Βαΐα ή καρφιά;

Γράφει ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Κατά την Κυριακή των Βαΐων η Εκκλησία καλεί όλους μας να σταθούμε με προσοχή και ευλάβεια μπροστά σ’ ένα σπουδαίο γεγονός: την θριαμβευτική είσοδο του Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Ένας βασιλιάς έρχεται, αλλά όχι όπως ο κόσμος γνωρίζει τους βασιλιάδες. Δεν συνοδεύεται ή φυλάσσεται από άρματα, φρουρές, θόρυβο και επιβλητικότητα. Καβαλάει ένα ταπεινό ζώο, ένα πουλάρι, δέχεται μάλιστα τις επευφημίες του λαού με σιωπή και πραότητα. «Ιδού, ο βασιλιάς σου έρχεται σε σένα, πράος και καθισμένος πάνω σε όνο», γράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος (21,5), θυμίζοντας την προφητεία του Ζαχαρία, ειπωμένη πέντε περίπου αιώνες προτού συμβούν τα γεγονότα: «Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ ῾Ιερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλεὺς σου ἔρχεταί σοι, δίκαιος καὶ σῴζων αὐτός, πραΰς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον» (Ζαχ. 9.9).

Ο λαός ξεσπά σε πανηγυρισμούς και ιαχές. Κρατούν βαΐα των φοινίκων και κλάδους των δέντρων, στρώνουν τα ιμάτιά τους στον δρόμο, κραυγάζοντας «Ωσαννά», «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Υποδέχονται τον Χριστό σαν βασιλιά. Μα η χαρά αυτή είναι επιφανειακή, διότι λίγες μέρες αργότερα, πολλοί από αυτούς τους ίδιους ανθρώπους θα κραυγάσουν, τυφλωμένοι από μίσος και κακία: «Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν»... Η ίδια πόλη που τον χειροκρότησε, θα τον εξευτελίσει... Οι ίδιοι άνθρωποι που ευεργετήθηκαν ιαματικά από Αυτόν, θα τον καταδικάσουν... Γιατί; Διότι δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους... Δεν ήταν ο Μεσσίας που θα ανέτρεπε τη ρωμαϊκή κυριαρχία με πολεμικό τρόπο, αλλά ο Λυτρωτής της ψυχής, που ήρθε να θεραπεύσει όχι τόσο την εξωτερική σκλαβιά, αλλά την εσωτερική αλλοτρίωση του ανθρώπου, τρισχειρότερη από την πρώτη.

Ο Ιησούς δεν ζητά χειροκροτήματα. Ζητά καρδιά καθαρή. Ζητά βάθος αισθημάτων, όχι ενθουσιασμό που ξεθυμαίνει. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει: «Ο Χριστός δεν μπαίνει στην πόλη σαν κοσμικός βασιλιάς, αλλά σαν ποιμένας ταπεινός, πάνω σε φτωχό ζώο, για να μας δείξει πως αγαπά την ταπείνωση» (PG 58, 628).

Η σημερινή μέρα επιχειρεί να μας πείσει να λάβουμε την σωστότερη απόφαση για την πνευματική ζωή μας: Ποια είναι η θέση μας απέναντι στον Χριστό; Είμαστε όχλος, που ενθουσιάζεται για λίγο, ή είμαστε πιστοί μαθητές, που τον ακολουθούμε μέχρι το Γολγοθά και τον Τάφο; Τα βαΐα που κρατάμε στα χέρια μας είναι βέβαια σύμβολο νίκης, αλλά μιας νίκης που περνά μες από την εμπειρία του Σταυρού. Όπως ψάλλει η Εκκλησία: «Τοὺς νικητήριους ὕμνους, ἐκ τῶν κλάδων κρατοῦντες, σοὶ τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου ἀναμέλπομεν».

Η Μεγάλη Εβδομάδα που ξεκινά σήμερα είναι πρόσκληση σε πορεία. Πέρα και πάνω από μια δραματική αναπαράσταση ιστορικών γεγονότων, αποτελεί μιαν αληθινή πρόσκληση σε συμμετοχή: Να συμπορευτούμε με τον Χριστό, να γίνουμε συνοδίτες στο πάθος Του, να συσταυρώσουμε πλάι Του τα ημέτερα πάθη και λάθη και να συναναστηθούμε μαζί Του συνδοξαζόμενοι, την ημέρα της Λαμπρής! Διότι μόνον εκείνος που βαδίζει τον δρόμο του Πάθους, γεύεται αληθινά τη χαρά της Ανάστασης!

Στην Αποκάλυψη, ο Χριστός λέει: «Ιδού, στέκομαι στην πόρτα και χτυπώ· αν κάποιος με ακούσει και ανοίξει, θα μπω και θα δειπνήσω μαζί του» (Αποκ. 3,20). Τον ακούτε; Ήδη χτυπά την πόρτα μας! Ας του ανοίξουμε! Όχι μόνο για όσο κρατάει η γιορτή, όχι από συνήθεια ή φόβο, αλλά με φρόνημα ταπεινό, ειλικρίνεια και μετάνοια. Ας κάνουμε την καρδιά μας νέα Ιερουσαλήμ, ώστε να καταστεί φιλικός τόπος κατοικίας του Βασιλέως της Δόξης. Κάθε καρδιά κι ένα ανάκτορο του Σωτήρα και Λυτρωτή μας!

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα σε όλους, με Χριστό στην καρδιά και την Ανάσταση Του στο τέλος των ημερών! Γένοιτο!