[Σε προηγούμενη δημοσίευσή μας, ανασύραμε από τα αρχεία της εκκλησιαστικής Μνήμης ομιλίες του Μακ. Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β΄ προς τον Παν. Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο Α΄, στο Φανάρι (4-5 Δεκεμβρίου 2004), κατά την Ειρηνική Επίσκεψη του νεο-αναδειχθέντος Προκαθημένου του δευτερόθρονου Πατριαρχείου [δείτε ανωτέρω σχετική φωτό].
Στην παρούσα συνάφεια προτείνουμε προς γνώσιν και επίγνωσιν, τέσσερις σχετικές προσφωνήσεις - ομιλίες Βαρθολομαίου προς Θεόδωρον. Μέσα σε αυτές αποτυπώνεται η τότε ελπιδοφόρα διάθεση του Πρώτου προς τον Δεύτερο της Ορθοδοξίας για συνέχεια της συνεργασίας και συναλληλίας. Του λέγει χαρακτηριστικά: "Ἐκ παραδόσεως, Μακαριώτατε, αἱ διεκκλησιαστικαί σχέσεις Κωνσταντινουπόλεως καί Ἀλεξανδρείας ἦσαν ἀδελφικώταται, ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν ἁμιλλομένων εἰς ἀντίδοσιν ἀγάπης καί τιμῆς, καί συνεργαζομένων ἀγαστῶς εἰς πάντα τά μεγάλα ἐκκλησιαστικά καί διεκκλησιαστικά ζητήματα."
Προς επίρρωσιν των λεχθέντων, ο Οικουμενικός κάνει συνοπτική αναδρομή στα ιστορικά πρόσωπα του Αλεξανδρινού Θρόνου: "Ἰδιαιτέρως ὀφείλομεν νά μνημονεύσωμεν ἐν εὐγνώμονι ἀγάπῃ τήν τοιαύτην φιλάδελφον γνώμην τῶν ἀοιδίμων προκατόχων τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, μάλιστα δέ τῶν δύο τελευταίων, Παρθενίου καί, τοῦ τόσον τραγικῶς ἀναχωρήσαντος ἐκ τῶν προσκαίρων, Πέτρου τοῦ Ζ´, τῶν ὁποίων πολύς ὁ σχετικός μισθός παρά Κυρίου".
Ο Πρωτοκορυφαίος των Ορθοδόξων αποβλέπει σε αγαστή συνέχεια, διαισθανόμενος μάλιστα την εκ μέρους του Μακ. κ. Θεοδώρου ανάλογη προθυμία: "Εἴμεθα ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι οὕτω θά συνεχίσωμεν καί ἐν τοῖς ἐφεξῆς, σκοποῦντες εἰς τό ἀποστολικόν 'περισσεύειν μᾶλλον'. Ἡμεῖς εἴμεθα μᾶλλον ἤ πρόθυμοι. Τό αὐτό διαισθανόμεθα καί δι᾽ Ὑμᾶς. [...] Θά εἴμεθα συνηρμοσμένοι καί συντονισμένοι ὡς χορδαί ἐν τῇ αὐτῇ κιθάρᾳ, ἵνα ᾄδεται, διά τῆς ἀγάπης καί εἰρηνικῆς, ἀδελφικῆς ἡμῶν συνεργασίας [...].”.
Ακολουθούν τα ιστορικά κείμενα Βαρθολομαίου προς Θεόδωρον, ούτως ή άλλως πολλά ομιλητικά! Τα αξιοσημείωτα χωρία τους έχουν κοκκινισθεί. Αξίζει να μελετηθούν!]
Ὁμιλία κατά τήν ὑποδοχήν τῆς Α. Θ. Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ.κ. Θεοδώρου, ἐν τῇ αἰθούσῃ τοῦ Θρόνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
(04/12/2004)
“Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων ἀγαθά”!
Μακαριώτατε Πάπα καί Πατριάρχα Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς, τιμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ, κύριε Θεόδωρε,
Ἐν χαρᾷ βαθυτάτῃ καί ἀνυποκρίτῳ ὑποδεχόμεθα σήμερον εἰς τάς ἱεράς ταύτας αὐλάς τῆς μαρτυρικῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, πραγματοποιοῦσαν τήν Εἰρηνικήν Αὐτῆς Ἐπίσκεψιν εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον.
“Εἰρήνη ἡ εἴσοδός Σου” (Γ´ Βασ. 2,13) εἰς τόν οἶκον τοῦτον, τόν παλαιόθεν γνωστόν καί οἰκεῖον τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι, ὡς ἀρχαίῳ φίλῳ ἡμῶν καί τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τά σπλάγχνα τῆς ὁποίας ἐγεννήθη, ἠνδρώθη καί ἔλαβε τούς δύο πρώτους βαθμούς τῆς ἱερωσύνης ὁ πεφιλημένος Κρής, ὁ ὁποῖος κατεστάθη ὑπό τοῦ Θεοῦ εἰς τήν κορυφήν τοῦ δευτέρου τῇ τάξει πρεσβυγενοῦς Πατριαρχείου, ἐν ὥραις αἰσίαις καί ἐπ᾿ ἐλπίσι χρησταῖς.
Ὡς εὖ παρέστητε ἐνταῦθα, τόσον ἡ Ὑμετέρα φίλη Μακαριότης, ὅσον καί ἡ τιμία Συνοδεία Αὐτῆς.
Ἤλθετε, Μακαριώτατε, εἰς τόν ἀπόηχον τῆς Θρονικῆς Ἑορτῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ἡ ἔλευσις Ὑμῶν συνιστᾷ νέαν ἑορτήν δι᾿ ἡμᾶς καί νέαν πανήγυριν. Ὁ διάδοχος τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου ἐπισκέπτεται τόν διάδοχον τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀνδρέου καί ἐν τοῖς προσώποις ἡμῶν οἱ δύο Ἀπόστολοι ὑπαντοῦν ἀλλήλους ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει, τήν ὁποίαν ἐπιτείνει ἡ πρότριτα ἐπιστροφή οἴκαδε τῶν ἱερῶν λειψάνων δύο τῶν μᾶλλον διακεκριμένων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως καί Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων καί Πατέρων Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τά ὁποῖα καί θά ἔχητε τήν εὐκαιρίαν νά προσκυνήσητε.
Τό “καλῶς ἤλθετε”, λοιπόν, ἀπευθύνεται Ὑμῖν ὄχι μόνον ὑφ᾿ ἡμῶν, ἀλλά καί ὑπό τοῦ Πρωτοκλήτου καί ὑπό τῶν προμνησθέντων Ἁγίων Πατέρων, θερμότατον, βαθυκάρδιον, εἰλικρινέστατον.
Ἡ ἐκλογή τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τόν Πατριαρχικόν Θρόνον Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς παρεμύθησεν ἡμᾶς τά μέγιστα, στερηθέντας τοσοῦτον τραγικῶς τῆς παρουσίας πεφιλημένου ἀδελφοῦ καί γνησίου καί συνεποῦς ἐν ἀγάπῃ καί καλῇ συνεργασίᾳ φίλου, τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου Αὐτῆς,μακαριστοῦ Πέτρου τοῦ Ζ´, ἀνδρός κλεΐσαντος τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἀλεξανδρείας εἰς τάς ἡμέρας ἡμῶν. Ἐν τῷ τιμίῳ προσώπῳ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος προσδοκῶμεν -μᾶλλον εἴμεθα βέβαιοι περί αὐτοῦ- ὅτι ἡ ἀγαστή ἐν ἀμοιβαίᾳ βαθυτάτῃ ἀγάπῃ, εἰλικρινείᾳ, ἀλληλοσεβασμῷ καί πιστότητι εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί τά ἱερά θέσμια συνεργασία τῶν καθ᾽ ἡμᾶς Ἁγιωτάτων καί Ἀποστολικῶν Ἐκκλησιῶν, ὄχι μόνον θά συνεχισθῇ ὡς καί ἐπί τῆς Πατριαρχίας τῶν μακαριστῶν προκατόχων Αὐτῆς, ἀλλά θά ἰσχύσῃ καί τό ἀποστολικόν “περισσεύειν μᾶλλον”, γνωστῆς οὔσης τῆς παιδιόθεν ἀγάπης Αὐτῆς πρός τε τόν μαρτυρικόν τοῦτον Θρόνον καί πρός τήν Ἐκκλησίαν ὡς σύνολον.
Ἐπιτρέψατε ἡμῖν, Μακαριώτατε, ἐν τῷ πεφιλημένῳ προσώπῳ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος νά βλέπωμεν μίαν συνέχειαν Πέτρου τοῦ Ζ´ καί Παρθενίου ἀφ᾽ ἑνός, ἀλλά καί Μελετίου Δ´ τοῦ Μεταξάκη, καί Μελετίου τοῦ Πηγᾶ καί Κυρίλλου τοῦ Λουκάρεως, οἱ ὁποῖοι ἐν τοῖς προσώποις αὐτῶν συνέσφιξαν τά μάλα τούς ἱερούς δεσμούς Ἀλεξανδρείας καί Κωνσταντινουπόλεως.
Εἶσθε, εὐτυχῶς, νέος καί ἀκμαῖος καί ἔχετε ἐνώπιον Ὑμῶν μακράν καί πλήρη ἐλπίδων ὁδόν Πατριαρχίας. Εἴθε ὁ Κύριος νά ἐνισχύσῃ δαψιλῶς τήν δεξιάν Ὑμῶν διά νά ἰθύνῃ δεξιῶς τούς οἴακας τῆς κατ᾽ Αὐτήν Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, ἐπ᾽ ἀγαθῷ πάντων τῶν λαῶν τῆς Ἀφρικῆς, ἐπ᾽ ἀγαθῷ τῶν διεκκλησιαστικῶν σχέσεων, ἐπ᾽ ἀγαθῷ τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους.
Πολλά, εἰρηνικά, τετιμημένα, ὑγιεινά, πλήρη χάριτος καί εὐλογίας τά ἔτη Σας, Μακαριώτατε, πολυφίλητε καί περισπούδαστε ἅγιε Ἀδελφέ. Καλῶς ἤλθετε!
* * *
Χαιρετισμός κατά τήν πρός τήν Ὁμογένειαν Δεξίωσιν ἐπί τῇ Θρονικῇ Ἑορτῇ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῇ ἐπισκέψει τῆς Α. Θ .Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ.κ. Θεοδώρου
(04/12/2004)
Μακαριώτατε Ἀδελφέ Πάπα καί Πατριάρχα Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κύριε Θεόδωρε,
Ἱερώτατοι Ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ὁμογενεῖς τῆς Πόλεως ταύτης,
Ἡ 30ή Νοεμβρίου, Ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, εἶναι, ὡς γνωστόν, ἡ Θρονική Ἑορτή τῆς Μητρός μας Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ὅλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀνά τάς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς ἐπαρχίας του. Καί τοῦτο διότι ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος ἦτο ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔφερε τόν Χριστόν εἰς τό τότε Βυζάντιον. Ἐκεῖνος δηλαδή, ὁ ὁποῖος ἐκήρυξε τό Εὐαγγέλιον εἰς τούς μακρυνούς προγόνους μας καί ἔθεσε τά θεμέλια τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας. Μέ ἄλλους λόγους, ἐκεῖνος εἶναι ὁ μεγαλύτερος εὐεργέτης μας, διότι ἐφώτισε μέ τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ τό σωτήριον, τό σκότος τῆς εἰδωλολατρίας καί τῆς ἀπωλείας, τό ὁποῖον ἦτο ἡπλωμένον καί ἐδῶ, τόσον εἰς τόν τόπον, ὅσον καί εἰς τάς καρδίας τῶν προγόνων μας.
Διά τοῦτο καί ἡ ἐτήσιος μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου εἶναι πάντοτε σπουδαία εὐκαιρία διά νά Τοῦ ἐκφράσωμεν τήν εὐγνωμοσύνην, τήν εὐχαριστίαν καί τήν εὐλαβῆ ἀφοσίωσίν μας. Τό νόημα τοῦτο ἔχει ἡ θέσπισις τῆς Θρονικῆς Ἑορτῆς καί ὁ ὅλος ἑορτασμός της εἰς τό Πατριαρχεῖον.
Ὁ ἐφετεινός ἑορτασμός ὅμως τοῦ προστάτου μας ἐπλουτίσθη κατ᾽ οἰκονομίαν Θεοῦ μέ ἔκτακτα γεγονότα ὑψίστης ἐκκλησιαστικῆς σημασίας. Τό ἕν εἶναι ἡ ἐπιστροφή τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἀπό τήν Ρώμην ἐνταῦθα καί πάλιν, εἰς τήν φυσικήν των θέσιν, εἰς τήν Πόλιν τήν ὁποίαν ἐποίμανον ὡς Ἀρχιεπίσκοποι αὐτῆς καί ἡγίασαν μέ τήν ὁσίαν βιοτήν των καί μέ τήν σωτήριον διδασκαλίαν των. Πρός τιμήν του, ὁ Πάπας Ρώμης ἀπεδέχθη προθύμως τό αἴτημά μας καί ἔτσι μία παλαιά ἀδικία ἀποκατεστάθη ἤδη καί ἡμεῖς ἔχομεν τήν χαράν καί τήν παρηγορίαν τῆς -καί σωματικῆς πλέον- παρουσίας πλησίον μας τῶν δύο μεγίστων Ἁγίων Πατέρων μας καί Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων. Εἴθε ἡ εὐχή καί ἡ εὐλογία των νά συνοδεύουν ὅλους μας πάντοτε.
Τό δεύτερον γεγονός, τό ὁποῖον αὐξάνει κατακορύφως τήν χαράν τῆς Θρονικῆς μας Ἑορτῆς εἶναι ἡ ἐν μέσῳ ἡμῶν παρουσία, διά πρώτην φοράν ὑπό τήν Πατριαρχικήν του ἰδιότητα, τοῦ Μακαριωτάτου Πάπα καί Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, παλαιοῦ καί λίαν ἀγαπητοῦ καί περισπουδάστου φίλου καί ἀδελφοῦ κυρίου Θεοδώρου τοῦ Β´, εἰς τά πλαίσια τῆς εἰρηνικῆς Αὐτοῦ ἐπισκέψεως εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον.
Διά μίαν εἰσέτι φοράν δεχθῆτε, παρακαλοῦμεν, Μακαριώτατε, θερμότατον τό “καλῶς ἤλθετε” εἰς τήν Πόλιν μας καί εἰς τήν ἕδραν τοῦ καθ᾽ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Σεῖς καί ἡ τιμία Πατριαρχική Συνοδεία Σας.
Ἡ Κωνσταντινούπολις καί ἡ Ἀλεξάνδρεια, ἡ ἕδρα τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου καί ἡ ἕδρα τοῦ Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, συνδέονται βεβαίως ἐκκλησιαστικῶς μέ στενούς ἀδελφικούς δεσμούς ἀρχαιόθεν· μάλιστα εἰς δυσκόλους ἐποχάς ἡ Κωνσταντινούπολις ἐστήριζε τήν Ἀλεξάνδρειαν καί ἐμερίμνα φιλαδέλφως ὑπέρ αὐτῆς, ἀλλά καί ἡ Ἀλεξάνδρεια ἀνταπέδωκε τήν ἀγάπην διά τῶν δύο μεγάλων Πατριαρχῶν καί Ἁγίων, Μελετίου Ἀλεξανδρείας τοῦ Πηγᾶ, ὁ ὁποῖος καί διετέλεσεν “Ἐπιτηρητής” τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, καί τοῦ Πατριάρχου Κυρίλλου τοῦ Λουκάρεως, Κρητῶν ἀμφοτέρων καί μάλιστα ἀδελφῶν τῆς ἰδικῆς Σας Μονῆς, τῆς Παναγίας τῆς Ἀγκαράθου. Ἔζησαν καί αἱ δύο πόλεις ἡμέρας δόξης καί δυνάμεως καί μεγαλείου. Ἡ Ὁμογένεια καί εἰς τάς δύο ἔγραψε χρυσᾶς σελίδας εἰς τήν Ἱστορίαν τῆς Ρωμηοσύνης, εἰς τήν Ἱστορίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τήν Ἱστορίαν τοῦ Πολιτισμοῦ. Δόξα τῷ Θεῷ!
Ἀλλά τάς ἡμέρας τάς μεγάλας διεδέχθησαν χρόνοι δύσκολοι καί ἡ ἐνταῦθα Ὁμογένεια, ὅπως καί ἐκείνη τῆς Αἰγύπτου, συνερρικνώθησαν ἀριθμητικῶς. Δόξα τῷ Θεῷ καί τούτου ἕνεκεν!
Ἐμείναμεν, λοιπόν, καί εἰς τάς δύο πόλεις καί χώρας ὀλίγοι. Ὀλίγοι, ἀλλά καί ἀμέτρητοι, διότι μέσα εἰς τάς καρδίας μας ἔχομεν τούς πολλούς. Καί ἐκείνους πού ἀνεχώρησαν εἰς ἄλλους τόπους καί χώρας, καί ἐκείνους πού μετέστησαν εἰς τήν “Ἄνω Πόλιν”, τήν “μέλλουσαν”, τήν ὁποίαν ἐν Χριστῷ καί ἡμεῖς ἐπιζητοῦμεν.
Καί Σεῖς καί ἡμεῖς “φυλάσσομεν Θερμοπύλας”, ὅπως θά ἔλεγεν ὁ Ἀλεξανδρινός ποιητής. Τάς Θερμοπύλας τῆς Ὀρθοδοξίας· τάς Θερμοπύλας τοῦ Γένους· τάς Θερμοπύλας τῆς Ἱστορίας. Καί θά τάς κρατήσωμεν μέχρι τέλους, μέ τήν βοήθειαν καί τήν χάριν τοῦ Θεοῦ.
Αὐτό τό μήνυμα, Μακαριώτατε, νά τό μεταφέρετε, παρακαλοῦμεν, εἰς τό “μικρόν ποίμνιον” τῆς Ἀλεξανδρείας ἐκ μέρους τοῦ “μικροῦ ποιμνίου” τῆς Κωνσταντινουπόλεως, προσθέτοντες ὅτι ἐν ἀγάπῃ θά βαστάζωμεν ἀλλήλων τά βάρη καί ἐν ὑπομονῇ θά κηρύττωμεν ἔργῳ καί λόγῳ τήν ἀθάνατον κληρονομίαν, τήν ὁποίαν ὁ Χριστός, τό Γένος καί ἡ Ἱστορία μᾶς ἐνεπιστεύθησαν. Ὀπίσω μας ἀκολουθοῦν ἑκατομμύρια πιστῶν. Ἀνά πᾶσαν τήν Ἀφρικήν τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα. Ἀνά τήν Οἰκουμένην τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον. Δόξα τῷ Θεῷ. Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει αὔριον· ἔχει μέλλον· ἔχει ζωήν· ἔχει αἰωνιότητα, διότι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας.
Βλέπετε, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ποίας εὐλογίας ἐχάρισεν ὁ Θεός ἐφέτος εἰς τόν ἐνταῦθα λαόν Του. Ἄς Τόν εὐχαριστήσωμεν ἀπό καρδίας καί ἄς δοξολογήσωμεν τό Πανάγιον Ὄνομά Του. Καί εἴθε νά ἀξιώνῃ τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην κύριον Θεόδωρον νά μᾶς ἐπισκέπτεται τακτικῶς, διότι πολύ τόν ἀγαπῶμεν καί πολύ μᾶς ἐνισχύει ἡ παρουσία Του. Ὁ δέ προστάτης μας Ἀπόστολος Ἀνδρέας εἴθε νά μᾶς στηρίζῃ καί βοηθῇ, μαζί καί οἱ Ἅγιοι Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, νά φθάσωμεν αἰσίως καί εἰς τάς πανσέπτους ἑορτάς τῶν Χριστουγέννων. Ἀμήν.
* * *
Ὁμιλία κατά τήν συλλειτουργίαν ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ μετά τῆς Α. Θ. Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ.κ. Θεοδώρου
(05/12/2004)
“Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης,ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια” διδάσκει ἡμᾶς σήμερον, Μακαριώτατε καί πολυφίλητε ἐν Χριστῷ Ἀδελφέ καί Συλλειτουργέ Πάπα καί Πατριάρχα Ἀλεξανδρείας κύριε Θεόδωρε, ἱερά τῶν Ἱερωτάτων Ἀρχιερέων χορεία καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ὁ θειότατος Ἀπόστολος Παῦλος, γράφων πρός Γαλάτας (Γαλ. 5,22).
Αὐτόν τόν γλυκύτατον ἐννεαπλοῦν καρπόν τοῦ Παναγίου Πνεύματος γευόμεθα σήμερον ἐν τῇ ἱερᾷ ἡμῶν Εὐχαριστιακῇ Συνάξει τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν Θείας Λειτουργίας.
Ἀσφαλῶς “ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγεν” ὧδε, εἰς τήν μαρτυρικήν ἕδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰς τόν ἀπόηχον τῆς Θρονικῆς αὐτοῦ Ἑορτῆς, τῆς Ὑμετέρας Θεοτιμήτου Μακαριότητος πραγματοποιούσης ἐν ὥραις αἰσίαις τήν Εἰρηνικήν Αὐτῆς Ἐπίσκεψιν εἰς τήν Πρώτην Ἕδραν τῆς κατά Θεόν εὐθύνης.
Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡδήγησε τούς πόδας Ὑμῶν καί τῆς τιμίας συνοδείας Σας, ἐκ τῆς ἕδρας τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου εἰς τήν Μεγάλην Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, εἰς κομιδήν εἰρήνης καί φιλαδελφίας καί ἀγάπης.
Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἠξίωσεν ἡμᾶς, ἐνδεδυμένους τήν ἁγίαν ἱερωσύνην τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά στῶμεν ἀπό κοινοῦ ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, νά προσαγάγωμεν τήν θυσίαν τοῦ σωτηρίου, τήν ἀναίμακτον μυσταγωγίαν καί τήν προσευχήν τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, “ὑπέρ εἰρήνης καί καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως”.
Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔδωκεν εἰς ἡμᾶς εὐχήν καί λόγον διά νά ἐκφράσωμεν τά ἀνέκφραστα τῶν καρδιῶν τοῦ χριστωνύμου λαοῦ καί νά θέσωμεν ὑπ᾿ ὄψει τοῦ Κυρίου τά αἰτήματα αὐτοῦ, τά τε πρός σωτηρίαν αἰώνιον καί τά τοῦ καθ᾿ ἡμέραν βίου.
Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔλαμψεν εἰς τάς καρδίας ἡμῶν φῶς θεογνωσίας καί διήνοιξεν ἡμῶν τούς ὀφθαλμούς, εἰς τήν κατανόησιν τῶν Ἀποστολικῶν καί Εὐαγγελικῶν κηρυγμάτων, καί εἰς μετάδοσιν τῶν σωτηρίων μηνυμάτων εἰς τό χριστοδιψές ἐκκλησιαστικόν πλήρωμα.
Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετέβαλε καί μετουσίωσε τόν ἄρτον τῆς καθ᾿ ἡμέραν ζωοτροφίας ἡμῶν καί τόν οἶνον τῆς εὐφροσύνης, ἀλλά καί τῆς κατανύξεως, εἰς Ἄρτον Οὐράνιον καί Ποτήριον Ζωῆς, εἰς Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, τόν ὁποῖον καί παρέθεσεν εἰς βρῶσιν καί πόσιν ἡμῶν, “εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον”.
Ὄντως, “πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον”! Δόξα καί τιμή καί προσκύνησις τῷ Παρακλήτῳ, σύν τῷ εὐδοκήσαντι Πατρί καί τῷ προσφερθέντι καί πληρώσαντι τό στόμα, τήν καρδίαν καί ὅλην ἡμῶν τήν ψυχοσωματικήν ὕπαρξιν Υἱῷ, τῷ Σωτῆρι ἡμῶν!
Ἡ παρουσία, ὅθεν, τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί ἡ συμπροσευχή καί συλλειτουργία ἐν κοινότητι Ὀρθοδόξου Πίστεως καί βιώματος, ἐν ταυτότητι πνευματικῆς ἐμπειρίας καί ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ καί πάσῃ εὐαγγελικῇ ἀρετῇ, μᾶς βοηθεῖ νά γευθῶμεν καί νά ἀπολαύσωμεν τόν πρός Γαλάτας εὐαγγελιζόμενον καρπόν τοῦ Πνεύματος. Ἤλθετε ἐκ τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων μεγαλουπόλεως φέροντες τήν ἀγάπην τῆς Ἐκκλησίας τοῦ δευτέρου Εὐαγγελιστοῦ, ἀπό Αἰγύπτου καί Λιβύης, μέχρι τῶν νοτιωτάτων ἐσχατιῶν τῆς Ἀφρικανικῆς Ἠπείρου, καί τήν χαράν τῶν ἐκεῖσε ἀδελφῶν ἡμῶν, τόσον τῶν εὐαρίθμων Ὁμογενῶν καί τῶν Ἀραβοφώνων, ὅσων καί τῶν γλυκυτάτων μελαγχρώμων νεοφύτων τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀμπέλου, οἱ ὁποῖοι, ὡς νεοφώτιστοι, χαίρονται μέ ἕνα ζωηρότερον τρόπον, ἁρμόζοντα εἰς τήν ἀφρικανικήν ἰδιοσυγκρασίαν, τήν χαράν τοῦ Χριστοῦ.
Ἤλθετε φέροντες “τήν ποθουμένην πᾶσιν ἀνθρώποις εἰρήνην” (Ἐσθ.3,13), εἰρηνικήν Πατριαρχικήν Ἐπίσκεψιν πραγματοποιοῦντες, ἅμα τῇ ὑπό τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ἀναλήψει τῶν οἰάκων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Μάρκου. Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ἡ εἰρήνη αὕτη θά διέπῃ πάντοτε, ἐν ἀμοιβαίῳ σεβασμῷ καί ἀγαστῇ συνεργασίᾳ, τάς σχέσεις τῶν δύο πρώτων Θρόνων τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολῆς, ἀλλά καί τάς διεκκλησιαστικάς σχέσεις γενικώτερον. Σᾶς γνωρίζομεν, Μακαριώτατε, ἀπό ἐτῶν, πρᾷον, μακρόθυμον, ἐγκρατῆ, χρηστόν τό ἦθος, “πλήρη πίστεως”, ὡς ἄλλον Στέφανον (Πράξ. 6,8), καί ἀγαθωσύνης. Τό ἱλαρόν πρόσωπον καί ὁ γλυκύς καί ἥρεμος λόγος Ὑμῶν προέδιδον καί προδίδουν τήν ἀλήθειαν τοῦ πράγματος. “Ὡς εὖ παρέστητε”, ἐν μέσῳ ἡμῶν, Μακαριώτατε! “Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες” τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, κομιζούσης ἡμῖν τόν καρπόν τοῦ Πνεύματος!
Εἶσθε, Μακαριώτατε, γόνος τῆς εὐάνδρου Κρήτης, πεφιλημένης ἐκκλησιαστικῆς ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἐκ καταγωγῆς, ὅθεν, εἶσθε καί Σεῖς τέκνον τῆς ἀείποτε ἐν τῷ Σταυρῷ Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλως. Ἀλλά καί ἐλαμπρύνατε ἐν Κρήτῃ τήν διακονίαν καί ἱερωσύνην Σας, ὑπό τόν ἀείμνηστον Μητροπολίτην, Λάμπης καί Σφακίων τότε, εἶτα δέ καί Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου γενόμενον, Θεόδωρον τόν Τζεδάκην, ἄνδρα λόγιον καί τοῦ ἕλληνος λόγου ἐγκρατέστατον, ὁ ὁποῖος ἰδιαίτατα ἐκτιμῶν καί ἀγαπῶν Ὑμᾶς ἐτιμήσατο Ὑμᾶς διά τῆς ἀπονομῆς καί τοῦ ἰδίου ὀνόματος. Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ἡ μακαρία ψυχή του εἶναι σήμερον κοινωνός τῆς ἡμετέρας χαρᾶς καί δέεται ὑπέρ Ὑμῶν καί ἡμῶν τῷ Κυρίῳ. Ἀλλ᾿ εἶσθε καί, κατά τό μοναχικόν, ἀδελφός τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τῆς Παναγίας Ἀγκαράθου, εἰς τήν ὁποίαν καί ἀξιεπαίνως διατηρεῖτε τό μοναχικόν κελλίον Σας, χαλκεῖον ἀρετῆς καί τόπον ἁγιασμοῦ καί ὁσιώσεως. Ἡ Μονή Ἀγκαράθου συνδέεται -πέραν τῆς Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς αὐτῆς ἀξίας- καί ἄλλως μετά τοῦ Οἰκουμενικοῦ τούτου Θρόνου. Ἔδωκεν εἰς αὐτόν τόν ἐπί ἔτος ἐπιτηρητήν του Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας Μελέτιον Πηγᾶν, τόν ἐν Ἁγίοις Πατέρα καί προστάτην. Ἔδωκεν ἐπίσης τόν μαρτυρικόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Κύριλλον τόν Λούκαριν, τόν ἀπό Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος ἐκλέϊσε τούς Θρόνους ἡμῶν ἐξ ὑπαμοιβῆς, ἐν ἡμέρας τραχείαις καί αἰχμηραῖς, ἤνοιξε δέ τήν ὁδόν τοῦ Μαρτυρίου διά τόν Χριστόν καί διά τό Γένος εἰς τούς Οἰκουμενικούς Πατριάρχας τῶν τελευταίων τεσσάρων αἰώνων.
“Εἰς ἀγάπης ἀντέκτισιν” ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐκκλησία ἐπί αἰῶνας προήσπιζε τά δίκαια τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Θρόνου παρά τῇ τέως Ὑψηλῇ Πύλῃ καί ἐμερίμνα φιλαδέλφως ὑπέρ τῆς εὐπραγίας καί καταστάσεως τοῦ δευτέρου τῇ τάξει Πατριαρχείου, ἀκόμη καί εἰς ἐκλογάς Πατριαρχῶν αὐτοῦ προβαίνουσα ὅτε τοῦτο ἠμοίρει ἀνδρῶν ἐπαρκῶν καί καταλλήλων. Τινές μάλιστα τῶν ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν, ἐν οἷς καί οἱ πρῴην Οἰκουμενικοί Πατριάρχαι Σωφρόνιος καί Μελέτιος ὁ Μεταξάκης, ἐκλέϊσαν, μετά τόν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καί τόν τῆς Ἀλεξανδρείας Πατριαρχικόν Θρόνον. Εἴθε αἱ εὐχαί πάντων αὐτῶν νά συνοδεύουν Ὑμᾶς ἐν τῇ ἐνασκήσει τῶν ὑψηλῶν καθηκόντων Ὑμῶν.
Φημίζεσθε Πατριαρχικῶς, Μακαριώτατε, ὡς “Πατήρ Πατέρων”. Ἡ μέχρι σήμερον ἐν τῇ Ἀφρικανικῇ Ἱεραποστολῇ ἐργασία καί πολιτεία Ὑμῶν Σᾶς ἀνέδειξε πατέρα τῶν προσηλύτων. Οὐδόλως ἀμφιβάλλομεν ὅτι καί οἱ πατέρες τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Θρόνου, γευόμενοι τῆς ἀγάπης καί φιλοστόργου μερίμνης Σας, ὡς ἴδιον πατέρα, ὄχι μόνον θά προσφωνοῦν, ἀλλά καί θά αἰσθάνωνται.
Φημίζεσθε καί ὡς “ποιμήν ποιμένων”. Τό ἀνά τήν πολυτλήμονα καί βαρυδαίμονα Ἀφρικήν ποίμνιον στρέφει τά ὄμματα αὐτοῦ εἰς τάς τιμίας Ὑμῶν χεῖρας, ἀναμένον νά τό ὁδηγήσητε εἰς νομάς σωτηρίου. Πεινῇ τόν Χριστόν ἡ Ἀφρική καί διψῇ τήν Δικαιοσύνην ἀλλά καί εὑρίσκεται, ὡς ἄνευ φραγμοῦ ἀμπελών, εἰς τήν διάθεσιν ψευδοποιμένων πολλῶν καί ψευδοπροφητῶν καί καταγγελέων ὀλεθρίων πιστευμάτων, “λύκων βαρέων, μή φειδομένων τοῦ ποιμνίου”. Κατανοοῦμεν τάς σχετικάς δυσκολίας τοῦ ἔργου Ὑμῶν καί θά εὑρισκώμεθα πάντοτε παρά τό πλευρόν Ὑμῶν ἐν προσευχῇ ἀφ᾽ ἑνός, ἀλλά καί ἕτοιμοι νά ὑψώσωμεν φωνήν ἐνισχυτικήν καί ἄλλως πως νά βοηθήσωμεν, ἐάν χρειασθῇ, ἀφ᾽ ἑτέρου.
Φημίζεσθε ἀκόμη καί ὡς “Ἀρχιερεύς Ἀρχιερέων” καί “Τρίτος καί δέκατος τῶν Ἀποστόλων” καί “Κριτής τῆς Οἰκουμένης”. Οἱ δύο πρῶτοι τίτλοι σχετίζονται πρός τόν ἐν τοῖς Ὑμετέροις Προκατόχοις ὄντως Μέγαν Ἀθανάσιον, τόν στῦλον τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ὁποῖος, κατά τούς δυσκόλους καιρούς τῆς Ἀρειανικῆς μανίας, ἤρθη ὄντως εἰς μοναδικόν ὕψος Ἀρχιερατικόν, τοῦτ᾽ αὐτό Ἀποστολικόν, καί ἡ θεοφώτιστος θεολογία του, διά τῆς Ἁγίας ἐν Νικαίᾳ Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐκφρασθεῖσα, “τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν”. Ἐν τούτῳ αἱ ἀπαιτήσεις τῆς κλήσεως Ὑμῶν εἶναι ἰδιαίτατα ηὐξημέναι, οὐχί μόνον ἐντός τῶν πλαισίων τῆς Ἀλεξανδρινῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ᾽ εἰς τούς εὐρεῖς ὁρίζοντας συνόλου τῆς Ἐκκλησίας, ἐν τῇ ὁποίᾳ καλεῖσθε νά εἶσθε συνέχεια τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, Ἀποστολικός τό τε βίωμα καί τήν μαρτυρίαν. Ὡς πρός τόν τελευταῖον τίτλον, τόν ἀνέκαθεν πολλῆς τῆς διχογνωμίας αἴτιον, ἡμεῖς ἀδελφικῶς ὑπολαμβάνομεν ὅτι ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐκδυομένη αὐτόν εἰς τά βάθη τῆς Πατριαρχικῆς αὐτῆς καρδίας καί συνειδήσεως, ἐπιγράφει αὐτόν εἰς τόν μόνον δικαιοῦχον, τόν Κριτήν τῆς Ἐσχάτης Ἡμέρας, τόν Κριτήν ζώντων καί νεκρῶν, τῷ ἔρωτι τοῦ Ὁποίου ἡ Πατριαρχική αὐτῆς καρδία παιδιόθεν ἐτρώθη καί ὁλοθύμως εἰς Α᾿ὐτόν ἀφιέρωται.
Μακαριώτατε,
Ἐκτιμῶμεν ὅλως ἰδιαιτέρως τό γεγονός ὅτι εἶσθε σήμερον ἀκριβῶς μεθ᾿ ἡμῶν, καθ᾿ ἥν ἡμέραν, ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, πανηγυρίζει ὁ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Πάνσεπτος Πατριαρχικός Ὑμῶν Ναός, ὁ ἀφιερωμένος εἰς τόν μέγαν τοῦτον Ἅγιον. Ἀφήκατε τόν ἑορτάζοντα Ναόν Σας καί ἐσπεύσατε παρ᾿ ἡμῖν. Τοῦτο τό ἐκτιμῶμεν ὡς ἰδιαιτέραν θυσίαν, ἐκφραστικήν τῆς πολλῆς Ὑμῶν ἀγάπης. Δέν θά τό λησμονήσωμεν. Ἀλλά καί ὁ Ἅγιος Σάββας, νά εἶσθε βέβαιος, ἥκιστα θά παρεξηγήσῃ τήν ἀπουσίαν Ὑμῶν ἐκ τοῦ Ναοῦ Του. Ἀντιθέτως θά αἰσθάνεται μειζόνως τιμώμενος διά τοῦ Πατριαρχικοῦ ἡμῶν ἐνταῦθα Συλλείτουργου. Εἶναι καί Ἐκεῖνος ἐν μέσῳ ἡμῶν, συγχαίρων καί συμπανηγυρίζων, ὁμοῦ μετά τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τῶν ὁποίων τά θειότατα λείψανα, ἄρτι ἐπιστραφέντα ἐκ Ρώμης, θησαυρίζονται ἤδη ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ τούτῳ Ναῷ, ἐν μέσῳ τοῦ ποιμνίου των καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς ὁποίας Ἀρχιεπίσκοποι διετέλεσαν ὁμοῦ μετά τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀνδρέου καί τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, ὁμοῦ μετά Μελετίου τοῦ Πηγᾶ καί Κυρίλλου τοῦ Λουκάρεως καί πάντων τῶν Ἁγίων ἀμφοτέρων τῶν κλιμάτων, Οἰκουμενικοῦ τε καί Ἀλεξανδρινοῦ.
Εὐχαριστοῦμεν, Μακαριώτατε, ἐπί τῇ ἐπισκέψει Ὑμῶν καί τῇ εὐλογίᾳ τῆς παρουσίας Ὑμῶν ἐν μέσῳ τοῦ ποιμνίου ἡμῶν. Εὐχαριστοῦμεν ἐξ ὀνόματος τῶν ἀνά τόν κόσμον τέκνων τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Εὐχαριστοῦμεν ἐξ ὀνόματος τοῦ Γένους καί τῆς Ἱστορίας. Εἴθε νά ἐπιγράψῃ ὁ Κύριος τήν ἔλευσιν καί τόν κόπον Ὑμῶν καί τήν κομισθεῖσαν εἰρήνην καί ἀγάπην καί τόν λοιπόν καρπόν τοῦ Πνεύματος, τόν ὁποῖον προσεφέρατε εἰς ἡμᾶς, διά χρυσέων γραμμάτων ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς. Θεοῦ συναιρομένου θά ἀνταποδώσωμεν τήν ἐπίσκεψιν εἰς τήν ἕδραν Σας, “ἵνα ἡ χαρά ἡμῶν ᾖ πεπληρωμένη”. Δεχθῆτε, παρακαλοῦμεν, ὡς ἐλάχιστον δεῖγμα τῆς ἡμετέρας ἀγάπης καί τῆς πρός Ὑμᾶς βαθυτάτης ἐκτιμήσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τό ὠμοφόριον καί τό ἐπιτραχήλιον τοῦτο καί φέροντες αὐτά νά ἐνισχύεσθε εἰς τήν ἄρσιν τοῦ καθ᾽ ἡμέραν σταυροῦ. Ὁλοκαρδίως Σᾶς εὐχόμεθα μακράν, λαμπράν, τετιμημένην, ἀγλαόκαρπον καί σωτηριώδη Πατριαρχίαν.
* * *
Πρόποσις κατά τό πρός τιμήν τῆς Α. Θ. Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ.κ. Θεοδώρου Β΄ ἐπίσημον ἐν τοῖς Πατριαρχείοις Γεῦμα
(05/12/2004)
Μακαριώτατε καί τιμιώτατε ἀδελφέ Πατριάρχα Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κύριε Θεόδωρε,
Ἱερώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Ἐντιμότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Ἀγαπητοί συνδαιτυμόνες,
Τό πρό ὀλίγου ὁλοκληρωθέν ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ Πατριαρχικόν Συλλείτουργον ἐπλήρωσε χάριτος καί εὐλογίας καί χαρᾶς τάς ψυχάς ἡμῶν. Ἡ Θεία Κοινωνία τοῦ Ἀχράντου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦλθεν ὡς φάρμακον ἀθανασίας εἰς τήν ὅλην ψυχοσωματικήν ἡμῶν ὕπαρξιν. Ὁ “καρπός τοῦ Πνεύματος” ἡγίασεν ἡμᾶς διά μίαν ἀκόμη φοράν καί τό πνεῦμα ἡμῶν κατηυγάσθη ἀπό τό φῶς τοῦ Παρακλήτου. Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Μᾶρκος, ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ Ἡγιασμένος, ὁμοῦ μετά τῶν ἐπιστρεψάντων ἤδη ἐν εὐλογίαις εἰς τά ἴδια, διά τῶν ἱερῶν αὐτῶν λειψάνων, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, συνηγωνίσθησαν ἡμῖν εἰς τάς προσευχάς, εἰς τρόπον ὥστε νά ἔχωμεν ζωηράν ἔσωθεν τήν πληροφορίαν ὅτι ἡ θυσία ἡμῶν ἡ ἀναίμακτος καί ἡ λογική ἡμῶν λατρεία ἐγένοντο εὐμενῶς δεκταί ὑπό τῆς Παναγίας Τριάδος. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων τούτων ἕνεκεν!
Ἤδη, ἡ ὑλική τράπεζα διεδέχθη τήν πνευματικήν, εἰς διάψευσιν πάσης μανιχαϊκῆς ἀντιλήψεως περί ὕλης καί πνεύματος, τά ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία, κατά τό ἀναλογοῦν ἑκατέρῳ ὁπωσδήποτε, καί σέβεται καί θεραπεύει, τελικόν σκοπόν ἔχουσα τήν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν τοῦ ὅλου ἀνθρώπου. Δόξα τῷ Θεῷ καί τούτου ἕνεκεν!
Τήν σημερινήν ἡμῶν χαράν καθιστᾷ μοναδικήν ἡ ἐν μέσῳ ἡμῶν παρουσία τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, πολυφίλητε καί περισπούδαστε ἅγιε ἀδελφέ, Πατριάρχα Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κύριε Θεόδωρε. Ἤλθετε εἰς τήν πόλιν ἡμῶν ποιούμενος ἀρχήν τῶν εἰρηνικῶν Ὑμῶν ἐπισκέψεων ἀνά τάς Ἁγιωτάτας Αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. Ἐδῶ “ἐβάλετε εὐλογητόν” τῆς εὐλογημένης πορείας τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος πρός τούς ἀνά τόν κόσμον προσφιλεῖς ἀδελφούς Αὐτῆς. Ἤλθετε “πραΰς καί ταπεινός”, ἤρεμος καί ἡσύχιος, γλυκύς καί εἰρηνικός, ἀγαθοκάρδιος καί ἱλαρός, ὡς πάντοτε Σᾶς γνωρίζομεν. Ἤλθετε ὡς ὁ Ἄγγελος τῆς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Ἐκκλησίας καί διάδοχος μεγάλων στοιχείων, οἷοι Ἀθανάσιος ὁ Μέγας καί Κύριλλος καί Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων καί Μελέτιος ὁ Πηγᾶς καί εἴ τις ἕτερος, κομίζοντες τήν χάριν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, τήν Θεολογίαν τῶν προμνησθέντων Πατέρων, τήν Ὁμολογίαν καί Ὁσιότητα τῶν Πατέρων τῆς Ἐρήμου, τό Μαρτύριον ὑπέρ Χριστοῦ οὐκ ὀλίγων Ἁγίων Μαρτύρων. “Ἕνεκεν τούτου εἴδομεν τό πρόσωπόν Σου, ὡς ἄν τις ἴδοι πρόσωπον Θεοῦ” (Γεν. 33,10).
Δοξάζομεν καί αὖθις τόν Κύριον διά τήν δωρεάν Του αὐτήν τῆς Ὑμετέρας παρουσίας εἰς τάς αὐλάς τῆς Ἁγίας Αὐτοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καί ἀπευθύνομεν Ὑμῖν καί αὖθις τό “ὡς εὖ παρέστητε”. Διά νά σημειώσωμεν δέ καί τήν ἐκτίμησιν ἡμῶν εἰς τήν Κρητικήν Σας καταγωγήν, ἐπιτραπήτω νά ἀπευθύνωμεν τό καλωσόρισμα κατά τόν οἰκεῖον τοῖς Κρήταις τρόπον:
“Χίλια καλῶς ὡρίσατε,
Φίλε καί Ἀδελφέ μας·
Χίλιοι νά εἶν᾽ οἱ χρόνοι Σου,
Εὔχονται οἱ καρδιές μας.
Λαμπρά καί θεοτίμητη
νάχης Πατριαρχία·
πολύχρονη, καλλίκαρπη,
νά χαίρῃ ἡ Ἐκκλησία”!
Ἐκ παραδόσεως, Μακαριώτατε, αἱ διεκκλησιαστικαί σχέσεις Κωνσταντινουπόλεως καί Ἀλεξανδρείας ἦσαν ἀδελφικώταται, ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν ἁμιλλομένων εἰς ἀντίδοσιν ἀγάπης καί τιμῆς, καί συνεργαζομένων ἀγαστῶς εἰς πάντα τά μεγάλα ἐκκλησιαστικά καί διεκκλησιαστικά ζητήματα. Ἰδιαιτέρως ὀφείλομεν νά μνημονεύσωμεν ἐν εὐγνώμονι ἀγάπῃ τήν τοιαύτην φιλάδελφον γνώμην τῶν ἀοιδίμων προκατόχων τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, μάλιστα δέ τῶν δύο τελευταίων, Παρθενίου καί, τοῦ τόσον τραγικῶς ἀναχωρήσαντος ἐκ τῶν προσκαίρων, Πέτρου τοῦ Ζ´, τῶν ὁποίων πολύς ὁ σχετικός μισθός παρά Κυρίου. Εἴμεθα ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι οὕτω θά συνεχίσωμεν καί ἐν τοῖς ἐφεξῆς, σκοποῦντες εἰς τό ἀποστολικόν “περισσεύειν μᾶλλον”. Ἡμεῖς εἴμεθα μᾶλλον ἤ πρόθυμοι. Τό αὐτό διαισθανόμεθα καί δι᾽ Ὑμᾶς. Ἄλλωστε, ἡ μέχρι τοῦδε ἐπιδειχθεῖσα εὐλαβής ἀγάπη πρός τήν καί Ὑμετέραν Πνευματικήν Μητέρα καί Τιθηνόν Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, παιδιόθεν ἀκόμη, προμνηστεύεται καί ἐγγυᾶται φωτεινάς ἡμέρας καί πλήρεις ἀγάπης, εἰρήνης καί καλῆς συνεργασίας. Θά εἴμεθα συνηρμοσμένοι καί συντονισμένοι ὡς χορδαί ἐν τῇ αὐτῇ κιθάρᾳ, ἵνα ᾄδεται, διά τῆς ἀγάπης καί εἰρηνικῆς, ἀδελφικῆς ἡμῶν συνεργασίας, τό παναρμόνιον ᾆσμα “Εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν”.
Αἱ ἡμέραι εἶναι πονηραί. Ἡ Ἐκκλησία πολλαχῶς καί αὖθις χειμάζεται. Ἄς μή εὑρίσκωνται Νερώνειοι καί Διοκλητιάνειοι διωγμοί εἰς τό προσκήνιον τῆς Ἱστορίας. Ὁ βύθιος δράκων, ὁ ὄφις ὁ ἀρχαῖος, δέν ἡσυχάζει, ἀλλά ποικίλας μηχανάς μηχανεύεται κατά τῆς Ἐκκλησίας καί πολλάς παγίδας καί θήρευτρα μετέρχεται πρός ὑποσκελισμόν τῶν πιστῶν. Νήφοντες καί γρηγοροῦντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες καί τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης συνδεόμενοι ἀλλήλοις, θά παλαίσωμεν καί θά ἀνταπεξέλθωμεν, καί ἡ νίκη ἡμῶν θά εἶναι μεγάλη. Ἰησοῦς Χριστός νικᾷ! Αὐτός εἶναι ἡ δύναμις καί ἡ νίκη ἡμῶν καί τάς σημαίας Αὐτοῦ τετιμημένας θά ἀναπετάσωμεν οὐχί μόνον μέχρις εἰς τά βάθη καί τάς ἐσχατιάς τῆς Ἀφρικῆς, ἀλλά καί ἁπανταχοῦ τῆς γῆς! Ὁ 21ος αἰών εἶναι, πρέπει νά εἶναι, ὁ αἰών τῆς Ὀρθοδοξίας.
Βεβαιωθῆτε, Μακαριώτατε, διά μίαν εἰσέτι φοράν, διά τήν πολλήν ἡμῶν ἀγάπην καί φιλαδελφίαν. Εἴμεθα ἐδῶ. Εἴμεθα δίπλα Σας. Εἴμεθα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ πάντοτε εἰς τήν διάθεσίν Σας. Αἱ προσευχαί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως-Νέας Ρώμης Σᾶς συνοδεύουν διάπυροι.
Ἤδη, ἐγείρομεν τό κύπελλον καί προπίνομεν ὑπέρ ὑγιείας καί μακροημερεύσεως τῆς Ὑμετέρας φίλης Μακαριότητος, ἐπ᾿ ἀγαθῷ τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Θρόνου, ἐπ᾿ ἀγαθῷ τῆς Ἱεραποστολῆς εἰς τόν Ἀφρικανικόν ἀγρόν, ἐπ᾿ ἀγαθῷ τῆς ὅλης Ἐκκλησίας. Γένοιτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου