Κυριακή τoυ Παραλυτικoύ: Θαύμα και θαύματα

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας*

Το θαύμα της αποκατάστασης της υγείας του Παραλυτικού της τέταρτης Κυριακής από το Πάσχα έχει ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο παράλυτος της συγκεκριμένης ευαγγελικής περικοπής όχι μόνο δεν έχει πίστη στον Χριστό ως Υιό του Θεού την στιγμή που τον συναντά, αλλά μοιάζει σαν να αγνοούσε κι αυτήν ακόμα την ύπαρξή Του.

Το θαύμα αυτό δεν το ζήτησε από τον Χριστό ο Παράλυτος ή κάποιος που γνώριζε την συμφορά του, αλλά το ενήργησε ο Χριστός θέλοντας να αποκαλυφθεί ως Θεάνθρωπος σε κάποιον που Τον αγνοούσε. Η αποκάλυψη του Ιησού στον Παράλυτο γίνεται έτσι με τρόπο που θυμίζει την αποκάλυψη του Θεανθρώπου Ιησού στον Απόστολο Παύλο στον δρόμο του προς την Δαμασκό.

Τί είδε ο Κύριος στον Παράλυτο που Τον έκανε να του αποκαλυφθεί και να τον θεραπεύσει; Προφανώς την υπομονή του και την ελπίδα του στον Θεό. Ο Παράλυτος έβλεπε κάθε τόσο να πέφτει άλλος πρώτος στα νερά κι επειδή δεν είχε άνθρωπο να τον ρίξει σε αυτά, ήρθε να τον θεραπεύσει ο ίδιος ο Θεάνθρωπος.

Υπάρχουν άνθρωποι που η δοκιμασία των πειρασμών τούς κάνει να χάσουν την πίστη τους εντελώς και υπάρχουν άλλοι που η δοκιμασία των πειρασμών τούς κάνει να δουν στον Θεό την μόνη τους ελπίδα. Αυτή η τελευταία είναι η περίπτωση του Παράλυτου.

Βρισκόταν εκεί κοντά στα νερά γνωρίζοντας πως δεν είχε κανέναν που θα ενδιαφέρονταν τόσο πολύ γι’ αυτόν ώστε να τον ρίξει πρώτο μέσα σε αυτά. Βρισκόταν εκεί χωρίς να ελπίζει σε κανέναν άνθρωπο. Βρισκόταν εκεί μόνο και μόνο γιατί ο σταυρός που υπέφερε τον είχε κάνει να ελπίζει αποκλειστικά στον Θεό. Χωρίς τέτοια ελπίδα στον Θεό, ο Παράλυτος δεν θα είχε κανέναν απολύτως λόγο να βρίσκεται εκεί όπου είχε δει να θεραπεύονται τόσοι και τόσοι άλλοι. Την ελπίδα του Παράλυτου στον Θεό, που ήταν καρπός της υπομονής του στην πολύχρονη δοκιμασία του, είδε προφανώς ο Χριστός κι ήρθε να τον σώσει ως Θεάνθρωπος.

Ο Χριστός συνήθως δεν κάνει θαύμα αν ο άνθρωπος δεν είναι πνευματικά ώριμος ώστε να αλλάξει ζωή μετά απ’ αυτό. Συχνά παρακαλούμε να μάς γίνει το ένα ή το άλλο θαύμα κι αυτό δεν γίνεται γιατί ο Χριστός μάς προστατεύει να μην πάθουμε κάτι πολύ χειρότερο αν μετά το θαύμα δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να αλλάξουμε ζωή. Ο Χριστός θέλει με το θαύμα του να μάς αλλάξει τη ζωή ώστε να μπούμε στη χαρά της Βασιλείας Του πριν ακόμα πεθάνουμε, αντίθετα εμείς συνήθως ζητάμε θαύματα χωρίς να είμαστε πνευματικά έτοιμοι να τα υποστηρίξουμε με τη μετάνοιά μας, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε να χάσουμε την αιώνια ζωή αν τυχόν μας γινόταν το θαύμα που Του ζητάμε.

Ο Χριστός επιτρέπει να πέσουμε σε πειρασμούς και πονάει να μάς βλέπει που πάσχουμε, αλλά αίρει τον πειρασμό μόνο όταν δει ότι η άρση του θα μάς κάνει καλύτερους. Εμείς συνήθως ζητούμε την άρση μιας δοκιμασίας για μην πάσχουμε άλλο προσωρινά, Εκείνος όμως δεν συγκαταβαίνει στο αίτημά μας προτού βεβαιωθεί ότι η άρση του πειρασμού δεν θα μάς βάλει σε ακόμα χειρότερο κίνδυνο, αυτόν του να πάσχουμε αιωνίως.

Ο συγκεκριμένος παράλυτος ήταν έτοιμος και για το θαύμα της αποκάλυψης του Θεανθρώπου σε αυτόν και για το θαύμα της θεραπείας του, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι ανέλαβε έργο μαρτυρίας για το ποιος είναι ο Ιησούς και τί ακριβώς έκανε για τον ίδιο στον κύκλο αυτών που Τον αμφισβητούσαν. Το μεγαλύτερο πάντως απ’ όλα τα θαύματα είναι να ζει μονίμως κανείς ανοιχτός στο θαύμα της αιώνιας Θεϊκής Παρουσίας, που συνιστά την ανάσταση, τη ζωή και την αιώνια ανάπαυση ζώντων και κεκοιμημένων.

25.5.2024.

* Ο π. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.