Η ψυχή μας ως γόνιμο χωράφι

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής Δ΄ Λουκά ή του Σπορέως 

11 Οκτωβρίου 2020 

(Λκ. η΄ 5-15)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης

Ο καλός Θεός, κατά την σημερινή ευαγγελική παραβολή, έριξε τον σωτήριο σπόρο Του προς όλες τις κατευθύνσεις. Όμως οι περισσότεροι εκ Θεού σπόροι -δυστυχώς- δεν βρήκαν τόπο στις ανθρώπινες ψυχές για να ριζώσουν. 

Κάποιοι άνθρωποι, σαν άγονη και πετρώδης γη, τον αρνήθηκαν άμεσα, σκληρυσμένοι από τον εγωισμό και την απιστία τους. Έτσι ο σπόρος αυτός μαράθηκε, προτού καν επιχειρήσει ρίζωμα. 

Άλλοι άνθρωποι τον δέχτηκαν, αλλά προσωρινά κι επιπόλαια, δίχως βάθος και σκέψη. Έτσι όπως ο γήινος σπόρος, που έπεσε σε αδύναμο έδαφος, βλάστησε λιγάκι, αλλά μετά ξεράθηκε. Το ίδιο κάνει και ο θεϊκός λόγος στις επιπόλαιες καρδιές. Αυτοί οι άνθρωποι τον δέχονται αρχικώς, όμως σύντομα ατροφούν πνευματικά, συνεχίζοντας να επιδίδονται στις αμαρτωλές συνήθειές τους, παρασυρόμενοι από τις παγίδες του Σατανά. 

Παρόμοια έπαθαν και κάποιοι άλλοι, που ναι μεν τον δέχτηκαν πρόθυμα και συνειδητά, αλλά δεν θέλησαν ποτέ να απεγκλωβιστούν από το χρήμα, την ύλη και την αμαρτία, ούτε να κάνουν την οποιαδήποτε θυσία. Έτσι όλα τούτα, σα θανάσιμα και βλαβερά ζιζάνια, έπνιξαν τον θείο σπόρο που βλάστησε κανονικά και μεγάλωσε, αλλά κάποια στιγμή εξουδετερώθηκε, χωρίς αυτός να προλάβει να αποδώσει ίχνος καρποφορίας. 

Ο τελευταίος σπόρος έπεσε -επιτέλους- σε γη γόνιμη και καθαρή κι αυτή δεν είναι άλλη από την καρδιά των ανθρώπων. Εκεί βλάστησε ανεμπόδιστος, δίνοντας πλούσιους καρπούς κι ευφραίνοντας τον άνθρωπο εκείνον που τον δέχτηκε ολόψυχα. Αυτός, σε αντίθεση με τις προηγούμενες περιπτώσεις, δεν θέλησε να είναι υλιστής και βοσκηματώδης, όπως τα άλογα ζώα. Δεν θέλησε να πιαστεί στο δόλωμα του διαβόλου, την ηδονή, που με ένδυμα απατηλό και ελκυστικό προσπαθεί να μας εκμαυλίσει. Γλυκιά στην αρχή, κρύβει στο κεντρί της την πίκρα, τον θάνατο, τις τύψεις, την ανησυχία και την δυστυχία. Βέβαια ο άνθρωπος ποτέ δεν πρέπει να παραβλέπει τις θεμιτές μέριμνες του βίου, μήτε να αμελεί τον εαυτό του και την οικογένειά του. Οφείλει να εργάζεται συνετά και έντιμα για την συντήρησή του, χωρίς να φθείρεται από αμαρτωλές αγωνίες και ματαιότητες. Πολύ περισσότερο βέβαια δεν θα πρέπει να προσπαθεί να πετύχει αυτό που θέλει, διαπράττοντας αδικίες και συμπεριφερόμενος απρεπώς εις βάρος συνανθρώπων του. Γιατί τότε, ποτέ δεν θα βρει μέσα του την γαλήνη και την ηρεμία που επιθυμεί.  Αντιθέτως, ακόμη και ο ύπνος του θα είναι εφιαλτικός και ταραγμένος, η δε καθημερινότητά του θα τον πιέζει αφόρητα, οδηγώντας τον στο άγχος και την απόγνωση. 

Ας αγωνισθούμε να μην ακολουθήσουμε τον ολέθριο αυτό δρόμο, αλλά ας μετατρέψουμε την ψυχή μας σε γόνιμο χωράφι, όπου ανεμπόδιστος θα βλαστήσει και θα καλλικαρπήσει ο θείος Λόγος. Γένοιτο!