e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2025

Η αχαριστία των εννιά θεραπευμένων λεπρών

Η σημερινή διήγηση από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο μάς φέρνει αντιμέτωπους με ένα βαθύ και πολυπλόκαμο ανθρώπινο πρόβλημα: την αχαριστία. Δέκα άνθρωποι, όλοι τους λεπροί και καταδικασμένοι σε κοινωνική απομόνωση, φώναξαν με αγωνία στον διερχόμενοι από τα μέρη τους Κύριο Ιησού: «Ιησού, επιστάτα, ελέησον ημάς». Ο Χριστός, με τη γνωστή Του ευσπλαχνία, τους έδωσε την εντολή να πάνε να δείξουν τον εαυτό τους στους ιερείς, και στον δρόμο προς εκείνους θεραπεύτηκαν.

Όμως, από αυτούς τους δέκα, μόνο ένας γύρισε πίσω για να δοξάσει τον Θεό και να ευχαριστήσει τον Ιησού. Οι υπόλοιποι εννέα έλαβαν τη θεραπεία τους κι έφυγαν, χωρίς να σκεφτούν να επιστρέψουν για να εκφράσουν λόγο ευγνωμοσύνης.

Η αχαριστία των εννέα λεπρών φανερώνει μια πικρή αλήθεια: ο άνθρωπος συχνά θυμάται τον Θεό μόνο στη στιγμή της ανάγκης. Όταν βρεθούμε σε δύσκολες καταστάσεις, προσευχόμαστε με ένταση και ζητάμε τη βοήθεια του Θεού. Όμως, όταν η δοκιμασία παρέλθει, πολύ εύκολα ξεχνάμε Εκείνον που μας στήριξε, και συνεχίζουμε τη ζωή μας,  ωσάν να μην χρωστάμε τίποτα.

Αυτό ακριβώς συνέβη με τους εννέα λεπρούς. Έζησαν το θαύμα, αλλά δεν ένιωσαν την ανάγκη να αναγνωρίσουν τον ευεργέτη τους. Μπορεί να θεώρησαν ότι άξιζαν τη θεραπεία ή ότι ήταν κάτι φυσικό να συμβεί. Αυτή η στάση, όμως, φανερώνει μια βαθιά πνευματική ασθένεια: την έλλειψη ταπεινοφροσύνης και ευγνωμοσύνης.

Η αχαριστία γεννιέται από τον εγωισμό και την αίσθηση ότι όλα μάς ανήκουν δικαιωματικά. Όταν ο άνθρωπος πιστεύει ότι αξίζει τα πάντα, τότε παύει να ευχαριστεί. Ο εννιά λεπροί έλαβαν τη θεραπεία, αλλά δεν συνειδητοποίησαν ότι αυτό ήταν ένα δώρο, μια επιπλέον έκφραση της άπειρης αγάπης του Θεού. Θεώρησαν τη θεραπεία δεδομένη και συνέχισαν τη ζωή τους.

Μια άλλη αιτία της αχαριστίας είναι η λήθη. Οι άνθρωποι ξεχνάμε εύκολα τις ευεργεσίες που δεχόμαστε. Ζητάμε διαρκώς καινούργια δώρα από τον Θεό και ξεχνάμε να Τον ευχαριστήσουμε για όσα ήδη έχουμε λάβει.

Αντίθετα, ο ένας λεπρός που γύρισε πίσω έδειξε μιαν εντελώς διαφορετική στάση. Αναγνώρισε το δώρο που έλαβε, ένιωσε την ανάγκη να επιστρέψει, να πέσει στα πόδια του Ιησού και να Τον ευχαριστήσει. Αυτή η πράξη δεν ήταν απλώς μια ευγενική χειρονομία· ήταν μια κίνηση που φανέρωσε την πίστη του και τον οδήγησε στη σωτηρία. Δεν άκουσε μόνο λόγια παρηγοριάς, αλλά και την ύψιστη διαβεβαίωση: «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε».

Η ευγνωμοσύνη είναι η πόρτα που ανοίγει τον δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού. Όταν αναγνωρίζουμε τα δώρα του Θεού και Τον ευχαριστούμε, η ψυχή μας γεμίζει από χάρη. Η ευγνωμοσύνη μάς κρατά σε επαφή με τον δωρητή της ζωής και μάς βοηθά να καλλιεργούμε την ταπεινότητα, τη χαρά και την αγάπη.

Ας αναλογιστούμε, πόσες φορές έχουμε κι εμείς φερθεί σαν τους εννέα λεπρούς... Πόσες φορές ζητήσαμε από τον Θεό βοήθεια, τη λάβαμε, και στη συνέχεια Τον ξεχάσαμε... Πόσες φορές θεωρήσαμε δεδομένα όσα έχουμε: την υγεία μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας, την ίδια μας τη ζωή.

Η αχαριστία δεν είναι απλώς μια λησμονιά. Είναι απομάκρυνση από την αλήθεια ότι όλα είναι δώρα του Θεού. Αντίθετα, η ευγνωμοσύνη μάς επανασυνδέει με τον Δημιουργό, μας βοηθά να ζούμε με πληρότητα και μας οδηγεί σε μια αυθεντική πνευματική ζωή.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, πίσω μας τη στάση των εννέα λεπρών και ας μιμηθούμε τον έναν που επέστρεψε. Ας μάθουμε να ζούμε με ευγνωμοσύνη, όχι μόνο προς τον Θεό, αλλά και προς τους συνανθρώπους μας. Η ευγνωμοσύνη είναι το πρώτο βήμα για τη σωτηρία, γιατί μας κάνει να βλέπουμε τον κόσμο και τη ζωή μας μες από το φως της αγάπης του Θεού.

Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο για όλα όσα μας χαρίζει καθημερινά και ας Τον δοξάσουμε με την καρδιά μας. Έτσι θα γίνουμε πραγματικοί μαθητές Του, όχι μόνο θεραπευμένοι, αλλά και αληθινά σωσμένοι.

π. Π. Κ.


Δεν υπάρχουν σχόλια: