Περιβαλλοντική 1η δράση του η΄ κύκλου συνάξεων του Κέντρου Λόγου "Αληθώς" [πλήρες video]

ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΟΓΟΥ ΑΛΗΘΩΣ
Μπανάτο Ζακύνθου, πλάτωμα Παλαιάς Βλαχέραινας, εσπέρας 31ης Αυγούστου 2018 

Άρχισε τις εργασίες της η εν Κωνσταντινουπόλει Σύναξη των Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου [φωτογραφίες + video]

Σήμερα το απόγευμα, 1η Σεπτεμβρίου 2018, στον περιώνυμο Ναό της Αγίας Τριάδος Σταυροδρομίου Κωνσταντινουπόλεως, άρχισαν οι εργασίες της Συνάξεως των εκ περάτων Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου (Μητροπολιτών και Αρχιεπισκόπων), υπό την Προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου Α΄.

Την έναρξη των εργασιών της Σύναξης της Ιεραρχίας των εν ενεργεία Μητροπολιτών και Αρχιεπισκόπων του Οικουμενικού Θρόνου, η οποία συνεκλήθη κατόπιν προσκλήσεως του, και συνέρχεται από σήμερα, 1η Σεπτεμβρίου, μέχρι και τη Δευτέρα, 3η Σεπτεμβρίου 2018, στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Σταυροδρομίου Κωνσταντινουπόλεως, κήρυξε το απόγευμα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Στη Σύναξη, που πραγματοποιείται υπό την προεδρία του Πατριάρχου, μετέχουν περισσότεροι από εκατό Ιεράρχες, από την Έδρα του και ολόκληρη την οικουμένη, και θα συζητηθούν θέματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και διορθοδόξου ενδιαφέροντος.

Στην εναρκτήρια ομιλία του, ο Παναγιώτατος, επεσήμανε, μεταξύ άλλων, ότι «κατά καιρούς αντιμετωπίζομεν δυσκολίας και πειρασμούς, και τούτο επειδή λελανθασμένως τινές νομίζουσιν ότι δύνανται να αγαπώσι την Ορθόδοξον Εκκλησίαν αλλ᾽ ουχί και το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, αγνοούντες ότι αυτό ενσαρκώνει το γνήσιον εκκλησιαστικόν ήθος της Ορθοδοξίας». 

Στη συνέχεια της ομιλίας του τόνισε:

«Κατά την πρώτην χιλιετίαν, οι μακάριοι προκάτοχοι ημών αντιμετώπισαν τον πειρασμόν των αιρέσεων. Ο μέγας πειρασμός της δευτέρας χιλιετίας, όστις εκληροδοτήθη και εις την ην νυν διανύομεν, είναι τα δικαιοδοσιακά καθεστώτα. Πηγή του προβλήματος τούτου είναι ο εθνοφυλετισμός, αι τάσεις επεκτατισμού και η αθέτησις των ορίων των υπό των Πατριαρχικών και Συνοδικών Τόμων καθορισθέντων. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει την ευθύνην να θέση τα πράγματα εν εκκλησιαστική και κανονική ευταξία, διότι μόνον αυτό έχει τα τε κανονικά προνόμια και την ευχήν και ευλογίαν της Εκκλησίας και των Οικουμενικών Συνόδων να επιτελή το υψηλόν και εξαιρετικόν τούτο χρέος ως φιλόστοργος Μήτηρ και αρχή των Εκκλησιών. Εάν το Οικουμενικόν Πατριαρχείον αποποιηθή των ευθυνών του και απομακρυνθή από την διορθόδοξον σκηνήν, τότε αι τοπικαί Εκκλησίαι θα πορεύωνται «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» (Ματθ. 9, 36), αναλισκόμεναι εις εκκλησιαστικάς πρωτοβουλίας, αι οποίαι συγχέουσι την ταπείνωσιν της πίστεως με την υπεροψίαν της εξουσίας. Όλη η μεγαλωσύνη του Πατριαρχείου ημών εξαντλείται εις την διακονίαν του μυστηρίου της Εκκλησίας. Η μοναδικότης αυτού δεν έγκειται εις την κατοχήν υπερανθρώπου κοσμικής τινος δυνάμεως, αλλ᾽ εις την ταπεινήν και ανιδιοτελή βούλησιν αυτού να υποτάξη τον πειρασμόν της εξουσίας εις την χάριν και να μεταβάλη την ανασφάλειαν και τον φόβον του κατέχειν και κατακρατείν εις ελευθερίαν και δωρεάν. Ενταύθα ζώμεν την τελικήν δόξαν του πνεύματος, την ταυτιζομένην τη άκρα ταπεινώσει, την δύναμιν, η οποία «εν ασθενεία τελειούται» (Β΄ Κορ. 12, 9)».

Η Ευχαριστιακή Σύναξη της Εκκλησιαστικής Πρωτοχρονιάς και Αρχής της Ινδίκτου 2018 στο Φανάρι [φωτογραφίες + video]

Σήμερα το πρωί, 1η Σεπτεμβρίου 2018, στον πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, χοροστατούντος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου και συγχοροστατούντων πάντων των ενδημούντων και παρεπιδημούντων Ιεραρχών στην Πόλη του Κωνσταντίνου. Στη συνέχεια, Πατριάρχης και Ιεράρχες υπέγραψαν τη σχετική πράξη στον Κώδικα, ως είθισται.

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ ΕΝ ΤΟΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΙΣ 

Ἐν πανηγυρικῇ ἀτμοσφαίρᾳ καί μετά τῆς εἰθισμένης ἐκκλησιαστικῆς τάξεως ἑωρτάσθη ἐν τοῖς Πατριαρχείοις τῇ παρουσίᾳ καί συμπροσευχῇ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τῆς συμμετεχούσης εἰς τάς ἐργασίας τῆς Συνάξεως αὐτῆς, ἡ ἑορτή τῆς Ἰνδίκτου καί ἡ Σύναξις πρός τιμήν καί μνήμην τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Παμμακαρίστου, ἧς ἡ ἀρχαία ἱερά εἰκών τεθησαύρισται ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ, ὡς καί ἡ ἡμέρα προσευχῶν ὑπέρ τῆς προστασίας τοῦ φυσικοῦ Περιβάλλοντος, ἡ καθιερωθεῖσα ὑπό τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Δημητρίου. 

Τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς, Παρασκευήν, 31ην λ.μ. Αὐγούστου, ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης, ἐχοροστάτησεν ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ κατά τόν Μ. Ἑσπερινόν, εἰς τόν ὁποῖον ἐκκλησιάσθησαν πλεῖστοι Σεβ. καί Θεοφιλ. Ἱεράρχαι, ὁ Ἐντιμ. κ. Γεώργιος Γαϊτάνης, Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Πόλει, προσκυνηταί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ καί πιστοί ἐντεῦθεν. 

Μετά τό πέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης, ἐχειροθέτησεν εἰς τό ὀφφίκιον τοῦ Ἄρχοντος Ὀρφανοτρόφου τόν Ἐντιμολ. κ. Χρῆστον Ζιώγαν, Ἐπιχειρηματίαν, ἐξ Ἀθηνῶν, συμβαλόντα εἰς τάς ἐν τῇ κατά Χάλκην Ἱ. Θεολογικῇ Σχολῇ πραγματοποιηθείσας ἀναστηλωτικάς ἐργασίας, ἀνταλλαγεισῶν ἐπί τούτῳ ὁμιλιῶν. 

Τό Σάββατον, 1ην ἀρξαμένου μηνός Σεπτεμβρίου, ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης, ἐχοροστάτησε κατά τήν τελεσθεῖσαν ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ Θείαν Λειτουργίαν, ἐν συγχοροστασίᾳ μετά τῶν Σεβ. Ἱεραρχῶν Ἑλσιγκίου καί πάσης Φιλλανδίας κ. Λέοντος, Ταλλίνης καί πάσης Ἐσθονίας κ. Στεφάνου, Γέροντος Νικαίας κ. Κωνσταντίνου, Γέροντος Δέρκων κ. Ἀποστόλου, Γέροντος Περγάμου κ. Ἰωάννου, Γέροντος Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου, Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου, Θυατείρων καί Μεγάλης Βρεταννίας κ. Γρηγορίου, Βρυούλων κ. Παντελεήμονος, Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γενναδίου, Ἀγκύρας κ. Ἱερεμίου, Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου, Τρανουπόλεως κ. Γερμανοῦ, Τορόντο κ. Σωτηρίου, Κρήτης κ. Εἰρηναίου, Βοστώνης κ. Μεθοδίου, Καρπάθου καί Κάσου κ. Ἀμβροσίου, Μηθύμνης κ. Χρυσοστόμου, Ἴμβρου καί Τενέδου κ. Κυρίλλου, Μιλήτου κ. Ἀποστόλου, Ἀνέων κ. Μακαρίου, Ἀτλάντας κ. Ἀλεξίου, Winnipeg κ. Γεωργίου, Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ, Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος, Πισιδίας κ. Σωτηρίου, Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου κ. Δαμασκηνοῦ, Ξάνθης κ. Παντελεήμονος, Σάμου καί Ἰκαρίας κ. Εὐσεβίου, Μυριοφύτου καί Περιστάσεως κ. Εἰρηναίου, Μύρων κ. Χρυσοστόμου, Συνάδων κ. Διονυσίου, Καστορίας κ. Σεραφείμ, Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, Δαρδανελλίων κ. Νικήτα, Σασίμων κ. Γενναδίου, Λαοδικείας κ. Θεοδωρήτου, Ἰκονίου κ. Θεολήπτου, Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ. Μακαρίου, Κασσανδρείας κ. Νικοδήμου, Μπουένος Ἄϊρες κ. Ταρασίου, Σερρῶν καί Νιγρίτης κ. Θεολόγου, Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου κ. Ἀνδρέου, Πιττσβούργου κ. Σάββα, Ἁγίου Φραγκίσκου κ. Γερασίμου, Ἐδέσσης καί Πέλλης κ. Ἰωήλ, Νέας Ἰερσέης κ. Εὐαγγέλου, Βελγίου κ. Ἀθηναγόρου, Ρόδου κ. Κυρίλλου, Ἐλευθερουπόλεως κ. Χρυσοστόμου, Σερβίων καί Κοζάνης κ. Παύλου, Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμου, Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, Λέρου, Καλύμνου καί Ἀστυπαλαίας κ. Παϊσίου, Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ. Εὐγενίου, Γάνου καί Χώρας κ. Ἀμφιλοχίου, Κισάμου καί Σελίνου κ. Ἀμφιλοχίου, Δράμας κ. Παύλου, Κορέας κ. Ἀμβροσίου, Σισανίου καί Σιατίστης κ. Παύλου, Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνοῦ, Ἱσπανίας καί Πορτογαλίας κ. Πολυκάρπου, Χόνγκ-Κόνγκ κ. Νεκταρίου, Κώου καί Νισύρου κ. Ναθαναήλ, Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης κ. Ἰωάννου, Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στεφάνου, Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου, Σιγκαπούρης κ. Κωνσταντίνου, Αὐστρίας κ. Ἀρσενίου, Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ. Χρυσοστόμου, Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου κ. Θεοκλήτου, Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρου, Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμονος, Κίτρους κ. Γεωργίου, Σουηδίας καί πάσης Σκανδιναυΐας κ. Κλεόπα, Ἰωαννίνων κ. Μαξίμου, Ἐλασσῶνος κ. Χαρίτωνος, Σηλυβρίας κ. Μαξίμου, Γρεβενῶν κ. Δαβίδ, Ἀδριανουπόλεως κ. Ἀμφιλοχίου, Ὄουλου κ. Ἠλία, Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστίνου, Πέτρας καί Χερρονήσου κ. Γερασίμου, Σμύρνης κ. Βαρθολομαίου, Ἱεραπύτνης καί Σητείας κ. Κυρίλλου, Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου κ. Στεφάνου, Σύμης κ. Χρυσοστόμου, Σικάγου κ. Ναθαναήλ, Νέας Ζηλανδίας κ. Μύρωνος καί Ἑλβετίας κ. Μαξίμου καί τῶν Πανιερ. Διοκλείας κ. Καλλίστου, Παμφίλου κ. Δανιήλ, Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ καί Χαριουπόλεως κ. Ἰωάννου.

Μετά τό Ἱ. Εὐαγγέλιον ἀνεγνώσθη ἀπό τοῦ Ἱεροῦ Ἄμβωνος, ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Διακόνου κ. Γρηγορίου, Ὑπογραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τό καθιερωμένον Μήνυμα τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἐπί τῇ ἡμέρᾳ προσευχῶν ὑπέρ τοῦ Περιβάλλοντος. 

Ἐκκλησιάσθησαν οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι τοῦ Θρόνου Γιόενσου κ. Ἄρσένιος, Edmonton κ. Ἱλαρίων, Ἀβύδου κ. Κύριλλος, Χριστουπόλεως κ. Μακάριος, Ἁλικαρνασσοῦ κ. Ἀδριανός καί Ἐρυθρῶν κ. Κύριλλος, ὡς καί ὁ Θεοφιλ. Ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας κ. Παΐσιος. 

Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι ἐπίσης ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, Ἐπίτροπος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν τῇ Πόλει, ὁ ἐν αὐτῇ ΡΚαθολικός Ἐπίσκοπος κ. Ruben Tierrablanca, Κληρικοί ἐκ διαφόρων Ἱ. Μητροπόλεων, Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι, οἱ Ἐξοχ. κ.κ. Πέτρος Μαυροειδῆς, Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἀγκύρᾳ, καί Ἰωάννης Ραπτάκης, Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος ἐν Βιετνάμ, ἡ Εὐγεν. κ. Γεωργία Σουλτανοπούλου, νέα Γεν. Πρόξενος ἐν τῇ Πόλει, μετά τῶν Προξένων αὐτῆς Εὐγεν. κ. Δάναης Βασιλάκη καί Ἐντιμ. κ. Γεωργίου Γαϊτάνη, Ὁμογενειακοί παράγοντες καί πλῆθος πιστῶν ἐντεῦθεν καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ. 

Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας ἐτελέσθη ἡ καθιερωμένη τελετή τῆς Ἰνδίκτου, ἀνεγνώσθη ὑπό τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Πατριάρχου, ἡ νενομισμένη εὐχή καί Πρᾶξις τῆς νέας ΙΒ΄ Ἰνδικτιῶνος, ὑπογραφεῖσα ἀκολούθως ὑπ᾿ Αὐτοῦ τε καί ὑπό τῶν συγχοροστατησάντων ἁγίων Ἀρχιερέων, οἵτινες ἀντήλλαξαν μετ᾿ Αὐτοῦ τόν ἐν Χριστῷ ἀσπασμόν ἐπί τῷ νέῳ ἐκκλησιαστικῷ ἔτει. 

Ἀκολούθως, ὁ Πατριάρχης ἡγίασε τό ἐκκλησίασμα διά τοῦ Ἁγιασμοῦ τῆς 1ης τοῦ μηνός καί ηὐχήθη εἰς ἅπαντας εὐλογημένον ἀπό Θεοῦ καί τῆς Παμμακαρίστου Θεοτόκου τόν ἀρξάμενον νέον ἐκκλησιαστικόν ἐνιαυτόν.

Τα Μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Φαναρίου για το εξάμηνο 1.9.2018-28.2.2019

Γενομένης τῆς τακτικῆς ἀνασυγκροτήσεως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ταύτην θά ἀποτελέσουν, διά τό ἑξάμηνον 01.09.2018 – 28.02.2019, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, οἱ Σεβ. Μητροπολῖται:

Βρυούλων κ. Παντελεήμων

Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γεννάδιος

Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνος

Τρανουπόλεως κ. Γερμανός

Νέας Ἰερσέης κ. Εὐάγγελος

Ρόδου κ. Κύριλλος

Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ. Εὐγένιος

Κορέας κ. Ἀμβρόσιος

Σιγκαπούρης κ. Κωνσταντῖνος

Αὐστρίας κ. Ἀρσένιος

Σύμης κ. Χρυσόστομος

Σικάγου κ. Ναθαναήλ

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 1ῃ Σεπτεμβρίου 2018

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

Όχι δικαιολογίες άρνησης των θείων προσκλήσεων

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής ΙΔ΄ Ματθαίου 

2 Σεπτεμβρίου 2018

(Ματθ. κβ΄ 2-19)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Ο γιος του βασιλιά της σημερινής παραβολής δεν είναι άλλος από τον Νυμφίο Χριστό, ο οποίος αγάπησε και παντρεύτηκε την Εκκλησία. Η μυστική αυτή ένωση επιτελείται δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και θα διαρκέσει έως τη συντέλεια του κόσμου. Και όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι, ανεξάρτητα της γλώσσας, του χρώματος, της οικονομικής κατάστασης, της φυλής και του πολιτιστικού επιπέδου τους, είναι προσκεκλημένοι στον υπέρλαμπρο αυτό γάμο.

Όμως, δυστυχώς,  ενώ ο Θεός τίμησε τόσο πολύ τους ανθρώπους, πολλοί εξ αυτών αποδείχθηκαν ανάγωγοι, αχάριστοι και ασεβείς. Έτσι, όχι μόνο δεν αποδέχονται την πρόσκληση του Θεού, η οποία μόνον αυτούς θα ωφελήσει και θα σώσει, αλλά αντιθέτως βρίσκουν κι ένα σωρό αστείες δικαιολογίες για να μην παρευρεθούν.

Νοιάζονται μονάχα για τα φθαρτά υλικά αγαθά, για τις κοσμικότητες,  για τα αξιώματα και την κοινωνική φήμη. Και όχι μόνον αυτό, αλλά πολλές φορές υβρίζουν, συκοφαντούν, διώκουν, αδικούν,  βασανίζουν και θανατώνουν τους ταπεινούς και ευσεβείς ανθρώπους, τους οποίους θεωρούν εμπόδιο στον δρόμο τους.

Ο Θεός, βέβαια, είναι φιλεύσπλαχνος και περιμένει τη μετάνοια του αμαρτωλού. Όταν όμως ο άνθρωπος εμμένει  στην αμαρτία, τότε ο χαμός του είναι βέβαιος και η θεία δικαιοσύνη αμείλικτη. Ας μην θησαυρίζουμε, λοιπόν, υλικά αγαθά προκαλώντας έτσι την θεϊκή οργή. Γένοιτο! 

Πατριαρχικό Μήνυμα επί τη ημέρα προσευχής υπέρ της Προστασίας του Φυσικού Περιβάλλοντoς (1.9.2018)

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ 

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ 

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ

ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, 

Συνεπληρώθησαν ἤδη εἰκοσιεννέα ἔτη ἀπό τῆς καθιερώσεως ὑπό τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῆς ἑορτῆς τῆς Ἰνδίκτου ὡς «Ἡμέρας Προστασίας τοῦ περιβάλλοντος». Καθ᾿ ὅλον αὐτό τό διάστημα τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ὑπῆρξεν ἐμπνευστής καί πρωταγωνιστής ποικίλων δράσεων, αἱ ὁποῖαι ἐκαρποφόρησαν πλουσίως καί ἀνέδειξαν τό οἰκολογικόν πνευματικόν δυναμικόν τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν παραδόσεως.

     Αἱ οἰκολογικαί πρωτοβουλίαι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπετέλεσαν ἔναυσμα διά τήν θεολογίαν, διά νά ἀναδείξῃ τάς οἰκοφιλικάς ἀρχάς τῆς χριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας καί κοσμολογίας καί νά προβάλῃ τήν ἀλήθειαν ὅτι οὐδέν ὅραμα διά τήν πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος ἐν τῇ ἱστορίᾳ ἔχει ἀξίαν, ἐάν δέν περιλαμβάνῃ καί τήν προσδοκίαν ἑνός κόσμου, ὁ ὁποῖος θά λειτουργῇ ὡς πραγματικός «οἶκος» τοῦ ἀνθρώπου, εἰς μίαν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν ἡ συνεχῶς διογκουμένη ἀπειλή κατά τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κυοφορεῖ μίαν παγκόσμιον οἰκολογικήν καταστροφήν. Ἡ ἐξέλιξις αὕτη εἶναι ἡ συνέπεια μιᾶς συγκεκριμένης ἐπιλογῆς τρόπου οἰκονομικῆς, τεχνολογικῆς καί κοινωνικῆς ἀναπτύξεως, ἡ ὁποία δέν σέβεται οὔτε τήν ἀξίαν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, οὔτε τήν ἱερότητα τῆς φύσεως. Εἶναι ἀδύνατον νά ἐνδιαφερώμεθα πραγματικῶς διά τό ἀνθρώπινον πρόσωπον καί ταυτοχρόνως νά καταστρέφωμεν τό φυσικόν περιβάλλον, τήν βάσιν τῆς ζωῆς, κατ᾿ οὐσίαν δηλαδή νά ὑπονομεύωμεν τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος.

     Παρά τό γεγονός ὅτι δέν θεωροῦμεν ὀρθόν νά κρίνωμεν τόν νεωτερικόν πολιτισμόν ἐπί τῇ βάσει «ἁμαρτολογικῶν κριτηρίων», ἐπιθυμοῦμεν νά ὑπογραμμίσωμεν ὅτι ἡ καταστροφή τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος εἰς τήν ἐποχήν μας συνδέεται μέ τήν ἀλαζονείαν τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τῆς φύσεως καί τήν ἐξουσιαστικήν σχέσιν του πρός αὐτήν, καθώς καί μέ τό εὐδαιμονιστικόν πρότυπον τοῦ «πολλῶν δεῖσθαι» ὡς γενικῆς στάσεως ζωῆς. Ὅσον λανθασμένον εἶναι τό νά πιστεύωμεν ὅτι εἰς τό παρελθόν ὅλα ἦσαν καλλίτερα, τόσον ἄτοπον εἶναι νά κλείωμεν τά ὄμματα ἐνώπιον ὅσων συμβαίνουν σήμερον. Δέν ἀνήκει τό μέλλον εἰς τόν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἀναζητεῖ ἀκαταπαύστως τεχνητάς ἀπολαύσεις καί νέας ἱκανοποιήσεις, ὁ ὁποῖος ζῇ διά τόν ἑαυτόν του καί ἀγνοεῖ τόν πλησίον, εἰς τόν ἄνθρωπον τῆς προκλητικῆς σπατάλης, οὔτε εἰς τόν ἀδικητήν καί ἐκμεταλλευτήν τῶν ἀδυνάτων. Τό μέλλον ἀνήκει εἰς τήν δικαιοσύνην καί τήν ἀγάπην, εἰς τόν μετοχικόν πολιτισμόν τῆς ἀλληλεγγύης καί τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀκεραιότητος τῆς δημιουργίας.

     Τοιοῦτον ἦθος καί τοιοῦτος πολιτισμός διασώζεται εἰς τήν θεανθρωπίνην ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἰς τήν μυστηριακήν καί λατρευτικήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας βιοῦται καί ἐκφράζεται ἡ εὐχαριστιακή θεώρησις, νοηματοδότησις καί χρῆσις τῆς δημιουργίας. Αὐτή ἡ σχέσις μέ τόν κόσμον εἶναι ἀσύμβατος μέ κάθε εἴδους ἐσωστρέφειαν καί ἀδιαφορίαν διά τήν πλάσιν, μέ κάθε μορφῆς δυϊσμόν πνεύματος καί ὕλης καί ὑποτίμησιν τῆς ὑλικῆς πραγματικότητος. Τοὐναντίον, ἡ εὐχαριστιακή ἐμπειρία εὐαισθητοποιεῖ καί κινητοποιεῖ τόν πιστόν εἰς οἰκοφιλικήν δρᾶσιν ἐν τῷ κόσμῳ. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπεγράμμισεν ὅτι εἰς τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας «καταφάσκεται ἡ δημιουργία καί ὁ ἄνθρωπος ἐνδυναμώνεται διά νά λειτουργῇ ὡς οἰκονόμος, φύλαξ καί "ἱερεύς" αὐτῆς, προσάγων ταύτην δοξολογικῶς τῷ Δημιουργῷ» (Ἐγκύκλιος, §14). Κάθε εἴδους κατάχρησις καί καταστροφή τῆς κτίσεως καί ἡ μετατροπή της εἰς ἀντικείμενον πρός ἐκμετάλλευσιν ἀποτελεῖ διαστρέβλωσιν τοῦ πνεύματος τοῦ χριστιανικοῦ Εὐαγγελίου. Δέν εἶναι διόλου τυχαῖον, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐχαρακτηρίσθη ὡς ἡ «οἰκολογική μορφή» τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία διέσωσε τήν Θείαν Εὐχαριστίαν ὡς πυρῆνα τῆς ζωῆς της.

     Συνεπῶς, ἡ οἰκολογική δραστηριοποίησις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου δέν ἀνεπτύχθη ἁπλῶς ὡς ἀντίδρασις εἰς τήν σύγχρονον πρωτοφανῆ οἰκολογικήν κρίσιν, δέν ἐδημιουργήθη ἀπό αὐτήν, ἀλλά ἀποτελεῖ ἔκφρασιν τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, προέκτασιν τοῦ εὐχαριστιακοῦ ἤθους εἰς τήν σχέσιν τοῦ πιστοῦ μέ τήν φύσιν. Αὐτή ἡ ἐγγενής οἰκολογική συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας ἐξεδηλώθη εὐθαρσῶς καί εὐστόχως ἐν ὄψει τῶν συγχρόνων ἀπειλῶν κατά τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Ἡ ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι βιωμένη οἰκολογία, ἔμπρακτος καί ἀκατάλυτος σεβασμός τῆς κτίσεως. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι γεγονός κοινωνίας, νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, κατά τῆς αὐτοδικαιώσεως καί τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ, ἀπό τά ὁποῖα ἐκπορεύεται ἡ καταστροφή τοῦ περιβάλλοντος. Ὁ Ὀρθόδοξος πιστός εἶναι ἀδύνατον νά παραμένῃ ἀδιάφορος ἔναντι τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως. Ἡ μέριμνα καί ἡ φροντίς διά τήν πλάσιν εἶναι συνέπεια καί ἔκφρασις τῆς πίστεως καί τοῦ εὐχαριστιακοῦ ἤθους του. 

     Εἶναι προφανές ὅτι διά τήν ἀποτελεσματικήν συμβολήν εἰς τήν ἀντιμετώπισιν τῶν οἰκολογικῶν προβλημάτων ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά τά γνωρίζῃ καί νά τά μελετᾷ. Γνωρίζομεν ἅπαντες ὅτι ἡ μεγαλυτέρα ἀπειλή διά τό περιβάλλον καί τήν ἀνθρωπότητα εἶναι σήμερον ἡ κλιματική ἀλλαγή καί αἱ καταστροφικαί ἐπιπτώσεις της δι᾿ αὐτήν ταύτην τήν ζωήν ἐπί τῆς γῆς. Αὐτή ἡ θεματική ἐκυριάρχησε καί κατά τό ἕνατον οἰκολογικόν Συμπόσιον, τό ὁποῖον διωργάνωσε τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τόν παρελθόντα Ἰούνιον εἰς τάς νήσους τοῦ Σαρωνικοῦ Σπέτσες καί Ὕδραν, μέ τίτλον «Γιά μιά πιό πράσινη Ἀττική. Διασώζοντας τόν πλανήτη καί προστατεύοντας τούς κατοίκους του». Δυστυχῶς, ἡ πρόσφατος καταστροφική πυρκαϊά εἰς τήν Ἀττικήν καί αἱ ἀναμενόμεναι συνέπειαι τῆς προκληθείσης μεγάλης περιβαλλοντικῆς καταστροφῆς ἀποτελοῦν τραγικήν ἐπιβεβαίωσιν τῶν θέσεων τῶν συνέδρων διά τήν σοβαρότητα τῆς οἰκολογικῆς ἀπειλῆς.

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ὁ οἰκολογικός πολιτισμός τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ ὑλοποίησις τοῦ εὐχαριστιακοῦ ὁράματος τῆς δημιουργίας, τό ὁποῖον συμπυκνοῦται καί ἐκφράζεται εἰς τήν συνολικήν λειτουργίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Αὐτό εἶναι τό αἰώνιον μήνυμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τό θέμα τῆς οἰκολογίας. Ἡ Ἐκκλησία λέγει καί κηρύττει «ἀεί ταὐτά» καί «περί τῶν αὐτῶν», συμφώνως καί πρός τά ἀνυπέρβλητα λόγια τοῦ Ἱδρυτοῦ καί κεφαλῆς αὐτῆς: «ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι» (Λουκ. κα’, 33). Στοιχοῦσα τῷ πνεύματι τούτῳ, ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καλεῖ τάς ἀνά τήν οἰκουμένην Ἀρχιεπισκοπάς καί Μητροπόλεις αὐτῆς, τάς ἐνορίας καί τάς ἱεράς Μονάς, νά ἀναπτύξουν πρωτοβουλίας καί συντονισμένας δράσεις, προγράμματα περιβαλλοντικῆς εὐαισθητοποιήσεως, νά ὀργανώσουν συνέδρια καί ὁμιλίας, ὥστε οἱ πιστοί νά συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ προστασία τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος εἶναι πνευματική εὐθύνη ἑκάστου ἐξ ἡμῶν. Τό φλέγον θέμα τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, τά αἴτια καί αἱ ἐπιπτώσεις του διά τόν πλανήτην καί τήν καθημερινότητα τῶν ἀνθρώπων ἀποτελοῦν εὐκαιρίαν διά προσεγγίσεις καί συζητήσεις ἐπί τῇ βάσει τῶν ἀρχῶν τῆς θεολογικῆς οἰκολογίας καί διά συγκεκριμένας πρακτικάς παρεμβάσεις. Εἶναι ζωτικῆς σημασίας νά δοθῇ ἔμφασις εἰς τήν δρᾶσιν εἰς τοπικόν ἐπίπεδον. Ἡ ἐνορία ἀποτελεῖ τό κύτταρον τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, χῶρον προσωπικῆς παρουσίας καί μαρτυρίας, ἐπικοινωνίας καί συνεργασίας, λειτουργικήν καί διακονικήν κοινότητα.

     Ἰδιαιτέρα μέριμνα πρέπει νά ἐπιδειχθῇ διά τήν ὀργάνωσιν τῆς ἐν Χριστῷ διαπαιδαγωγήσεως τῆς νέας γενεᾶς, ὥστε νά καλλιεργῆται εἰς αὐτήν τό οἰκολογικόν ἦθος. Ἡ ἐκκλησιαστική κατήχησις πρέπει νά ἐνσταλάζῃ εἰς τήν ψυχήν τῶν παιδίων καί τῶν νέων τόν σεβασμόν πρός τήν «καλήν λίαν» πλᾶσιν, κίνητρα διά δραστηριοποίησιν εἰς τήν προστασίαν τοῦ περιβάλλοντος καί τήν ἐλευθεροποιόν ἀλήθειαν τῆς ἁπλότητος, καί τῆς λιτότητος καί τοῦ ἀσκητικοῦ ἤθους, τοῦ μετοχικοῦ τρόπου τοῦ βίου καί τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης. Εἶναι ἀπαραίτητον, οἱ νέοι νά κατανοήσουν τήν εὐθύνην των διά τήν ἐφαρμογήν ἐν τῇ πράξει τῶν οἰκολογικῶν συνεπειῶν τῆς πίστεώς μας, νά γνωρίσουν καί νά γνωστοποιήσουν τήν καθοριστικήν συμβολήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου εἰς τήν ὑπόθεσιν τῆς προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος.

     Περαίνοντες τόν λόγον, εὐχόμεθα πᾶσιν ὑμῖν εὐλογημένον ἐκκλησιαστικόν ἔτος καί δαψιλῆ καρποφορίαν τῶν πνευματικῶν ὑμῶν ἀγώνων, ἐπικαλούμεθα δέ ἐφ᾿ ὑμᾶς τήν ζωηφόρον χάριν καί τό ἀμέτρητον ἔλεος τοῦ πανδώρου Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀρχηγοῦ καί τελειωτοῦ τῆς πίστεως ἡμῶν, πρεσβείαις τῆς Παναγίας τῆς Παμμακαρίστου, ἧς τήν τιμίαν εἰκόνα, τό σεπτόν κειμήλιον τοῦ Γένους, ἑορτίως, εὐσεβοφρόνως καί ἐν ταπεινώσει σήμερον κατασπαζόμεθα.

,βιη΄ Σεπτεμβρίου α΄

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν