Ένα νεογέννητο ποίημα για την Παναγία

Άννα Τσουκαλά-Κουφού

ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Μεσ' την οδύνη των καιρών, ξανά,

κοιμάται και ανίσταται, βρεφοκρατούσα,

ισάγγελος, αθλοφορούσα

με μια πληγή από τα χέρια του Πιλάτου

ες αεί

και αναστημένη ομοίως.

Και η χαρμολύπη,

ζωγραφισμένη από τα χέρια του Πανσέληνου

με κίτρινο της Νάπολης και κόκκινο της Σιέννας

πυροδοτεί την πίστη την αλάξευτη

που μ' αναστροφές σε νοσηρά

περάσματα ταυτότητας,

ευαγγελίζεται!

Κι η Γεθσημανή πολιορκείται

μες την καρδιά τ' Αυγούστου,

σωσίβιο στις καταιγίδες

λαξευτός τάφος πυροδοτεί την πίστη

στην Θεία Σκέπη!

Μεθ' όρκου δεν αγάπησα πιότερο

από την Χώρα του Αχώρητου,

παρά εκείνο το θεσπέσιο βλέμμα

της απέραντης αγάπης και συγκατάβασης!!

[Χαλκιδική, Κυριακή 14 Αυγούστου 2011]