ΘΕΟΔΩΡῼ ΠάΠᾼ (ακροστιχίς)

Ποίημα τοῦ Κων/νου Δ. Μενιδιάτη, 

Θεολόγου και Δρος Χημείας ΕΚΠΑ

Θ	είας βουλῆς ἄγγελος μέγιστος Σὺ Πάτερ Μακαριώτατε
Ε	πισκοπῆς Ἀλεξανδρέων ὁ παμφαὴς καὶ ἄσβεστος φάρος
Ὁ	δὸν ἀσφαλεστάτην καὶ ἀκλινῆ ἀπλανῶς καταδεικνύεις.
Δ	ωροφορεῖς τῇ Πρωταρίστῳ Κεφαλῇ ἔλαιον ἀγαλλιάσεως
Ὤ	αν τοῦ ἐνδύματος Αὐτοῦ δαψιλῶς ἐπιρραίνων μύρῳ ἀδελφικῷ.
Ρ	οιζηδὸν τὰς τῶν ἐναντίον δυνάμεις ὁλοτελῶς διαλύεις
Ο	ὐκρανῶν Ἐκκλησίαν ὡς πατὴρ οἰκτιρμῶν σήμερον ἀναδέχεσαι
Υ	ἱοὺς καὶ θυγατέρας μεμακρυσμένους ἐνθέως περιπτυσσόμενος.
Τ	είχισον Ἐκκλησίαν νεόφυτον ἀλαλήτοις Σου στεναγμοῖς
Ὅ	λῃ σου καρδίᾳ καὶ χείλεσι, Πάτερ, Δεσπότην Ἰησοῦν καθικέτευε
Ὕ	μνοις καὶ ὠδαῖς ἡμέραν καὶ νύκτα Θεὸν Πατέρα δοξολόγησον.
Κ	ύριε Κύριε, Πατριάρχην Θεόδωρον σκέπε διηνεκῶς
Ῥ	άβδον εὐθύτητος ἐγχείρησον στιβαραῖς Αὐτοῦ χερσίν
Ἡ	λιακάς σου ἀκτῖνας τοῦ Πνεύματος Αὐτὸν καταύγασον
Τ	ήρησον Αὐτὸν σῷον, ἔντιμον καὶ ὑγιῆ εἰς ἔτη πλεῖστα.
Ὄ	λβιον Ποιμένα καὶ τῶν θείων Ἀποστόλων ἑπόμενον, Κύριε,
Σ	ῶσον καὶ διαφύλαξον Αὐτὸν ἀπὸ πάσης ἐπιβουλῆς.
Π	εντακόρυφον τῆς Ἐκκλησίας Κράτος ἀλώβητον μένει
Ὁ	λκάδα Χριστοῦ νοητὴ εἰς πόντον τὸν γαληνότατον καὶ
Λ	ιμένα τὸν εὔδιον καὶ ἀσφαλέστατον καταπλέει γοργῶς.
Λ	αὸς ὁ Χριστοφιλὴς τὸν Ποιμένα καὶ Διδάσκαλον εὑρίσκει
Ἀ	ποστρεφόμενος νῦν ψευδαδέλφων τὰς ματαίας φωνάς.
Τ	εταραγμένα ὕδατα, Πάτερ Μακαριώτατε, μωσαϊκῶς εἰρηνεύσας
Ἄ	κρῳ σου δακτύλῳ, τοῦ θείου Μάρκου, Σὺ ὁ τρισόλβιος διάδοχος
Ἔ	δώκας πᾶσι τοῖς Προέδροις ὑπογραμμὸν τὸν ἀκριβέστατον
Τ	ῆς ἀληθείας τὸν τύπον καὶ τῶν κανόνων τὴν ὑποτύπωσιν
Ἡ	ρωικῶς καὶ ἀνδρείως ὡς Κρήτης τὸ μέγα καὶ ἱερὸν βλάστημα.