Ἀδελφέ μου Νικηφόρε,
Πρὶν 11 χρόνια, Σεπτῇ ἐντολῇ τῆς Α. Θ. Μ. τοῦ Πάπα καὶ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ. κ. Θεοδώρου του Β’, ἐν μέσῳ Ἐκκλησίας Μεγάλης καὶ ἑνὸς κλίματος γενικῆς εὐφορίας καὶ χαρᾶς πρωτοστάτησα στὴν Ἐνθρόνισή σου, ὡς Νέου Ἀρχιποίμενος καὶ Πατρὸς τῆς κατὰ Κινσάσαν παροικούσης Ἐκκλησίας...
Στὴν προσαγορευτήρια ὁμιλία μου κατέληγα: «...σήμερον, Ἀδελφέ μου χαῖρε, φάγε καὶ πίε ὅτι μακρὰν ἀπό σοῦ ἡ ὁδός... καὶ τὴν ἐπαύριον θὲς τὴν χεῖραν σου ἐπὶ τὸ ἄροτρον καὶ γεώργησον τὸν ἀγρὸν τοῦ κλήρου σου».
Καὶ αὐτὸ ἔκαμες, Ἀδελφέ μου, ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια μὲ μύριους κόπους καὶ πόνους -κρυφοὺς καὶ φανερούς- μὲ πληγὲς καὶ ἐνίοτε τὴν στυφὴ γεύση τῆς προδοσίας ἀπὸ «ἀδελφοὺς καὶ ψευδαδέλφους»... Καὶ ἐτρώθη ἡ ὑγεία σου, ἀλλὰ ἐσὺ δἐν ἀπέκαμες οὔτε στὸ ἄροτρο οὔτε στὴν σφενδόνη1... Πιστός, σιωπηλός καὶ ὑπομονετικὸς ἐργάτης οὐδεμία ἄλλη μέριμνα ὑπῆρχε δι’ ἐσὲ ἐκτὸς τῶν ἀναγκῶν καὶ τῶν προβλημάτων τοῦ ἀμπελῶνος σου...
Ὅμως «αἱ βουλαὶ τοῦ Πανοικτίρμονος Κυρίου ἀνεξιχνίαστοι» (πρβλ. Ρωμ. 11, 33), καὶ «ἐπὶ τὸ κέλυφος» σκληρὲς καὶ ἤδη εὔθετος καὶ ἄνευ τῆς βαρύτητος καὶ εὐθραυστότητος τοῦ γηΐνου σαρκίου ἔβαλες πλώρη γιὰ τὴν πρόγευση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν «ίνα ὁδοποιήσῃς διάβασιν καὶ Πάσχα μυστικὸν πᾶσιν ὑμῖν τοῖς περιλειπομένοις...».
«Ἔντεινον, τὸ λοιπόν, καὶ κατευοδοῦ καὶ βασίλευε» (πρβλ. Ψλ. 44, 5), Ἀδελφὲ ἐκλεκτὲ καὶ ἠγαπημένε, κατευοδούμενος ὑπὸ τῆς μαρτυρίας πάντων τῶν, προσκαίρως ἀπορφανισθέντων, τέκνων σου καὶ καὶ πάντων ἡμῶν τῶν εὐχομένων Ἀδελφῶν σου ἐν τῇ Βασιλικῇ ὁδῷ τοῦ Κυρίου...
Εἴη ἡ μνήμη σου αἰώνιος καὶ ἄληστος ἐν ταῖς καρδίαις τῶν ἀγαπώντων τὴν Ἐπιφάνειαν Αὐτοῦ!!!
1 Σφενδόνη: τὸ κοῖλο τμῆμα τοῦ ἱπποδρόμου ἀφιερωμένο στὶς χθόνιες θεότητες∙ τὸν Πλοῦτο καὶ τὸν Ποσειδῶνα. Τὸ σημεῖο, ὅπου ἀνατρέπονταν τὰ ἅρματα καὶ γίνονταν οἱ δημόσιες ἐκτελέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου