Στον χρόνο αντιστεκόμαστε

Πανηγύρι για τον κόσμο μας η αλλαγή του χρόνου. Μια λέξη συνοδεύει τη στιγμή: Ελπίδα. Ότι η ζωή θα καλυτερέψει, σαν ο χρόνος να έχει μαζί του ένα μαγικό ραβδί, με το οποίο θα μείνουν στο χτες οι δοκιμασίες, οι απογοητεύσεις, οι απώλειες. Ότι οι γύρω μας θα μας δούνε διαφορετικά. Ότι θα προστεθούν άνθρωποι που θα μας αγαπήσουν και θα τους αγαπήσουμε. Ότι θα χαμογελάσουμε, μαζί με τις ευχές. Ότι τελικά αξίζει να κάνουμε κουράγιο και να αρχίσουμε τη ζωή μας από την αρχή, όσο είναι δυνατόν. Κι αποφεύγουμε να γυρίσουμε το βλέμμα πίσω τις στιγμές της αλλαγής. Να δούμε τι δεν πήγε καλά, τι μας πλήγωσε, τι μας έφταιξε. Σαν να είναι ο χρόνος έξω από τη δική μας ευθύνη, σαν να είναι μια ιστορία που έφυγε και πέρασε και το μόνο που χρειάζεται είναι να τη λησμονήσουμε.

Όμως το πέρασμα σε μια νέα χρονιά στην πραγματικότητα είναι μία αφόρμηση να σκεφτούμε τον λόγο του Εκκλησιαστή «ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης». Όχι για να απογοητευθούμε, αλλά για να μην εξακολουθούμε να επενδύουμε στα όσα δεν έχουν αξία. Γιατί αυτό που έχει νόημα και μας δίνει νόημα, ώστε να αντισταθούμε στον χρόνο που περνά είναι η αγάπη. Όχι σαν μια εύκολη λέξη ούτε σαν μια ευχή. Η αγάπη είναι ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος, η φλόγα που μας κινεί, ανεξαρτήτως ηλικίας και εμπειριών, να μη φοβόμαστε τον χρόνο που περνά, να μην παραιτούμαστε επειδή πέσαμε, αλλά να πιστεύουμε ότι σε κάθε στροφή η μορφή του Χριστού είναι εκείνη που δίνει και σε μας μορφή, διότι πρώτος Αυτός ημάς ηγάπησε. Και όντως είναι όλα μάταια χωρίς την αγάπη, τη δική Του για μας, αλλά και τη δική μας για Εκείνον και για την εικόνα Του που είναι ο κάθε άνθρωπος, όπως και ο κόσμος στον οποίο ζούμε και τον οποίο Εκείνος δημιούργησε και ανέπλασε.

Πολλά τα πάρτι στην αλλαγή του χρόνου. Θέλουμε να ξεσκάσουμε, να ξενοιάσουμε, να μη μείνουμε μέσα στο σπίτι, να μη μας βρει ο νέος χρόνος συμβιβασμένους με το χτες. Κι απαιτούμε από τους αρμόδιους να ρίξουν πυροτεχνήματα, να βάλουν μουσικές να παίζουν, να μας δείξουν ότι ο νέος χρόνος είναι γιορτή. Να γλυκάνει λίγο ο καημός και να ελπίσουμε και πάλι, έστω και για λίγο. Μα η γιορτή είναι μέσα μας, στην αντίσταση στο κακό της διάσπασης, του εγκλωβισμού στην μοναξιά της εικόνας, στην ψευδαίσθηση ότι χωρίς μέτρο και ισορροπία μπορούμε να είμαστε καλά, αρκεί να περνάμε καλά. Ότι δικαιούμαστε. Ότι μας χρωστά ο χρόνος και θα μας το δώσει πίσω. Αυτός όμως είναι αδηφάγος, διότι δεν επιστρέφει, αλλά και δεν μας αφήνει να επιστρέψουμε, να μπούμε την ίδια στιγμή δύο φορές στον ίδιο ποταμό.

Ένα ημερολόγιο του νέου χρόνου μπορεί να ομορφύνει τη ζωή μας, αρκεί να μείνουμε λίγο πιο κοντά στα παιδιά μας, όχι για να τα δεσμεύσουμε, αλλά για να νιώσουν ότι εκτός από την ελευθερία, υπάρχει και η αγάπη. Να βρούμε τα ζευγάρια το χαμόγελο της πρώτης αγάπης. Οι πιστοί τη δύναμη και την ομορφιά της μετάνοιας. Οι αναζητητές την αίσθηση ότι μέσα από τη μελέτη της ζωής μπορούμε να συναντήσουμε Αυτόν που είναι το νόημά της, ακόμη και στις ήττες μας. Κυρίως όμως να σπουδάσουμε στην ωραιότερη στιγμή του χρόνου, που επαναλαμβάνεται συνεχώς και που είναι η θεία λειτουργία ό,τι μας ενώνει. Κι αυτό δεν είναι ο χρόνος που τελειώνει κι αρχίζει, αλλά ο Παρών Θεός, νυν και αεί.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην “Ορθόδοξη Αλήθεια”, στο φύλλο της Τετάρτης 31 Δεκεμβρίου 2025