ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής Ε΄ Λουκά, 30 Οκτωβρίου 2022
(Λουκά ιστ΄ 19-31)
Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης
Πολλές φορές οι άνθρωποι μακαρίζουν και ζηλεύουν τους κατέχοντες τη δύναμη και τον πλούτο. Επιθυμούν να βρίσκονται στη θέση τους και συχνά, αυτό το επιδιώκουν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Τούτο έχει ως βάση τον ανθρώπινο εγωισμό, τον υλισμό και την απιστία. Γιατί παρ’ ότι κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς, και μάλιστα ευσεβείς, στην ουσία, στο βάθος της ψυχής τους πιστεύουν ότι η μόνη ζωή που υπάρχει είναι αυτή που ζούμε εδώ και εδώ τελειώνουν όλα. Άρα, ό,τι μπορέσουμε ας αποκτήσουμε και ας απολαύσουμε σε αυτή την ζωή, γιατί είναι σύντομη και μοναδική.
Η πίστη μας όμως, άλλα διδάσκει. Θεμέλιο της θεωρεί την Ανάσταση και την μετά θάνατον ζωή που είναι αιώνια και ατελεύτητη, έναντι της γήινης ζωής που είναι μικρή και προσωρινή. Μάλιστα, σκοπός και προορισμός αυτής της ζωής είναι η αιώνια ζωή και η σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας. Επομένως υπάρχουν δύο δρόμοι: είτε θα θεωρήσουμε αυτή τη ζωή ως μοναδική, όπως ο πλούσιος της παραβολής, και ως μόνη αξία τα υλικά αγαθά και τις απολαύσεις, είτε θα πιστέψουμε ότι η μετά θάνατον, αθάνατη ανθρώπινη ψυχή θα σωθεί ή θα κολαστεί αιώνια, ανάλογα με τις πράξεις και τις επιλογές, τις οποίες έκανε ο άνθρωπος όσο ζούσε πάνω στη γη.
Δυστυχώς γι’ αυτόν, ο πλούσιος της παραβολής, το όνομα του οποίου ο Χριστός σκοπίμως δεν αναφέρει για να δείξει ότι δεν είχε προσωπικότητα, ακολούθησε τον πρώτο ολέθριο δρόμο. Φρόντιζε ακατάπαυστα την καλοπέρασή του, ντυνόταν πολυτελώς και φορούσε πανάκριβα κοσμήματα, έτρωγε σε λουκούλλεια γεύματα, διέμενε σε λαμπερές επαύλεις και μάζευε γύρω του πλήθος κολάκων και παρασίτων.
Αντίθετα, ο πάμφτωχος, ρακένδυτος και άρρωστος Λάζαρος, προσπαθούσε να χορτάσει την πείνα του από τα αποφάγια και τα ψίχουλα, τρέμοντας από το κρύο στα σκαλοπάτια του πλούσιου. Ο πλούσιος μπορεί να μην τον έδιωχνε και να μην τον έβριζε, αλλά τον έβλεπε απαξιωτικά και περιφρονητικά. Γι’ αυτόν ο Λάζαρος δεν ήταν άνθρωπος, ισότιμος και ισάξιος του.
Όμως μετά τον θάνατο τα πράγματα άλλαξαν δραματικά. Ο πλούσιος «απέθανε και ετάφη», δηλαδή πέθανε μεν, αλλά κανείς οικείος ή ξένος δεν τον έκλαψε, κανείς δεν τον λυπήθηκε. Γρήγορα ξεχάστηκε ενώ η περιουσία του μοιράστηκε στους κληρονόμους. Το χειρότερο όμως ήταν ότι στην άλλη ζωή, και ενώ καιγόταν στις αιώνιες φλόγες, μάταια παρακαλούσε για ανακούφιση. Είχε επιλέξει ό ίδιος να ζήσει μακριά από την χάρη του Θεού, γιατί αυτό στην ουσία είναι η κόλαση. Αντίθετα, ο πάμπτωχος και περιφρονημένος Λάζαρος ήταν ευτυχισμένους στους κόλπους του Θεού πατέρα και η ευδαιμονία του αυτή θα κρατούσε για πάντα.
Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να μην έχουμε την τύχη του ασεβούς και ανόητου πλουσίου.
Αρχιμ. Α.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου