Φωτοστιγμές από τον εόρτιο Εσπερινό προς τιμήν των Αγίων Τιμοθέου και Μαύρας στο Μαχαιράδο Ζακύνθου

Δειλινό Τρίτης, 2ας Μαΐου 2017, στον πανηγυρίζοντα (και αποκαθιστάμενο, μετά το ολοκαύτωμα) περίοπτο Ενοριακό Ναό των Αγίων Τιμοθέου και Μαύρας, στο κεφαλοχώρι Μαχαιράδο Ζακύνθου, χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Δωδώνης κ. Χρυσοστόμου, ο οποίος μάλιστα ομίλησε εμπνευσμένα προς τους πιστούς. 

[Φωτογραφίες: Παναγιώτης Κλάδης]

Το λάθος

Το λάθος είναι ανθρώπινο, γι' αυτό δεν είναι προς καταδίκη και θάνατο όταν κάποιος κάνει λάθος, «πέφτει».

Το λάθος είναι απόκτηση εμπειρίας, ώστε η εμπειρία αυτή να προστατεύει τον άνθρωπο από την επανάληψή του, την πτώση, αλλά και να τον σηκώνει αμέσως, αν ξαναπέσει.

Ας μην μένουμε, λοιπόν, στο λάθος, ας το ξεπερνάμε, κρατώντας μόνο την γεύση την πικρή που αφήνει, σαν εμπειρία. Σκοπός είναι να προχωρούμε μπροστά και όχι να κολλάμε στα λάθη μας.

Στην καθημερινότητά μας γίνονται πολλά λάθη από όλους. Η επίρριψη ευθυνών είναι η εύκολη λύση. Δεν λύνουμε όμως το πρόβλημα έτσι, μόνο το συντηρούμε και το επαυξάνουμε.

Ο απολογισμός γίνεται στο τέλος του αγώνα. Κατά την διάρκεια του αγώνα, σε τυχόν λάθος, απλά... συνεχίζουμε, δεν σταματάμε, ξεπερνώντας το, δεν χάνουμε χρόνο!

Το να πέφτουμε σε λάθη είναι ανθρώπινο, το να μένουμε σ' αυτά και να μη σηκωνόμαστε είναι δαιμονικό! Ας συναισθανθούμε ότι είμαστε άνθρωποι και όχι μικροί Θεοί, δηλαδή κάνουμε λάθη.

Τότε μόνο κατανοούμε την μικρότητά μας, το πόσο αδύναμοι είμαστε, ζητώντας επίμονα το έλεος και την βοήθεια του Θεού!

+Αρχιμ. Βαρθολομαίος

Καθηγούμενος Ι.Μ. Εσφιγμένου Αγίου Όρους 

«Υπόσχεση» και Ποντιακή Γενοκτονία

του Πρωτοπρ. Αναστασίου Δ. Σαλαπάτα

Δεν είμαι κριτικός τέχνης και κινηματογράφου. Είμαι μόνο ένας απλός θεατής. Ως τέτοιος είχα την ευκαιρία να δω μια κινηματογραφική ταινία, η οποία με συγκίνησε πάρα πολύ. Είναι η ταινία «Υπόσχεση» και το σενάριό της διηγείται με εξαιρετικά γραφικό και δραματικό τρόπο την ιστορικά αποδεδειγμένη Γενοκτονία των Αρμενίων.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε διάφορες περιοχές της Τουρκίας, κατά την κρίσιμη περίοδο από το 1914 και μετά, στα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η εν λόγω ταινία δημιουργήθηκε στο Χόλυγουντ, με την πρωτοβουλία φυσικά των Αρμενίων. Τους αξίζει σίγουρα ένα μεγάλο ΕΥΓΕ που κατάφεραν να διεισδύσουν σε έναν αμερικανοκρατούμενο χώρο και να προωθήσουν μέσω εκείνου τα δίκαια αιτήματά τους.

Δεν θεωρώ αναγκαίο να παρουσιάσω εδώ το σενάριο της ταινίας, το οποίο για λόγους προσέλκυσης θεατών, περικλείει και μια συγκινητική ιστορία αγάπης. Εκείνο που θέλω να υπογραμμίσω είναι πως η ιστορία των ηρώων της ταινίας ξεδιπλώνεται μέσα στο κλίμα ακραίου τουρκικού εθνικισμού και μισαλλοδοξίας που οδήγησε τελικά στην οργάνωση και εκτέλεση της πρώτης γενοκτονίας του 20^ου αιώνα.

