Είπε ο Αββάς Νείλος: «η προσευχή είναι καταφύγιο απέναντι στη λύπη και την αθυμία» (Από το «Γεροντικό»)
Παλεύουμε οι άνθρωποι σήμερα πολύ με τη λύπη που γίνεται κατάθλιψη. Κάθε επιθυμία μας που δεν ικανοποιείται, κάθε αποτυχία μας, κάθε ματαίωση στόχων, κάθε έξοδος από σχέσεις στις οποίες έχουμε επενδύσει, αλλά και μία παρατεταμένη στασιμότητα είναι όψεις ενός κόσμου που μοιάζει μαύρος, σκοτεινός, εισοδευμένος στην απελπισία. Σπεύδουμε οι άνθρωποι να πάρουμε φαρμακευτική βοήθεια, ελπίζοντας ότι θα φτιάξει η διάθεσή μας ή ότι θα μπορούμε να κοιμόμαστε και να ηρεμούμε. Σπεύδουμε οι άνθρωποι να βρούμε υποκατάστατα για τις ματαιώσεις μας, να παραδοθούμε σε σχέσεις μιας βραδιάς, να καταναλώσουμε αλκοόλ, να περνάμε πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη του κινητού, να κάνουμε αγορές για να αισθανθούμε καλύτερα. Αυτό που δεν σκεφτόμαστε είναι πως τις λύπες μας και τις αθυμίες μας, τις ώρες δηλαδή της ανίας, μπορούμε να τις μετριάσουμε μέσα από την προσευχή.
