Τήν Τετάρτην, 16ην /29ην Νοεμβρίου 2017 ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ εἰς Νεάπολιν τῆς Σαμαρείας.
Ὡς γνωστόν, ὁ ἐν λόγῳ ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων τό ἔτος 2009 εἰς τό ἁγιολόγιον καταταχθείς ἅγιος, εἶχε ἐνταχθῆ ἀπό τῆς νεαρᾶς αὐτοῦ ἡλικίας εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, ὑπηρέτει δέ ὡς ἡγούμενος εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ὅτε κατά τό ἔτος 1979 εὗρε ἐν αὐτῷ μαρτυρικόν θάνατον ὑπό χειρός ἀνοσίου.
Ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ νεοφανοῦς ἱερομάρτυρος τούτου προέξηρξε τῆς θείας Λειτουργίας εἰς τόν ὑπεράνω τοῦ Φρέατος ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου ἀνεγερθέντα περικαλλῆ ναόν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ποιμένων Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τοῦ διακόνου π. Ἀναστασίου, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου ἑλληνιστί, ρωσιστί καί ρουμανιστί δεξιά καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Λεοντίου ἀραβιστί ἀριστερά, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρηστοῦ Σοφιανοπούλου καί προσευχομένου ἀθρόου ἐκκλησιάσματος, τιμῶντος τόν ἅγιον ἐξ ἐντοπίων Ἀραβοφώνων καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας καί Ρουμανίας.
Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐξεφώνησε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντος οὕτως ἑλληνιστί:
Οὐ γάρ ἔδωκεν ὁ Θεός πνεῦμα δειλίας, ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ, μή οὖν ἐπαισχυνθῇς τό μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν ( Β’ Τιμ. 1, 7-8) παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος τῷ μαθητῇ αὐτοῦ Τιμοθέῳ.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί
Ἡ ἱερά μνήμη τοῦ νεο-ιερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου συνήγαγε πάντας ἡμᾶς εἰς τόν ἱερόν τοῦτον ἁγιογραφικόν τόπον τοῦ Φρέατος τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ καί τῆς πατρίδος τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς, ἔνθα ὑπέστη τόν μαρτυρικόν αὐτοῦ θάνατον, ἵνα τιμήσωμεν αὐτόν καί εὐχαριστιακώς δοξολογήσωμεν τό ὑπέρ ἡμῶν καί τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν σταυρόν καί θάνατον ὑπομείναντα Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί Θεόν ἡμῶν.
Ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη πρός τόν Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν, ἀνέδειξεν τό ὄντως μεγάλο καί πυκνόν σύννεφον ἀνθρώπων, τῶν μαρτυρησάντων διά τήν ἀλήθειαν τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Τό δέ αἷμα τῶν μαρτύρων τούτων εἶναι αὐτό, τό ὁποῖον ἐπότισε τό δένδρον τῆς ζωῆς, δηλονότι τό μυστικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας.
Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Στέφανος ὁ πρωτομάρτυς, Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, Ἰάκωβος Ζεββεδαίου ἐγένοντο οἱ πρωτογενεῖς θεμέλιοι καί ἀποστολικοί λίθοι τοῦ οἰκοδομήματος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων διά τοῦ τιμίου καί μαρτυρικοῦ αὐτῶν αἵματος. Οὗτοι, μέ ἄλλα λόγια, ἐγένοντο συμμάρτυρες τοῦ τιμίου καί σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ὄντος ἀκρογωνιαίου λίθου τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ οἰκοδομήματος (Ἐφ. 2,20), οἱ Συνοικοδομηθέντες μετά τοῦ Χριστοῦ καί ἀπετελέσαντες κατοικητήριον τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντες οἱ ἅγιοι καί δή οἱ ἐν Παλαιστίνῃ μαρτυρήσαντες φίλοι τοῦ Χριστοῦ ἐξ ὧν καί ὁ σήμερον τιμώμενος ἅγιος Ἱερομάρτυς Φιλούμενος.
Καυχᾶται ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων «τήν ἐν Χριστῷ καύχησιν» (Ρωμ. 15,17), διότι κατά τόν ἁγ. Ἰωάννην τόν Θεολόγον οἱ μάρτυρες τοῦ Κυρίου εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἔπλυναν τάς στολάς αὐτῶν καί ἐλεύκαναν αὐτάς ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου. Διά τοῦτο εἰσιν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καί λατρεύουσι αὐτῷ ἡμέρας καί νυκτός ἐν τῷ ναῷ αὐτοῦ καί ὁ καθήμενος ἐπί τοῦ θρόνου σκηνώσει ἐπ’ αὐτούς ( Ἀποκ.7, 14-15).
Καί πάλιν καυχᾶται ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων τήν ἐν Χριστῷ καύχησιν (Ἐφεσ. 15,17), διότι αὐτή ἀποτελεῖ τήν «μήτρα» τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ Υἱοῦ του Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Με ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός μᾶς ἀπελευθέρωσε ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας προσφέροντας τό πολύτιμον αὐτοῦ αἷμα ὡς θυσίαν ἀρνίου τελείως ἀμολύντου καί καθαροῦ, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγων «Εἰδότες ὅτι οὐ φθαρτοῖς ἀργυρίῳ ἢ χρυσίῳ ἐλυτρώθητε ἐκ τῆς ματαίας ὑμῶν ἀναστροφῆς πατροπαραδότου, ἀλλά τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καί ἀσπίλου Χριστοῦ, προεγνωσμένου μέν πρό καταβολῆς κόσμου, φανερωθέντος δέ ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων δι’ ὑμᾶς (Α’ Πέτρ 1, 18-20).
Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες του Κυρίου εἶναι οἱ στρατιῶται του Χριστοῦ οἱ ὁποῖοι ἔχουν πιεῖ τό ποτήριον καί λάβει τό βάπτισμα τοῦ ζωοποιοῦ θανάτου αὐτοῦ ὡς κοινωνοί τῶν παθημάτων καί τῆς δόξης Αὐτοῦ κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν λέγοντα: «Ὁ Θεός Πατήρ ἔθετο ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον ποιμένας καί διδασκάλους» (Α’ Κορ. 12,28)· καί τούς τοῦ Κυρίου μάρτυρας ἐκ παντός τάγματος ἐκλελεγμένους ὡς στρατιώτας Χριστοῦ καί τό Αὐτοῦ πεπωκότας ποτήριον τό τε τοῦ ζωοποιοῦ θανάτου αὐτοῦ βαπτισθέντας βάπτισμα ὡς κοινωνούς τῶν παθημάτων αὐτοῦ καί τῆς δόξης».
Τοιοῦτος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ καί κοινωνός τοῦ ζωοποιοῦ θανάτου αὐτοῦ ἀνεδείχθη ὁ Πατήρ ἡμῶν Ἱερομάρτυς Φιλούμενος, ὁ ὁποῖος παιδιόθεν ἠγάπησε τόν Χριστόν καί ἔθεσε τόν ἑαυτόν του εἰς τήν διακονίαν τοῦ ἀμπελῶνος Αὐτοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκλησίας καί μάλιστα τῆς τῶν Ἱεροσολύμων διά τῆς ἐντάξεως αὐτοῦ ἐν τῷ τάγματι τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.
Κατά τήν διακονίαν αὐτοῦ ὡς ἡγουμένου τοῦ ἱεροῦ τούτου προσκυνήματος, ἀλλά ἐν ταὐτῷ καί ὡς ποιμένος τοῦ λογικοῦ ποιμνίου τῆς περιοχῆς Νεαπόλεως καί Σαμαρείας, ὄχι μόνον ἔπινεν ἐκ τοῦ πνευματικοῦ ὕδατος πού ἔπινεν ἡ Σαμαρεῖτις γυνή, ἀλλ’ ἠκολούθησεν τά ἴχνη αὐτῆς κηρύττων καί διδάσκων ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τό φῶς καί ἡ ζωή καί ὁ λυτρωτής τοῦ κόσμου.
Τό κήρυγμα τοῦ ἁγίου Φιλουμένου ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό πλήρωμα τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου καί τῶν προφητῶν καί «ὅτι ἐν Αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολ. 2,9) ,προεκάλεσε τήν μῆνιν καί τήν ὀργήν τῶν φονευτῶν αὐτοῦ. Οἱ μισοῦντες αὐτόν, τόν φίλον καί ἱερέα τοῦ Χριστοῦ, ἱερομάρτυρα ἡμῶν Φιλούμενον, ἐνόμιζον ὅτι σφαγιάζοντες αὐτόν κατά τήν ὥραν τῆς προσευχής αὐτοῦ προσφέρουν λατρείαν εἰς τόν Θεόν, κατά τήν μαρτυρίαν Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ. «Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν», λέγει Κύριος, «ἵνα μή σκανδαλισθῆτε· ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ» (Ἰωάν. 16,1-2).
Οἱ ἀποκτείναντες τούς μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ μεταξύ δέ αὐτῶν καί τόν ἅγιον ἡμῶν Φιλούμενον, δέν κατενόησαν ὅτι οἱ ἅγιοι μάρτυρες παρίστανται ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καί μετά παρρησίας λατρεύουν αὐτόν αἰωνίως, ὡς λέγει καί ὁ Ἅγιος Μεθόδιος Ὀλύμπου, «οἱ μάρτυρές εἰσιν ψάλλοντες, δύο δέ τῶν καλλινίκων οἱ χοροί μαρτύρων· εἷς μέν τῆς διαθήκης τῆς καινῆς, θἄτερος δέ τῆς παλαιᾶς».
Τῆς τοῦ μάρτυρος τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ἀξιωθείς ὁ Πατήρ ἡμῶν Φιλούμενος συνευφραίνεται μετά πασῶν τῶν ἁγίων μαρτύρων ἐν οὐρανοῖς καί οὐ παύεται πρεσβεύειν τῷ Θεῷ Πατρί ὑπέρ πάντων ἡμῶν, τῶν τιμώντων τήν μνήμην αὐτοῦ. Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μετά τοῦ μελῳδοῦ εἴπωμεν. Ὑμᾶς πανεύφημοι μάρτυρες οὐ θλίψεις, οὐ στενοχωρία, οὐ λιμός, οὐ διωγμός οὐδέ κίνδυνος, οὐ θυμός θηρῶν, οὐ ξίφος, οὐδέ πῦρ ἀπειλοῦν χωρῖσαι Θεοῦ δεδύνηται, πόθῳ δέ μᾶλλον τῷ πρός Αὐτόν, ὡς ἐν ἀλλοτρίοις ἀγωνισάμενοι σώμασι τήν φύσιν ἐλάθετε θανάτου καταφρονήσαντες· ὅθεν καί ἐπαξίως τῶν πόνων ὑμῶν μισθόν ἐκομίσασθε· οὐρανῶν βασιλεία κληρονόμοι γεγόνατε· ἀπαύστως πρεσβεύσατε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί ὑπέρ εἰρήνης ἐν τῇ περιοχῇ ὑμῶν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν, ὁ ἡγούμενος καί κτίτωρ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος παρέθεσε δεξίωσιν καί ἐν συνεχείᾳ μεσημβρινήν τράπεζαν.