Ο λόγος της μεγάλης προσωπικής μου συγκίνησης βλέποντας το έργο αυτό, εκτός φυσικά από την δραματική ιστορία που παρουσιάζει, και αφορά τον φιλικό χριστιανικό λαό των Αρμενίων, είναι ότι η ταινία αυτή βρίσκεται στις κινηματογραφικές αίθουσες τον μήνα Μάϊο, που εμείς οι Έλληνες θυμόμαστε τη Γενοκτονία που υπέστη -επίσης από τους Τούρκους- το δικό μας Έθνος, και συγκεκριμένα οι Έλληνες του Πόντου, όταν κατά τα χρόνια 1916-1923 βρήκαν τραγικό θάνατο 353.000 Ελληνο-Πόντιοι.

Η Γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του 20^ου αιώνα. Τον Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19^ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο, την περίοδο 1916-1923.

Ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης αναφέρει χαρακτηριστικά: «Δεν είναι ασήμαντο το γεγονός ότι ο γεωγραφικός χώρος που καταλαμβάνει η σημερινή Τουρκία ανήκε πριν την έλευση των Τούρκων από την Κεντρική Ασία στους Έλληνες και στους Αρμένιους. Επιπλέον οι Έλληνες και οι Αρμένιοι υπήρξαν τα θύματα των εθνικών εκκαθαρίσεων στην Μικρά Ασία και στην Ανατολία στις αρχές του 20^ου αιώνα προκειμένου να δημιουργηθεί η σύγχρονη Τουρκία».

Τελειώνοντας τη σύντομη αυτή αναφορά, θα ήθελα να θέσω έναν προσωπικό προβληματισμό. Οι Αρμένιοι καλά τα κατάφεραν διεισδύοντας στο Χόλυγουντ, με σκοπό την παγκόσμια προβολή της γενοκτονίας που υπέστησαν. Εμείς οι Έλληνες θα τολμούσαμε άραγε να προτείνουμε στον ίδιο ή ανάλογο χώρο κινηματογραφικής παραγωγής τη μεταφορά σε ταινία, με πρωταγωνιστές διάσημους ηθοποιούς, του βιβλίου «Το Νούμερο 31328», του Ηλία Βενέζη;

Υπ’ όψιν ότι το βιβλίο αυτό περιγράφει ανάλογα γεγονότα με αυτά της ταινίας «Υπόσχεση», κι ο συγγραφέας του -που τα βίωσε προσωπικά- έχει αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το βιβλίο τούτο είναι γραμμένο με αίμα. Με είχε πολύ βασανίσει όταν το έγραφα, με είχε αναστατώσει το επίμονο στριφογύρισμα στην πυκνή και φοβερή ύλη αυτής της ζωής που έπρεπε να πάρει έκφραση. Είχα τότε περάσει πολλές νύχτες που κυνηγημένος απ' τους εφιάλτες και τις αναμνήσεις δεν μπορούσα να βρω καταφύγιο ούτε στον ύπνο»! 

Θυρανοίξια του νέου Ορθόδοξου Καθεδρικού Ναού στο Lagos της Νιγηρίας

Την Κυριακή 7 Μαΐου θα τελεσθούν από τον Σεβ. Μητροπολίτη Νιγηρίας κ. Αλέξανδρο, τα Θυρανοίξια του νέου Καθεδρικού Ναού της Αναστάσεως του Κυρίου στο Λάγκος. 

Ο Ναός θεμελιώθηκε τον Φεβρουάριο του 2012 από τον Μακαριώτατο Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κ. Θεόδωρο B΄ και αποτελεί ευγενή χορηγία του Ιδρύματος Α. Γ. Λεβέντη. 

Στην τελετή προσεκλήθησαν να παρευρεθούν ο Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος του Λάγκος, ο Επίσκοπος-Έξαρχος του Πατριαρχείου των Μαρωνιτών στην Νιγηρία, εκπρόσωποι άλλων δογμάτων, διπλωμάτες κλπ.

Μαθήματα ζωγραφικής στην Κοινότητα Κοντοσκαλίου Κ/Πόλεως

Kάθε Σάββατο από τις 11 το πρωί έως τη 1 μετά το μεσημέρι, στο Δημοτικό Σχολείο της Κοινότητας Κοντοσκαλίου, της Περιφερείας Υψωμαθείων - Κοντοσκαλίου (επόπτης ο Μητροπολίτης Σηλυβρίας κ. Μάξιμος), παραδίδονται δωρεάν μαθήματα ζωγραφικής από τον δημιουργικό ζωγράφο Γεώργιο Κεβρεκίδη. Επίσης λειτουργεί και παιδικό τμήμα ζωγραφικής, στο οποίο μαθήματα παραδίδει η ταλαντούχος γλύπτρια Γεωργία Κούτη. Χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τα μαθήματα του Σαββάτου 29 Απριλίου 2017 ακολουθούν: 

Πανδαμάτωρ Χρόνος

Γράφει ο ΜΗΝΑΣ ΣΤΡΑΒΟΠΟΔΗΣ, φοιτητής

Περπατώ, εκεί που άλλοτε περπατούσα με παρέα, εκεί που οι φωνές και τα γέλια αντιλαλούσαν στους άδειους δρόμους, εκεί που το σκοτάδι έπεφτε και όλα νόμιζες πως κοιμόντουσαν, κι όμως, οι φωνές και τα γέλια μιας παρέας φίλων έδειχνε πως υπήρχε κάτι ζωντανό μέσα στην φαινομενικά νεκρή, σκοτεινή πόλη, στους άδειους, σκοτεινούς και βρώμικους δρόμους.

Τώρα, είμαι πάλι εκεί στους ίδιους γνώριμους δρόμους, περπατώ, μα μόνος, όλα έχουν αλλάξει, όμως όλα ίδια δείχνουν! Πέρασα από αυτούς τους δρόμους όμως πίσω από εμένα, χωρίς ποτέ να το αντιληφθώ, βάζω στοίχημα ακόμα και τώρα, περνούσε και ο Χρόνος. Που μυαλό να γυρίσω να του πω να σταθεί λίγο, να περιμένει, να ζήσω λίγο περισσότερο τις στιγμές, τις όποιες στιγμές, καλές ή κακές. Αυτός ήταν πάντα εκεί να πατά στη φρέσκια πατημασιά που μόλις είχα αφήσει, είτε βάδιζα γρήγορα, είτε αργά αυτός πάντα από πίσω να σβήνει το παρόν και να το κάνει παρελθόν, να σβήνει την πραγματικότητα και να την κάνει αναμνήσεις. Πάντα βιαστικός, πάντα τόσο δυνατός, ώστε να αλλοιώνει οτιδήποτε στο διάβα του.

Αν, λοιπόν, μου γινόταν ποτέ η ερώτηση: «Ποιος πιστεύεις πως κυβερνά, κυριαρχεί και διαμορφώνει τον κόσμο;» θα απαντούσα δίχως δεύτερη σκέψη: «Μα φυσικά ο Χρόνος!». Ο Χρόνος είναι ανελέητος, ακόρεστος και ακούραστος, σου «ρουφάει» τις στιγμές πριν καν διανοηθείς ότι τις ζεις. Ζει μέσα από μένα και από σένα, εμείς του δίνουμε δύναμη να κυβερνά, να κυριαρχεί και να διαμορφώνει τον κόσμο. Έτσι και αλλιώς, άλλη επιλογή δεν έχουμε.

Περπατώ πάνω στην άσφαλτο μόνος! Για πρώτη φορά νομίζω πως τον ακούω. Σταματώ. Γυρνώ να κοιτάξω πίσω. Τίποτα! Περπατώ, κοντοστέκομαι μπας και ξεχαστεί και πέσει πάνω μου. Τίποτα! Κι όμως είναι εκεί. Πρέπει να είναι εκεί.

