τοῦ Κωνσταντίνου Δ. Μενιδιάτη,
Χημικοῦ M. Sc., Ph. D., Θεολόγου-ὑπ. Δρος τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου
«Ἦν δὲ ὡσεὶ ὥρα ἕκτη καὶ σκότος ἐγένετο ἐφ' ὅλην τὴν γῆν ἕως ὥρας ἐνάτης, τοῦ ἡλίου ἐκλείποντος» (Λκ. 23, 44), μόνον ἐτοῦτα τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ θὰ περιέγραφαν σήμερα τὴν κατάσταση στὴ Μεγαρίδα, τὸν τόπο μου τὸν εὐλογημένο -καὶ συγχωρέστε μου τὸ πρῶτο πρόσωπο, μὰ ὁ πόνος εἶναι προσωπικός- ποὺ σήμερα καίγεται ἑπταπλασίως ὡσὰν τὴν κάμινο τῆς Βαβυλῶνος∙ τὸν τόπο τὸν κατάφυτο μὲ τὰ ἀμέτρητα ἐλαιόδεντρα καὶ τὰ ἀπάτητα δάση. Μὰ πιὸ πολὺ τὸν τόπο τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Μοναστηριῶν, τῶν Μοναστηριῶν μας ποὺ σὰν τὶς φωλιὲς τῶν πτηνῶν τοῦ οὐρανοῦ στὶς παρυφὲς τῶν Γερανείων, ἔγιναν καὶ δικιά μας φωλιὰ καὶ καταφυγὴ καὶ σκέπη καὶ προστασία καὶ λιμάνι… Τὰ Μοναστήρια μας, καὶ πιὸ πολὺ τὰ Μοναστήρια τοῦ Παπποῦ τοῦ Δαμασκηνοῦ∙ ἡ Μονὴ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μάζι, τῆς Κυρᾶς τῶν Γερανείων καὶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου τοῦ Μακρυνοῦ, τοῦ Παπποῦ τοῦ Αϊ-Γιάννη, ποὺ δὲν ὑπάρχει κάτοικος τούτου τοῦ τόπου ποὺ νὰ μὴν ἀγαπᾶ καὶ νὰ μὴν εὐλαβεῖται!
Γράφω αὐτὲς τὶς λέξεις σὰν προσευχὴ, γιατὶ δὲν μπορῶ ἄλλο νὰ προσευχηθῶ καὶ νὰ κλάψω, ἄλλωστε δὲν ἤμουν ποτὲ ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς, οὔτε τῆς εὐλαβείας, οὔτε τῆς νήψης. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅλες μου τὶς ἐλπίδες τὶς ἔχω ἀποθέσει στὴν Ἁγία Παρασκευούλα μας, ποὺ λέει ὁ Γέροντας Χρυσόστομος, καὶ στὴν Παναγία τὴν Εὐεργέτιδα καὶ στὶς προσευχὲς τῶν Πατέρων στὸ Μάζι, ποὺ εἶναι γιὰ μένα καὶ γιὰ κόσμο ἀμέτρητο καὶ σπίτι πατρικὸ καὶ ἀγκαλιά μητρική, καὶ δροσιὰ τὸ καλοκαίρι καὶ θαλπωρὴ τὸ χειμῶνα, καὶ νερὸ στὴ δίψα καὶ ψωμὶ στὴν πεῖνα… Στὴν Ἁγία Παρασκευούλα μας, ποὺ πήραν τὴν χαριτόβρυτη εἰκόνα Της, ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχει τὸ Μοναστήρι, μέσα στὴ νύχτα οἱ Πατέρες γιὰ νὰ τὴν περισώσουν ἀπὸ τὴν καταστρεπτικὴ μανία καὶ τὸν ὄλεθρο τῆς πυρκαγιᾶς. Καὶ ἔσταξε ἡ καρδιά μου αἷμα σὰν τὴν εἶδα νὰ λείπει ἀπὸ τὸ θρόνο Της, ἀπὸ τὸ Μοναστήρι Της…
Ὅμως ἡ Ἁγία Παρασκευὴ δὲν ἔφυγε, ἔμεινε ἐκεῖ φρουρὸς ἀκοίμητος, «τῶν Γερανείων Κρηπὶς καὶ θεῖον προπύργιον» καὶ σκέπασε τὸ Μοναστήρι Της, καὶ ἀπέτρεψε τὰ χειρότερα, καθὼς κάηκε μόνο ἕνα τμῆμα τῆς ἀνατολικῆς Πτέρυγας. Καὶ ὁ Παπποῦς ὁ Δαμασκηνὸς ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ποὺ σίγουρα βρίσκεται, σταύρωνε σήμερα τὰ Μοναστήρια Του καὶ τὰ σκέπασε ἡ Χάρη τῶν Ἁγίων καὶ γλύτωσαν… Ἔτσι ἔκανε καὶ ὅσο ζοῦσε ὁ Παπποῦς, ὁ σημειοφόρος καὶ θαυματουργός, στὶς πυρκαγιὲς τοῦ παρελθόντος: ἔπαιρνε τὰ λείψανα τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ σταύρωνε τὴ φωτιὰ καί, ὅπως τὸ πάλαι ποτὲ «Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω», ἔτσι καὶ ἡ λαίλαπα τοῦ πυρὸς ἐστρέφετο εἰς τὰ ὀπίσω…
Ἡ νύχτα εἶναι μεγάλη καὶ δύσκολη, ὁ ἄνεμος δαιμονικός, οἱ προβλέψεις δυσοίωνες, ἡ καταστροφὴ ἀνυπολόγιστη, ὁ πόνος ἀνείπωτος… Τὸ οἰκοσύστημα στὴν δυτικὴ Ἀττικὴ ἐπλήγη ἀνεπανόρθωτα, χιλιάδες ἄγρια ζῶα βρῆκαν φρικτὸ θάνατο, περιουσίες καὶ κόποι μιᾶς ζωῆς ἔγιναν παρανάλωμα τοῦ πυρός. Δόξα τῷ Θεῷ δὲν θρηνοῦμε ἀπώλειες ἀνθρώπινων ζωῶν, χίλιες φορὲς Δόξα!!! Ὅμως ἡ νύχτα εἶναι μεγάλη…
Ἀπόψε ὅλοι προσευχόμαστε, μόνο καὶ μόνο γι’ αὐτὸ χαράχτηκαν ἄλλωστε αὐτὲς οἱ ἄτεχνες γραμμές… Ἀπόψε ὅλοι προσευχόμαστε πλάι στὶς ἐμπερίστατες Ἀδελφότητες τῶν Μοναστηριῶν μας, ποὺ ξενυχτοῦν ἐν προσευχῇ πολλῇ καὶ δοξολογίᾳ βαθείᾳ, μακριὰ ἀπὸ τὰ Μοναστήρια τους, εὐτυχῶς ἀσφαλεῖς∙ πλάι στὴ σεβασμία Γερόντισσα Μακρῖνα τὴν Κτητόρισσα, ποὺ παρὰ τὸ γῆρας της ἔγινε πρόσφυγας στὸν ἴδιο της τὸν τόπο∙ πλάι στὸν Γέροντα Χρυστόστομο, τὸν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς τοῦ Μαζίου, ποὺ ἐν ἐμπόνω σιωπῆ φέρει τὴν ὀδύνη τῆς δοκιμασίας∙ πλάι στὸν Ἐπίσκοπο Ἀμφιλόχιο ποὺ ἐν στεναγμοῖς ἀλλαλήτοις ἀναδέχεται τὸ ἄλγος τῆς καταστροφῆς∙ πλάι στὸν Ἐπίσκοπο Γρηγόριο, ποὺ ἀπὸ τὴ μακρινή του Ἐπαρχία θρηνεῖ γοερῶς γιὰ τὶς ἀπώλειες… Ὅμως ἡ νύχτα εἶναι μεγάλη…
Αὔριο ξημερώνει Παρασκευή, μακάρι νὰ μὴν εἶναι, Θεέ μου, μιὰ Μεγάλη Παρασκευὴ μέσα στὸ Πεντηκοστάριο… Ξημέρωσε Χριστέ μου τὴ μέρα σου, μὰ νὰ 'ναι Κυριακή, νά 'ναι Ἀνάσταση, νὰ 'ναι ἐλπίδα, νὰ 'ναι παρηγοριά, δὲν ἀντέχουμε ἄλλο τὸν πόνο τοῦ Σταυροῦ… Ὀργὴ γιὰ ὅσους φταῖνε… «Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην» (Πρ. 7, 60) ἔτσι, σκέφτομαι, θὰ ἔλεγε ὁ Γέροντας, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ μὴν φέρω στὸ νοῦ καὶ τὸν Ψαλμωδό, «σὺ δέ, Κύριε, ἐλέησόν με καὶ ἀνάστησόν με, καὶ ἀνταποδώσω αὐτοῖς» (Ψλ. 40, 11), συγχώρεσέ με Θεέ μου, ἀλλὰ πονάω πολύ.
Ὅμως ἡ νύχτα εἶναι μεγάλη… Μόνο νὰ προσευχόμαστε, τίποτα ἄλλο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου