Κοντά στον πάσχοντα άνθρωπο

Κυριακή Δ΄ από του Πάσχα (του Παραλύτου)

26/5/2024

Γράφει ο π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΠΟΜΟΝΗΣ

Τέταρτη Κυριακή από του Πάσχα σήμερα και η Αγία Εκκλησία μας προβάλλει ένα από τα θαύματα του Κυρίου. Πρόκειται για τη θεραπεία του παραλύτου στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά, κοντά στην πύλη των Ιεροσολύμων. Εκεί βρισκόταν η περίφημη δεξαμενή, πλησίον της οποίας στέκονταν διάφοροι ασθενείς που βασανίζονταν κυρίως από χρόνια νοσήματα. Σε αυτή τη δεξαμενή κατά καιρούς κατέβαινε Άγγελος Κυρίου, και τάραζε το νερό. Ο πρώτος από τους ασθενείς που έμπαινε κατόπιν στη δεξαμενή, θεραπεύονταν. Ανάμεσα στους δυστυχείς ασθενής που βρίσκονταν στο σημείο εκείνο ήταν και κάποιος παράλυτος. Τον  άνθρωπο αυτόν πλησίασε ο Ιησούς και αφού πληροφορήθηκε το χρόνο που τον βασάνιζε η ασθένεια και ότι κανείς δεν τον βοηθούσε να μπει στη δεξαμενή μετά την ανατάραξη του ύδατος, αποφάσισε να τον βοηθήσει. Αμέσως ο Κύριος είπε στον παράλυτο άνθρωπο να σηκώσει το κρεβάτι του και να πορευθεί. Ευθύς ο παράλυτος σηκώθηκε και περπάτησε.

Την εποχή εκείνη επικρατούσε η άποψη, που ήδη υπήρχε από τον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης, ότι η ασθένεια ισοδυναμεί με την απόρριψη από τον Θεό, λόγω της αμαρτίας. Ο ασθενής – παράλυτος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής (κατά την κρατούσα άποψη) έφερε το στίγμα της θείας εγκαταλείψεως που νομοτελειακά τον οδήγησε και στην κοινωνική απομόνωση.

Ο Κύριος, συγκινημένος από τον ανθρώπινο πόνο, ξεπέρασε όλα τα στερεότυπα της τότε κοινωνίας και εποχής. Ήρθε κοντά στον πάσχοντα άνθρωπο και τον θεράπευσε, αγνοώντας ακόμα και τους “υπερευσεβείς” Ιουδαίους που δεν δίστασαν, περιθωριοποιώντας το σπουδαίο γεγονός της θεραπείας του πάσχοντα ανθρώπου, να του προσάψουν την κατηγορία ότι θεράπευσε τον ασθενή την ημέρα του Σαββάτου που θεωρούνταν -κατά το μωσαϊκό νόμο- ημέρα αναπαύσεως.

Αγαπητοί μου, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή μπορούμε να εντοπίσουμε δυο τύπους – χαρακτήρες ανθρώπων: από τη μία ο παράλυτος, ο οποίος ζητά το έλεος του Θεού και βιώνει έντονα, εκτός από τη νόσο του, την ανθρώπινη εγκατάλειψη, και από την άλλη οι τυπολάτρες ομοεθνείς του, που απ’ ό,τι διαπιστώνουμε γνώριζαν πολύ καλά τον θεϊκό νόμο, αλλά αδιαφορούσαν εσκεμμένα για την τύχη του ασθενούς συνανθρώπου τους. Το έλεος, αγαπητοί μου, που πολλές φορές ζητάμε από τον Θεό πρέπει να γνωρίζουμε ότι, πρώτα πρέπει να το έχουμε δείξει στον συνάνθρωπό μας και δει στον πάσχοντα. Αμήν!