Πατριαρχική Χοροστασία στο Μετόχι του Παναγίου Τάφου Κ/Πόλεως για την Θρονική Εορτή της Σιωνίτιδος Εκκλησίας

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐχοροστάτησε ἐν τῷ ἐν Νεοχωρίῳ Μετοχίῳ τοῦ Παναγίου Τάφου, κατά τόν Ἑσπερινόν τῆς Θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τήν Κυριακήν, 22αν ἰδίου, ἐπί τῇ ἱ. μνήμῃ τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου Ἱεράρχου Ἱεροσολύμων, προσκληθείς ὑπό τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου, Ἐπιτρόπου αὐτοῦ ἐν τῇ Πόλει. Τόν θεῖον λόγον ἐκήρυξεν ὁ Πανοσιολ. Διάκονος κ. Παΐσιος, Διευθυντής τοῦ Ἰδιαιτέρου Πατριαρχικοῦ Γραφείου. 

Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Ἰκονίου κ. Θεόληπτος, Δράμας κ. Παῦλος, Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρας καί Ἀδριανουπόλεως κ. Ἀμφιλόχιος, καί ὁ Θεοφιλ. Ἐπίσκοπος Ἐρυθρῶν κ. Κύριλλος.

Ἐν τῷ τέλει ὡμίλησαν ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος, ὅστις διεβίβασε τόν ἀδελφικόν ἀσπασμόν καί τάς εὐχάς τῆς Α. Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ´, πρότριτα ἐπισκεφθέντος τό Φανάριον, καί προσέφερεν ἐκ μέρους Αὐτοῦ ποιμαντορικήν ράβδον εἰς τόν Παναγιώτατον, ἀντιφωνήσαντα καταλλήλως καί ἀναφερθέντα εἰς τάς παραδοσιακάς ἀγαστάς σχέσεις μεταξύ τῶν Πρεσβυγενῶν Ἀποστολικῶν καί Πατριαρχικῶν Θρόνων Κωνσταντινουπόλεως καί Ἱεροσολύμων, ὡς αὗται κατεδείχθησαν καί προσφάτως κατά τήν ἐν Κρήτῃ Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον.

Η Χειροθεσία του Μεγάλου Αρχιδιακόνου Θεοδώρου [πλήρες video]

Εσπέρας Σαββάτου, 21η Οκτωβρίου 2017, στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου εν Φαναρίω, από τον ίδιο τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο 

Η Χειροθεσία του Μεγάλου Αρχιδιακόνου Θεοδώρου από τον Οικουμενικό Πατριάρχη

Τη χειροθεσία σε Μέγα Αρχιδιάκονό του μέχρι σήμερα Δευτερεύοντος των Πατριαρχικών Διακόνων Θεοδώρου Μεϊμάρη τέλεσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, το Σάββατο, 21 Οκτωβρίου, αμέσως μετά τον εσπερινό κατά τον οποίο χοροστάτησε στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.

Απευθυνόμενος στον νέο Μ. Αρχιδιάκονό του ο Οικουμενικός Πατριάρχης επισήμανε την αφοσίωση και αυταπάρνηση που αυτός επέδειξε κατά την διακονία του στην Πατριαρχική Αυλή, ενώ δεν παρέλειψε να κάνει ιδιαίτερη μνεία στις πολυεπίπεδες θεολογικές σπουδές του.

«Γνωρίζεις καλώς ότι, ως Αρχιδιάκονος, αλλά και ενασχολούμενος με την Θεολογίαν, καλείσαι να προσεγγίζης και να σπουδάζης όχι μόνον τα γεγονότα της ρεούσης καθημερινότητος αλλά και τα προσδοκώμενα, δηλαδή τα μη ορώμενα, τα εσχατολογικά. Καλείσαι να φροντίζης, ώστε η χάριτι του Θεού διακονία σου να είναι καρπός μιας σταυροαναστασίμου ελευθερίας υπέρ των άλλων. [...] Συ ο ίδιος πρέπει πρώτος να σεβασθής τον εαυτόν σου, διακονών εν σοφία και φόβω Θεού, αρνούμενος παν είδος καταχρήσεως ή παραχωρήσεως. Εν άλλαις λέξεσι, να διακονής εις όλην σου την ζωήν σταυρούμενος και μη σταυρών, να υπηρετής το μυστήριον της Εκκλησίας, του οποίου ιερουργός είναι ο ίδιος Θεός, ουχί, βεβαίως, εν τη μορφή της κυριαρχίας επί των ανθρώπων αλλά εν τη διαστάσει της διακονίας, της ταπεινώσεως, ώστε πάντα τα θεία να χωρούν εις τον άνθρωπον και πάντα τα ανθρώπινα να χωρούν εις τον Θεόν. Ιδού διατί το έργον ενός πιστού Αρχιδιακόνου δεν κρίνεται από το μέγεθος ή τας εντυπώσεις τας οποίας προκαλεί, αλλά από την εσωτάτην και μυστηριακήν ποιότητά του, το βάθος της ταπεινώσεως και τον βαθμόν της αφιερώσεως εις την υπηρεσίαν της Μητρός Εκκλησίας και του Πατριάρχου του».

Στον εσπερινό και τη χειροθεσία του νέου Μ.Αρχιδιακόνου παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οι Μητροπολίτες Γέρων Νικαίας Κωνσταντίνος, Γέρων Δέρκων Απόστολος, Ίμβρου και Τενέδου Κύριλλος, Σεβαστείας Δημήτριος, Μύρων Χρυσόστομος, Σασίμων Γεννάδιος, Ικονίου Θεόληπτος, Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου Ανδρέας, Δράμας Παύλος, Ταμασσού και Ορεινής Ησαΐας, εκ της Εκκλησίας της Κύπρου, Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στέφανος, Κυδωνιών Αθηναγόρας, Αδριανουπόλεως Αμφιλόχιος, Σμύρνης Βαρθολομαίος και οι Επίσκοποι Αβύδου Κύριλλος και Αλικαρνασσού Αδριανός. Επίσης πλήθος Κληρικών και πιστών από την Πόλη, την Κρήτη και την Κάρπαθο καθώς και από την Κύπρο και τη Ρουμανία.

Ο νέος Αρχιδιάκονος, ο οποίος κατάγεται από το Ηράκλειο Κρήτης και είναι αδελφός της Ιεράς Μονής Αγκαράθου (2003), τυγχάνει διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στον τομέα της Νεώτερης Εκκλησιαστικής Ιστορίας (2011), ενώ πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης και το Οικουμενικό Ινστιτούτο τοῦ Bossey με ειδίκευση στις διαχριστιανικές σχέσεις (2004 - 2005). Κατά την τελευταία δεκαετία ο νέος Μ. Αρχιδιάκονος Θεόδωρος υπηρετεί από τη θέση του Γραμματέα του Διεθνούς Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Παγκόσμιας Λουθηρανικής Ομοσπονδίας καθώς και του Φόρουμ Διαλόγου της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Επισκοπικών Συνελεύσεων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ενώ εκπροσωπεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Επιτροπή Εκπαίδευσης και Οικουμενικής Επιμόρφωσης του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Τυγχάνει συγγραφέας βιβλίων και άρθρων σε διάφορες γλώσσες. Ο τίτλος της διδακτορικής του διατριβής είναι «Εθνικός προσδιορισμός και αιτούμενα στο Ελλαδικό Κράτος. Τα καθ’ εαυτόν Νικάνδρου Ζαννουβίου και η εποχή του (1828-1888)», ενώ έχει γράψει και ιστορική μελέτη, με θέμα «Η εκλογή και η αναγνώρισις του Μελετίου Μεταξάκη ως Πατριάρχου Αλεξανδρείας (1925-1927). Μέσα από το διπλωματικό αρχειακό υλικό του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδος και του Foreign Office του Ηνωμένου Βασιλείου».

Στο τέλος του εσπερινού χορωδία από τη Ρουμανία έψαλε το πολυχρόνιο του Πατριάρχη και διάφορους ύμνους, ενώ ο Πατριάρχης τους μίλησε για τις πολλές επισκέψεις του στην πατρίδα τους, τους ευλόγησε και τους μοίρασε ιερά ενθύμια.

[Φωτογραφίες: Ν. Μαγγίνας | Οικουμενικό Πατριαρχείο]

Το χέρι του παπά

Γράφει ο π. Ιάσων

Ήρθε σήμερα το πρωί στο ναό μια μανούλα με την οκτάχρονη κόρη της. Στο αντίδωρο, γυρνά η μανούλα στο κοριτσάκι και του λέει “φίλα το χέρι του παπούλη” ενώ το παιδί παράλληλα με κοίταζε μ' ένα αγουροξυπνημένο βλέμμα γεμάτο απορία. “Φίλα το χέρι του παπούλη” συνέχισε η μητέρα να λέει επιτακτικά στην κόρη της. Τέλος πάντων, το κοριτσάκι φίλησε το χέρι του παπούλη -με το “έτσι θέλω”- πήρε αντίδωρο κι αναχώρησε με τη μητέρα του για το σπίτι.

Το να φιλά κανείς το χέρι του παπά δεν είναι κοινωνικό σύμβολο, ούτε ορίζεται στα πλαίσια του καθωσπρεπισμού. Το να φιλά κανείς το χέρι του παπά είναι πράξη λειτουργική, δηλαδή σχετίζεται απόλυτα με το Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας που ο παπάς τελεί.

Όταν παίρνουμε αντίδωρο, ασπαζόμαστε το χέρι του ιερέα επειδή πριν από λίγο, ύψωσε με τα χέρια τον Άγιο Άρτο και Τον τεμάχισε σε κομματάκια ώστε να κοινωνήσουμε. Σ' αυτό δε παίζει κανέναν απολύτως ρόλο ούτε η ηλικία του παπά, ούτε το αξίωμα –ή διακόνημα- μέσα στην Εκκλησία. Είτε ο παπάς είναι γέρος, είτε είναι νέος, είτε είναι ηγούμενος ή παντρεμένος, είτε είναι Πατριάρχης ή ιερομόναχος τον ίδιο Χριστό με τους άλλους λειτουργάει. Δεν είναι -φερ' ειπείν- ανώτερος ο Χριστός ενός Πατριάρχη απ' τον Χριστό του παπά στο χωριό που έχει βγάλει μονάχα το Δημοτικό.

Τον ίδιο Χριστό κοινωνάμε όλοι, την κοινή ιεροσύνη του Χριστού μοιραζόμαστε. Όλοι οι κληρικοί άλλωστε, ανεξαρτήτως αξιώματος κάποτε χειροτονήθηκαν. “Χειροτονούμαι” σημαίνει ότι κάποιος βάζει το χέρι του πάνω στο κεφάλι μου, όπως ακριβώς έκανε ο Χριστός στους Αποστόλους πριν την Ανάληψή Του.

Βλέποντας τον ιερέα της ενορίας μας κι αν δούμε ποιος επίσκοπος τον χειροτόνησε -ποιος δηλαδή τον έκανε παπά- κι από 'κει ανατρέξουμε στο παρελθόν, ρωτώντας ποιος χειροτόνησε ποιον, τότε θα φτάσουμε στον ίδιο τον Χριστό που χειροτόνησε τους Αποστόλους. Ο ιερέας μας έλαβε την ιεροσύνη απ' τα χέρια του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η ιεροσύνη δεν ανήκει στον παπά αλλά στον Χριστό που του την έδωσε.

Αν φιλάμε λοιπόν το χέρι του παπά τυπικά και διδάσκουμε το χειροφίλημα στα παιδιά μας στα πλαίσια του σαβουάρ βίβρ, τότε ο λειτουργικός χαρακτήρας χάνει την αξία του, τότε το να ασπάζεται κανείς το χέρι του ιερέα γίνεται απλώς ένας τύπος μέσα στους άπειρους που μας επιβάλλονται. Θυμάμαι έναν παλιό δεσπότη που όταν τελούσε χειροτονία, πρώτος αυτός φιλούσε το χέρι του παπά ή του διάκου, που μόλις είχε χειροτονήσει, για να διδάξει με την πράξη του τον λαό.

Προτού επιμείνουμε στα παιδιά μας ώστε ν' ασπάζονται το χέρι του ιερέα, ας βρούμε έναν τρόπο κάπως να τους το εξηγήσουμε. Βέβαια, αν θέλουμε να μεταφέρουμε μια γνώση, πρέπει πρώτα απ' όλα να την βιώνουμε κι εμείς, αλλιώς μάταια, γίνεται τύπος.

Ας έχει ο καθένας μας, αγώνα καλό μέσα στην Εκκλησία, απ' τους τύπους στην ουσία.

Όχι στον δαίμονα της απληστίας και του άνομου κέρδους

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής Στ΄ Λουκά

22 Οκτωβρίου 2017

(Λουκ. η΄ 27-39)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Μεγάλος φόβος και τρόμος κατέλαβε τους πολίτες των Γαδάρων, ο οποίος προήλθε από τα κεντρίσματα της ένοχης και ρυπαρής συνείδησής τους. Πριν την έλευση του Κυρίου στα μέρη τους, παρακολουθούσαν απαθείς την άθλια και ελεεινή κατάσταση, στην οποία είχε περιέλθει ο δαιμονισμένος συμπατριώτης τους, φτάνοντας στο σημείο ν' αποτελεί τον φόβο και τον τρόμο όλων των ανθρώπων της περιοχής. Κανείς δεν τολμούσε να περάσει από τον δρόμο που βρισκόταν εκείνος. Οι άγριες κραυγές του και η επιθετική του συμπεριφορά πάγωναν το αίμα όλων. Η δύναμη του δαίμονα, που τον διακατείχε, έσπαζε ακόμη και σιδερένια δεσμά.

Το γεγονός της θαυματουργικής θεραπείας του από τον Κύριο, ωφέλησε και αυτούς, διότι απαλλάχτηκαν από έναν σοβαρό κίνδυνο. Όμως το γεγονός αυτό δεν τους γέμισε πίστη και χαρά, ούτε αισθάνθηκαν ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο, όπως θα όφειλαν. Διότι συνέβη κάτι άλλο, που ακύρωσε τη χαρά τους. Ήταν το θαύμα του πνιγμού των χοίρων τους, στα νερά της Τιβεριάδας, όταν ο Ιησούς επέτρεψε στα δαιμόνια, βγαίνοντας από τον άνθρωπο, να μπουν σε αυτούς. Την πράξη αυτήν ο Ιησούς την έκανε όχι από ασέβεια στα ζώα και στη φύση. Άλλωστε, είναι και αυτά δικά Του δημιουργήματα. Την έκανε για να δώσει μια παιδαγωγική και ηχηρότατη τιμωρία στους ασεβείς χοιροβοσκούς, οι οποίοι παραβίασαν τον θρησκευτικό ιουδαϊκό νόμο, βόσκοντας ζώα απαγορευμένα και ακάθαρτα για να αποκομίσουν μεγάλο κέρδος, λόγω του ακριβού κρέατός τους. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν επηρεασθεί από έναν μεγαλύτερο και πιο επιζήμιο δαίμονα: τον δαίμονα της απληστίας και του άνομου κέρδους. Ήταν αξιοκατάκριτοι και αδικαιολόγητοι, διότι το έπραξαν με τη θέλησή τους.

Πολλές φορές, όλοι μας, τείνουμε να υποτιμούμε κάποιες αρχές της πίστης μας, τις οποίες θεωρούμε δευτερεύουσες και ασήμαντες. Τίποτε όμως δεν είναι ασήμαντο, το οποίο περιέχεται στο ιερό Ευαγγέλιο. Γιατί κάτι που θεωρούμε μικρό θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο και θα χάσουμε στο τέλος την σωτηρία μας. Ας προσέξουμε κι ας μην μιμηθούμε κι εμείς, λοιπόν, το παράδειγμα των ασεβών Γαδαρηνών. Γένοιτο!