Ο λίθος που φράζει την καρδιά μας

Γράφει ο Σωτήριος Θεολόγου, Μεταπτυχιακός Φοιτητής Θεολογίας Α.Π.Θ. 

Η χαρά «η όντως πεπληρωμένη» από την Ανάσταση του Χριστού είναι το αίσθημα που κατακλύζει αυτή την περίοδο την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Την Ανάσταση πληροφορήθηκαν πρώτες οι Μυροφόρες γυναίκες, οι οποίες είχαν ετοιμαστεί για να αλείψουν με μύρα το σώμα του Χριστού.

«Καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων» η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη ξεκίνησαν για τον τάφο, μόλις είχε ανατείλει ο ήλιος.

Όμως, είχαν ένα ερώτημα. Ένα δίλημμα. «τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;». Ποιος θα μετακινήσει την πέτρα από την είσοδο του μνημείου;

Αυτή η πέτρα ήταν πολύ μεγάλη και έφραζε την είσοδο και μόνες τους δεν θα μπορούσαν να τη μετακινήσουν.

Και ξαφνικά «θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος».

Όταν είδαν το μνήμα, η πέτρα είχε μετακινηθεί από την είσοδο.

Αυτό τον λίθο που είδαν οι Μυροφόρες να έχει μετακινηθεί, αυτόν τον λίθο προσπαθούμε να βγάλουμε και εμείς από την καρδιά μας και από την ψυχή μας. Ο λίθος που μάς αποτρέπει από το να είμαστε άνθρωποι. Να είμαστε άνθρωποι με καρδιά και με αγάπη προς τον αδερφό μας. Να δείχνουμε συμπόνια, κατανόηση, αγάπη, αλληλοβοήθεια.

Αυτόν τον λίθο έρχεται να σπάσει ο Χριστός με την Ανάστασή Του. Ο Χριστός, από την άπειρη αγάπη που είχε για τον άνθρωπο, σαρκώθηκε, σταυρώθηκε, τάφηκε και αναστήθηκε για να μας χαρίσει το μεγαλύτερο δώρο· την αιώνια ζωή.

Στην Ανάσταση του Χριστού, όλα καταργούνται. Ο πόνος, οι δυσκολίες, τα προβλήματα, τα μίση, οι έχθρες. Έρχεται ο Χριστός και πατάει πάνω σε όλα αυτά και μάς λυτρώνει από όλα αυτά, τα οποία ταλάνιζαν για αιώνες τον πεπτωκότα άνθρωπο.

Έρχεται ο Χριστός για να σπάσει όλες αυτές τις πέτρες. Όλα αυτά τα εμπόδια που φράζουν την σχέση μας με το Θεό. Είναι μία διαδικασία επίπονη, με πολύ μόχθο και με πολύ κόπο. Δεν μπορεί να γίνει αύριο ξαφνικά. Θέλει χρόνια για να σπάσει και η τελευταία πέτρα του ανθρώπου.

Αυτές, λοιπόν, οι Αγίες γυναίκες που γιορτάζουμε σήμερα, δεν το έβαλαν κάτω ούτε μία φορά. Η αγάπη τους για το Χριστό ήταν μεγαλύτερη από το φόβο, από τον κίνδυνο των Ιουδαίων.

Ήταν δίπλα στο Σταυρό, στον Ενταφιασμό και, τώρα, έρχονται για να κάνουν τα διατεταγμένα στο νεκρό Χριστό. Όμως, δεν είναι νεκρός. Μπαίνουν στο μνημείο και βλέπουν «νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν» και έμειναν έκπληκτες. Και τους λέει, ότι ο Χριστός «ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε».

Ο Χριστός, λοιπόν, βλέποντας το θάρρος και την ανδρεία των γυναικών, τις κάνει φορείς του μηνύματος της Αναστάσεως προς τους μαθητές Του. Είναι οι πρώτοι άνθρωποι, οι οποίοι πληροφορούνται την Ανάσταση από τους νεκρούς.

Έτσι και εμείς, ας προσπαθήσουμε με το «σφυρί» να σπάμε τις πέτρες της καρδιάς μας, οι οποίες φράζουν την επικοινωνία και τη σχέση με το Θεό. Η εποχή μας μάς έπλασε σκληρούς, απάνθρωπους, συμφεροντολόγους, χωρίς ηθικούς φραγμούς ανθρώπους. Ο Χριστός έρχεται και μάς δίνει την αγάπη και τη χαρά για όλους.

Η αγάπη ας σπάσει την κακία!

Η χαρά να σπάσει το μίσος!

Η ελπίδα να διώξει την απελπισία και το σκοτάδι της ψυχής μας!

Και ο Χριστός να κατοικήσει μέσα μας!

Και τότε, η πίστη μας θα είναι σαν τις Αγίες Μυροφόρες γυναίκες, στις οποίες η πίστη είναι μεγαλύτερη από τον ανθρώπινο φόβο.

Χριστός Ανέστη!