«Εγώ είμαι»

Κυριακή Θ΄ Ματθαίου

25/8/2024

Γράφει ο π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΠΟΜΟΝΗΣ

Αμέσως μετά τον χορτασμό του πλήθους από τους άρτους και τους ιχθύες, ο ιερός συγγραφέας παρουσιάζει ένα εξίσου σπουδαίο και θαυμαστό γεγονός.

Μετά τον πολλαπλασιασμό των τροφών και την  ολοκλήρωση  του γεύματος και αφού είχε ήδη νυχτώσει, ο Κύριος έστειλε τους μαθητές Του να πάρουν το πλοίο με κατεύθυνση τη δυτική ακτή της λίμνης της Γαλιλαίας, ενώ ο Ίδιος πήγε σε κάποιο κοντινό λόφο της ανατολικής ακτής για να προσευχηθεί. Καθώς το πλοίο ήταν ήδη απομακρυσμένο από την ακτή, ένας δυνατός άνεμος προξένησε τρικυμία, θέτοντας ακόμα και τη ζωή των επιβατών σε κίνδυνο. Για αρκετή ώρα πάλευαν με τα κύματα, όταν τον πανικό τους ξαφνικά διαδέχθηκε ο τρόμος για το θέαμα που αντίκριζαν. Είδαν από τον ορίζοντα να έρχεται προς το μέρος τους, περπατώντας πάνω στα κύματα κάποιος άνθρωπος, που αρχικά νόμισαν ότι ήταν οφθαλμαπάτη. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Ιησούς, ο οποίος, αντιλαμβανόμενος τον τρόμο που τους είχε προκαλέσει, για να τους καθησυχάσει τους φώναξε «Εγώ είμαι». Οι μαθητές αρχικά δεν Τον πίστεψαν. Απ’ όλους όμως ο Πέτρος, παίρνοντας θάρρος, ζήτησε από τον Κύριο να τον καλέσει να έρθει προς το μέρος Του. Ο Ιησούς ανταποκρίθηκε αμέσως στο αίτημά του και  ο Πέτρος άρχισε να βαδίζει πάνω στα κύματα. Στα τελευταία όμως βήματα έχασε το θάρρος του και άρχισε να βυθίζεται. Τότε ο Κύριος τού απλώνει το χέρι Του και τον οδηγεί με ασφάλεια στο πλοίο.

Από όλα τα παραπάνω γεγονότα που ακούσαμε σήμερα από το ευαγγελικό ανάγνωσμα, διαπιστώνουμε ότι δεν πρόκειται για μια απλή αναφορά σε ένα εκ των πολλών θαυμάτων του Ιησού, αλλά για  αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους. Ο Θεός είναι εκείνος που κυριαρχεί πάνω στα στοιχεία της φύσης και μας συστήνεται με τη φράση «Εγώ είμαι», ο οποίος ενεργεί ανά τους αιώνες μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.

Αγαπητοί μου, εστιάζοντας σήμερα λίγο παραπάνω στο πρόσωπο του Αποστόλου Πέτρου, θα δούμε ίσως τον καθένα από εμάς. Οι χριστιανοί αναγνωρίζουμε τον Χριστό ως σωτήρα και λυτρωτή. Ως εκείνον που μπορεί κάθε αδύνατο για εμάς να το κάνει δυνατό. Πολλές φορές όμως οι περιστάσεις της ζωής μάς κάνουν να χάνουμε τον προσανατολισμό μας και κάπως έτσι να γινόμαστε ολιγόπιστοι. Ο Πέτρος θα ημπορούσε να είναι ένας από εμάς: πιστός, μα κάποτε ολιγόπιστος, που αρκεί μια στιγμή αποπροσανατολισμού της σκέψης για να μας οδηγήσει στον πάτο της όποιας θάλασσας. Σε τέτοιες όμως στιγμές οφείλουμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του Χριστού, ο οποίος πάντοτε  έρχεται αρωγός, όπως και στη περίπτωση του Πέτρου, αρκεί να βρούμε το θάρρος και τη δύναμη να Τον εμπιστευτούμε. Αμήν!