e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

"Ορθοδοξία εν κινήσει". Ημέρα προσευχής και αντάμωμα φιλίας Νέων και Κληρικών στο προάστιο Korterberg των Βρυξελλών








Με τον τίτλο "Ορθοδοξία εν κινήσει" πραγματοποιήθηκε λίγο έξω από τις Βρυξέλλες η τρίτη κατά σειρά ημερίδα του ιερού κλήρου και των νέων της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου, την Δευτέρα 1η Μαΐου 2017. 
 Σε μια πανέμορφη τοποθεσία, στο προάστιο Korterberg των Βρυξελλών, σε ένα παλαιό Αββαείο της περιοχής, κληρικοί και νέοι, ηλικίας 15 έως 35 ετών, είχαν την ευκαιρία της συναναστροφής και της συνομιλίας με θέμα την Ορθόδοξη παράδοση.
 Η ημερίδα ξεκίνησε με Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Βελγίου και Εξάρχου Κάτω Χωρών και Λουξεμβούργου κ. Αθηναγόρου. Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας έψαλλαν δύο χοροί σε διάφορες γλώσσες, απαρτιζόμενοι ο εκ δεξιών από νέους και ο εξ αριστερών από κληρικούς της Μητροπόλεως. 
 Τον θείο λόγο κήρυξε ο Γραμματέας της Επιτροπής Νεότητος της Μητροπόλεως Βελγίου, π. Κυπριανός Popescu, ο οποίος έκανε μια μικρή εισαγωγή στο θέμα της ημερίδας.
 Ακολούθησε καφές και ένας περίπατος στο άλσος του περιβάλλοντος χώρου, ενώ το μεσημέρι οι συμμετέχοντες γευμάτισαν μαζί, δραστηριότητες που χάρισαν ευκαιρία συναναστροφής και περαιτέρω γνωριμίας των νέων του Benelux.
 Μετά το γεύμα οι νέοι χωρίστηκαν σε ομάδες εργασίας ανάλογα με τη γλώσσα του καθενός όπου συζητήθηκε, με επικεφαλής ορισμένους κληρικούς η σημασία που έχει το θέμα της ημερίδας ''Ορθοδοξία εν Κινήσει'' για ένα νέο του σήμερα. Υπήρξε γόνιμος διάλογος και ενδιαφέρουσες απόψεις για τον ρόλο που μπορεί η Ορθοδοξία να παίξει στο σύγχρονο γίγνεσθαι, για το ότι η Ορθοδοξία δεν είναι μια ιδέα δίχως νόημα, ένα ακόμα φιλοσοφικό ρεύμα, ένας χώρος μουσειακός και στάσιμος στο παρελθόν, αλλά μια ζώσα παράδοση που έχει να προσφέρει πολλά ακόμα στον κόσμο.
 Οι κληρικοί της Μητροπόλεως υπό τον Μητροπολίτη Αθηναγόρα έκαναν τη δική τους ομάδα εργασίας όπου συζητήθηκαν διαφορά θέματα που αφορούν την ποιμαντική μέριμνα των Ενοριών, ιδιαιτέρως όμως το σπουδαίο κομμάτι της ποιμαντικής των νέων ανθρώπων.
 Στο τέλος έγινε μια γενική ανασκόπηση των όσων ειπώθηκαν στις ομάδες εργασίας και ένα γενικό συμπέρασμα της ημερίδας, όπου ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τους ιερείς και τους νέους για την ανταπόκριση στο κάλεσμα του για αυτήν την τρίτη Ημερήσια Συνάντηση καθώς και τους κληρικούς που συμμετέχουν στην Επιτροπή Νεότητας και φρόντισαν για την άρτια οργάνωση της εκδήλωσης. 
 Τέλος οι νέοι έδωσαν ραντεβού για την επόμενη καθιερωμένη τριήμερη Συνάντηση που θα γίνει τον ερχόμενο Οκτώβριο στην περιοχή της Λουβαίνης. 

Ολίγα τινά περί «Αράσωτων»

Του Μεγάλου Πρωτοπρεσβυτέρου ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΣΕΤΣΗ | Φως Φαναρίου


Είχε καιρό να ασχοληθεί με την αφεντιά μου ο υπερπόντιος και εις το όνομα Παναγιώτης Τελεβάντος ακούων αυτοπροσδιόριστος «κριτής της οικουμένης»! Με αφορμή μια φωτογραφία που ελήφθη κατά την πρόσφατη επίσκεψη της Α.Θ.Π., του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, και στην οποία εμφανίζομαι με κοσμική περιβολή, ερωτά γιατί δεν φορώ ράσο. «Για να κυκλοφορείτε, παρατηρεί, αράσωτοι στην Τουρκία, προφασίζεστε την απαγόρευση του Τουρκικού Κράτους. Ποιος σας απειλεί στην Ελβετία και κυκλοφορείτε αράσωτοι; Προφανώς κανείς δεν σας απειλεί». Και περαίνει τον λόγο του με την εξής αποστροφή: «Μόνον το οικουμενιστικό και νεωτεριστικό σας φρόνημα και ο λίβας της εκκοσμίκευσης που κατέκαψε την ικμάδα της ψυχής σας, σας οδηγεί να κυκλοφορείτε αράσωτοι». 

Θέλω, λοιπόν, να καθησυχάσω τον εν λόγω «ιεροεξεταστή», και μαζί μ’αυτόν όσους θέτουν το ίδιο ερώτημα. Ουδείς μας απειλεί στην Ελβετία. Ούτε στην Τουρκία εξάλλου. Αν κυκλοφορούμε στην Γενεύη με κοσμική αμφίεση, είναι από νομιμοφροσύνη προς τα κρατούντα στη Δημοκρατία και το Καντόνιο της Γενεύης το οποίο, με νόμο που ψηφίσθηκε από το Κοινοβούλιό του το 1875, απαγόρευσε την εκτός χώρων λατρείας ρασοφορία. Τούτο ισχύει και για τους χριστιανούς κληρικούς και για τους ιμάμηδες και για τους Ραββίνους. Η ρασοφορία, επιτρέπεται μόνο στους επικεφαλής των διαφόρων θρησκευμάτων και στους διερχόμενους επισκέπτες. Όπως συμβαίνει και στην Τουρκία.

Χάριν εκείνων που αγνοούν ενδεχομένως την ιστορία του απαγορευτικού αυτού μέτρου, πληροφορώ ότι τούτο έχει σχέση με το Kulturkampf, τουτέστι την διαμάχη που είχαν τον 19ο αιώνα τα ευρωπαϊκά κράτη με τον Πάπα έπειτα από το «αλάθητο» που του είχε αναγνωρίσει η Α΄ Βατικανή Σύνοδος (1869-1870). Ο οποίος Πάπας Πίος Θ΄, με βάση το Συνοδικό αυτό θέσπισμα, ήγειρε την αξίωση όπως στο εξής οι Ρωμαιοκαθολικοί πιστοί είναι υποτεταγμένοι σ' αυτόν και όχι στις Κυβερνητικές Αρχές των χωρών όπου διαβιούσαν. Πράγμα το οποίο ήταν αδιανόητο στην Γενεύη, την «πόλη του Καλβίνου»! Σημειωτέον ότι μαζί με την απαγόρευση της ρασοφορίας, στη Γενεύη είχαν διαλυθεί τα Ρωμαιοκαθολικά Μοναστικά Τάγματα, με πρώτο εκείνο των Ιησουϊτών, και με απόφαση της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης είχε απελαθεί από την Ελβετία ο Βοηθός Επίσκοπος Γενεύης (μετέπειτα δε Καρδινάλιος) Gaspard Mermillod. 

Έπειτα από την διευκρίνηση αυτή, ας μου επιτραπεί να θέσω ένα απλό ερώτημα σε όσους τείνουν να αναγάγουν το ζήτημα της ρασοφορίας σε «θέμα πίστεως» και φρονούν ότι άξιοι του ιερατεύειν είναι μόνο οι «παραδοσιακοί» κληρικοί, ήτοι οι ρασοφορούντες και, μάλλον, οι έχοντες «αλογοουρά» και γενειάδα μέχρι τον ομφαλό! 

Λοιπόν, αδελφοί, από πότε το ράσο, η κατ΄εξοχήν καλογηρική αυτή ενδυμασία, επεβλήθη στον εν τω κόσμω ζώντα και διακονούντα εφημεριακό κλήρο; Αγνοείτε ότι στην πρωτογενή Εκκλησία, μέχρι τον δ΄ αιώνα οι κληρικοί δεν φορούσαν ράσα, παρά μόνο απλά ενδύματα όπως ο λοιπός κόσμος; Ή δεν γνωρίζετε ότι το Ευχολόγιο του Goar σημειώνει πως οι εφημεριακοί κληρικοί μετά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας απεκδύονταν τα άμφιά τους και φορούσαν κοινά ενδύματα. Ουδέποτε ακούσατε η αναγνώσατε ότι επί τουρκοκρατίας ο εφημεριακός κλήρος της Ελλάδος, κυρίως στη ύπαιθρο, φορούσε φουστανέλλες, βράκες και φέσια, και ότι η απόπειρα του Νεοφύτου Δούκα να επιβάλει το ράσο στους Έλληνες κληρικούς, είχε χαρακτηρισθεί από τον Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιο ως «μεταρρύθμιση»; 

Στην Ελλάδα το καλογηρικό ράσο για τούς εκτός Μονών διαβιούντας και εφημερεύοντας κληρικούς επεβλήθη το 1855 με Συνοδική Εγκύκλιο. Έχει δηλ. ιστορία μόλις 162 ετών! Διά τούτο παύσατε, αγαπητοί, να ομιλείτε λαϊκιστικώ τω τρόπω περί «παραδόσεως» και «παραδοσιακών» κληρικών. Εξάλλου «τα ράσα δεν κάμουν τον παπά», καθώς λέγει το γνωστό λόγιο, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ποιμαίνει αυτός τους πιστούς που του ενεπιστεύθη η Εκκλησία. Ὁσο για την αποστροφή του προαναφερθέντος επιτιμητού, ότι δηλ. εκείνο που με οδηγεί στο να κυκλοφορώ αράσωτος είναι «το οικουμενιστικό και νεωτεριστικό μου φρόνημα και ο λίβας της εκκοσμίκευσης που κατέκαψε την Ορθόδοξη ικμάδα της ψυχής μου», απλώς λέγω ότι τούτο θα το κρίνει ο «ετάζων καρδίας και νεφρούς» Θεός, και όχι οι παντός είδους «Τελεβάντοι», ούτε οι πάσης φύσεως, αποτειχισμένοι ή μη, «ορθοδοξισταί».

Δύο Ρουμελιώτες ιερείς, συναγωνιστές στον ΕΛΑΣ, ο παπά-Χολέβας και ο παπά-Ανυπόμονος. 
Ο ένας με ράσα, ο άλλος χωρίς.  Φωτ. Σπύρος Μελετζής 


Ο φιλειρηνιστής συγγραφέας Jim Forest στη Θεσσαλονίκη

To Κέντρο Οικουμενικών, Ιεραποστολικών και Περιβαλλοντικών Μελετών «Μητροπολίτης Παντελεήμων Παπαγεωργίου» (CEMES) και οι Εκδόσεις Πορφύρα με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζουν στο κοινό της Θεσσαλονίκης για πρώτη φορά τον Ορθόδοξο συγγραφέα, θεολόγο και ακτιβιστή για την ειρήνη, Jim Forest.

Ο Jim Forest γεννήθηκε το 1941 στο Salt Lake City της Γιούτα. Διέκοψε τη στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α. ως αντιρρησίας συνείδησης. Ακολούθησε η ένταξή του στο προσωπικό της κοινότητας του Καθολικού Εργάτη (Catholic Worker) στο Μανχάταν, όπου και συνεργάστηκε στενά με την ιδρύτρια του κινήματος, Dorothy Day, η οποία έχει αναγνωριστεί ως «υπηρέτρια του Θεού» (Servant of God) από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Μέσα από τη δράση του στο φιλειρηνικό κίνημα συνδέθηκε επίσης με τον σπουδαίο Ρωμαιοκαθολικό μελετητή συγκριτικής θρησκειολογίας και συγγραφέα π. Thomas Merton, καθώς και τον φημισμένο Βιετναμέζο βουδιστή μοναχό και ακτιβιστή Thich Nhat Hanh.

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 το πνευματικό του ταξίδι τον οδήγησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και από το 1989 διατελεί γραμματέας της Ορθόδοξης Αδελφότητας για την Ειρήνη (Orthodox Peace Fellowship). Σήμερα διαμένει μαζί με τη σύζυγό του Nancy, μεταφράστρια και συγγραφέα, στο Alkmaar της Ολλανδίας, συνεχίζοντας το συγγραφικό και φιλειρηνικό του έργο.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί αύριο, Τρίτη 2 Μαΐου 2017, στις 19:30, στο βιβλιοπωλείο Αρμός (Πρασακάκη 5, Θεσσαλονίκη, τηλ: 2310 220992).


Πρόγραμμα βιβλιοπαρουσίασης:

- Χαιρετισμός και καλωσόρισμα από τον Πρόεδρο του Κέντρου CEMES, Ομ. Καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, κ. Πέτρο Βασιλειάδη.
- Αναφορά στο πρόσωπο και το έργο του κ. Jim Forest από τον εταίρο του Κέντρου CEMES, κ. Νίκο Κοσμίδη.
- Ο Jim Forest μιλά για τα δύο βιβλία του «Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΣΜΩΝ» και «ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΜΟΥ» (τα βιβλία κυκλοφορούν στα Ελληνικά από τις Εκδόσεις Πορφύρα).
- Συζήτηση – Ερωτήσεις


Ποιος είναι ο Jim Forest; Ένα σύντομο βιογραφικό γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο

«Γεννήθηκα το 1941. Βαπτίστηκα Χριστιανός σε μια Επισκοπελιανή ενορία στα δώδεκα και αργότερα εντάχθηκα στο Ναυτικό, το οποίο όμως εγκατέλειψα ως αντιρρησίας συνείδησης.

Μια σημαντική διάσταση της ζωής μου αποτελεί η ένταξή μου στα κινήματα ειρήνης, ιδιαίτερα σ’ εκείνα που ήταν ενάντια στον Πόλεμο του Βιετνάμ.

Από τον Προτεσταντισμό πέρασα στον Καθολικισμό. Με τράβηξε η Λειτουργία, εκτιμούσα ιδιαίτερα την αίσθηση συν-ευθύνης των Καθολικών για όσα γίνονται στον κόσμο. Εντάχθηκα στην προσπάθεια Καθολικός Εργάτης της Dorothy Day, δούλεψα εθελοντικά στα Σπίτια Φιλοξενίας, όπου προσπαθούσαμε να ζούμε το Ευαγγέλιο μ’ έναν απλό και κυριολεκτικό τρόπο: Όσοι ανήκαμε στον Καθολικό Εργάτη, προσπαθούσαμε να έχουμε μόνο τα ελάχιστα απαραίτητα αγαθά· αγκαλιάζαμε εκούσια τη φτώχεια και μέναμε μακριά από κάθε μορφή βίας.

Η Dorothy Day με πήγε για πρώτη φορά σε μια Ρωσική Εκκλησία. Με γοήτευσε το γεγονός ότι στην Ορθοδοξία προσεύχεται και το σώμα: το σημείο του σταυρού, οι γονυκλισίες, οι μετάνοιες, απλές και στρωτές, η ορθοστασία την ώρα της Λειτουργίας, η παράδοση της καρδιακής προσευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», η προετοιμασία για τη Θεία Κοινωνία, με ιδιαίτερη έμφαση στη συγχώρηση ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο Μυστήριο. Μου άρεσε να μένω στον Ναό και να παρακολουθώ από μακριά το Μυστήριο της Εξομολόγησης: Ο εξομολογούμενος και ο πνευματικός, στο πλαϊνό κλίτος της εκκλησίας, απέναντι από το τέμπλο, σχεδόν πρόσωπο με πρόσωπο: σκηνή τρυφερότητας και οικειότητας.

Την Κυριακή των Βαΐων του 1988 εισήλθα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Την Κυριακή της Πεντηκοστής με ακολούθησε και η σύζυγός μου, Νάνσυ.

Στην Ορθοδοξία νιώθουμε βαθύτερα δεμένοι με την πρώτη Εκκλησία, γευόμαστε μια ζωντανή λειτουργική ζωή. Πολλά από εκείνα που παραμελεί ο Καθολικισμός και έχουν εγκαταλείψει οι Προτεσταντικές Ομολογίες, ιδιαίτερα η εξομολόγηση και η νηστεία, στην Ορθόδοξη ζωή κατέχουν σημαντική θέση.

Το μεγάλο αυτό βήμα στην πνευματική μου ζωή επηρέασε και τους γονείς μου. Δεν με ακολούθησαν στον Καθολικισμό ούτε στην Ορθοδοξία· η μητέρα μου, παρά την ηλικία της και την αδυνατισμένη της όραση, συνέχισε να αγωνίζεται για τους φτωχούς, μέσα από τον Μεθοδισμό, την Ομολογία των νεανικών της χρόνων. Ο πατέρας μου, εξαντλημένος από την ασθένεια, δανείστηκε τον σταυρό που φορώ πάντα στον λαιμό μου. Τον κρατούσε σφιχτά στα χέρια του την ώρα της κοίμησής του».