Η μάνα και ο Χριστός

καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· Μὴ κλαῖε» (Λουκ. 7, 12-13)

Τὴν ὥρα ποὺ πλησίαζαν στὴν πύλη τῆς πόλης, ἔβγαζαν ἕναν νεκρό, τὸν μονάκριβο γιὸ μιᾶς μάνας, ποὺ μάλιστα ἦταν χήρα. Κόσμος πολὺς ἀπὸ τὴν πόλη τὴ συνόδευε. ῞Οταν εἶδε τὴ χήρα ὁ Κύριος, τὴ σπλαχνίστηκε καὶ τῆς εἶπε· «Μὴν κλαῖς». 

            Ας μεταβούμε με τη σκέψη μας στην είσοδο της μικρής πόλης Ναΐν. Ο Χριστός με τους μαθητές Του και με πολλούς ανθρώπους που Τον ακολουθούσαν συναντούν μία πένθιμη πομπή. Ένας νέος άνθρωπος, νεκρός, πηγαίνει προς την τελευταία του κατοικία, να ταφεί έξω από την πόλη. Μαζί του η μάνα. Χήρα. Χωρίς ελπίδα παρηγοριάς από ένα άλλο παιδί, γιατί ο νεκρός ήταν ο μονάκριβος γιος της. Αξιοπρεπής στο πένθος της. Τα δάκρυα στα μάτια της. Και μαζί της όσοι ένιωθαν ότι θα έπρεπε να είναι παρόντες τουλάχιστον τη στιγμή που θα ξεκινούσε η απόλυτη μοναξιά, καθώς μετά την ταφή αυτό θα βίωνε η μάνα στο άδειο σπίτι, στην άδεια καρδιά, στην άδεια ζωή. Κι ακούνε αυτοί τον Χριστό, τον επικεφαλής της χαρούμενης πομπής, να λέει στη μάνα «Μην κλαις». Κι αναρωτιόμαστε: τι άραγε να σκέφτηκε τόσο η μάνα, όσο και εκείνοι που της συμπαρίσταντο στο πένθος και τη μοναξιά της;

            «Μην κλαις», λέει ο Χριστός. Δεν είναι μόνο ότι τη σπλαχνίστηκε, έδειξε σ’ εκείνην και σε μας τι σημαίνει ενσυναίσθηση, ότι μπαίνω στην καρδιά του άλλου και όχι απλώς στη θέση του, γίνομαι ένα μαζί του, τον νιώθω, επειδή τον αγαπώ. Δεν είναι το ότι είχε και τον σκοπό και τη δύναμη να αναστήσει το παιδί της, όπως και έκανε. Είναι κυρίως το ότι όποιος βρίσκεται δίπλα στον Χριστό, ακόμη και στο σκοτάδι που βλέπει και νιώθει, είτε αυτό ονομάζεται μοναξιά είτε απελπισία είτε ήττα είτε θάνατος, δεν είναι μόνος του. Ο Χριστός είναι μαζί. Και γίνεται η φανερή ή και μυστική δύναμη που ενισχύει την καρδιά μας με την ελπίδα της ανάστασης, την ελπίδα της αγάπης, την ελπίδα ότι και άνθρωποι θα βρεθούν που θα σταθούν κοντά μας και η νέα αρχή που μπορούμε να κάνουμε παρά τον καημό μας μπορεί να βγει σε διέξοδο ζωής, αλλά και στο απόλυτο της ήττας που είναι ο θάνατος ο άνθρωπος δεν χάνεται, γιατί τον περιμένει η ανάσταση ως προς το σώμα του, αλλά και η ζωή δίπλα στον Χριστό της αγάπης ως προς την ψυχή του, μέχρι να έρθει ο καιρός της επανένωσης. Ας είναι ο Χριστός η ελπίδα κάθε μάνας, κάθε ανθρώπου που δοκιμάζεται, του καθενός και της καθεμιάς μας. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

19 Οκτωβρίου 2025, Κυριακή Γ’ Λουκά