Πριν χρόνια περνούσα πάλι από το δρομάκι αυτό με τα εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά. Να! Αυτό εκεί δεξιά, το γαλάζιο, πριν κάποια χρόνια, ο τοίχος στην μπροστά δεξιά γωνία υπήρχε, τώρα ο μισός έχει γκρεμιστεί. Πριν κάποια χρόνια ένας πιτσιρικάς ξεπρόβαλε από το σπίτι στ’ αριστερά με μια τσάντα μεγαλύτερη από τον ίδιο. Τώρα από την ίδια πόρτα βγαίνει ένας νεαρός κρατώντας στο ένα χέρι την τσάντα του laptop του. Πριν κάποια χρόνια τα ονόματα στα κουδούνια ήταν οικεία, τώρα όλα είναι παντελώς άγνωστα. Ποιος, λοιπόν, ευθύνεται για όλα αυτά; Ποιος αποφασίζει ποιος θα πεθάνει και ποιος θα γεννηθεί; Ποιος αποφασίζει ποιος θα μείνει στο σπίτι που άλλοτε ζούσε κάποιος άλλος; Μα φυσικά ο Χρόνος! Αυτός είναι που πλάθει την κατασκευή που εμείς, ίσως απλοϊκά, αποκαλούμε πραγματικότητα.

Περπατώ, κοιτάζω τον ουρανό τώρα, γκρίζα σύννεφα αγκάλιασαν την πόλη, βρεγμένο το οδόστρωμα, βράχηκαν τα παπούτσια μου, άσχημο συναίσθημα. Κοιτώ ευθεία τώρα, γνώριμη η εικόνα, προκαλεί συναισθήματα. Μια απορία μου γεννιέται και στριφογυρίζει στο νου μου. Η εικόνα που βλέπω, είναι πραγματικά η εικόνα που βλέπω; Είναι απλά, τα σιωπηλά, σκονισμένα κτήρια που ορθώνονται μπροστά μου; Αν ναι, τότε γιατί αυτά να μου διεγείρουν συναισθήματα; Μήπως η εικόνα που βλέπει ο νους μου απλά περιλαμβάνει και την εικόνα που βλέπουν τα μάτια μου; Πιο ζωντανή μοιάζει στο νου μου. Τα ίδια κτήρια, ο ίδιος δρόμος μα και οικεία πρόσωπα, πολλά. Να τώρα γυρίζω από την σχολή με τους φίλους μου και συζητάμε για την κοπέλα που αρέσει στον έναν από αυτούς, ήταν η πρώτη φορά που μιλήσανε. Να τώρα πηγαίνουμε στη σχολή, πάλι με τους φίλους μου, και συζητάμε για το ποδόσφαιρο που είδαμε χθες. Να τώρα γυρνώ με την κοπέλα μου σπίτι. Να τώρα τρέχουμε για να προλάβουμε το λεωφορείο που περνάει από την στάση λίγο πιο κάτω. Ο ίδιος ακίνητος δρόμος που θωρούν τα μάτια μου ζωντανεύει όταν τον κοιτά το μυαλό μου. Μα τώρα, όντας λίγο πιο προσεκτικός παρατηρώ πως πίσω από κάθε γέλιο, κάθε λέξη, κάθε βήμα, κάθε τρεχάλα κρύβεται μια σκιά, η ίδια σκιά, πάντα εκεί κρυμμένη καλά, έτσι ώστε να μην γίνεται αντιληπτή αμέσως, μα αν κοιτάξεις προσεκτικά θα καταφέρεις να την διακρίνεις. Ο Χρόνος.

Περπατώ, τρέχω, σταματώ, γελώ, κλαίω, υπάρχω ακόμα. Μα για πόσο; Για πόσο θα μου δίνει τη δύναμη ο Χρόνος να μουτζουρώνω το τετράδιό μου με ανούσιες σκέψεις ενός απλού ανθρώπου που σε κάποια χρόνια δεν θα υπάρχει πια στη Γη, θα ‘χει φύγει, μα όλα θα ‘ναι εκεί. Πώς γίνεται να φεύγει κάποιος απ τη Γη, μα όλα αυτά που έζησε να μένουν εκεί;

Μέσα, λοιπόν, απ’ όλα αυτά, αν μπορούμε να πούμε πως καταλήξαμε σε ένα συμπέρασμα αυτό είναι το εξής: Ζήσε και ευχαριστήσου το τώρα, πριν η σκιά στο πάρει και το κάνει τότε! Μην σκέφτεσαι το πριν και το μετά, απελευθερώσου από αυτά. Δίνε αξία στα πιο μικρά πράγματα, σε αυτά που δεν είναι πράγματα. Ζήσε ελεύθερα προτού φύγεις και συνειδητοποιήσεις πως, εν τέλει, όλη σου τη ζωή δεν ζούσες εσύ, μα η σκιά σου!