Μια ιστορία με έναν παπούλη

Γράφει ο π. ΕΦΡΑΙΜ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

Φίλοι μου, μᾶς ρωτᾶτε συχνὰ τὶ εἶναι ὁ λειτουργικὸς χρόνος. Δὲ μπορῶ νὰ σᾶς ἀπαντήσω μὲ σιγουριά. Θεωρητικὰ (μέσα στὴν κατάντια μας μόνο θεωρητικὰ μποροῦμε νὰ μιλᾶμε!) εἶναι τὸ σχίσιμο τοῦ χρόνου καὶ ἡ εἰσβολὴ τῆς αἰωνιότητας στὸ τώρα, ἡ ὁποία αἰωνιότητα τελικὰ ἀγκαλιάζει καὶ τὸ τώρα καὶ ὅλο τὸ χρόνο. Μιὰ διασταύρωση τοῦ ΝΥΝ μὲ τὸ ΑΕΙ ποὺ γεμίζει χαρά, παρηγορία καὶ φρεσκάδα τὸν ὅλο ψυχοσωματικὸ ἄνθρωπο. Αὐτὴ ἡ ἐμπειρία σφραγίζει τὸν ἄνθρωπο διὰ παντός. Ὅ,τι καὶ νὰ κάνει μέσα στὴ λειτουργία εἶναι!

Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ θὰ σᾶς πῶ μιὰ ἱστορία ποὺ μοῦ διηγήθηκε μιὰ ἁγιασμένη ψυχούλα (FSR θὰ λέμε, γιὰ νὰ τηρηθεῖ κατὰ τὸ δυνατὸν ἡ ἀνωνυμία). Ἤμουν διάκονος καὶ, καθὼς συζητούσαμε, μοῦ λέει αὐθόρμητα: "Διάκο, χθὲς τὸ βράδυ πῆγα στὸ κελὶ νὰ κοιμηθῶ. Κοιμᾶμαι περὶ τὶς τέσσερις ὧρες. Μὲ τὸ ποὺ κλείνω τὰ μάτια, βλέπω ὅτι εἶμαι μπροστὰ στὴν ἁγία Τράπεζα καὶ βάζω "Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία...". Τελῶ ὅλη τὴ θεία Λειτουργία καὶ στὸ "Δι' εὐχῶν..." ξυπνάω. Εἶχαν περάσει οἱ τέσσερις ὧρες καὶ χτυποῦσε τὸ τάλαντο γιὰ τὴν ἀκολουθία. Ξεκούραστος καὶ φρέσκος κατέβηκα γιὰ τὴν ἀκολουθία".

Πῶς δικαιολογεῖται αὐτὴ ἡ διαστολὴ τοῦ χρόνου -τῆς μιᾶς ὥρας ποὺ συνήθως κρατάει ἡ θεία Λειτουργία- σὲ τέσσερις ὧρες, ἐνῶ ὁ πάσχων τὴν ἐμπειρία ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι ὁ χρόνος κυλάει κανονικά; Πιὸ ἀκριβὲς ἴσως θὰ ἦταν νὰ ποῦμε ὅτι χάνεται ὁ χρόνος. Εἶναι ἡ θεία Χάρη ποὺ "πλήττει" καίρια τὸν ὅλο ψυχοσωματικὸ ἄνθρωπο καὶ τὸν ἀνακαινίζει γιὰ νὰ ἐπαληθευθεῖ τὸ γραφικὸ "ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου". Νὰ ἔχουμε καὶ μεῖς τὴν εὐχὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγιασμένου παπούλη.