Γράφει ο π. ΙΑΣΩΝ ΚΕΣΕΝ
Όλα αυτά που λέει ο Χριστός "ήμουν ξένος και δεν με αγκαλιάσατε, ήμουν στη φυλακή και δεν μ' επισκεφτήκατε, ήμουν απότιστος και δε με ποτίσατε", μας ακούγονται ξεκάθαρα κοινωνικά και το μυαλό πηγαίνει, με τη μια, σε μιαν υλική παροχή την οποία καλούμαστε οι χριστιανοί να προσφέρουμε στον πεινασμένο, στον φυλακισμένο, στον απότιστο και γυμνό. Ανοίγεις το παράθυρο και βλέπεις τον άλλονε να 'χει μπει κυριολεκτικά μες στον κάδο των σκουπιδιών για να βρει να φάει. Η σκληρή καθημερινότητα μας οδηγεί σ' έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο ανάγνωσης των λόγων του Χριστού. Είναι σχετικά φυσικό...
Μετά, μπαίνει κι ο εγωισμούλης κι ανακατεύει τα πράγματα κι αρχινάμε να ερμηνεύουμε την καλή μας πράξη αντάμα με την καλή εικόνα που πρέπει να δείξουμε. Αν μείνουμε μόνο στις καλές πράξεις, σίγουρα οι άλλοι θα γυρνάνε να μας κοιτάνε και να λένε "αχ.. τι καλός, τι καλή που είναι" κι έτσι ο εγωισμούλης θα ησυχάσει κι εμείς θα 'χουμε κάνει χρήση του δρόμου της Αγάπης για να γίνει δρόμος της δικής μας αυταπάτης.
Βρίσκω τον άλλον, τον αγαπώ και τον σέβομαι δίχως ν' αγωνιώ για μια κάποια πνευματική σχέση μ' αυτόν, τότε από χριστιανός γίνομαι "χριστιανούλης": ίσα ίσα δηλαδή να κανακέψω το λογισμό μου. Μες στη Λειτουργία, ο ιερέας μάς παρακαλεί να προσευχηθούμε για τους πάντες: αρρώστους, ταξιδιώτες, εξόριστους, πονεμένους, διψασμένους, πεινασμένους. Η ευχή της Αναφοράς του Μ. Βασιλείου είναι το καλύτερο παράδειγμα.
Ο πόνος του άλλου να μην είναι πόνος ξένος, αλλά πόνος κοινός στου καθένα το σώμα χώρια. Προσεύχομαι για μένα, μαθαίνω να προσεύχομαι για τον άλλον σα να ήμουν εγώ. Σα να ήμουν αληθινά ξένος, πεινασμένος, φυλακισμένος, διψασμένος και γυμνός. Αυτό θαρρώ πως θα 'θελε πρώτα ο Χριστός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου