Σὲ εἶπαν, μάτια μου, Γεράσιμο!
Καὶ ἤσουν ἄξιος κάθε γέρατος,
παντὸς ἐπαίνου!
Μιὰ δροσερὴ πνοὴ ἀνέμου πελαγίσιου
ἤτανε ὅλη ἡ γήϊνη πορεία σου,
μὲ ἄρωμα ὁλοκάθαρου μοσχολιβάνου·
μιὰ μελωδία ἁπαλὴ
σὲ ἦχο πλάγιο τοῦ πρώτου εὔμουσο,
ἀνάμεσα μινόρε καὶ ματζόρε, ὁλόγλυκο!
Τὰ μάτια σου δώσανε φῶς μειλίχιο
ἀγάπης ἀφειδώλευτης καὶ ἀνθρωπιᾶς
ἀπὸ τὴ Δύση
νὰ φωτιστεῖ καὶ ἡ Ἀνατολὴ
τῆς ἑλληνόχρωμης Ὀρθοδοξίας.
Καὶ ἦταν πανηγύρι πάγκοινο
ἡ ἀνύψωσή σου στὸ λυχνοστάτη
τῆς ἀγαπημένης σου Κεφαλλονιᾶς,
ποὺ δόνησε καμπαναριὰ ναῶν καὶ καρδιῶν
καὶ γέμισε χαρὰ κι ἐλπίδα τὰ Ἑφτὰ Νησιά.
Μὰ πιότερο, ὡς φάνηκε,
σὲ εἶχε ἀνάγκη ἐπείγουσα ὁ οὐρανὸς
καὶ σὲ ἀνέλαβε μὲ μιὰ ἀπότομη ροπὴ
στὸ ἄλλο, τὸ αἰώνιο θυσιαστήριο
νὰ ἀρχιερατεύσεις!
Κι ἔτρεξες ν’ ἀναλάβεις τὰ οὐράνια
ἁγιαστικὰ καθήκοντά σου,
μὲ ἕνα ἀκηλίδωτ’ ὠμοφόριο,
κατάλευκο σὰν τὴν ψυχή σου!
Δὲν ἐνθρονίστηκες στὴ γῆ!
Δὲν πρόλαβες! Δὲν χρειαζόταν!
Ἤσουνα πρὸ πολλοῦ ἐνθρονισμένος
στὴν καρδιὰ κάθε πιστοῦ,
κάθε Κεφαλλονίτη!
Δὲν ἔμεινε γαντζία στὸ νησί, ματάκια μου,
οὔτε καὶ γιούλι, οὔτε τζαντζαμίνι,
μήτε καὶ δάκρυ, μήτε ἄρωμα τῶν μυρεψῶν,
ποὺ νὰ μὴν ἔπεσε στὸ διάβα τὸ πολύγοο
τοῦ γήϊνου σκηνώματός σου
ἀπ’ τ’ Ἀργοστόλι
ὥς τοῦ Ἁγίου σου τ’ ἀγαπημένο Μοναστήρι!
Καθὼς ὑψώνεις μάτια, χέρια καὶ καρδιὰ
Σ’ ἕνα ἀτέλειωτο καὶ πύρινο: Κύριε! Κύριε!...,
μὴ μᾶς λησμόνει, φίλτατε Ἀδελφέ,
ἀξιογέραστε καὶ ἀξιομακάριστε Γεράσιμε,
σμαράγδι, τζόγια μου, ἀκριβὸ
τοῦ σμαραγδένιου Ἰονίου τῶν Ἑλλήνων!
Σητεία, 13-7-2019
[Ευχαριστούμε εκ βαθέων τον Ιεράρχη Ποιητή, Σεβ. Μητροπολίτη Προικοννήσου κ. Ιωσήφ, ότι εμπιστεύεται ανέκαθεν το πολυ-περιοδικό μας για πρώτη δημοσίευση των ποιητικών τολμημάτων του, ιδιαίτατα για το συγκεκριμένο ποίημα, που αφορά στη γλυκεία και ουράνια πλέον φυσιογνωμία του πρόωρα μεταστάντος στην Αιωνιότητα, πολυφίλητου Μητροπολίτου Κεφαλληνίας Γερασίμου του Φωκά! π. Π. Κ.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου