e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τρίτη 20 Αυγούστου 2019

Βαριά σκιά για την Εκκλησία της Ρωσίας η «Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία Βορείου Κύπρου»


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης πληροφορήθηκε για την «Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία Βορείου Κύπρου» από το ρεπορτάζ του Αριστείδη Βικέτου στην εφημερίδα της Κύπρου “Ο Φιλελεύθερος” (φ. 19-8-2019). 
Όπως ήταν φυσικό το δημοσίευμα προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση σε Ελλάδα και Κύπρο και η είδηση αναδημοσιεύτηκε δαψιλώς στα ΜΜΕ. 
Έσπευσε η εκπρόσωπος της πρεσβείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη Λευκωσία να κοινοποιήσει παλαιότερο έγγραφο της Ρωσικής Εκκλησίας (4-2-2019) όπου δηλώνεται ότι «ο κ. Αλεξέι Ιβανόφ, ο οποίος αυτοαποκαλείται κληρικός της «Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Εξωτερικό» και επικεφαλής της ενορίας αυτής στην Κερύνεια, δεν είναι και ποτέ δεν ήταν κληρικός της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και δεν χειροτονήθηκε κανονικά, και δεν έχει καμία επαφή με την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία”. 
Κι ακόμα η εκπρόσωπος δήλωσε κατηγορηματικά πως “η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία πάντα συμπεριφέρεται με σεβασμό στο αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Κύπρου και καθοδηγείται από την αρχή της απόλυτης δικαιοδοσίας της Εκκλησίας της Κύπρου στο έδαφος της χώρας, που επεκτείνεται σε όλο το νησί”. 
Την ώρα, όμως, που η Ρωσική Εκκλησία εξαπολύει εγκύκλιο, πάση τη κτίσει, για να δηλώσει την παύση της μνημόνευσης του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου και την διακοπή κοινωνίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο (εξαιτίας του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου), δεν αισθάνεται την ανάγκη να πληροφορήσει την ανά την οικουμένη Ορθοδοξία για τους σχισματικούς, εκ των κόλπων της, που δρουν στα Κατεχόμενα της Κύπρου;

Η Ρωσική Εκκλησία ούτε αποκάλυψε το γεγονός, ως όφειλε, ούτε το καταδίκασε μέχρι τώρα ρητά και κατηγορηματικά, όπως επίσης θα ‘πρεπε. Το θέμα δεν είναι απλό και δεν μπορεί να τελειώσει με μια δήλωση του στυλ «είναι σχισματικοί, δεν ανήκουν σε μας». 
Σε μια τόσο ευαίσθητη περιοχή, όπως τα Κατεχόμενα της Κύπρου, όπου το ψευδοκράτος έχει τον απόλυτο έλεγχο των πάντων, εμφανίζονται κάποια στιγμή κάποιοι «ρώσοι σχισματικοί» και αρχίζουν την όποια εκκλησιαστική δράση τους ανενόχλητοι; 
Την ώρα που για να γίνει μία Θεία Λειτουργία ή άλλη λατρευτική εκδήλωση στα Κατεχόμενα από τους Ελληνοκύπριους, πρέπει να δοθεί –αν δοθεί– άδεια από τις αρχές του ψευδοκράτους, κάποιοι Ρώσοι «σχισματικοί» δρουν απολύτως ελεύθερα και διατηρούν και ιστοσελίδα! 
Η Ρωσική Εκκλησία οφείλει όχι μόνο να καταδικάσει την σχισματική σέκτα που δρα στα Κατεχόμενα της Κύπρου, αλλά και να προβεί σε όλες εκείνες τις διπλωματικές ενέργειες για την απομάκρυνση των εν λόγω από την μεγαλόνησο. 
Όσο αυτό δεν γίνεται, η σκιά πέφτει βαριά τόσο στην Ρωσική Εκκλησία όσο και στην Ρωσική πολιτική. 
Τέλος, η Εκκλησία της Κύπρου θα πρέπει να ζητήσει ξεκάθαρες εξηγήσεις από τη Μόσχα γι’ αυτή την ιστορία, ώστε να δοθεί τέλος σ’ αυτήν την… απίθανη -και καθόλου αθώα- εισπήδηση.

Στην Σύνοδο της Εκκλησίας Κύπρου το θέμα για τη «Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία Βορείου Κύπρου»


ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΗΛΩΣΕ ΣΤΟΝ «Φ» Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Για δεύτερη ημέρα η εφημερίδα "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ" της Κύπρου και ο δημοσιογράφος Αριστείδης Βικέτος ανέβασαν ψηλά το ύποπτο και σίγουρα καθόλου "αθώο" ζήτημα της λειτουργίας στην Κατεχόμενη Κύπρο της λεγόμενης "Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Βορείου Κύπρου"...

Το ζήτημα έπαιξε χθες σε όλα τα ΜΜΕ της Κύπρου και στα κορυφαία της Ελλάδας και προκάλεσε μεγάλη αναταραχή, υποχρεώνοντας τη Ρωσική Πρεσβεία να προβεί σε διευκρινίσεις... Διευκρινίσεις που όμως άφησαν αναπάντητα πολλά ερωτήματα και χωρίς φως πολλές πτυχές αυτής της ιστορίας, η οποία βάλει ευθέως στην καρδιά των εθνικών συμφερόντων της Κύπρου και κυρίως της μεγάλης και ανοικτής πληγής της Κατοχής της βόρειας Κύπρου...

Διαβάσετε το σχετικό ρεπορτάζ του κ. Βικέτου στο σύνδεσμο: aviketos.com

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην έναρξη της 10ης Συνελεύσεως του Διαθρησκειακού Οργανισμού «Religions for Peace»


Σήμερον Τρίτην, 20ήν Αὐγούστου 2019, ὁ Παναγιώτατος, ἀνταποκριθείς προφρόνως εἰς σχετικήν πρόσκλησιν τοῦ Ἐλλογ. Δρος William F. Vendley, Γεν. Γραμματέως τοῦ Διαθρησκευτικοῦ Διεθνοῦς Ὀργανισμοῦ «Religions for Peace» (RfP), ἐτίμησε διά τῆς ὑψηλῆς Αὐτοῦ παρουσίας καί διά καταλλήλου ὁμιλίας τήν ἐναρκτήριον τελετήν τῆς ἐν Lindau Γερμανίας συγκαλουμένης 10ης Γενικῆς Συνελεύσεως αὐτοῦ, ἐπί τοῦ θέματος «Caring for our Common Future – Advancing Shared Well-being», καθ’ ἥν παρέστη καί ὁμίλησε καί ὁ Ἐξοχ. Πρόεδρος τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Δημοκρατίας τῆς Γερμανίας κ. Frank-Walter Steinmeir, ὡς ἐπίσης καί θρησκευτικοί ἡγέται καί ἐκπρόσωποι Κυβερνήσεων καί Διεθνῶν Ὀργανισμῶν, συνολικῶς περί τά 900 πρόσωπα.






KEYNOTE REMARKS
By His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew
10th World Assembly of Religions for Peace
(Lindau, Germany, 20-23 August 2019)

Your Excellency Dr Frank-Walter Steinmeier, President of the Federal Republic of Germany,
Distinguished Participants, 
Ladies and Gentlemen, 
Dear Brothers and Sisters,

It is a great honor for us to attend the tenth gathering of the World Assembly of Religions for Peace. Today, among prominent representatives of state and religions, of the high diversity of faith-based traditions, it is our pleasure to offer the following keynote remarks on the very important theme, “Caring for our Common Future: Advancing Shared Well-Being.”

Since our election as Ecumenical Patriarch in 1991, we have unceasingly strived to raise awareness on pressing global challenges, such as the protection of the environment, the advancement of peace and reconciliation, the promotion of intercultural and interreligious dialogue, the foundation of a culture of justice and solidarity, and the resistance to all those tendencies that do harm to the dignity and sacredness of the human person and his inalienable fundamental rights. Almost twenty-eight years of active engagement with all these problems has revealed one truth: that nothing can be achieved if we work separately and independently. Nobody—not a nation, not a state, not a religion, nor science and technology—can face the current problems alone. We need one another; we need common mobilization, common efforts, common goals, common spirit. Our future is common, and the way toward this future is a common journey. This is why Religions for Peace International is so crucial, because it constitutes a unique opportunity to gather people of faith together and to express our care for the common good—at the center of which is the natural environment, currently threatened by the so-called “modern sins” of humanity.

Today, though, it is not as strange as it may once have been in the past to witness a religious institution or leader—one normally concerned with "sacred" values—to be involved in "secular" issues. After all, what does caring for peace as shared well-being have to do with our various religious missions? We continue to think, quite honestly, that one of the biggest accomplishments of Religions for Peace International, since its creation in 1970, has been the encouragement of faith-based institutions to establish fruitful cooperation and sincere dialogue with various people of diverse backgrounds—from the political scene to civil society, from intellectuals to practitioners, from theologians to technocrats, etc. The problem is that it takes effort to change our behavior, to acknowledge that we, humans, are the source of the problem and to understand ourselves as radically relational and interdependent, not only in a sociological sense, but also in a more holistic way. We are relational beings. Truth is communion, life is sharing, existence is coexistence, logos is dia-logos, freedom is common freedom. In the Orthodox tradition, when, during the Divine Liturgy, the celebrant raises up the bread and wine in order to become the body and blood of Christ, he offers this powerful prayer: “Your own of your own, we offer to You, on behalf of all and for all.” The phrase “on behalf of all and for all” means that there could not be any sacrifice, any prayer, or any glorification of God, if it did not include the whole cosmos.

Unless we are willing to sacrifice a little, then we may live our lives without even noticing the harmonious cosmic concert, the symphony of beauty being performed before our very eyes and ears. In this immense orchestra, each minute detail plays a critical role; every trivial aspect contributes in an essential way to the melody produced. Not a single member can be removed without the entire symphony being affected. No human being, tree or animal can be replaced without the entire picture being distorted, if not destroyed. When will we begin to hear the music of this magnificent harmony, this concert of peace?

The mystics of all traditions understood these plain truths. They realized that a person with a pure heart, inspired by godly virtues, can sense a connection with the rest of creation. This is where we can discern parallels in both Eastern and Western Christianity. One may recall Seraphim of Sarov (1754-1833) feeding the bear in the forest of the north; or Francis of Assisi (1181-1226) addressing the elements of the universe as his "brothers" and "sisters." The same analogy may be found in the twelfth century epic Conference of the Birds and the tenderness for all of nature in Rumi's poetry (1207-1273). These connections are not merely emotional; they are profoundly spiritual, offering us a sense of continuity and community with all of God's creation, while providing an expression of identity and compassion with the whole world. Therefore, love for God, love for man, and care for peace and creation, cannot be disconnected. While, indeed, there may be a hierarchy of priority, no sharp distinction exists between them. The truth is that we are all one family—human beings and the entire living world—and, together, all of us look to God the Creator.

Ladies and Gentlemen,

The Holy and Great Council of the Orthodox Church, which convened in Crete in June 2016, stated in its Encyclical that “honest interfaith dialogue contributes to the development of mutual trust and to the promotion of peace and reconciliation. The Church strives to make ‘the peace from on high’ more tangibly felt on earth. True peace is not achieved by force of arms, but only through love that ‘does not seek its own’ (1 Corinthians 13:5). The oil of faith must be used to soothe and heal the wounds of others, not to rekindle new fires of hatred.” (§17)

Despite the criticism against religion as a source of division and fundamentalism, it is not religion, but actually the ideology of the “death of God,” proclaimed and celebrated by many in our times, which led to the most violent era ever seen in the history of mankind, the twentieth century. This era has witnessed two world wars, several genocides, unforeseen atrocities, bloody armed conflicts, exchanges of populations, the cold war and nuclear threats. Mankind is at an impasse, helpless and guideless, when “God is dead.”

Yet, in the Bible we are taught that “the fear of the Lord is the beginning of wisdom.” (Psalm 111:10). However, as we all know, today fear can become an instrument of violence when radicalism and fundamentalism—these expressions of “zeal not based on knowledge” (Rom. 10:2)—overtake the real nature of religion, which is to connect humanity with God, to guide people to the depth of the truth, to inspire a fruitful relationship between peoples, and to lead to a change of mind and life, to mutual understanding and trust. This “fear of God” is different from the one exalted by extremism. It is a transformative moment that encompasses peace and freedom, and cultivates virtue and cooperation. In Christian theology, we call this moment a conversion of heart and mind that leads to a peaceful communion with God, our neighbor and all of creation.

Despite the difficulty of the task set before us, we remain hopeful about humanity’s progression toward a state of shared well-being. This is precisely why this vision must be promoted beyond the walls of this Assembly, as well as beyond the walls of our sacred religious sites and places of worship. Religions for Peace is the center of interdisciplinary and interfaith initiatives, which serve as a catalyst for assembling leaders in religion, science, business, civil society, government and academia. At this point, we would like to thank and acknowledge the fruitful work and commitment of all those we know and do not know in this extraordinary organization. We especially commend Dr. William Vendley, who, for so many years, has been the face and driving force behind Religions for Peace International.

Dear Friends,

We live in an imperfect world and together, through common action and creative initiatives, we must make it a better world, not only for the present generation, but also for those to come. Our children and our children’s children deserve a world of freedom, of comprehensive peace and justice, of generosity and compassion, free from violence against nature and our fellowmen. We pray that the renewed solidarity and care we are all working for will become a sacred offering “on behalf of all and for all.” Thank you very much for your kind attention.


photos: Ecumenical Patriarchate

Τα παιδία παίζει ή... λύνει ασκήσεις!

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης
Κληρικός της Κρήτης, Επαρχίας του Οικουμενικού Θρόνου 

Λίγο μετά την κορυφαία Θεομητορική Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και ο πολυγραφότατος κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, μας έβαλε μια άσκηση να λύσουμε, για την οποία και δημόσια τον ευχαριστώ διότι η απάντηση στις ερωτήσεις του θα βάλει πολλά πράγματα στη θέση τους πάνω σε αυτήν την πολύκροτη, ως μη ώφειλε, υπόθεση του Ουκρανικού εκκλησιαστικού ζητήματος, το οποίο έληξε με την υπογραφή και απόδοση του Τόμου Αυτοκεφαλίας από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, στις 5 και 6 Ιανουαρίου 2019. 

Τα έχουμε γράψει, τα έχουμε ξαναγράψει, όμως δεν πειράζει, θα τα επαναλάβουμε διότι πάντα η επανάληψη ωφελεί και ποτέ δεν περισσεύει. Είναι ευθύνη μας άλλωστε να κατηχούμε ξανά και ξανά όλους τους ανθρώπους στην αλήθεια της Εκκλησίας.

Απαντήσεις, λοιπόν:

1. Ομιλεί η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης, ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης κύριος ημίν κύριος Βαρθολομαίος, προς τους Ουκρανούς Ορθόδοξους αδελφούς μας, στις 26 Ιουλίου 2008.

2. Το Βάπτισμα της μεγάλης ηγεμονίας του Κιέβου έγινε το 988 μ.Χ.

3. Από το Βάπτισμα της μεγάλης ηγεμονίας του Κιέβου, το 988 μ.Χ., μέχρι σήμερα έχουν περάσει 10 αιώνες.

4. Η Εκκλησία της Ουκρανίας υπήγετο ως Κυριακό σώμα στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου από το 988 μ.Χ. έως και τις 5-6 Ιανουαρίου φέτος, οπότε και το Οικουμενικό Πατριαρχείο παραχώρησε αυτοκεφαλία καθ’ ο είχε αποκλειστικό δικαίωμα. Η Ουκρανία όμως ως έδαφος υπήγετο πνευματικώς εις τον Κωνσταντινουπόλεως από της Δ’ εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου, η οποία προβλέπει ότι όπου δεν υπάρχει άλλη εκκλησιαστική διοίκηση τα εκτός αυτών εδάφη της κατοικουμἐνης να ανήκουν ipso iure στη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. Άρα εδώ η απάντηση είναι: ή η της ερώτησης 3 ή το αποτέλεσμα της αφαίρεσης του 451 από το 2008/2019 (ό,τι προτιμάτε).

5. Η αναγκαία υπαγωγή κτλ. σημαίνει την ανάθεση στον Μόσχας της χειροτονίας του εκλεγομένου υπό της Κληρικολαϊκής Συνελεύσεως ως Κιέβου. Δεν σημαίνει παραχώρηση των κανονικών εδαφών του Θρόνου εν Ουκρανία στη Μόσχα, δοθέντος μάλιστα ότι στο πρώτο κιόλας Ουκρανικό Σύνταγμα το 1710 γίνονταν προσπάθειες για την επικράτηση της Κωνσταντινούπολης ως εκκλησιαστικής αρχής της Ουκρανίας, όπως ήταν πάντοτε. 

6. Ασφαλώς και σημαίνει ότι συνέχιζε και μετά την Πράξη να ανήκει ιεροκανονικά και πνευματικά υπό τον Κωνσταντινουπόλεως. Προς τούτο φέρουμε μάρτυρες ακόμη και τον Τόμο Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας Πολωνίας. Αυτό που δόθηκε, υπό τις γνωστές περιστάσεις που δόθηκε, ήθελε να προλάβει με οικονομία εκκλησιαστική άλλες δύσκολες καταστάσεις. Αλλιώς γιατί να οφείλει να μνημονεύει ο Κιέβου στο «Εν πρώτοις» τον Κωνσταντινουπόλεως;

7. Όταν ανέφερε τους επτά αιώνες εννοούσε σε απόλυτη ιεροκανονική εξάρτηση και όχι στη μεσοβέζικη αυτή λύση που επεβλήθη -και πάλι κάτω από τις γνωστές συνθήκες- οπότε και δόθηκε στον Μοσχοβίας μόνο το δικαίωμα να χειροτονεί. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο!

8. Η προφανής θυσία έγκειται στο ότι, σε αντίθεση με τη Μοσχοβία, οι εκ του Βυζαντίου βάπτιζαν χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα πολιτισμού, χωρίς να εξελληνίζουν βίαια, αλλά να διδάσκουν και να διαμορφώνουν πολιτισμό προς όφελος των λαών που κατηχούσαν στην Ορθόδοξη πίστη. Έγκειται στο ότι έστελνε απεσταλμένους να ανακαινίζουν τους πιστούς και τις εκκλησίες, να ενισχύουν το Ορθόδοξο φρόνημα. 

9. Ασφαλώς και οι Πατριαρχικοί λόγοι, όπως και όλοι οι λόγοι και τα κείμενα, ερμηνεύονται από τους υπογράφοντες αυτά και όχι από τον οποιονδήποτε. Επικουρικώς υποβάλλω ότι και αυτό το δικαίωμα του χειροτονείσθαι τον Κιέβου από τον Μόσχας ήταν προϊόν πιέσεων κτλ., όμως δεν μπορούν να χωνέψουν ότι κράτησε τη μνημόνευση του Πατριαρχικού ονόματος ως εχέγγυο πνευματικής και εκκλησιαστικής εξάρτησης.

10. Προφανώς εννοεί τις πολιτικές πιέσεις και όλες τις δόλιες μεθοδείες που χρησιμοποίησε εκείνη -ή καλύτερα και εκείνη- την περίοδο η «εκλεπτυσμένη» Μοσχοβίτικη διπλωματία. Η προφανής ζημία -καταλαβαίνω από μια πρώτη ανάγνωση- είναι ότι ήθελαν σε δύσκολες περιστάσεις για τη Μεγάλη Εκκλησία, να την εκμεταλλευθούν και να της αποσπάσουν τα πάντα της. Άλλη, αυθεντική ερμηνεία, σας είπα ποιος μπορεί να δώσει. 

Σας απαντώ σε όλα αυτά τα παιδαριώδη ερωτήματα, αγαπητέ μου π. Αναστάσιε, διότι τα βλέπω σαν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να μιλώ και να γράφω ξανά και ξανά και ξανά για όλο αυτό το μεγαλείο της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, επι των ημερών Βαρθολομαίου του πάνυ, ενώ εσείς επιμένετε να τονίζετε τις δύσκολες ιστορικές συγκυρίες του Θρόνου. Δεν συνεχίζω σε αυτή την πορεία τον συλλογισμό μου διότι ξέρω ακριβώς τί θα θέλατε να γράψω ώστε να τα εκμεταλλευτείτε σε άλλο επίπεδο. Δεν θα σας κάνω τη χάρη. Λυπάμαι.

Δεν ξέρω εάν και κατά πόσο αναγνωρίζετε άλλη αυθεντία ενδορθοδόξως πλην της περισπούδαστης προσωπικότητάς σας, κάτι φυσικά για το οποίο δεν είμαι άξιος να σας κρίνω. Όμως προς τί όλη αυτή η σπουδή ώστε να βγει «σκάρτο» το Φανάρι; Φιλοχρήματου τη φήμη δεν αποκτήσατε ακόμη, άρα δεν πρέπει να έχετε πέσει θύμα ρουβλιωτικής πολιτικής. Πατριδοκάπηλος δεν φαίνεστε. Ίσα ίσα. Ακόμη και οι βαρείες στα κείμενά σας αποδεικνύουν τη μεγάλη σας αγάπη για την ελληνική γλώσσα. Υγιή εκκλησιολογία δεν θα έλεγα ότι διαθέτετε, διότι δικό μου μήνυμα σε συνέδριο αποτειχισμένων ενώ ήμουν κληρικός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δεν διαβάστηκε ούτε θα διαβαστεί. Άρα, λοιπόν, εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι η Μοσχοβία κατάφερε να διεισδύσει στους κύκλους των ψιλοαποτειχισμένων, των δήθεν αντιοικουμενιστών, λες και εμείς είμαστε οικουμενιστές, των κάθε είδους κατάλοιπα πικρίας εχόντων κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, να τους συσπειρώσει, να τους καθοδηγεί αδιόρατα και εκείνοι να νομίζουν ότι προσφέρουν υψίστης σημασίας διακονία στην Οικουμενική Ορθοδοξία ανεξάρτητα τάχα από φυλετισμούς κτλ. αλλά με μόνο γνώμονα την «αλήθεια». «Σας λέω, αλήθεια» θα έρθει η μέρα που θα αντιληφθείτε το λάθος σας, αν δεν το έχετε ήδη κάνει αλλά δεν το παραδέχεστε, και τότε εύχομαι να λαλήσει ο πετεινός, να χαρίσει στη συνείδηση σας του Πέτρου τη μετάνοια και όχι την αγχόνη του άλλου μαθητού, ο οποίος απλώς μετεμελήθη και μη έχοντας την ταπείνωση απελθών απήγξατο.

Όσες ασκήσεις και να βάλετε πάντα θα σας απαντιούνται. Ένα μόνο, σας παρακαλώ, μην υποτιμήσετε τη νοημοσύνη κανενός φερόμενος ως υποστηρικτής και αμύντωρ του πανσέπτου Οικουμενικού Θρόνου. Όχι! Δεν θα σας χαρακτηρίσω αντιπατριαρχικό. Απλά οι απόψεις σας, θεωρούν εκεί στον Βορρά, ότι τους ενισχύουν πολύ, και δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Οι καημένοι, όπου μπορούν στηρίζονται, τί να τους κάνεις.

Καλή πνευματική άσκηση, τίμιε αδελφέ!