ΟΜΙΛΙΑ
ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Κυριακή
ΙΗ΄ (Δ΄ Λουκά) 12/10/2025
Του π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΠΟΜΟΝΗ
Οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες, τις καθολικές και τις ποιμαντικές. Οι καθολικές αφορούν σε όλο το πλήρωμα των τοπικών Εκκλησιών, ενώ οι ποιμαντικές αφορούν στους ποιμένες των τοπικών Εκκλησιών. Η σημερινή επιστολή ανήκει στην κατηγορία των ποιμαντικών επιστολών κι έχει ως παραλήπτη τον στενό του συνεργάτη, τον Απόστολο Τίτο.
Του π. Δημητρίου Μπόκου
Στὴν πασίγνωστη παραβολὴ τοῦ Σπορέως μὲ τὸν ἐξαιρέτως ἀπέριττο τρόπο του ὁ Χριστὸς θέτει ἐνώπιόν μας προβληματισμοὺς ζωτικῆς σημασίας. Ὁ ἐπουράνιος γεωργὸς-σπορέας Χριστὸς ἐξέρχεται ἀπὸ τὴν οὐράνια κατοικία του καὶ «κλίνας οὐρανοὺς κατέρχεται» στὸν μεγάλο ἐπίγειο ἔμψυχο ἀγρό του, γιὰ νὰ σπείρει «τὸν σπόρον αὐτοῦ». Οἱ ἄνθρωποι ὅλοι εἶναι ὁ ἀγρὸς τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἀποτελοῦν ὅμως ἕνα ὁμοιόμορφο χωράφι. Ἀπαρτίζουν μιὰ μεγάλη ποικιλία τόπων διαφορετικῶν. Καὶ αὐτό, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ προετοιμασία τοῦ ἐδάφους, ὅλες οἱ προεργασίες γιὰ τὴ σπορά, ἀνήκουν στὴν εὐθύνη τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι τοῦ Θεοῦ. Καὶ κάθε ἄνθρωπος, ἐλεύθερος ὤν, ἔχει τὸ δικό του πρόγραμμα, κάνει τὶς δουλειές του ὅπως θέλει (Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ).
Σωτήριος Θεολόγου, Μεταπτυχιακός Φοιτητής Θεολογίας Α.Π.Θ.
Η σημερινή Κυριακή, η Δ΄ Λουκά, μάς φέρνει ενώπιόν μας μία από τις πιο χαρακτηριστικές παραβολές του Κυρίου: την παραβολή του Σπορέως. Μια παραβολή που όλοι ξέρουμε, την ακούμε από παιδιά, κι όμως κάθε φορά αποκαλύπτει καινούργιο βάθος, γιατί μιλά για το πιο απλό και συγχρόνως το πιο σημαντικό: πώς ο Λόγος του Θεού συναντά την καρδιά μας.
Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής
Ομιλία στην ευαγγελική περικοπή Λουκά η´ 5-15.
Εκεί που η γη φαίνεται να περιμένει κάτι, ή ίσως να ξεχνά τα πάντα, εξήλθε ο σπορέας της ευαγγελικής περικοπής. Καμία βοή δεν προμήνυσε τον ερχομό του, ούτε ήχος σάλπιγγας δήλωνε την πράξη, μόνο η κίνηση ενός χεριού σιωπηλού, που διεσκόρπιζε τον σπόρο στην αδιάφορη καρδιά του κόσμου, ως απάντηση σε ερώτημα που ποτέ δεν τέθηκε. Και ο σπόρος, βαρύς όπως οι ζωές των ανθρώπων, έπεφτε. Έπεφτε στο άγευστο χώμα της ψυχής, όπου καμία γλυκύτητα δεν είναι από τη φύση της πλασμένη να ρίξει ρίζα, στον τόπο όπου το βάρος του άδειου χρόνου φαινόταν ανίκητο.
«Βγῆκε ὁ σποριὰς γιὰ νὰ σπείρει τὸν σπόρο του»
Του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου Καθηγητού
Η ορθόδοξη θεολογία μας δεν είναι θεωρητικό σχήμα και δεν υπάρχει για να ικανοποιεί τη διάνοιά μας, αλλά είναι βίωμα, τρόπος ζωής, μέθεξη της Θεότητας και κατά χάριν θέωση. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά της με τη δυτική και γενικά τη θεολογία των αιρετικών, η οποία ικανοποιεί διανοητικά σχήματα, δίνει την ψευδαίσθηση της δήθεν πληρότητας της αλήθειας και γι’ αυτό οδηγεί από κακοδοξία σε κακοδοξία και από αίρεση σε αίρεση. Αντίθετα η προσέγγιση της θεολογίας της Εκκλησίας μας ως εκκλησιαστικό βίωμα, ως κατά φύσιν τρόπο υπάρξεως, δε διδάσκει απλά την αλήθεια, αλλά την μεταποιεί σε μεταμόρφωση των πιστών, μέχρι του σημείου να έχουν θεοπτία, ζωντανή αίσθηση των ακτίστων ενεργειών του Θεού στην καθημερινή τους ζωή. Το γεγονός αυτό το βίωσαν οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
