Πλανόδιος Μικροπωλητής Ζακύνθου κατά το β΄ μισό του 20ού αιώνα

Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας 

Στιγμές συγκίνησης!... Ο συμπατριώτης, φίλος και αναγνώστης του ηλεκτρονικού περιοδικού μας Μαρίνος Καποδίστριας μού απέστειλε, από το προσωπικό αρχείο του, μια συλλεκτική φωτογραφία του 1985, που με αφορά, πλην όμως έχει και αξία από λαογραφικής απόψεως! Απεικονίζει τον αγαπημένο Πατέρα μου! 

Είναι, λοιπόν, ο Νικόλας Π. Καποδίστριας (28.10.1922-26.7.2008), ο πλανόδιος μικροπωλητής (ενίοτε μάλιστα κι έμπιστος... εξομολόγος) στα χωριά της ευρύτερης περιοχής μας για το μακρότατο χρονικό διάστημα επτά περίπου δεκαετιών, ενώ πουλάει πολλά και διάφορα από το ιστορικό και γνωστό σε όλη την περιφέρεια τρίκυκλό του - πλήρες κινητό κατάστημα όλων των ειδών προικός και οικοκυρικής!!! 

Αφού ευχαριστήσω τον αποστολέα της φωτογραφίας Μαρίνο, αντιγράφω κατωτέρω ένα παλαιότερο ποίημά μου, στο οποίο παρουσιάζεται η πραμάτεια του τρίκυκλου του Πατέρα, αλλά υπονοείται και η υπορρέουσα κοινωνικο-πολιτική ατμόσφαιρα της περιόδου δράσης ενός πραματευτή της ελλαδικής επαρχίας από από την πέτρινη εποχή πριν και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι  τους δικούς μας δυσοίωνους καιρούς!... Διαβάστε το:

 ΕΙΔΗ ΠΡΟΙΚΟΣ

του Νικόλα (+26.7.2008)

Απ’ όλα τα πλανόδια έχει το τρίκυκλο:

Εμπριμέ ρουχαλάκια

κυριών

δεσποινίδων

ή καναπέδων

πούντρα στο πορφυρό κουτί

και άλλες απαλότητες

εύθραυστα δρακοπότηρα για στέρεους γάμους

κουβερτόρια πάθους

για τότε που θα μπει γαμπρός και δε θα βγαίνει

προσόψια τιμής

και σεντονάκια του μωρού

σκληρά κοντογούνια της δουλειάς

ή

γι’ αντρισμούς ανομολόγητους

κουβέρτες του στρατού ψυχρότερες απ’ όσο νόμιζα

για τα ψυχοπαράσκευα λιβάνι και λουμίνια

μπουρούκια του καφέ αρμόδια για τα πένθη

μα και τσεμπέρες σάβανα χηρών

καραμελίτσες του φιλιού

για να γλυκαίνονται οι καημοί

πρόστυχες δαχτυλήθρες

να μην ο πόνος περονιάζει

νυχοκόπτες ονείρων

και μαντηλάκια για συνάχι ευπρεπές

μυγοσκοτώστρες

και δοχεία νυκτός πρώτ’ απ’ όλα

επιπλέον

την ελληνική σημαία μάνα μου την αγαπώ

αφού εσύ την έραβες.

Αχ κι εκείνες οι πληκτικές αυγοθήκες Ιουλίων ασεβών

κανείς δε μ’ αγαπούσε τόσο που να με λυτρώσει-

-Αυγά τώρα ποιος έχει;

[Από την ποιητική συλλογή: Παναγιώτη Καποδίστρια, Ο αρχαίος Αγροφύλαξ, 2007, σ. 70 εξ.]