῦ Μεθοδίου.
Τό ἱστορικόν καί μέγα ὄντως τοῦτο γεγονός εἰς τήν ζωήν τοῦ ἐν τῷ κόσμῳ ὁρατοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἀφορᾷ οὐχί εἰς τυπικάς ἐκδηλώσεις τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως, ἀλλά εἰς τήν ἀσφαλῆ διατύπωσιν τοῦ δόγματος τῆς ἐνσαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Καί ὁ λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς Μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας», (Ἰωαν. 1,14)», λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης.
Ἑξ ἄλλου, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνέδειξε πλειάδα Ἁγίων Μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἐγένοντο σύμμορφοι τοῦ σταυρικοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ ἀρνούμενοι καί καταπολεμοῦντες τήν θρησκείαν τῶν εἰδώλων, ἀλλά καί λατρείαν τῆς κτίσεως, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός: «τῇ γάρ κτίσει Δέσποτα, παρά σέ τόν Κτίσαντα μή λατρεύειν καρτερήσαντες,τόν Κόσμον ἅπαντα, εὐαγγελικῶς ἀπεστράφησαν, καί σύμμορφοι γεγόνασιν, οὗπερ προηγόρευσαν Πάθους σου».
Ἡ κατά τήν σημερινήν Α΄ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν τελουμένη ἀνάμνησις τοῦ θριάμβου τῆς ὑγιαινούσης Ὀρθοδόξου πίστεως ὡς πρός τήν προσκύνησιν καί τήν λατρείαν γενικώτερον τῶν εἰκόνων καί ἱερῶν λειτουργικῶν ἀντικειμένων, δέν πρέπει νά παρερμηνεύηται ὡς πρᾶξις μισαλλοδοξίας, ἀλλά μᾶλλον ὡς ἀγών τῆς σῳζούσης τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια», λέγει Κύριος (Ἰωάν. 14,6), «κατά τῆς ψευδωνύμου γνώσεως», (Τιμ. Α’ 6,20), τῆς ἐκπηγαζούσης ἐκ τοῦ Πατρός τοῦ ψεύδους τοῦ αἰῶνος τούτου. «Ἑόρταζε, πανηγύριζε ὁ Χριστώνυμος λαός Κυρίου», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός βλέπων τήν Ἐκκλησίαν καί πάλιν διαλάμπουσαν τό κάλλος τῆς θείας μορφῆς, ἥν Θεός ὤν ἐφόρεσεν ὡς ἄνθρωπος, διά τό σῶσαι ἡμᾶς», Ἀμήν.
Ἔτη πολλά καί εὐλογημένον τό στάδιον τῆς Ἁγίας Νηστείας.
Ἡ ἑορτή κατέληξε διά τοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἀσπασμοῦ καί τοῦ ἀσπασμοῦ τῆς χειρός τοῦ Μακαριωτάτου.
Αἱ ἐν λόγῳ Ἱεραί Ἀκολουθίαι μετεδόθησαν ζωντανᾶ ὑπό τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί ἀπεθανατίσθησαν ὁπτικῶς εἰς τό youtube καί εἰς τά μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως, (facebook κ.ἄ).
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
