Ομιλία Μητροπολίτου Σουηδίας στην Κυριακή Η΄ Λουκά

΄

Ομιλία Σεβ. Μητροπολίτου Σουηδίας κ. Κλεόπα στην Κυριακή Η΄ Λουκά

Καθεδρικός Ναός Αγίου Γεωργίου Στοκχόλμης

Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2024

*    *     *

Πανοσιολογιώτατε,

Μουσικολογιώτατοι,

Αγαπητοί μου Αδελφοί,

        Με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, ο Χριστός δίδει απάντηση στο ερώτημα του νομικού, για την έμπρακτη αγάπη του «πλησίον».

        Η αγάπη των Εβραίων για τον «πλησίον» έφτανε μέχρι τα σύνορά τους. Αυτή την αγάπη, που περιοριζόταν στους ομοεθνείς και ομοθρήσκους, έρχεται ο Κύριος να την απλώσει πέρα και πάνω από κάθε είδους «σύνορα». Με την ολοζώντανη αυτή παραβολή, μάς προσφέρει το μέγεθος και την ποιότητα της αγάπης για τον πάσχοντα «πλησίον».

Με την αρχή ότι ο Θεός είναι πατέρας όλων, όλοι δικαιούνται να στεγάζονται στην ίδια στέγη, να λογίζονται ως αδέλφια και να απολαμβάνουν τις ευλογίες Του. Βλέποντας τον «πλησίον», οφείλουμε να αναγνωρίζουμε την ενότητα της ανθρώπινης φύσης ως κοινής «περιουσίας» και συγγενείας.

        Ο άνθρωπος, πέρα από την περιοχή της πίστεώς του, δικαιούται της προσοχής και φροντίδος μας, της προστασίας, όταν είναι ορφανός, της ζεστασιάς, όταν είναι παγωμένος, της νοσηλείας και περίθαλψης, όταν είναι ασθενής και δυστυχισμένος.

        Η έμπρακτη αγάπη, όπως αυτή του καλού Σαμαρείτη, αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους.

        Ο χριστιανός είναι πάντα πρόθυμος, να βρίσκει τρόπους ευεργεσίας του διπλανού του, που ίσως πάσχει. Ατενίζει την ζωή, με βλέμμα μιας πλατιάς καρδιάς. Μπορεί να συγκροτήσει μια ανθρώπινη κοινωνία, με δεσμούς καλοσύνης, με αμοιβαία κατανόηση, ανεξάρτητα από την φυλή ή την πίστη στην οποία ανήκει.

        Ανάμεσα στα μέλη μιας τέτοιας κοινωνίας, δεν υπάρχει διάκριση σε χριστιανό, ειδωλολάτρη, ορθόδοξο ή πιστό άλλου χριστιανικού δόγματος. Ο πονεμένος άνθρωπος είναι ζωντανή «εικόνα» του Θεού-Πατρός.

        Είναι πολλές οι περιστάσεις της ζωής που ο χριστιανός συναντά τον πόνο, την αρρώστια, τον θάνατο, την φυλακή, την εγκατάλειψη. Εδώ δεν μπορεί να προβάλλει ποτέ το «βέτο» ή το «απέχω». Ας είναι αλλόθρησκος, αλλοεθνής, ή αμαρτωλός.

        Ο ανώνυμος της παραβολής, που βρίσκεται πληγωμένος στην άκρη του δρόμου, μπορεί να είναι ο κάθε άνθρωπος, ο δικός μας άνθρωπος, διότι ο πόνος, σε όποια μορφή κι αν επισκέπτεται τον άνθρωπο, είναι κοινή μας κληρονομιά.

        Ο Χριστός «διῆλθε τόν βίον Του» στην γη, «εὐεργετῶν καί ἰώμενος» κάθε πάσχοντα και τραυματισμένο άνθρωπο. Το «οὐ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις», καταργείται με αυτή την παραβολή.Τα στεγανά της εθνότητος και της θρησκείας, τα υπερβαίνει η αγάπη του συνανθρώπου.

        Ας καλλιεργήσουμε μέσα μας κι ας καρποφορήσουμε, εφαρμόζοντας τον λόγο του Χριστού προς τον νομικό: «πορεύου και σύ ποίει ὁμοίως». Αμήν!